Του Γιώργου Κράλογλου
Η αισχροκέρδεια στην ενέργεια μαζεύεται. Είναι θέμα πολιτικής βούλησης. Την πολιτική αισχροκέρδεια όμως, που μας γυρίζει στο 1980-90, πώς τη μαζεύεις...
Δείτε τι μας λέει το Γραφείο Προϋπολογισμού του Κράτους στη Βουλή, στην έκθεσή του για το β' τρίμηνο του 2022 για έναν από τους 4 κινδύνους στην ελληνική οικονομία, με τους άλλους τρεις να είναι ο πληθωρισμός, η αντίδραση των κεντρικών Τραπεζών στον πληθωρισμό και η ενεργειακή κρίση.
"Ο τέταρτος κίνδυνος για την ελληνική οικονομία είναι πολιτικός και συνδέεται με τις πιθανές δυσκολίες σχηματισμού κυβέρνησης στις ερχόμενες εκλογές. Μια ενδεχόμενη πολιτική αστάθεια θα εντείνει την αβεβαιότητα σχετικά με την κατεύθυνση της οικονομικής πολιτικής και θα αποθαρρύνει την επίδειξη δημοσιονομικής υπευθυνότητας από κάθε πλευρά. Είναι, συνεπώς, απαραίτητο να επιτευχθεί ένας ελάχιστος βαθμός συναίνεσης στους βασικούς άξονες της δημοσιονομικής πολιτικής ώστε να μην εγείρονται αμφιβολίες για τη διατήρηση της δημοσιονομικής ισορροπίας κατά την προεκλογική και μετεκλογική περίοδο".
Ευχές θα μου πείτε και συνταύτιση με τις πολιτικές ανησυχίες που αφήνει και η κυβέρνηση να εννοηθούν, προφανώς με τους δικούς της στοχασμούς και τις δικές της σκέψεις.
Ίσως. Αν μπορείτε όμως διαγράψτε τα όλα αυτά. Διαγράψτε τα αλλά καλό θα ήταν να μείνουμε στη σκέψη, των μελετητών, ότι τα πράγματα για να πάνε καλά στην οικονομία θέλουν "...ελάχιστο βαθμό της πολιτικής συναίνεσης ".
Πότε όμως είδε ο λαός πολιτική συναίνεση στον τόπο για να την ονειρευτεί, από εδώ και πέρα που μπαίνουμε όχι σε απλή κρίση αλλά σε τραγωδία. Την ενεργειακή τραγωδία που θα φέρει αναστάτωση εκτός από την κοινωνία που αποδίδουμε με την έννοια νοικοκυριά αλλά και στη φτώχεια, εκεί όπου δεν είναι υπερβολή να μιλάμε για συνωστισμό...
Μια ματιά στη χθεσινή επικαιρότητα είναι αρκετή για να δούμε ότι ο τέταρτος κίνδυνος της έκθεσης της Βουλής, η έλλειψη πολιτικής συναίνεσης (έστω κάποιας συνεννόησης τέλος πάντων) δεν είναι υποθετικός αλλά υπαρκτός.
Στεκόμαστε στο σημείο αυτό και επανερχόμαστε (με υπερβολική ίσως επιμονή μας) στη συναίνεση γιατί η θωράκιση της οικονομίας, σε ό,τι έρχεται, θα εξασφαλιστεί μόνο με μεταρρυθμίσεις.
Μεταρρυθμίσεις ειδικά σε ό,τι μάθαμε τη 10ετία του 1980-1990 να λέμε ΔΕΚΟ, αλλά πρακτικά να εννοούμε κράτος-αφέντη. Κράτος διορισμών και κραιπάλη της σπατάλης.
Θέλετε ένα παράδειγμα σπατάλης στον χώρο μάλιστα της ενέργειας που μας καίει...
Ανάμεσα στους μεγάλους καταναλωτές ηλεκτρικού της ΔΕΗ και φυσικού αερίου της ΔΕΠΑ ήταν και η ΛΑΡΚΟ και τα κρατικά λιπάσματα και άλλοι τρανοί κρατικοδίαιτοι επιχειρηματικοί όμιλοι. Επειδή δεν πλήρωναν ποτέ σχεδόν τη ΔΕΗ και τη ΔΕΠΑ είχε βρεθεί η φόρμουλα της μετοχοποίησης χρεών ή με παράδοση ομολόγων. Τι έγιναν όλα αυτές οι μετοχοποιήσεις; Τις πληρώσαμε εμείς. Έτσι διάλεξε το κομματικό και πολιτικό σύστημα. Η πολιτική αισχροκέρδεια...
Μεταρρυθμίσεις, λοιπόν, που θα αποτελέσουν το μοναδικό κριτήριο για την παραμονή της οικονομίας εκτός της ενισχυμένης εποπτείας και από τον κίνδυνο να κάνουμε κινήσεις που θα επαναφέρουν μνημόνια.
Μεταρρυθμίσεις που θα κάνουν το κράτος να υπηρετεί τον λαό και όχι τον λαό υποταγμένο σε άθλια χρωματισμένους κόκκινους, ροζ, πράσινους και μπλε ψευτοσοσιαλισμούς.
Και ας έλθουμε στην πραγματικότητά μας.
Να μη σταθούμε στη μεταρρύθμιση που επιχειρήθηκε στις κρατικές συγκοινωνίες (υποχρεώνοντας τους εργατοπατέρες να διασφαλίζουν τα δικαιώματα του λαού) αλλά φάγαμε τα μούτρα μας, με την αδυναμία συνεννόησης με την αντιπολίτευση και τους ελεγχόμενους εργατοπατέρες της, και ας πάμε στις μεταρρυθμίσεις που επιβάλλονται για τη ΔΕΗ (στον βασικό πρωταγωνιστή στο ενεργειακό της χώρας, σε όλα τα χρόνια του ψευτοσοσιαλισμού μας).
Στη ΔΕΗ με τις κομματικές διαμάχες για το ποιος θα την ελέγχει για να προσφέρει εύκολο λαϊκισμό ή και εκβιασμό αν θέλετε προς τον λαό, έχοντας στα χέρια της το αγαθό του ηλεκτρισμού.
Ποιο ήταν (σε αντίθεση με την ανάγκη μεταρρυθμίσεων που έχει η οικονομία) το κεντρικό θέμα πολιτικής επικαιρότητας στο 10ήμερο μετά τα εγκαίνια της ΔΕΘ; Η επιστροφή στην κρατικοποίηση (!!) με αρχή τη ΔΕΗ. Κρατικοποίηση που σημαίνει (χωρίς αμφιβολία) και τερματισμό της κάθε μορφής ιδιωτικοποιήσεων. Που βεβαίως και είναι το άλφα και το ωμέγα των μεταρρυθμίσεων. Που βεβαίως και απαιτούν μια κάποια μορφής συναίνεση όπως λένε και οι μελετητές της Βουλής. Την διακρίνατε έστω και κάπως στη χθεσινή έναρξη κύκλου επαφών εργατοπατέρων της ΔΕΗ με το κόμμα της αριστεράς και της προόδου...;
0 Σχόλια