Του Γιώργου Κράλογλου
Δεν είναι στραβός ο γιαλός. Εμείς δεν αρμενίζουμε καλά. Θα φανεί σύντομα. Μας το λένε νέοι 25-35 ετών, με τη μερική απασχόληση. Τους ακούμε...;
Δεν τις θέλουν τις δουλειές που προσφέρονται. Και δεν θεωρούν τις αμοιβές ανθρώπινες. Δεν είναι ούτε το περιβάλλον που τους ζητούν να δουλέψουν, το κατάλληλο. Ειδικά το τουριστικό. Για να μην πάμε στην εστίαση.
Σε τι ποσοστό η άρνηση; Πλησιάζει το 80% της προσφοράς. Να έχουν άδικο ή να είναι υπερβολικοί έστω και οι μισοί; Πάλι μεγάλο είναι το ποσοστό. Ας μην το αγνοούμε.
Δεν θα αργήσουμε να δούμε 400.000 κενές θέσεις σε όλη την προσφερόμενη αγορά εργασίας.
Θα λύσουμε το πρόβλημα με τις εισαγωγές μεταναστών (το συζητάμε ήδη) από το Μπαγκλαντές; Και πού θα τους βάλεις να δουλέψουν εκτός από τα σουβλατζίδικα. Ούτε οι καφετέριες θα τους παίρνουν.
Ας αφήσουμε στην άκρη ότι από αυτές τις 400.000 θέσεις οι 150.000 είναι στη βιομηχανία. Και ότι και η βιοτεχνία συζητάει πολύ έντονα το ενδεχόμενο παραπέρα συρρίκνωσης. Η βιοτεχνία που μπορεί να πλησιάζει το 100% δευτερογενούς μας παραγωγής, αλλά ακόμη δεν ξέρει τι να κάνει.
Παρά το γεγονός ότι δεν είναι να κολακευόμαστε ως βιοτεχνικό και μόνο βιοτεχνικό κράτος μέλος της Ε.Ε η βιοτεχνία μας πρέπει να δει πώς θα σταθεί. Και αν τελικά μπορεί να σταθεί στις απαιτήσεις του ανταγωνισμού. Αν μπορεί να παρακολουθήσει τις ανάγκες σε καινοτομίες και εκσυγχρονισμό.
Τι νομίζουμε και εδώ;
Επειδή η πολιτική και οι πολιτικοί της (όλων των κομμάτων), μηρυκάζουν ξανά και ξανά ότι "...επικεντρωνόμαστε κυρίως στους μικρούς και στους μεσαίους που είναι το φυτώριο των μεγάλων επιχειρήσεων (το λιβανίζουμε αυτό από το 1980...)" νομίζουν ότι τους έχουν πείσει...;
Νομίζουν ότι το βιοτεχνικό Ελλαδιστάν είναι σε θέση να παραμείνει (ανταγωνιστικά βεβαίως) έστω και στα Βαλκάνια; Ας το νομίζει, για 1-2 χρόνια στα Βαλκάνια, αλλά ας το ξεχάσει μετά το 2024, σε ό,τι αφορά την υπόλοιπη Ανατολική Ευρώπη...
Υπάρχει απάντηση; Ναι, και είναι μόνο μια για όλα. Θα την έχετε ακούσει, δεν μπορεί... "έχουμε πόρους από το Ταμείο Ανάκαμψης και το ΕΣΠΑ". Αυτό λένε όλοι οι πολιτικοί. Και θεωρούν ότι δίνουν απάντηση. Πειστική μάλιστα...
Τα νούμερα βέβαια (λιγότερα από 50 δισ.) των πόρων αυτών ίσως να μας βγαίνουν. Με καλό νοικοκυριό, ίσως και να περισσεύουν...
Το θέμα μας όμως δεν είναι οι χρηματοδοτήσεις. Το κάναμε αυτό και μετά το 1980 με ΕΣΠΑ, πακέτα Ντελόρ και προγράμματα για την τότε περιφερειακή ανάπτυξη.
Αντί για ανάπτυξη όμως φέραμε χρεοκοπία το 2008. Χρεοκοπία ενώ το μοίρασμα (για παράδειγμα, του τότε ΕΣΠΑ) ούτε που είχε τελειώσει...
Αλλά το θέμα μας είναι να διορθώσουμε την κατάσταση στην οικονομία. Και με ορατά θετικές προεκτάσεις και για την κοινωνία. Θέμα μας είναι να αποδείξουμε και πολιτικά ότι από τη στιγμή που αποδεχόμαστε πως απαιτούνται ανθρώπινες συνθήκες εργασίας και αντίστοιχες αμοιβές, να αποδεικνύουμε ότι το εννοούμε και στην πράξη.
Που σημαίνει επιχειρηματικό περιβάλλον, να ανταποκρίνεται στα μηνύματα των νέων, για αγορά εργασίας με αξιοπιστία και αμοιβή της αξιοκρατίας και της εξειδίκευσης που απαιτείται. Αμοιβή όπως αυτή των ανεπτυγμένων χωρών που μεταναστεύουν οι νέοι.
Ερώτημα. Θα είναι, μετά από 60 μέρες, οι πολιτικές μας αυτές που απαιτεί η οικονομία; Και ποια οικονομία θα επιλέξουμε που θα μας επιτρέπει να συνεχίσουμε να τυλίγουμε ό,τι λέγεται οικονομία με τα κουρέλια της πολιτικής...;
Ποια είναι η λύση; Κατά την άποψή μας να τραβήξει τα πόδια της και (κυρίως) τα χέρια της... η πολιτική από την οικονομία και τις επιχειρήσεις, με το γνωστό πρόσχημα της δήθεν προστασίας μας από την ολιγαρχία και τα συμφέροντα... Αν δεν το κάνει και αυτή τη φορά (μετά τις εκλογές), ας πάρουμε πολύ στα σοβαρά από το 2024, το μήνυμα από τους νέους και τις νέες "...βολευτείτε με εκείνους που θα φέρετε από το Μπαγκλαντές.…"
0 Σχόλια