Κράτος περιορισμένης ευθύνης

Με αφορμή την χθεσινή Συμφωνία Τουρκίας Λιβύης -Τρίπολης


Υπάρχει μια οδυνηρή πραγματικότητα. Το ελληνικό (αθηναϊκό, κατ εμέ) κράτος είναι περιορισμένης ευθύνης.
Έχει δικαιώματα τα οποία απορρέουν απο το Διεθνές Δίκαιο και το Δίκαιο της Θάλασσας αλλά δεν τα ασκεί. Δεν γνωρίζω αν με τον χρόνο τα χάνει αλλά σίγουρα η μη άσκησή τους τα εξασθενεί.

Αιτία γι αυτήν την αδυναμία και την απώλεια είναι ότι τα δικαιώματα αυτά δεν μπορεί να τα υποστηρίξει αν απειληθούν. Και η απειλή προέρχεται, κυρίως, απο την Τουρκία. Ή, μάλλον, αποκλειστικά απο την Τουρκία. Αλλά και στην περίπτωση της Αλβανίας, η οποία δεν απειλεί την Ελλάδα, είδαμε πως το ελληνικό κράτος με τους θεσμούς του δεν μπόρεσε, καν, να προβλέψει τις εξελίξεις μιας συμφωνίας η οποία ακυρώθηκε απο το Συνταγματικό Δικαστήριο της γειτονικής χώρας.
Το πρώτο εύλογο, και σαφές, ερώτημα που ανακύπτει είναι αν αυτή η κατάσταση θα συνεχιστεί, αν γίνει de facto κατάσταση που κάποια στιγμή πάρει και κάποια μορφή de jure.

Η ανησυχία της στήλης είναι ότι αυτό θα γίνει. Γι αυτό και το συμπέρασμα ότι πρόκειται για κράτος περιορισμένης ευθύνης.

Η ιστορία με την Τουρκία, την Λιβύη, ακόμη και την Αλβανία το δείχνει. Το κράτος δεν έχει ούτε την πολιτική, ούτε καμιάς άλλης μορφής βούληση και ικανότητα να κάνει σεβαστά τα δικαιώματά του.
Κραυγαλέα περίπτωση εκδήλωσης αδυναμίας είναι οτι δεν έχει στείλει στον ΟΗΕ ούτε τις συντεταγμένες της υφαλοκρηπίδας του η οποία, όπως λέει το υπουργείο εξωτερικών με την χθεσινή ανακοίνωσή του είναι ipso facto et ad initio, δηλαδή υπάρχει αυτοδικαίως και εξ υπαρχής, ούτε της ΑΟΖ. Γιατί; Διότι αν αμφισβητηθούν στην πράξη θα πρέπει να τα υποστηρίξει. Και η υποστήριξή τους θα χρειαστεί και στρατιωτική κινητοποίηση. Ε, αυτήν την στρατιωτική κινητοποίηση δεν την θέλει αυτό το κράτος. Αλλά εδώ που βρίσκεται χωρίς ενεργό στρατιωτική δράση δύσκολα μπορεί να κρατηθεί. Όχι, μόνο, δεν θα μπορέσει να υποστηρίξει τα δικαιώματά του αλλά ούτε και την κυριαρχία του. Ούτε την εδαφική ακεραιότητά του. Δεν είναι τυχαίο που προκαλείται καθημερινά απο την Τουρκία η οποία αμφισβητεί την κυριαρχία κατοικημένων νησιών.

Αυτή η φοβία που το πολιτικό σύστημα (πολιτικοί, επιχειρηματίες και όποιοι άλλοι το συγκροτούν) επιδεικνύει προς την Τουρκία είναι το σαράκι που τρώει τα σωθικά του κράτους και της κοινωνίας.
Δεν ξέρω αν είναι δικαιολογημένη. Αλλά, ακόμη, και αν είναι το κράτος έπρεπε να φροντίσει να αλλάξει τα δεδομένα. Κράτος είναι μια πολιτειακή υπόσταση που παρέχει, κυρίως, ασφάλεια στους πολίτες του.

Το γεγονός ότι το ελληνικό-αθηναϊκό κράτος δεν έχει πετύχει ως σήμερα να παράσχει αυτήν την ασφάλεια δείχνει πως έχει αποτύχει. Δεν έχει συγκροτηθεί στην βάση των αναγνωρισμένων κρατών. Είναι ένα κράτος περιορισμένης κυριαρχίας.

Αυτού του είδους τα κράτη δεν καταφέρνουν να επιβιώσουν.

Κολλάνε πάνω σε κάποια δύναμη για να τα προστατεύσει αλλά η δύναμη αυτή θα κοιτάξει, και πολύ καλά θα κάνει, πρωτίστως,τα δικά της συμφέροντα. Και αν έρθουν σε αντίθεση με τα συμφέροντα του κράτους- υπηρέτης, θα του ζητήσει υποχωρήσεις. Όπως έχουν κάνει επανειλημμένως οι ΗΠΑ, αλλά και η Ε.Ε. με την Ελλάδα. Οι ΗΠΑ συνέστησαν το 1995 στην Αθήνα να μην ασκήσει το δικαίωμα επέκτασης των χωρικών υδάτων της στα 12 μίλια. Δηλαδή, χωρικά ύδατα 12 μιλίων έχουν όλες οι χώρες του κόσμου πλην Ελλάδας. Πρέπει να γραφεί και στη Συμφωνία για το Δίκαιο της Θάλασσας. Ότι η συμφωνία ισχύει για όλους πλην Ελλάδας. Διότι και άλλα δικαιώματα που αφορούν το ελληνικό κράτος και τα παραχωρεί το Δίκαιο της Θάλασσας το κράτος δεν τα ασκεί. Όπως της ΑΟΖ.

Κυρίες και κύριοι το αθηναϊκό μόρφωμα στο οποίο κατέληξε μια ένδοξη Ελληνική Επανάσταση δεν μπορεί να υποστηρίξει τα συμφέροντα της χώρας και του λαού της. Δεν το θέλει, άλλωστε. Η κόκκινη γραμμή του, αν υπάρχει τέτοια γραμμή, είναι τα όρια του λεκανοπεδίου όπου ζει η εκμαυλισμένη αστική τάξη του και το σαθρό πολιτικό υπηρετικό προσωπικό της.

Ελληνικό κράτος μπορεί να γίνει. Αλλά χρειάζεται να αλλάξουν όλες οι συντεταγμένες του.
Προτιμούν να παραδοθούν παρά να τις αλλάξουν. Όπως και στις αρχές της δεκαετίας του 90. Διεκδικούσαν διεθνείς θεσμούς αλλά αν δεν τους έπαιρε η Αθήνα προτιμούσαν να τους πάρουν άλλες ξένες πόλεις παρά μια δεύτερη ελληνική.

Αυτό το κράτος δεν αλλάζει. Και το είπε πρώτος ο Κολοκοτρώνης.
Αλλά γίνονται ολοένα και περισσότεροι αυτοί που δεν το επιθυμούν.

Παντελής Σαββίδης

* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.

Δημοσίευση σχολίου

0 Σχόλια