Νέα μελέτη καταγράφει τους δεινοσαύρους ως μεσόθερμα πλάσματα

Ενα από τα ζητήματα που εδώ και δεκαετίες πονοκεφαλιάζει τους επιστήμονες σχετικά με τους δεινόσαυρους είναι αν οι επί εκατοντάδες εκ. έτη κυρίαρχοι του πλανήτη ήταν ψυχρόαιμα ή θερμόαιμα ζώα. Εχουν γίνει πολλές μελέτες γύρω από το θέμα με κάποιες να καταλήγουν στο ότι οι δεινόσαυροι ήταν ψυχρόαιμα ζώα και άλλες ότι ήταν θερμόαιμα. Καμία όμως δεν βασίζεται σε αδιαμφισβήτητες αποδείξεις με αποτέλεσμα το μυστήριο για τον ρυθμό ανάπτυξης και τον μεταβολισμό των δεινοσαύρων να συνεχίζει να υφίσταται.
Μια νέα μελέτη έρχεται να ταράξει τα νερά υποστηρίζοντας ότι η αλήθεια βρίσκεται κάπου… στη μέση. Σύμφωνα με τους ερευνητές της νέας μελέτης οι δεινόσαυροι δεν ήταν ούτε θερμόαιμοι, ούτε ψυχρόαιμοι αλλά μεσόθαιρμοι, δηλαδή είχαν μια ενδιάμεση θερμοκρασία.

Η σύγκριση
Ερευνητές, με επικεφαλής τον εξελικτικό βιολόγο Τζον Γκρέιντι του Πανεπιστημίου του Νέου Μεξικού μελέτησαν 21 είδη δεινοσαύρων, μεταξύ των οποίων τον βασιλιά των δεινοσαύρων, τον Τυραννόσαυρο Ρεξ, τον μακρυλαίμη Απατόσαυρο, τον σαρκοβόρο Αλλόσαυρο, τον Τενοντόσαυρο και άλλους. Η συγκριτική μελέτη συμπεριέλαβε συνολικά 381 διαφορετικά είδη: θηλαστικά, πουλιά, ψάρια, καρχαρίες, σαύρες, φίδια, κροκοδείλους κ.α..
Η αξιολόγηση κατέληξε στο συμπέρασμα ότι οι δεινόσαυροι εμφάνιζαν ρυθμό ανάπτυξης και μεταβολισμού που δεν χαρακτηρίζει ούτε ένα θερμόαιμο, ούτε ένα ψυχρόαιμο οργανισμό. Με άλλα λόγια, δεν έμοιαζαν ούτε στα σημερινά θηλαστικά και στα πουλιά (που είναι θερμόαιμα), ούτε στα ερπετά και στα ψάρια (που είναι ψυχρόαιμα). Αντίθετα, εμφάνιζαν έναν ενδιάμεσο ρυθμό ανάπτυξης και μεταβολισμού. Αυτό σημαίνει, όπως είπε ο Γκρέιντι, ότι «είχαν φυσιολογίες που δεν είναι κοινές στον σημερινό κόσμο».
Η φόρμουλα
Για να υπολογίσουν τον ρυθμό ανάπτυξης και μεταβολισμού των δεινοσαύρων, οι ερευνητές χρησιμοποίησαν μια νέα «φόρμουλα», που λαμβάνει υπόψη τόσο τη σωματική μάζα των δεινοσαύρων, όπως προκύπτει από το μέγεθος των μηριαίων οστών τους, όσο και την ταχύτητα σχηματισμού δακτυλίων στα οστά τους, κάτι ανάλογο με τη δενδροχρονολόγηση που βασίζεται στους διαδοχικούς δακτυλίους στον κορμό.
Αρχικά, στον 19ο αιώνα, οι επιστήμονες έτειναν προς την θεωρία ότι οι δεινόσαυροι ήσαν αργοί και ψυχρόαιμοι. Οσο όμως, στη διάρκεια του 20ού αιώνα, ανακαλύπτονταν ολοένα πιο πολλά απολιθώματα πιο σβέλτων και επιθετικών δεινόσαυρων, η πλάστιγγα έγειρε σταδιακά προς την άποψη ότι ήσαν γρήγορα και θερμόαιμα ζώα.
Ομως η νέα έρευνα δείχνει ότι η αλήθεια βρίσκεται μάλλον κάπου στη μέση. Στην εποχή μας υπάρχουν ακόμη λίγοι οργανισμοί (το πολύ δέκα είναι γνωστοί), κυρίως υδρόβιοι, που δεν μπορούν εύκολα να θεωρηθούν ούτε θερμόαιμοι ούτε ψυχρόαιμοι, όπως είναι ο μεγάλος λευκός καρχαρίας, η μεγάλη θαλάσσια δερματο-χελώνα, η έχιδνα που γεννά αυγά και ο τόνος.
Οι αμερικανοί ερευνητές πιστεύουν ότι χάρη στον ενδιάμεσο μεσοθερμικό μεταβολισμό τους, οι δεινόσαυροι κατάφεραν να γίνουν πολύ μεγαλύτεροι από ό,τι ήταν εφικτό για οποιοδήποτε θηλαστικό. Όσο πιο θερμόαιμο είναι ένα ζώο, τόσο περισσότερο πρέπει να φάει για να έχει την απαραίτητη ενέργεια. Όμως, όπως είπε ο Γκρέιντι, «είναι αμφίβολο αν ένα λιοντάρι, μεγάλο όσο ένας Τυραννόσαυρος, θα μπορούσε ποτέ να βρει αρκετή τροφή για να επιβιώσει». Η μελέτη δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «Science».

ΤΟ ΒΗΜΑ science