Ζουμπουλάκης Γιάννης
Η θερινή κινηματογραφική σεζόν όπου να 'ναι τελειώνει, ο κόσμος επιστρέφει στην Αθήνα και οι αίθουσες γεμίζουν νέες ταινίες. Πολλές νέες ταινίες. Άγνωστο το πώς όλες αυτές οι ταινίες θα προσελκύσουν στα ταμεία των αιθουσών κόσμο αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Μια ατέλειωτη ιστορία... Το «Elysium» πάντως είναι η ταινία που φαίνεται να ξεχωρίζει.
Ενα άγριο φιλμ επιστημονικής φαντασίας γυρισμένο από τον σκηνοθέτη Νιλ Μπλόμκαμπ,
που πριν από μερικά χρόνια είχε δώσει το «District 9» φτάνοντας ως τα
Οσκαρ. Γυρισμένο ως επί το πλείστον σε αυθεντικές τοποθεσίες του
Μεξικού, το «Elysium» χρονολογικά τοποθετείται στο μακρινό μέλλον (2154)
όταν η Γη έχει μετατραπεί κυριολεκτικά σε κόλαση, μια ανθρώπινη χαβούζα
των φτωχών και καταφρονεμένων.
Κουρεμένος γουλί και γεμάτος τατουάζ, ο Ματ Ντέιμον υποδύεται
ένα ανθρώπινο «σκουπίδι» που αρματωμένο με υπερσύγχρονα όπλα
προορίζεται να γίνει κάτι σαν σύγχρονος «Μεσσίας», ένας κρίκος ζωτικής
σημασίας ανάμεσα στην Γη και τον «πλαστό» πλανήτη ονόματι Elysium που
είναι ένας διαστημικός σταθμός φτιαγμένος για την αμόλυντη ελίτ, τους
προνομιούχους και πάμπλουτους. Την ώρα που στο Elysium όλα είναι
παραδεισένια, χρυσαφένια και υγιή υπό την επίβλεψη μιας κυνικής υπουργού
Αμυνας (η Τζόντι Φόστερ σε μια βιτριολική ερμηνεία), στη Γη επικρατούν η φτώχεια, το έγκλημα, οι μολύνσεις και οι θανατηφόρες ασθένειες.
Ο Ντέιμον είναι ο Μαξ, ένας πρώην κατάδικος, ο οποίος θα πρέπει να
ταξιδέψει στο Elysium όχι μόνον για να σώσει τη ζωή του αλλά γιατί με
τις πληροφορίες που μεταφέρει στο εσωτερικό του σώματός του, μπορεί να
αντιστρέψει την κατάσταση και να επαναφέρει τη γη στην προηγούμενη μορφή
της. Ο Elysium θα πρέπει να τον σταματήσει και η βρώμικη δουλειά είναι
υπόθεση των μισθοφόρων του επί της γης, ηγέτης των οποίων είναι ένας
πληρωμένος φονιάς (Σάρλτο Κόπλεϊ), έτοιμος να φάει τη μαμά του για
πρωινό.
Η πολιτική χροιά της ιστορίας είναι εμφανής, μέσα βεβαίως σε ένα
πλαίσιο καθαρόαιμης περιπέτειας η οποία λειτουργεί καθοριστικά στον
ψυχαγωγικό τομέα. Νιώθεις ότι ο Μπλόμκαμπ θέλει να ποτίσει μια ιστορία
«πάλης τάξεων» με άρωμα «Εξολοθρευτή» ή «Mad Max». Ενδιαφέρουσα σκέψη
και εξίσου αξιόλογη η «βρώμικη» κινηματογράφηση, αν και οι
μελλοντολογικές ταινίες όπου η Γη καταστρέφεται έχουν πλέον γίνει για τα
καλά ο μαϊντανός του Χόλιγουντ, ασχέτως από το αν κάποιες από αυτές
είναι καλές («Παγκόσμιος Πόλεμος Ζ»), κάποιες λιγότερο («Oblivion») και
κάποιες καθόλου («After earth»).
