Η προεκλογική εκστρατεία του δημάρχου Θεσσαλονίκης σε ντοκιμαντέρ
Ένα ντοκιμαντέρ για τον Γιάννη Μπουτάρη, γυρισμένο την περίοδο της προεκλογικής εκστρατείας του για τη δημαρχία Θεσσαλονίκης, «κλέβει» την παράσταση
Ζουμπουλάκης ΓιάννηςΒαθμολογία
5: εξαιρετική, 4: πολύ καλή, 3: καλή, 2: ενδιαφέρουσα, 1: μέτρια, 0: απαράδεκτη, _ : χωρίς άποψη
«Ενα βήμα μπροστά» (Ελλάδα, 2013), ντοκυμαντέρ του Δημήτρη Αθυρίδη
Πλεονέκτημα σε αυτό το ντοκιμαντέρ που γυρίστηκε το 2010, κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας για τη δημαρχία Θεσσαλονίκης του οινοπαραγωγού Γιάννη Μπουτάρη, είναι ότι σε ορισμένα σημεία ξεχνιέσαι τόσο που νομίζεις ότι παρακολουθείς ταινία φιξιόν. Ο βίος του Γιάννη Μπουτάρη είναι τόσο συναρπαστικός που θα είχε πολύ ενδιαφέρον αν κάποιος ηθοποιός τον υποδυόταν σε μια ταινία μυθοπλασίας (παρεμπιπτόντως, ακόμη και ο ίδιος ο Μπουτάρης έχει μορφή ηθοποιού - σε ορισμένα σημεία μου θύμιζε τον Ιαν Μακ Κέλεν κοντύτερο).
Το «Ενα βήμα μπροστά» είναι η ιστορία ενός ανθρώπου χορτασμένου στη ζωή του, ο οποίος κάποια στιγμή αποφάσισε να εισχωρήσει στον χώρο της πολιτικής επειδή πολύ απλά ένιωσε την υποχρέωση να κάνει κάτι για την πόλη του. «Η ταυτότητα δεν κατασκευάζεται αλλά αποκαθίσταται» ακούμε να λέει ο Μπουτάρης μιλώντας για την πόλη του, τη Θεσσαλονίκη. «Συντηρητική πόλη είναι αυτή που δεν θέλει να αλλάξει τίποτε» και υπό τη διοίκηση των Βασίλη Παπαγεωργόπουλου και Παναγιώτη Ψωμιάδη η Θεσσαλονίκη είχε γίνει ταυτόσημη με την έννοια του συντηρητισμού.
Αλλαγή όμως σημαίνει ρήξη όχι μόνον με το σύστημα ή την αντίπαλη πλευρά αλλά και με τους ίδιους τους πολίτες. Ο Μπουτάρης τόλμησε να έλθει σε ρήξη. Αποκάλεσε «κάπηλο» τον Μητροπολίτη Ανθιμο, πρότεινε ζώνη πορνό στο κανάλι TV 100 της Μακεδονίας, είχε την ιδέα της ίδρυσης μουσείου στο σπίτι του Κεμάλ Ατατούρκ στην πόλη προκειμένου να είναι δέλεαρ για τον τουρισμό της Θεσσαλονίκης, μεγάλο ποσοστό του οποίου είναι Τούρκοι.
Ενώ το τέμπο της ταινίας κρατά η «μονομαχία» του Μπουτάρη με τον Κώστα Γκιουλέκα, η κάμερα του Αθυρίδη τρυπώνει στις πιο προσωπικές στιγμές του πρώτου σκάβοντας βαθιά μέσα στην ψυχή του. Τον βλέπουμε να πίνει τον καφέ του και να διαβάζει λογοτεχνία, να κάνει γιόγκα, να λαμβάνει μέρος στις συναντήσεις των ανώνυμων αλκοολικών, να εξομολογείται στη μητέρα του ότι «σούφρωσε» κουβέρτες από τη Λουφτχάνσα...
Τον βλέπουμε επίσης να δέχεται κατάμουτρα την προσβολή όταν ένας πολίτης αρνείται να του σφίξει το χέρι καθότι διαφωνεί με τη ζώνη πορνό και το σπίτι του Κεμάλ. Και φυσικά, οι στιγμές όπου ο Μπουτάρης μιλάει με απίστευτη τρυφερότητα για την πολυαγαπημένη του σύζυγο, την Αθηνά Μιχαήλ, τον εφηβικό έρωτά του, μπορούν να φέρουν δάκρυα στα μάτια του θεατή. Ο βίος τους ήταν εξίσου θυελλώδης με χωρισμούς και επανασυνδέσεις αλλά τελικά το ζεύγος ήταν ενωμένο σαν γροθιά όταν η Αθηνά πέθανε από καρκίνο.
