 |
Γράφει ο Γιώργος Καπόπουλος
|
Στα τέλη του 2011 οι ΗΠΑ αποχώρησαν από το Ιράκ και στα τέλη του χρόνου θα έχουν φύγει από το Αφγανιστάν. Σύμφωνα με την αντίληψη Ομπάμα, η Ουάσιγκτον θα ρύθμιζε τις ισορροπίες στη Μέση Ανατολή με την αξιοποίηση όλων των περιφερειακών συγκρούσεων και αντιθέσεων και κυρίως της προαιώνιας διαμάχης σουνιτών - σιιτών.
Η πραγματικότητα απεδείχθη πολύ πιο περίπλοκη και από προχθές το πρωί έχουμε μια γενικευμένη σε δύο χώρες, Συρία και Ιράκ, αεροπορική εμπλοκή των ΗΠΑ, που ό,τι και να λέει ο Ομπάμα, έχει τη δυναμική της γρήγορης διολίσθησης και προς τη μία ή την άλλη μορφή χερσαίας εμπλοκής.
Με δεδομένο ότι οι πόλεμοι δεν κερδίζονται στον αέρα αλλά επί του εδάφους και με μηδενική την ικανότητα και τη βούληση των πέντε συμμάχων τους να στείλουν χερσαίες δυνάμεις κατά της ISIS, η εγκατάλειψη του δόγματος «όχι χερσαία εμπλοκή στη Μέση Ανατολή» είναι απλά ζήτημα χρόνου.
Το σκηνικό δεν θυμίζει σε τίποτε τους δύο πολέμους κατά του Ιράκ το 1991 και το 2003: δεν υπάρχει ορίζοντας νίκης, οι τζιχαντιστές της ISIS δεν θα παραδοθούν όπως παραδόθηκε η ηγεσία της Ιαπωνίας στο κατάστρωμα του θωρηκτού Μισούρι το 1945.
Ηδη στις ΗΠΑ σωρεία αναλυτών και σχολιαστών αλλά και το ίδιο το Πεντάγωνο μιλούν για εκστρατεία που θα κρατήσει χρόνια. Η μακρά εμπλοκή στη Μέση Αναστολή θα είναι σκληρή επικοινωνιακή δοκιμασία για μια χώρα που θέλει σαφή διαφοροποίηση καλών και κακών σε μια σύρραξη, αλλά και ορίζοντα απεμπλοκής (στρατηγική εξόδου).
Εστω και καθυστερημένα, στις ΗΠΑ θα πρέπει να μάθουν ότι μια μεγάλη δύναμη δεν έχει σταθερούς συμμάχους αλλά σταθερά συμφέροντα, όπως είχε πει ο πρωθυπουργός της Βρετανίας, Πάλμερστον.
Εξυπακούεται ότι η μακρά, αβέβαιου βαθμού εμπλοκής και διάρκειας επιστροφή των ΗΠΑ στα πεδία συγκρούσεων στη Μέση Ανατολή θα επηρεάσει την πολιτική πυγμής της Ουάσιγκτον τόσο απέναντι στη Ρωσία όσο και στην Κίνα προς μεγάλη ικανοποίηση των ηγεσιών των δύο αυτών μεγάλων δυνάμεων.
Έθνος
0 Σχόλια