Του Σπύρου Δημητρέλη
Παρακολουθώντας κάποιος την προεκλογική στρατηγική που έχει αρχίσει να ξεδιπλώνει ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν μπορεί παρά να αποκτήσει μερικές πολύ εύλογες απορίες. Η βασική απορία είναι σε ποιους απευθύνεται και με ποιον τρόπο προσπαθεί να κερδίσει την εμπιστοσύνη τους.
Μέχρι πριν από περίπου δύο μήνες είχε διαφανεί μια ξεκάθαρη επικοινωνιακή στροφή της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ. Η στροφή ήταν προς τον κεντρώο χώρο. Τι σημαίνει κεντρώος χώρος; Οι μετριοπαθείς και μετρημένοι πολίτες που επιθυμούν η χώρα να κάνει βήματα προς τα εμπρός χωρίς ακρότητες, τοξικότητα και το δηλητήριο του ακραίου λαϊκισμού. Στο πλαίσιο αυτό, ο Αλέξης Τσίπρας ετοίμασε το διαβατήριο εξόδου για τον Παύλο Πολάκη και τον πολακισμό, έριξε τους τόνους και τους κράτησε χαμηλά ακόμη και μέσα στην εθνική τραγωδία των Τεμπών και προσπάθησε γενικά να δείξει ένα περισσότερο θεσμικό πρόσωπο, πιο κοντά στην κανονικότητα και τις προδιαγραφές του μεσαίου χώρου.
Τελευταία, όμως, η στρατηγική αυτή είναι ορατό διά γυμνού οφθαλμού ότι έχει εγκαταλειφθεί. Ο Παύλος Πολάκης παρέμεινε πανηγυρικά στο κόμμα με υποσχέσεις, όμως, για "κοσμιότητα", εντάχθηκε στα ψηφοδέλτια μια -τουλάχιστον- ακραία και τοξική φωνή όπως αυτή του Μηθριδάτη και άρχισαν οι υποσχέσεις για εύκολες λύσεις σε όλα τα υπαρκτά προβλήματα, όπως αυτά της ακρίβειας, της ενέργειας και των κόκκινων δανείων.
Για την ακρίβεια, μειώσεις έμμεσων όρων και πλαφόν σε τιμές, κρατικοποίηση στη ΔΕΗ και πάγωμα των διακοπών ρεύματος σε όσους "δεν πληρώνουν", φόρους στους τραπεζίτες και πάγωμα πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας, χάιδεμα αυτιών σε νέους που δεν μπήκαν στο πανεπιστήμιο, όχι επειδή δεν μελέτησαν και δεν μόχθησαν, αλλά επειδή "σας έκοψε η Κεραμέως" κ.ο.κ.
Δυστυχώς, δεν ακούγονται για πρώτη φορά όλα τα παραπάνω. Έχουν ακουστεί και το 2014 και νωρίτερα, για να γίνουν στη συνέχεια μνημείο ανακολουθίας όταν στο πλαίσιο του τρίτου μνημονίου έγιναν ακριβώς τα αντίθετα. Και έγιναν ακριβώς τα αντίθετα όχι γιατί "το επέβαλαν οι δανειστές". Έγιναν ακριβώς τα αντίθετα διότι, αν εφαρμόζονταν, η χώρα θα χρεοκοπούσε ατάκτως και το κοινωνικό και οικονομικό κόστος που θα καλούνταν να σηκώσουν οι Έλληνες από τη χρεοκοπία θα ήταν τόσο μεγάλο που η χώρα θα οδηγούνταν με μαθηματική ακρίβεια σε αντιδημοκρατική εκτροπή και πιθανότατα και σε εθνικές περιπέτειες. Αυτό έχει ομολογήσει, άλλωστε, και ο ειλικρινής κ. Δραγασάκης σε ανύποπτο χρόνο. Το τρίτο μνημόνιο ήταν Disneyland σε σχέση με αυτά που θα επακολουθούσαν αν ο Αλέξης Τσίπρας δεν έκανε αυτό για το οποίο έγινε διάσημος διεθνώς. Την kolotoumba. Το κατάλαβε όταν αντίκρισε την άβυσσο τις ώρες μετά το δημοψήφισμα του 2015.
Φαίνεται, όμως, ότι έχει πειστεί πως ο μόνος τρόπος για να αυξήσει την εκλογική του επιρροή είναι να πουλάει ανέξοδες και ανεφάρμοστες λύσεις, πασπαλισμένες με μια γερή δόση τοξικότητας και πεζοδρομίου (βλ. πολακισμό). Ή μήπως υπάρχει και άλλη εξήγηση;
Οι δημοσκοπήσεις τελευταία, δηλαδή μετά τα Τέμπη, δείχνουν ενισχυμένες τις ακραίες και λαϊκιστικές φωνές. Ο Γ. Βαρουφάκης φαίνεται πλέον να μπαίνει άνετα στη Βουλή. Το ίδιο συμβαίνει και με το κόμμα Κασιδιάρη. Το προσωπικό στοίχημα του ηγέτη του ΣΥΡΙΖΑ, όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις, δεν είναι πλέον να κερδηθούν οι εκλογές. Με όποιον δημοσκόπο και αν συζητήσεις ομολογεί ότι η πρωτιά -εκτός συγκλονιστικού απροόπτου- έχει κριθεί. Αυτό που δεν έχει κριθεί είναι η διαφορά μεταξύ της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ και βεβαίως το απόλυτο ποσοστό που θα πάρει το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Αν δεν καταφέρει να περάσει ο ΣΥΡΙΖΑ τον πήχη του 31,5% των εκλογών του 2019 ή ακόμη χειρότερα το 30%, είναι πιθανόν να υπάρξει αμφισβήτηση της ηγεσίας του. Αυτό λοιπόν που βλέπουμε τις τελευταίες ημέρες έχει μια έντονη οσμή προσωπικής στρατηγικής περιφρούρησης και περιχαράκωσης της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ για την επόμενη ημέρα. Φαίνεται να υπάρχει η αίσθηση ιδιοκτησίας του κόμματος από τον Αλέξη Τσίπρα. Αυτός ήταν άλλωστε που πήρε από το χέρι τον ΣΥΡΙΖΑ στο 3% και τον έφτασε στο 35% και στην κυβέρνηση. Κάτι σαν τον Ανδρέα Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ του, που ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ αρέσκεται να μιμείται και να θαυμάζει παρά το γεγονός ότι, σε μια επίδειξη αντιφατικότητας, με κάθε ευκαιρία καταγγέλλει τη μεταπολίτευση και τις αμαρτίες της.
0 Σχόλια