Το μεγάλο όπλο του Μπουτάρη, ενός «μη ψυλλιασμένου πολιτικά» όπως τον χαρακτηρίζει μια βοηθός του, ήταν πάντοτε η ωμή ειλικρίνεια. «Εκανα μόνον μαλακ...» λέει κάποια στιγμή και είναι τόσο φυσικός που σχεδόν δεν πιστεύεις αυτό που βλέπεις! Η ικανότητά του να λέει αυτό που νιώθει και να μην κρύβει ποτέ κάτι από την πολυτάραχη ζωή του λειτούργησε προς όφελός του. Και αυτήν την ειλικρίνεια που βγαίνει χύμα και τσουβαλάτα στο ντοκυμαντέρ ήταν που αγάπησα.
Βαθμολογία: 4
Το «Ενα βήμα μπροστά» προβάλλεται αποκλειστικά στον κινηματογράφο Μακεδονικόν της Θεσσαλονίκης και από την ερχόμενη Πέμπτη 11 Απριλίου θα προβάλλεται και στην Αθήνα
Ξένοιαστοι καβαλάρηδες σε αναπηρικά καροτσάκια
«Hasta la vista» (Βέλγιο, 2012) του Τζέφρι Εντχόβεν, με τους Ρόμπρεχτ Βάντεν Τόρεν, Ζιλ ντε Σρίβερ, Τομ Αουντενερτ
Ο ένας (Ζιλ ντε Σρίβερ) βρίσκεται στο αναπηρικό καροτσάκι γιατί ο κακοήθης όγκος στον εγκέφαλό του τού έχει προκαλέσει παράλυση. Ο άλλος (Ρόμπρεχτ Βάντεν Τόρεν) κάθεται επίσης σε αναπηρικό καροτσάκι, καθότι παράλυτος από τον λαιμό και κάτω. Και ο τρίτος (Τομ Αουντενερτ) ενώ μπορεί να σταθεί στα πόδια του, δεν μπορεί να κάνει βήμα χωρίς συνοδό γιατί βρίσκεται στα όρια της τύφλωσης. Ομως οι τρεις αυτοί φλαμανδοί φίλοι έχουν βαρεθεί με το να μην κάνουν τίποτε και διαρκώς να τους φροντίζουν. Γι' αυτό και μια ωραία πρωία αποφασίζουν να ρισκάρουν προκειμένου να ζήσουν τη μεγάλη περιπέτεια. Προορισμός τους η Ισπανία, εκεί όπου σκοπεύουν να νιώσουν - για πρώτη φορά - την απόλαυση του σεξ. «Ποιος θα αρνηθεί την τελευταία επιθυμία ενός ετοιμοθάνατου;» ακούγεται κάποια στιγμή από έναν τους.
Η πρόσφατη παγκόσμια επιτυχία των «Αθικτων» απέδειξε ότι ακόμη και οι ταινίες στις οποίες ο κεντρικός ήρωας βρίσκεται ακίνητος σε αναπηρικό καροτσάκι μπορούν να σημειώσουν τεράστια εμπορική επιτυχία. Οπως και οι «Αθικτοι», έτσι και το «Hasta la vista» ακουμπά με τόλμη ένα πολύ δυσάρεστο θέμα και το κάνει καλά, μέσα σε ένα σέικερ χιούμορ και ρεαλισμού. Γνωρίζοντας τα δεδομένα δύσκολα φαντάζεσαι τον εαυτό σου να γελά στο «Hasta la vista», όμως και αυτό γίνεται γιατί στην ιστορία υπάρχει και ένας τέταρτος χαρακτήρας, η τετράπαχη οδηγός του βαν που μεταφέρει την παρέα (Ιζαμπέλ ντε Χέρτοφ), ο ρόλος της οποίας θα είναι καίριος. Μια καλή ιστορία είναι πάντα μια καλή ιστορία και το «Hasta la vista» την έχει αν και παρ' όλ΄αυτά είναι πολύ αμφίβολο το αν θα έχει επίσης αντίστοιχη καριέρα με τους «Αθικτους», ίσως επειδή η εικόνα αυτής της ταινίας είναι πολύ πιο τραχιά και αληθινή - δεν «χαϊδεύει» ποτέ τον θεατή.
