Εθισμένοι ως συλλογικότητα στο τέχνασμα του από μηχανής θεού και στον ομφαλοσκοπικό ναρκισσισμό περί του «Θεού των Ελλήνων», αυτοβαφτιστήκαμε περιούσιοι, ξεχάσαμε ότι ζωή δανεική δεν υπάρχει και απορούμε γιατί αργεί η σωτηρία.
Άλλος να βγάλει το φίδι από την τρύπα. Άλλος να μπει μπροστά. Άλλος να μιλήσει, να γράψει. «Μα πού είναι οι πνευματικοί άνθρωποι»;
Ένα ερώτημα το ίδιο σουρεαλιστικό όπως και η αναμονή του Βλαντιμίρ και του Εστραγκόν για τον Γκοντό!
Μα πού είναι οι πνευματικοί άνθρωποι, αλήθεια; Ενας ολόκληρος λαός ρωτά, έτοιμος να κουνήσει βουνά, να ξεθεμελιώσει τον κόσμο όλο, να φέρει τα πάνω κάτω... αν ο νομοθέτης τού απαγορέψει το κάπνισμα. Ολα κι όλα. Απαγόρεψε το κάπνισμα στον Ελληνα σε δημόσιους χώρους και ανάμενε θύελλες. Ολα τα άλλα εντάξει, αλλά... όχι και να μας κόψουν το τσιγάρο. Το δικό μας και του διπλανού παθητικού καπνιστή.
Πού είναι οι πνευματικοί άνθρωποι να γράψουν για τη σημερινή κατάσταση; Εν τω μεταξύ οι ελληνικές εξοχές θυμίζουν παράνομες χωματερές, γιατί τα αστικά απόβλητά μας δεν έχουμε το παραμικρό πρόβλημα να τα πετάμε από το παράθυρο του αυτοκινήτου, αφού η ανακύκλωση είναι ακόμα άγνωστη λέξη για την πλειονότητα ημών, αφού οι παράνομες χωματερές ανθούν, αφού η γόπα του τσιγάρου θα εκσφενδονιστεί από το παράθυρο για να μη λερωθεί το σταχτοδοχείο.
Αλήθεια, πού να είναι λουφαγμένοι οι πνευματικοί άνθρωποι; Πίσω από ποια αυθαίρετα στον γιαλό να έχουν κρυφτεί; Ενώ εμείς, υπερήφανοι και ωραίοι, με τα πόδια απλωμένα στο καταμεσήμερο, περιμένουμε για άλλη μια φορά άλλους να μας σώσουν από τον λήθαργο της απραξίας και από την απαξίωση του οτιδήποτε έχει τη δυναμική να μας σηκώσει από τη γαλαρία μιας ζωής που περνά γρήγορα δίχως εμάς...
Πού είναι οι πνευματικοί άνθρωποι;
Ρωτάμε όταν εμείς οι ίδιοι φροντίσαμε να τους απαξιώσουμε! Πρώτοι για σκάνδαλο και κουτσομπολιό. Πρώτοι να ρίξουμε την πέτρα του αναθέματος. Αδιάφοροι όμως για κάθε καλό που γίνεται, ναι, γίνονται πολλά, στα πανεπιστημιακά αμφιθέατρα ή στις σχολικές αίθουσες. Ελα, μωρέ, τώρα... Σιγά μην ασχοληθούμε με αυτά που έχουν αξία... Εδώ ο τάδε τραγουδιστής χώρισε από εκείνη την ηθοποιό.
Πού είναι όμως οι πνευματικοί άνθρωποι; Να δώσουν μια, να έτσι, με την πένα τους και να σκορπίσουν την αιθαλομίχλη μιας παραζαλισμένης κοινωνίας, που δεν έχει ακόμα πιστέψει αυτό που της συνέβη και που ακόμα ενδόμυχα εύχεται να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα αντί να απλώσει το χέρι για να φτιάξουν μαζί αυτό τον ξεχαρβαλωμένο από καιρό φράχτη που ορίζει τις ζωές μας.
Πού είναι οι πνευματικοί άνθρωποι; Μήπως συνωστίζονται στις αγορές για να μάθουν τα νέα; Ποια νέα; Μα όχι ασφαλώς τα σημαντικά. Αφήστε δε που όλοι ξέρουμε... τα πάντα. Ποια; Τα άλλα τα νέα, τα πιπεράτα. Πού πήγαν φέτος διακοπές οι «επώνυμοι». Μα πού να είναι, αλήθεια, αυτοί οι πνευματικοί άνθρωποι να μας βγάλουν από την πλήξη μας επιτέλους; Έρχεται ο χειμώνας, η ζωή αρχίζει να μπαίνει πάλι σε μια ρουτίνα ψευδοαστικοποίησης και χρειαζόμαστε κάποιους να ξεπεράσουμε κι αυτή την καμπή του μικροϊστορικού μας γίγνεσθαι.
Μα πού είναι, αλήθεια, αυτοί οι πνευματικοί άνθρωποι; Γιατί δεν τους ακούγαμε όταν μας έλεγαν ότι η ηθικολογία και η ισοπεδωτική τοποθέτηση όλων των Ελλήνων στον ρόλο του διεφθαρμένου λαού επωάζει τον ναζισμό και τον φασισμό; Γιατί δεν εμφανίζονται οι πνευματικοί άνθρωποι; Ισως φέτος να τους βάλουμε να παλέψουν στην αρένα με τα λιοντάρια... ώστε να μας είναι πραγματικά χρήσιμοι τις ώρες της μεγάλης πλήξης!
Αφού εμείς τα ξέρουμε όλα. Αφού εμείς εδώ και αιώνες πορευόμαστε με αμετάβλητες τις βεβαιότητές μας.
Σπύρος Ν. Λίτσας
Πηγή
0 Σχόλια