Ίσως ακόμα να μην τα έχουν δώσει όλα για την επερχόμενη ήττα τους. Ίσως να έχουν ακόμα κάποια κρυφά χαρτιά. Δεν υποτιμούμε την παντοδυναμία του συστήματος και του πολιτικού προσωπικού που υπηρετεί την ντόπια και ξένη ολιγαρχία. Πόσο μάλλον δεν θα μπορούσαμε να υποτιμήσουμε τους τραπεζίτες και τα διαπλεκόμενα συμφέροντα.
Εκείνοι όμως υποτιμούν το λαό. Το έπρατταν πάντα στις πιο δύσκολες, αλλά και εύκολες για αυτούς, στιγμές της ταξικής πόλωσης, των μεγάλων πατριωτικών αγώνων όπου η αριστερά άντλησε αστείρευτη δύναμη από το λαό ,που αναδείχτηκε πρωταγωνιστής των ιστορικών ανατροπών και των μεγάλων προκλήσεων.
Σήμερα λίγες μέρες πριν τη μάχη των ευρωεκλογών, προσφεύγουν σε απίστευτες διαστρεβλώσεις και ανιστόρητα επιδερμικά «σλόγκαν» που ταιριάζουν περισσότερο σε πωλήσεις απορρυπαντικών παρά σε πολιτική επιχειρηματολογία… «Τώρα γνωρίζω, τώρα ξέρω, 50 κατασκευαστές μου προτείνουν…..»
Αργεντινή και Βενεζουέλα βρίσκονται στην πρώτη γραμμή της προπαγάνδας των κυβερνητικών συνεταίρων. «Η Κούβα της μεσόγειου» είχε αναφερθεί παλιότερα από τον αρχηγό του Λάος, ως προμήνυμα τρομοκράτησης του ΣΥΡΙΖΑ τον Μάη του 2012.
Θεωρούν ότι η ιστορία έχει μια ανάγνωση. Την δικιά τους. Δεν έβγαλαν συμπεράσματα. Η δικιά μας ιδεολογική, πολιτισμική και πολιτική αντοχή, έχει διαφορετικές ρίζες, άλλα δεδομένα, κυρίως άλλη συλλογική έκφραση και την ανιδιοτελή προσφορά. Ακόμα και με τη ζωή των παππούδων μας, στα απάτητα βουνά της πατρίδας μας το 1941-1949.
Η διαστρέβλωση της οικονομικής και κοινωνικής πραγματικότητας βρίσκεται στην υπηρεσία των πανίσχυρων κέντρων μιντιακής λοβοτομής, όπου επιχειρούν να μπερδέψουν την Αργεντινή του 1993-2001 και την Βενεζουέλα του 1980-1997 με τις σημερινές πραγματικότητες το 2014, που στα πλαίσια της Λατινοαμερικάνικης πολιτικής χειραφέτησης από το ΔΝΤ και το αδηφάγο χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο, ανοίγουν τους δικούς αντί-νεοφιλελεύθερους δρόμους.
Συγχέουν σκόπιμα χώρες εντελώς διαφορετικές μεταξύ τους, σε διαφορετικές ηπείρους, με άλλες γεωπολιτικές, γεωγραφικές, κοινωνικές, οικονομικές και πολιτισμικές πραγματικότητες με την Ευρώπη του σήμερα. Συγχέουν και διαστρεβλώνουν σκόπιμα την ανεργία του 30% στην Αργεντινή του 2001 αγνοώντας σκόπιμα την Αργεντινή του 2014 με την ανεργία στο 5.8%. Την Βενεζουέλα του1997 με την ανεργία στο 35% και την ακραία φτώχια στο 40%, με την Βενεζουέλα του 2014 με ανεργία 4.5% και την φτώχεια στο 18% αντίστοιχα . Δεν μπορεί κανείς εύκολα, με αποσπασματικά στοιχεία, να ξεπεράσει διαχρονικά νέο-αποικιακές κληροδοτήσεις και ιμπεριαλιστικές εξαρτήσεις 200 ετών στις νέες αυτές χώρες. Ούτε η διαφθορά έχει αντιμετωπιστεί δυναμικά, ούτε ο σοσιαλιστικός παράδεισος έχει κατακτηθεί. Αλλά το ΔΝΤ, η παγκόσμια τράπεζα, τα εργαλεία ιμπεριαλιστικού ελέγχου είναι και παραμένουν μακριά από τις χώρες αυτές, αν και όπως όλοι γνωρίζουμε, προσπαθούν με τις ντόπιες ολιγαρχίες, να ξανακερδίσουν το χαμένο έδαφος.
Σήμερα η Αργεντινή έχει εξωτερικό χρέος 44% επι του ΑΕΠ της, όταν πριν 20 χρόνια η χώρα βρισκόταν σε απόλυτη χρεοκοπία και κοινωνική καταστροφή. Εξήγαγε διατροφικά προϊόντα σε δεκάδες χώρες ενώ είχε απίστευτο ποσοστό περίπου 11% υποσιτισμένου πληθυσμού πριν 2 δεκαετίες.
Η Βενεζουέλα, για πρώτη φορα, αποκτά δημόσιο έλεγχο του πετρελαϊκού της πλούτου, με τα μεγαλύτερα αποθέματα στο κόσμο. Όλα τα υπόλοιπα οικονομικά στοιχεία και οι δείκτες ανάπτυξης και ανοικοδόμησης, είναι δημοσιευμένα σε παγκόσμιους φορείς και οργανισμούς, που ακόμα και οι πιο κακοπροαίρετοι, δεν μπορούν να αμφισβητήσουν. Τα έσοδα της πραγματικής ανάπτυξης στα δημόσια ταμεία, είναι εκείνα που χρημαδοτούν μια νέα κοινωνική πραγματικότητα στη χώρα με 1128 νέα πανεπιστήμια και τεχνικές σχολές, εκατοντάδες κέντρα περίθαλψης σε ολόκληρη τη χώρα 1ου, 2ου και 3ου επιπέδου. Πώς να αφήσουν τέτοιες χώρες να περπατήσουν μαζί με τους άλλους λαούς της περιοχής Πώς να μην προπαγανδίσουν τις «απεργίες» των συντηρητικών κατασταλτικών δυνάμεων ασφάλειας στην Αργεντινή, την Βολιβία, το Εκουαδόρ, τη Βενεζουέλα, αφού μετά οι τηλεοπτικές εικόνες που μας έρχονται «επεξεργασμένες ως φάστ φούντ είδηση», μας προϊδεάζουν ότι όσοι επαγγέλλονται την κοινωνική χειραφέτηση την λαϊκή κυριαρχία, την ανεξαρτησία, την ταξική αξιοπρέπεια είναι σαν και αυτούς τους «τριτοκοσμικούς».
Δεν ξέρω πότε θα σμίξει το ερωτικό τάνγκο με το περήφανο ζεϊμπέκικο και την ξέφρενη γεμάτη νεανικότητα, σάλσα, ώστε οι χοροί να αποτελούν πολιτικό και πολιτισμικό εφαλτήριο αγώνων και ανοικοδόμησης των πατρίδας μας. Μιας άλλης ζωής για όλους μας.
Το μόνο που ξέρω είναι ότι στο «μενού» του σημερινού πρωθυπουργού και του σημερινού Υπ. Εξ, δεν είναι ούτε η σάλσα και η σάμπα, ούτε το μερένγκε, ούτε το τάνγκο. «Μόνο ο χορός του ζαλόγγου», μπορώ να επικαλεστώ, ότι τους ταιριάζει.
Πηγή
Ας Μιλήσουμε Επιτέλους
0 Σχόλια