Βαθμολογία: 3
Αίθουσες: ΑΣΤΥ
Ουρανός, γη και... φασολιά
«Τζακ, ο κυνηγός γιγάντων» («Jack the giant slayer», ΗΠΑ, 2013) του Μπράιαν Σίνγκερ, με τους Γιούαν Μακ Γκρέγκορ, Στάνλεϊ Τούτσι, Ιαν Μακ Σέιν.
Η πιο πρόσφατη - και για πρώτη φορά τρισδιάστατη - κινηματογραφική διασκευή ενός παμπάλαιου βρετανικού μύθου που λέγεται ότι ακούστηκε για πρώτη φορά τον 12ο αιώνα. Γνωστότερος τίτλος του παραμυθιού είναι «Ο Τζακ και η φασολιά», αν και στο πέρασμα του χρόνου η ιστορία έχει πολλάκις αλλάξει μορφή, ανάλογα με τις αφηγήσεις και τις διαφορετικές τοπικές παραδόσεις.
Εν προκειμένω η ταινία έχει στοιχεία από δύο εκδοχές του παραμυθιού που αναφέρονται στον θρύλο του Βασιλιά Αρθούρου και του Ιερού Δισκοπότηρου. Ιεροί σπόροι φασολιών που δίνουν τη δυνατότητα της απόλυτης κυριαρχίας σε όποιον τους έχει στην κατοχή του, είναι εδώ το τρόπαιο. Οταν όμως εξαιτίας τους δημιουργείται μια τεράστια φασολιά που συνδέει τη Γη με τα ουράνια, τότε ο πόλεμος ανάμεσα σε θνητούς και γίγαντες ξανάρχεται στο προσκήνιο.
Ολα αυτά μπορεί να ακούγονται γλαφυρά και όμορφα, ωστόσο η αίσθηση που μου άφησε ο «Τζακ» είναι μια άχαρη αντιγραφή του «Αρχοντα των Δαχτυλιδιών» σε ατμόσφαιρα και εφέ. Στην πραγματικότητα δεν ξεφεύγει από τον στερεοτυπικό χαρακτήρα ενός φαντασμαγορικού παιδικού παραμυθιού και γι' αυτό η παιδική ηλικία είναι αποκλειστικά το κοινό της.
Βαθμολογία:2
Αίθουσες: ΑΕΛΛΩ - AΘΗΝΑΙΟΝ - AΘΗΝΑΙΟΝ CINEPOLIS ΓΛΥΦΑΔΑ- VILLAGE (όλα της Αθήνας) - ODEON KOSMOPOLIS MAΡΟΥΣΙ - ODEON STARCITY - STER ILION - ΤΡΙΑ AΣΤΕΡΙΑ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ VILLAGE - ODEON ΠΛΑΤΕΙΑ - STER
-----------------------------------------------------------
Καλή η φωτογραφία αλλά μέτρια η ταινία
«Η γεύση της εκδίκησης» («Dead man down», ΗΠΑ, 2013) του Νιλς Αρντεν Οπλεφ, με τους Κόλιν Φάρελ, Νούμι Ράπας, Τέρενς Χάουαρντ.
Τα τελευταία χρόνια ο Κόλιν Φάρελ αδυνατεί να σταυρώσει ένα σενάριο της προκοπής και το πιο πρόσφατο παράδειγμα είναι τούτη η φλύαρη ψυχολογική περιπέτεια εκδίκησης στην οποία ο ιρλανδός ηθοποιός υποδύεται έναν ούγγρο κακοποιό στη Νέα Υόρκη, αποφασισμένο να πάρει το αίμα του πίσω για μια τραγωδία στην οικογένειά του. Τα πράγματα θα πάρουν μια αλλόκοτη τροπή όταν στη ζωή του μπλέκει η Γαλλίδα της απέναντι πολυκατοικίας (Νούμι Ράπας), η οποία ζει με τη μητέρα της (μια εντελώς «ξεκάρφωτη» εμφάνιση της Ιζαμπέλ Υπέρ) και όπως αποδεικνύεται ζητεί επίσης εκδίκηση, θύμα ενός ασυνείδητου οδηγού που υπήρξε η αιτία της παραμόρφωσης του προσώπου της.
Ενώ όμως ο παραπάνω σκελετός ακούγεται αρκετά απλός, ο σκηνοθέτης Νιλς Αρντεν Οπλεφ κατάφερε να μετατρέψει το σώμα αυτής της ταινίας σε δυσκοίλιο λαβύρινθο φορτώνοντας την κεντρική ιστορία με υπο-ιστορίες σχετικές με επικίνδυνα παιχνίδια προδοσίας και εξουσίας ανάμεσα σε συμμορίες κακοποιών της Νέας Υόρκης (μαύροι, Ούγγροι, Αλβανοί).
