Του Γιώργου Κράλογλου
Έτσι και ξεκαλοκαιριάσουμε σε κάλπες, οι επενδυτές θα κάνουν τουρισμό και θα φύγουν. Ποιοι θα τους διαδεχθούν; Πληθωρισμός, δανειστές ή και μνημόνια.
Πάγωσαν τις μεταρρυθμίσεις και τις αποκρατικοποιήσεις λες και είναι "πλεκτό” , να το βάλεις στο ράφι και να το πάρεις ξανά όταν έχεις καιρό για πλέξιμο... Πήραμε όμως απάντηση από τους επενδυτές που αναζητούν ευκαιρίες σε αποκρατικοποιήσεις και μεταρρυθμίσεις.
Καλά (μας είπαν), ξεμπερδέψτε με τις εκλογές σας και αν σχηματίσετε κυβέρνηση τα ξαναλέμε... Έτσι και αλλιώς στο Ελλάδιστάν, από τη μια κυβέρνηση στην άλλη, η πολιτική για την ανάπτυξη έχει πολλά τσιγάρα δρόμο...
Το πρώτο που θα "ταρακουνήσει” το προσεχές οικονομικό επιτελείο είναι ότι μετά τον σχηματισμό νέας κυβέρνησης θα ισχύουν άλλα ακόμη και στις ήδη σχεδιασμένες ιδιωτικοποιήσεις. Οι ενδιαφερόμενοι επενδυτές δεν είναι ηλίθιοι να δώσουν τιμές για έργα (όπως είναι οι βασικοί δρόμοι και οι μεταφορές) χωρίς να ξέρουν τι θα ζητηθούν μετά από 3 ή 6 ή και 9 μήνες από τη νέα κυβέρνηση.
Το τραπεζικό χρήμα (μετά από ένα 6μηνο ή και 9μηνο) μάλλον θα είναι αγνώριστο σε κόστος και στον τόπο μας. Ανεξάρτητα αυτών που λέγονται και ακούγονται σήμερα... Ο δε πληθωρισμός, που δεν έχει ολοκληρώσει ακόμη την κούρσα του στον δικό μας οικονομικό χώρο, αλλάζει την αξία των έργων μέρα με την ημέρα, καθώς η ντόπια παραγωγή συνεχίζει να χάνει έδαφος, με τα νέα περί της παραγωγής μας και παραγωγικότητας στο μέλλον να μη δείχνουν αισιοδοξία.
Οπότε αν οι πωλήσεις και οι αναθέσεις, στον ιδιωτικό τομέα, μεγάλων έργων δεν συνεχισθούν με ταχύτητα που να καλύπτει τον χαμένο χρόνο, όλα θα πέσουν ξανά στο τραπέζι.
Και τότε θα μιλάμε όχι για το 2024 αλλά για το 2027, για να μη πούμε για το 2030. Άλλωστε, από ασυνέπεια πολιτικής στην οικονομία είμαστε οι πρώτοι και οι χειρότεροι στην Ευρώπη...
Το επόμενο θέμα που αναζητούν οι επενδυτές στην οικονομία (και επειδή δεν έχουν απαντήσεις παγώνουν τα ενδιαφέροντά τους και ψάχνουν να δουν τι θα πει η νέα κυβέρνηση) είναι οι μεταρρυθμίσεις.
Και όταν μιλάμε για μεταρρυθμίσεις, δεν λέμε αυτές που υπόσχονται από τα προεκλογικά μπαλκόνια τα κόμματα. Η προσοχή τους στρέφεται μόνο στις άλλες, που συμφώνησαν οι κυβερνήσεις μετά το 2012. Εδικά μετά το 2018 για να βγούμε από τα μνημόνια.
Οι βασικές από αυτές είναι της δικαιοσύνης, της αποκρατικοποίησης και (η σημαντικότερη) της βοήθειας της Πολιτείας για σύνδεση της παραγωγής με εργατικό δυναμικό ικανό να ενταχθεί σε δεξιότητες, καινοτομίες και σε ό,τι ζητάει η προσαρμογή της παραγωγής στην τεχνολογία.
Αυτή η τελευταία από τις προϋποθέσεις (μεταρρυθμίσεις αν θέλετε) ξεχωρίζει στα ενδιαφέροντα των επενδυτών και επηρεάζει τις αποφάσεις τους.
Η πολιτική σκηνή όμως (απασχολημένη με εκλογές και τους συνδυασμούς συγκυβέρνησης) δεν έχει δώσει ακόμη (30 μέρες πριν από τις εκλογές) τη σημασία που οφείλει στο φαινόμενο της άρνησης της προσφοράς εργασίας για 250.000 θέσεις στην παραγωγή, τον τουρισμό και την εστίαση, αλλά οι επενδυτές το πρόσεξαν. Και αυτό είναι από τους σοβαρούς λόγους που μπήκαν ξανά στο συρτάρι οι προτάσεις για επενδύσεις, περιμένοντας να κυβερνηθεί η χώρα μετά τις εκλογές.
Κατά την άποψή μας, είναι θέμα για τη νέα κυβέρνηση αν θα προλάβει να απαντήσει στο μέγα ερώτημα της οικονομίας (προέκυψε το 2022-2023) για τη μηδαμινή έως γενική άρνηση στην προσφορά εργασίας (για να μην πάμε στις δεξιότητες και την εξειδίκευση) ή θα την αποστομώσουν οι δανειστές μας, με νέες τακτικές ελέγχων (τις ετοιμάζουν ήδη) που θα θυμίζουν ή θα είναι και προάγγελος νέων μνημονίων.
0 Σχόλια