Βαθμολογία: 3
Αίθουσες: COΟL TVMVOS - ODEON KOSMOPOLIS, ΜΑΡΟΥΣΙ -
ODEON STARCITY - STER ΙΛΙΟΝ - ΟΛΑ ΤΑ VILLAGE - ΑΕΛΛΩ - ΑΘΗΝΑΙΟΝ -
ΑΘΗΝΑΙΟΝ CINEPOLIS, ΓΛΥΦΑΔΑ - ΑΙΓΛΗ - ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ, ΧΑΛΑΝΔΡΙ - ΑΛΙΚΗ,
ΔΡΟΣΙΑ - ΑΝΕΣΙΣ, ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΑΝΟΙΞΙΣ, ΝΕΟ ΗΡΑΚΛΕΙΟ - ΑΡΤΕΜΙΣ, ΠΑΠΑΓΟΥ -
ΚΟΡΑΛΛΙ CINEMAX - ΝΑΝΑ - ΣΙΝΕ ΓΑΛΑΤΣΙ - ΣΙΝΕ ΚΑΤΕΡΙΝΑ, ΧΑΪΔΑΡΙ - ΣΙΝΕ
ΣΕΛΗΝΗ, ΣΑΛΑΜΙΝΑ - ΤΡΙΑ ΑΣΤΕΡΙΑ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ODEON ΠΛΑΤΕΙΑ - VILLAGE ΚΟΣΜΟΣ - STER ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ
«Οικογένεια Μίλερ» («We're the Millers», ΗΠΑ, 2013) σε
σκηνοθεσία Ρόσον Μάρσαλ Θέρμπερ, με τους Τζένιφερ Ανιστον, Τζέισον
Σουντέικις, Εμα Ρόμπερτς
Το πιο «γαργαλιστικό» στοιχείο αυτής της κωμωδίας με τις καλές
προθέσεις αλλά χωρίς την «εκτίναξη» που περιμένεις αλλά ποτέ δεν
έρχεται, είναι ότι η ελληνοαμερικανίδα ηθοποιός Τζένιφερ Ανιστον
πρωταγωνιστεί στον ρόλο μιας στριπτιζέζ. Και για να είμαι ειλικρινής,
τα πάει μια χαρά βγάζοντας τα ρούχα της. Μόνον που η Ρόουζ, όπως
ονομάζεται η ηρωίδα της, έχει και ηθικούς κώδικες που όταν
καταστρατηγούνται από εξωγενείς παράγοντες που δεν μπορεί να ελέγξει
(ήτοι τρέχα και στο κρεβάτι με τον πελάτη) αποφασίζει να τα
παρατήσει. Οπότε θα τραβήξει τον δρόμο τής… λαθρεμπορίας μαριχουάνας
μπαίνοντας στη «συμμορία» του Τζέισον Σουντέικις!
Η ταινία θέλει απεγνωσμένα να γίνει «βρώμικη» με χιούμορ που ενίοτε
γίνεται «μαύρο». Ομως κατά βάθος, ακόμα και εδώ αυτό που πραγματικά
κινεί τα νήματα είναι το προσκύνημα μπροστά στην ιερότητα της έννοιας
«οικογένεια», ένα θέμα - μαϊντανός που τροφοδοτεί το 70% των ταινιών του
Χόλιγουντ. Εκεί πάντως όπου θα μπορούσε να γίνει κάτι αντίστοιχο με το
«Little miss Sunshine», τελικά καταλήγει σε ξεπερασμένης αισθητικής (και
χιούμορ) οικογενειακή κομεντί της Ντίσνεϊ περασμένων δεκαετιών.
«Ο κύκλος του Μόμπιους» («Mobius», Γαλλία, 2013) σε σκηνοθεσία Ερίκ Ροσάν, με τους Ζαν Ντεζαρντέν, Σεσίλ Ντε Φρανς, Τιμ Ροθ.