Πραγματικά δεν θυμάμαι τα τελευταία χρόνια να έχω δει πιο περίπλοκα δοσμένη ιστορία εκδίκησης όσο στη «Γεύση της εκδίκησης», μια ταινία που εν τέλει σε φέρνει στο σημείο να βαρεθείς να παρακολουθήσεις την εξέλιξή της. Το μόνο που σώζεται εδώ είναι η φωτογραφία του Πολ Κάμερον που μέσα από ατμοσφαιρικά πλάνα αποτυπώνει μια γοητευτικά μελαγχολική Νέα Υόρκη. Δεν αρκεί όμως μια καλή φωτογραφία για να στηρίξει μια άδεια ταινία.
Βαθμολογία: 1
Αίθουσες: Ολα τα VILLAGE της Αθήνας - ODEON KOSMOPOLIS - ODOEN STARCITY - STER ILION - ΑΘΗΝΑΙΟΝ CINEPOLIS ΓΛΥΦΑΔΑ - ΝΑΝΑ - ΑΙΓΛΗ - ΓΑΛΑΞΙΑΣ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
VILLAGE COSMOS - ODEON ΠΛΑΤΕΙΑ - STER
Προβάλλονται επίσης
>>>Με το «Attractive illusion» που μεταφράζεται ως «Ελκυστική ψευδαίσθηση», ο Πέτρος Σεβαστίκογλου αναμειγνύει μυθοπλασία και ντοκυμαντέρ για να σχολιάσει την όχι και τόσο φωτεινή Γη της Επαγγελίας που οι νιγηριανοί μετανάστες έχουν λανθασμένα φανταστεί ότι θα βρουν ερχόμενοι στην Ελλάδα. Πρωταγωνιστούν πραγματικοί μετανάστες που αυτοσχεδιάζουν με τον δικό τους ελκυστικό τρόπο μπροστά στον ορεξάτο φακό του σκηνοθέτη. Δείτε θέμα του «Βήματος» «Ιστορίες από τη μαύρη Αθήνα» στη διεύθυνση http://www.tovima.gr/culture/article/?aid=473739&wordsinarticle=%CE%A3%CE%B5%CE%B2%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%AF%CE%BA%CE%BF%CE%B3%CE%BB%CE%BF%CF%85
Βαθμολογία: 3
Αίθουσες: ΤΑΙΝΙΟΘΗΚΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ
----------------------------------
>>>Το «Ξέχασέ το!» («Adimission», ΗΠΑ, 2013) είναι η τελευταία ταινία του Πολ Γουάιζ, γνωστού κυρίως από την επιτυχία «Για ένα αγόρι». Εδώ φτιάχνει μια ανάλαφρη κωμωδία ηθών, ένα κοκτέιλ από έρωτες, ανταγωνισμούς και αποφάσεις ζωής με φόντο τους χώρους των πανεπιστημίων όπου τοποθετείται στο μεγαλύτερο μέρος της. Πρωταγωνιστούν η Τίνα Φέι και ο Πολ Ραντ.
Βαθμολογία: 2
Αίθουσες: ΚΗΦΙΣΙΑ - ODEON ΓΛΥΦΑΔΑ - ODEON KOSMOPOLIS ΜΑΡΟΥΣΙ - ODEON STARCITY - Ολα τα VILLAGE της Αθήνας ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ODEON ΠΛΑΤΕΙΑ - STER
----------------------------------
>>>Τελευταία στιγμή αποφασίστηκε και η διανομή της ταινίας «Μια καλύτερη ζωή» («Une vie, eilleure», Γαλλία, 2012) του Σεντρίκ Καν, ένα ευθύβολο σχόλιο για τις παγίδες που κρύβει η ελεύθερη αγορά μέσα από την ιστορία ενός εστιάτορα (Γκιγιόμ Κανέ) και μιας σερβιτόρας (Λεϊλά Μπεκτί) που αποφασίζουν να κάνουν το μεγάλο βήμα της ζωής τους ανοίγοντας ένα εστιατόριο. Το παιδί της σερβιτόρας όμως είναι που τελικά θα παίξει καταλυτικό ρόλο γιατί την ίδια ώρα πάνω του καθρεφτίζεται το μέλλον για μια καλύτερη ζωή.
Βαθμολογία: 3
Αίθουσες:ΑΒΑΝΑ - ΧΟΛΑΡΓΟΣ - ΕΛΛΗ
0 Σχόλια