Του Γιώργου Κράλογλου
Ο ανταγωνισμός είπε ό,τι έχει να πει. Έδωσε 1.000 ευρώ μισθό και στον λαντζέρη. Το κράτος θα μείνει στον κατώτατο με τους φόρους να τον ισοπεδώνουνε;
Αυτή την απάντηση την περιμένουμε εμείς μια 15ετία, από τα χαράματα της χρεοκοπίας, το 2008. Και οι δανειστές μια 12ετία, από το πρώτο μνημόνιο της χρεοκοπίας, το 2010.
"Είστε απαράδεκτα υπερβολικοί στους φόρους παντού... Έχετε γεμίσει υπερβολικά άχρηστο κράτος και το συντηρείτε με φόρους. Από εκεί πρέπει να ξεκινήσετε με τη χρεοκοπίας σας...", μας είπαν οι δανειστές σε όλα τα επίπεδα (από το συμβούλιο κορυφής μέχρι και την Τρόικα). Και συμπλήρωσαν "...για να κόψετε φόρους φέρτε το άχρηστο κρατικό σας 'κρεβάτι' στα πραγματικά σας φορολογικά ποδάρια...".
Τι κάναμε εμείς; Το μόνο που σκεφτήκαμε είναι οι τηλεφωνικές και οι άλλες παρακολουθήσεις της Τρόικας, μπας και πει μυστικά μας. Αυτά δηλαδή που δεν θα έλεγε σε εμάς...
Και δεν σταματήσαμε εκεί.
Για να δείξουμε εμείς (οι αριστεροί της προόδου…) στους ιθαγενείς φορολογούμενους ότι σνομπάρουμε την Τρόικα, την βγάλαμε από το υπουργείο Οικονομικών και την στείλαμε στο Χίλτον. Εκεί την συναντούσαμε (ίσως γιατί βρήκαμε και καλή φραπεδιά...).
Αυτοί είμαστε και ως πολιτική και ως κράτος.
Πολιτική φανφάρα, εντυπώσεις, καραγκιοζιλίκια και όποια αηδία κατεβάζει η γκλάβα κομματικών αφισοκολλητών και κλακαδόρων που τους κάνουμε "νοματαίους..." όταν το κόμμα μας έρχεται στα πράγματα...
Αυτοί αποφάσιζαν και αποφασίζουν ακόμη για το πόσο κράτος θέλουμε. Πόσο τεμπέληδες θα είμαστε..., όσοι χωνόμαστε στο κράτος ως κρατικοί υπάλληλοι... Και πόσο κόσμο χρειαζόμαστε (βεβαίως εκτός εκπαιδευτικών, και σωμάτων ασφαλείας και στρατού) για να ταλαιπωρούμε πολίτες με δήθεν αναγκαίες διαδικασίες για τη δήθεν προστασία μας...
Πριν πάμε παρακάτω, στις πραγματικές αιτίες του μισθολογικού, θέλω να σας παραπέμψω (για διπλή ίσως ανάγνωση) στην άριστη τοποθέτηση του jgeorg στο ρεπορτάζ του Γ. Λαμπίρη στο Capital.gr "Γιατί ένας όμιλος εστίασης των 15 εκατ. ευρώ δεν βρίσκει εργαζόμενους των 1.000 ευρώ"
"...Πολλοί οι λόγοι, οι μισθοί νομοτελειακά θα αυξηθούν με γρήγορο ρυθμό τα επόμενα χρόνια, αναφέρω τους 3 σημαντικότερους:
α) Διπλάσιο μη μισθολογικό κόστος σε σχέση με τις αντίστοιχες ευρωπαϊκές χώρες, κανονικά ο εργαζόμενος με βασικό μισθό έπρεπε να παίρνει >100ευρώ στο χέρι από όσο τώρα αναλογιζόμενοι πόσο στοιχίζει σήμερα στον εργοδότη.
β) Πολύ ακριβό κόστος ζωής στα βασικά αγαθά που λόγω τεράστιας φορολογικής επιβάρυνσης των εμμέσων φόρων(κατέχουμε το παγκόσμιο ρεκόρ στην αναλόγία εμμέσων-αμεσων), μας έστειλαν στον ευρωπαϊκό πάτο της αγοραστικής δύναμης χειρότερα και από τις πρώην κομμουνιστικές χώρες.
γ) Ο μισθός δεν μπορεί να είναι χαρτζιλίκι, όποιος εργάζεται ολόκληρο ωράριο πρέπει να είναι σε θέση να καλύπτει τα βασικά του έξοδα.
Υ.Γ . Το κράτος στην Ελλάδα συνεχίζει να είναι ο μεγάλος ασθενής και δεν έχει προσαρμοστεί παρά την 15ετή κρίση ροκανίζοντας τεράστιο ποσοστό του ΑΕΠ…"
Συμφωνώ χωρίς συζήτηση με τις τοποθετήσεις του jgeorg και ξεχωρίζω το υστερόγραφό του γιατί εκεί είναι και η εστία του διαχρονικού προβλήματος στο μισθολογικό της οικονομίας μας.
Πρόβλημα που βεβαίως και έχει συντελέσει σε μεγάλο μέρος στην τεραστίων διαστάσεων μετανάστευση επιστημονικού και άλλου χρήσιμου ανθρώπινου δυναμικού, για την οικονομίας μας.
Γελοιοποιήσαμε ή όχι, από το 2012, κάθε έννοια περί κατώτατου μισθού όταν (από το 2014) τον καταντήσαμε και αντικείμενο πολιτικής λαϊκισμού και κοροϊδίας αφού τον "σέρνουμε" ως μηχανισμό διόρθωσης των 450-500 ευρώ... που συμπληρώνει και η μαύρη αγορά...;
Είναι δυνατόν να αποκτήσει αγοραστική αξία ο όποιος σημερινός κατώτατος με την ισχύουσα εξωφρενική φορολόγηση, μοναδικός σκοπός της οποίας (διαχρονικά) είναι να συντηρούμε ένα κράτος ακόμη και στην (τεράστια) άχρηστη έκταση του;
0 Σχόλια