Ενα ερωτικό θρίλερ σε «οικονομικό» ταμπλό. Ο ρώσος δισεκατομμυριούχος που βρίσκεται στο στόχαστρο (Τιμ Ροθ), ο πράκτορας που έχει αναλάβει την εξάρθρωσή του (Ζαν Ντεζαρντέν), η «killer» υπάλληλος της χρηματιστικής εταιρείας (Σεσίλ Ντε Φρανς)
που διαμεσολαβεί έτσι ώστε ο πρώτος να πιαστεί στη φάκα, ο έρωτας που
προκύπτει ανάμεσα στους δυο τελευταίους. Ρώσοι κατάσκοποι, η CIA, γάλλοι
πράκτορες του οικονομικού εγκλήματος και ρώσοι γκάνγκστερ. Μόνο που
τελικά η αλήθεια απέχει από αυτά που νομίζουμε ότι βλέπουμε και
ατέλειωτες εκπλήξεις προκύπτουν κατά τη διάρκεια της ελκυστικά
γυρισμένης αυτής ταινίας που λαμβάνει χώρα ως επί το πλείστον στην
εξωτική Ριβιέρα και έχει μια ρετρό διάθεση στο στυλ της, παρόμοια κάπως
με εκείνη που συναντάμε στα μυθιστορήματα του Τζον Λε Καρέ ή
στις ταινίες που στηρίζονται πάνω τους. Μόνον που ο Λε Καρέ είναι απών
από αυτή την ιστορία, επομένως λείπει και το «κλικ» που θα την ανέβαζε
σε άλλα επίπεδα πέρα από εκείνα ενός καλοφτιαγμένου b movie.
Βαθμολογία: 2
Αίθουσες: ΣΙΝΕ ΠΑΡΙ - CINE ΨΥΧΙΚΟ - ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ ΧΑΛΑΝΔΡΙ - ODEON
ΓΛΥΦΑΔΑ - ODEON KOSMOPOLIS, ΜΑΡΟΥΣΙ - ODEON STARCITY - STER ΙΛΙΟΝ -
VILLAGE MALL
«Το κρυφό πάθος της Τερέζα Ντ.» («Therese D.», Γαλλία, 2013) σε σκηνοθεσία Κλοντ Μιλέρ, με τους Οντρέ Τοτού, Ζιλ Λελούς.
Το «κύκνειο άσμα» του γάλλου σκηνοθέτη Κλοντ Μιλέρ (1942 -
2012), που κατέβασε εφέτος την αυλαία του φεστιβάλ των Κανών, είναι μια
ευπρόσδεκτη αν και κάπως στατική κινηματογραφική μεταφορά του
μυθιστορήματος του Φρανσουά Μοριάκ. Η ασκητική φιγούρα της Οντρέ Τοτού
ταιριάζει με τον ρόλο της ασυμβίβαστης, καταθλιπτικής γυναίκας που
υποφέρει στο πλευρό του συντηρητικού, μεγαλοκτηματία συζύγου της (Ζιλ Λελούς).
Η προσπάθειά της να ορθώσει κεφάλι στην πνιγερή κοινωνική υποκρισία που
την περιβάλλει θα γίνει με έναν αποτρόπαιο τρόπο που θα χειροτερέψει τη
θέση της, θα τη φέρει ακόμα πιο χαμηλά στην κοινωνία που απεχθάνεται
και θα δώσει την απαραίτητη σπίθα στην ταινία να αποκτήσει το ενδιαφέρον
που δεν έχει στο πρώτο μέρος.
