Ελπίδα και δημοκρατία

Γράφει ο Βασίλης Γκουρογιάννης  Δικηγόρος - συγγραφέας

Λέει ένα πασίγνωστο γνωμικό ότι η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Δηλαδή πεθαίνει μετά τον θάνατο του ανθρώπου, αλλά μπορεί να μην πεθαίνει ούτε τότε, επειδή υπάρχουν οι θεολογικές απόψεις ότι και μετά τον θάνατο κάτι μεταφυσικό υπάρχει και επομένως ο άνθρωπος ελπίζει ότι και ως νεκρός κάτι μπορεί να απολαύσει, κάτι μπορεί να αισθανθεί χωρίς σώμα και πνεύμα.
Είδε ποτέ κανείς ετοιμοθάνατο να είναι απελπισμένος; Ποτέ. Ο οργανισμός του παράγει ουσίες αισιοδοξίας και πεθαίνει με την ψευδαίσθηση ότι δεν θα πεθάνει.
Αυτά δεν γράφονται για υπαρξιακούς λόγους, αλλά για να δείξουμε τη δύναμη της ελπίδας που κρατάει την κοινοβουλευτική δημοκρατία εν λειτουργία.
Μετά τον γερο-Καραμανλή ελπίσαμε στον Παπανδρέου, μετά στον Μητσοτάκη, μετά στον νεότερο Καραμανλή, μετά στον νεότερο Παπανδρέου, μετά στον Σαμαρά και τώρα ελπίζουμε στον Τσίπρα.
Ελπίζουμε άραγε γιατί δεν έχουμε επίγνωση ότι η κοινωνία και η οικονομία λειτουργούν αυτόματα από μόνες τους χωρίς μηχανοδηγό, που όμως κάθεται στο τιμόνι κυρίως για λόγους αυταπάτης, ότι μπορεί δήθεν να φρενάρει, δήθεν να επιταχύνει σε κάθε κίνδυνο και απρόοπτο ή ελπίζουμε γιατί στην ανθρώπινη φύση υπάρχει ελπίδα; Πιστεύω το δεύτερο.
Η μακροχρόνια κοινοβουλευτική εμπειρία διδάσκει ότι δεν πρέπει να ψηφίζουμε με κριτήριο τις υποσχέσεις, εφόσον νομοτελειακά αυτές δεν τηρούνται. Νομίζω ότι κανείς σοβαρός άνθρωπος δεν πρέπει να το έχει ως κριτήριο επιλογής, εφόσον σέβεται τη νοημοσύνη του και την αξιοπρέπειά του, ούτε να το έχει ως κριτήριο καταψήφισης, εφόσον αυτός που υποσχέθηκε κάτι και ανέβηκε στην εξουσία δεν έπραξε αυτά που υποσχέθηκε και επομένως πρέπει να τον τιμωρήσουμε και να τον ξαναφέρουμε πάλι στην εξουσία ύστερα από κάποια χρόνια, όταν έχουμε ξεχάσει τις διαψευσθείσες υποσχέσεις του.
Θα έπρεπε να απαγορεύονται οι προεκλογικές υποσχέσεις με ποινή εκπτώσεως από το αξίωμα που επιδιώκει ο κάθε πολιτικός και αυτό θα διασφαλίσει τουλάχιστον την αξιοπρέπεια του πολίτη να μην εξαπατάται και κυρίως να μην αυταπατάται.
Αν όμως το τραβάει η όρεξή του με γεια του με χαρά του. Και δυστυχώς το τραβάει η όρεξή μας.

Έθνος