Αν οι Γερμανοί επιλέξουν να πιέσουν Ολάντ και Ρέντσι για συμμόρφωση με τους κανόνες του παιχνιδιού, θα δημιουργήσουν αποσταθεροποίηση και αστάθεια παντού
Η Γαλλία των Ολάντ - Βαλς και η Ιταλία του Ρέντσι
δεν κατόρθωσαν να πείσουν τη Γερμανία να κινηθεί προς την κατεύθυνση που
δείχνει ο επικεφαλής της ΕΚΤ Ντράγκι, με την πολιτική στήριξη του νέου
προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Γιούνκερ αλλά και της επικεφαλής του
ΔΝΤ Λαγκάρντ, του υπουργού Οικονομικών των ΗΠΑ Λιου και της ετήσιας
έκθεσης του ΟΟΣΑ.
Αν η κυβέρνηση του μεγάλου συνασπισμού στο Βερολίνο δεν θέλει και δεν μπορεί να αποδεχθεί συμπεφωνημένη χαλάρωση του Συμφώνου Σταθερότητας, που μαζί με το τύπωμα χρήματος από την ΕΚΤ είναι οι προϋποθέσεις εκ των ων ουκ άνευ για πυροδότηση της ανάπτυξης και αποφυγή εγκλωβισμού σε μακράς διαρκείας «ιαπωνικού τύπου» υφαίρεση, το Παρίσι και η Ρώμη δηλώνουν ότι δεν μπορούν να είναι εμπρόθεσμοι στον περιορισμό των ελλειμμάτων εντός του χρονικού ορίζοντα στον οποίο είχαν δεσμευτεί.
Δεν πρόκειται πλέον για προσπάθεια διαπραγμάτευσης με το Βερολίνο από το Παρίσι και τη Ρώμη, αλλά για προσγείωση από την εικονική πραγματικότητα της ιδεοληψίας στην πραγματική πραγματικότητα: ήδη σε περιδίνηση και οριακή ισορροπία οι κοινωνίες και τα πολιτικά συστήματα της Γαλλίας και της Ιταλίας, δεν αντέχουν την αυξημένη δόση περικοπών που είναι αναγκαία για να τηρηθεί το Σύμφωνο Σταθερότητας. Ηαπόφαση αυτή του Παρισιού και της Ρώμης δεν ήταν επιλογή αλλά μονόδρομος, με το Εθνικό Μέτωπο της Λεπέν να είναι πρώτο κόμμα και μία ετερόκλητη συμμαχία Μπερλουσκόνι - Γκρίλο να μπορεί ανά πάσα στιγμή να διεκδικήσει την εξουσία με σύνθημα την επιστροφή στη λιρέτα. Τα παραπάνω είναι -δίχως υπερβολή- σοκ και δέος για τη συγκυβέρνηση Μέρκελ - Γκάμπριελ στο Βερολίνο.
Πρώτον, αν επιλέξουν να πιέσουν Ολάντ και Ρέντσι για συμμόρφωση με τους κανόνες του παιχνιδιού, θα δημιουργήσουν αποσταθεροποίηση και αστάθεια τόσο στη Γαλλία και την Ιταλία όσο και στην Ευρωζώνη συνολικά, που θα έχει κόστος πολλαπλάσιο της ντε φάκτο μονομερούς χαλάρωσης που αποφάσισαν Παρίσι και Ρώμη.
Δεύτερον, αν νομιμοποιηθεί στην πράξη ως προηγούμενο η δυνατότητα της μονομερούς χαλάρωσης, τότε είναι βέβαιο ότι θα αρχίσει μία συνολική διολίσθηση προς μία ΟΝΕ εντελώς διαφορετική από αυτήν που επέβαλε η Γερμανία στο Μάαστριχτ το 1991 και εγκλώβισε σε ακόμη πιο αυστηρούς και άκαμπτους κανόνες ως αντίτιμο για τη συγκατάθεσή της μετά την άνοιξη του 2010 να υπάρξει μηχανισμός διάσωσης.
Τρίτον, και παρά τη συνεχή και σταθερή ενίσχυση του ευρωσκεπτικιστικού κόμματος «Εναλλακτική για τη Γερμανία»(AfD), εναλλακτική λύση δεν υπάρχει για το Βερολίνο: μία επιλογή εξόδου από την Ευρωζώνη θα είχε κόστος πολλαπλάσιο της όποιας χαλάρωσης των κανόνων δημοσιονομικής πειθαρχίας σε αυτήν.
Αν Γαλλία και Ιταλία προχωρούν στην πράξη σε μονομερή χαλάρωση, στη Γερμανία ενισχύεται η τάση που στηρίζει τη μονομερή περιχαράκωση, η οποία σταματά την ευρωπαϊκή αλληλεγγύη και εμπλοκή του Βερολίνου εκεί όπου η δυναμική γίνεται μη αντιστρέψιμη.