Βαθμολογία: 2
Αίθουσες: ΔΕΞΑΜΕΝΗ - ΕΛΛΗΝΙΣ - ΑΒΑΝΑ ΧΑΛΑΝΔΡΙ - ΜΠΟΜΠΟΝΙΕΡΑ
Επανεκδοσεις
>>>Στο αριστούργημα του Σίντνεϊ Λουμέτ «Οι 12 ένορκοι» («12 angry men», HΠA, 1958) ο Χένρι Φόντα υποδύεται
τον «Ενορκο 8» ο οποίος σε αντίθεση με τους υπόλοιπους 11 αρνείται να
ψηφίσει κατά του νεαρού που εκδικάζεται για φόνο, επειδή ως σκεπτόμενος
άνθρωπος βρίσκει «τρύπες» στην υπόθεση. Ολη η ταινία στηρίζεται στην
ακούραστη προσπάθεια του άψογου Φόντα να εξηγήσει τους λόγους για τους
οποίους εκφέρει τις αντιρρήσεις του και να πείσει τους ενόρκους να
σκεφτούν. Πρόκειται για την πρώτη ταινία στην καριέρα του σπουδαίου
σκηνοθέτη και είναι βασισμένη σε θεατρικό έργο του Ρέτζιναλντ Ρόουζ.
Διεκδίκησε τρία Οσκαρ και ο Φόντα υπήρξε και συμπαραγωγός της.
Βαθμολογία: 5
Αίθουσες: ΑΘΗΝΑΙΑ
>>>Στους «Ευνοούμενους του φεγγαριού» («Les favoris de la lune», Γαλλία/ Ιταλία/ Σοβιετική Ενωση),
ένα κινέζικο σερβίτσιο από πορσελάνη και ένα γυμνό πορτρέτο του 19ου
αιώνα τροφοδοτούν με ιδέες τον σκηνοθέτη Οτάρ Ιοσελιάνι ο οποίος
σκηνοθετεί μια αξιοπερίεργη, μινιμαλιστική κωμωδία με δεκάδες χαρακτήρες
σε μικρούς ρόλους.
Μια όμορφη στην όψη και ποιητική ταινία που ανυψώνεται από την
ικανότητα του γεωργιανού δημιουργού να παρατηρεί μικρές λεπτομέρειες και
την παρατήρηση εκκεντρικών ανθρώπων. Αγνωστοι ηθοποιοί (πολλοί
ερασιτέχνες) τον υπηρετούν σαν υπάκουα πιόνια.
Βαθμολογία: 5
Αίθουσες: ΨΥΡΡΗ
>>>Η πιο ταιριαστή για την εποχή παλιά ταινία από τις τρεις που επαναπροβάλλονται είναι μακράν τα «Απόρρητα της κρεβατοκάμαρας» («Pillow talk», 1959) του Μάικλ Γκόρντον, η πιο γνωστή κομεντί των Ροκ Χάντσον - Ντόρις Ντέι,
που ως ντουέτο είχαν τεράστια επιτυχία στη δεκαετία του 1950. Εδώ τους
βρίσκουμε στη Νέα Υόρκη να μοιράζονται την ίδια τηλεφωνική γραμμή (ναι,
κάποτε γινόταν αυτό) και να μισούνται χωρίς να έχουν συναντηθεί ποτέ. Τι
θα γίνει όμως μόλις γνωριστούν; Η συνέχεια επί της οθόνης και είναι
απολαυστική...
Βαθμολογία: 3
Αίθουσες: ΘΗΣΕΙΟ
Τέλος, οι εταιρείες εκμετάλλευσης των ταινιών «Κωδικός ασφαλείας»
(«Numbers station», ΗΠΑ, 2013) και «Planes 3 D» (ΗΠΑ, 2013) δεν θέλησαν
να παρουσιάσουν τις ταινίες τους, επομένως δεν μπορούμε να εκφέρουμε
άποψη για αυτές.
Αξιολόγηση
5: εξαιρετική, 4: πολύ καλή, 3: καλή, 2: ενδιαφέρουσα, 1: μέτρια, 0: απαράδεκτη, _: χωρίς άποψηΠηγή: tovima.gr/culture
0 Σχόλια