Του Γιώργου Κράλογλου
Στη 15ετία της χρεοκοπίας τα αποθέματα σε σανό φαγώθηκαν στις "μεταρρυθμίσεις” και "αποκρατικοποιήσεις”. Στις επανακρατικοποιήσεις τι σανό θα φάμε...;
Οι νέες σκηνές στην "επιθεώρηση” (της δήθεν πολιτικής αντιπαράθεσης) ακόμη πιο κωμικές από τις προηγούμενες (υποκλοπές δήθεν σκάνδαλα, βίλες, ο φράχτης στον Έβρο - που συνεχίζονται-) καταπιάνονται με τον κρατισμό και τη δήθεν επανακρατικοποίηση.
Από προχθές ξεκίνησε και η πολιτική "κολοκυθιά”. Μια επανακρατικοποίηση εσύ..., δύο εγώ... Δύο εσύ; Κατάργηση του υπερταμείου εγώ... Στο κράτος τα πάντα... (λένε οι άλλοι ...) Κοντά σας.., απαντούν τα δεκανίκια της Βουλής που ετοιμάζουν και τα προγράμματά τους...
Και πάμε στο κωμικό της ιστορίας.
Πρώτον, αν αφαιρέσουμε την Ακρόπολη και τον Παρθενώνα (που η UNESCO θα μας κόψει τα πόδια...) το υπόλοιπο Ελλαδιστάν, (του περίπου 70% κρατισμού στην οικονομία), έχει υποθηκευθεί στους δανειστές μας. Υποθήκη για έναν αιώνα (για την ακρίβεια 99 χρόνια!).
Δεύτερον, τη διαχείριση για λογαριασμό των δανειστών και της Ε.Ε. Την έχει το Υπερταμείο που βεβαίως και δεν είναι δικό μας εφεύρημα. Είναι η εγγύησή μας προς τους δανειστές, για το εξωτερικό χρέος. Που σημαίνει ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά (με μπάσε - βγάλε στην αποκρατικοποίηση...) όταν στο τέλος του περασμένου Δεκεμβρίου το χρέος ξεπέρασε τα 400 δισ. ευρώ (400,28 δισ. ευρώ), αυξημένο κατά 11,94 δισ. ευρώ, (σε σχέση με τον Δεκέμβριο του 2021 που είχε διαμορφωθεί σε 388,34 δισ.). Πασχίσαμε μεν να το κρατήσουμε (στο τέλος του 2022) στα 392,3 δισ. ευρώ, αλλά τελικά πήγε κατά 7,98 δισ. ευρώ ψηλότερα...!!
Τρίτον, το ΣτΕ, που για 40 και πλέον χρόνια ασκεί, επί της ουσίας, επενδυτική και αναπτυξιακή πολιτική (μιας και έχει παγώσει 10άδες αν όχι 100άδες νέες επενδύσεις και επεκτάσεις παλαιών επενδύσεων -λόγω προσφυγών και από 4-5 καφενόβιους που διαμαρτύρονται για την ίδρυση του απέναντι φούρνου...-) κρίνει πως δεν γίνεται να πουλήσουμε τα νερά και ίσως και άλλα... (θα φανεί όταν θα ολοκληρώσει και τις άλλες προσφυγές για ιδιωτικοποιήσεις...).
Τέταρτο, αν θελήσουμε να αναλύσουμε τα σημερινά μετοχικά κεφάλαια ιδιωτών στην ενέργεια, στη διύλιση, στα καύσιμα και αλλού... θα δούμε πως δεν είναι καθόλου εύκολο να πάρεις αυτά που έχουν στα χέρια τους, χωρίς να βάλεις τους ιθαγενείς σου..., να πουλήσουν τα σπίτια τους (μιας και για να αποζημιωθούν οι μέτοχοι, οι φόροι δεν θα είναι παίξε-γέλασε..).
Πέμπτο, επειδή στον σανό που μοιράσθηκε (μετά το 2010 ως τις μέρες μας) για τη σημασία των 50-60 δισ. ευρώ του Ταμείου Ανάκαμψης και των πόρων ΕΣΠΑ, πολλά λέγονται για χρηματοδοτήσεις και καλύψεις χρεών του κράτους του Ελλαδιστάν καλό είναι να μην ξεχνάμε ότι και ένα ευρώ να χαθεί από τα λεφτά του Ταμείου και τα ΕΣΠΑ (μέχρι και το 2027) θα τα γυρίσουμε με μορφή προστίμων ή περικοπές σε επιδοτήσεις (αγροτικές κυρίως). Συνεπώς, και αυτός ο σανός δεν είναι για φάγωμα...
Να σημειώσουμε ακόμη ότι το Ελλαδιστάν είναι πολύ περισσότερο χρεωμένο, από το 2008 της χρεοκοπίας του κρατισμού που προκάλεσαν τόσο οι κρατικοποιήσεις (3,5 τρισεκατομμύρια δραχμές πληρώσαμε μέχρι το 2000 και συνεχίζουμε...) όσο και η φυγή επενδυτών από το 1985 (μόλις πριν 4 χρόνια έκλεισαν αλυσίδες ενώ δύο πολυεθνικοί όμιλοι μετακόμισαν στην Τουρκία…).
Η νέα κυβέρνηση λοιπόν θα παραλάβει οικονομία καταχρεωμένου κρατισμού με ΔΕΚΟ σε οριακή κατάσταση (αν σημειωθούν και χρέη τους στο κράτος που δεν πληρώνονται), υποθηκευμένες για τρεις γενιές!!.
Κατά τη γνώμη μας ήρθε η ώρα να γίνει αυτό που αποφεύγουμε (σκόπιμα) για 45 χρόνια. Να αποφασίσουμε τι είδους οικονομία θέλουμε, εντός της Ευρώπης. Να ορίσουμε όρια μεταξύ κράτους και ιδιωτικής οικονομίας. Και να τα τηρήσουμε. Που σημαίνει να βγάλουμε το άσχετο κράτος από τα πόδια των ιδιωτών. Βεβαίως, ο άλλος δρόμος παραμένει ο σανός... Που μάλλον φαγώθηκε. Θα το δείξουν και οι εκλογές.
0 Σχόλια