Ας συνοψίσουμε λοιπόν: πρώτον, ο Νότος της Ευρωζώνης δεν μπορεί να επιβιώσει στο πλαίσιο της γερμανικής Ευρωζώνης, δεύτερον, η Γερμανία δεν μπορεί να συμφωνήσει στα κεκτημένα δημοσιονομικής πειθαρχίας που εξασφάλισε στο Μάαστριχτ το 1991 και ενίσχυσε μετά την άνοιξη του 2010 και, τρίτον, ούτε το Βερολίνο αλλά ούτε και ο Νότος της Ευρωζώνης έχουν εναλλακτική εκτός ΟΝΕ στρατηγική.
Έθνος
 |
Γράφει ο Γιώργος Καπόπουλος
|
Αν η κυβέρνηση του μεγάλου συνασπισμού στο Βερολίνο δεν θέλει και δεν μπορεί να αποδεχθεί συμπεφωνημένη χαλάρωση του Συμφώνου Σταθερότητας, που μαζί με το τύπωμα χρήματος από την ΕΚΤ είναι οι προϋποθέσεις εκ των ων ουκ άνευ για πυροδότηση της ανάπτυξης και αποφυγή εγκλωβισμού σε μακράς διαρκείας «ιαπωνικού τύπου» υφαίρεση, το Παρίσι και η Ρώμη δηλώνουν ότι δεν μπορούν να είναι εμπρόθεσμοι στον περιορισμό των ελλειμμάτων εντός του χρονικού ορίζοντα στον οποίο είχαν δεσμευτεί.
Δεν πρόκειται πλέον για προσπάθεια διαπραγμάτευσης με το Βερολίνο από το Παρίσι και τη Ρώμη, αλλά για προσγείωση από την εικονική πραγματικότητα της ιδεοληψίας στην πραγματική πραγματικότητα: ήδη σε περιδίνηση και οριακή ισορροπία οι κοινωνίες και τα πολιτικά συστήματα της Γαλλίας και της Ιταλίας, δεν αντέχουν την αυξημένη δόση περικοπών που είναι αναγκαία για να τηρηθεί το Σύμφωνο Σταθερότητας. Ηαπόφαση αυτή του Παρισιού και της Ρώμης δεν ήταν επιλογή αλλά μονόδρομος, με το Εθνικό Μέτωπο της Λεπέν να είναι πρώτο κόμμα και μία ετερόκλητη συμμαχία Μπερλουσκόνι - Γκρίλο να μπορεί ανά πάσα στιγμή να διεκδικήσει την εξουσία με σύνθημα την επιστροφή στη λιρέτα. Τα παραπάνω είναι -δίχως υπερβολή- σοκ και δέος για τη συγκυβέρνηση Μέρκελ - Γκάμπριελ στο Βερολίνο.
Πρώτον, αν επιλέξουν να πιέσουν Ολάντ και Ρέντσι για συμμόρφωση με τους κανόνες του παιχνιδιού, θα δημιουργήσουν αποσταθεροποίηση και αστάθεια τόσο στη Γαλλία και την Ιταλία όσο και στην Ευρωζώνη συνολικά, που θα έχει κόστος πολλαπλάσιο της ντε φάκτο μονομερούς χαλάρωσης που αποφάσισαν Παρίσι και Ρώμη.
Δεύτερον, αν νομιμοποιηθεί στην πράξη ως προηγούμενο η δυνατότητα της μονομερούς χαλάρωσης, τότε είναι βέβαιο ότι θα αρχίσει μία συνολική διολίσθηση προς μία ΟΝΕ εντελώς διαφορετική από αυτήν που επέβαλε η Γερμανία στο Μάαστριχτ το 1991 και εγκλώβισε σε ακόμη πιο αυστηρούς και άκαμπτους κανόνες ως αντίτιμο για τη συγκατάθεσή της μετά την άνοιξη του 2010 να υπάρξει μηχανισμός διάσωσης.
Τρίτον, και παρά τη συνεχή και σταθερή ενίσχυση του ευρωσκεπτικιστικού κόμματος «Εναλλακτική για τη Γερμανία»(AfD), εναλλακτική λύση δεν υπάρχει για το Βερολίνο: μία επιλογή εξόδου από την Ευρωζώνη θα είχε κόστος πολλαπλάσιο της όποιας χαλάρωσης των κανόνων δημοσιονομικής πειθαρχίας σε αυτήν.
Αν Γαλλία και Ιταλία προχωρούν στην πράξη σε μονομερή χαλάρωση, στη Γερμανία ενισχύεται η τάση που στηρίζει τη μονομερή περιχαράκωση, η οποία σταματά την ευρωπαϊκή αλληλεγγύη και εμπλοκή του Βερολίνου εκεί όπου η δυναμική γίνεται μη αντιστρέψιμη.
Ας συνοψίσουμε λοιπόν: πρώτον, ο Νότος της Ευρωζώνης δεν μπορεί να επιβιώσει στο πλαίσιο της γερμανικής Ευρωζώνης, δεύτερον, η Γερμανία δεν μπορεί να συμφωνήσει στα κεκτημένα δημοσιονομικής πειθαρχίας που εξασφάλισε στο Μάαστριχτ το 1991 και ενίσχυσε μετά την άνοιξη του 2010 και, τρίτον, ούτε το Βερολίνο αλλά ούτε και ο Νότος της Ευρωζώνης έχουν εναλλακτική εκτός ΟΝΕ στρατηγική.
Έθνος
0 Σχόλια