Του Χρήστου Χωμενίδη *
Την Παρασκευή που μάς πέρασε η κύρια Κατερίνα Σακελλαροπούλου υποδέχθηκε στον κήπο του Προεδρικού Μεγάρου μέλη της εδώ ουκρανικής παροικίας και πρόσφυγες, γυναικόπαιδα κυρίως, που κατέφυγαν στη χώρα μας αφήνοντας τους άντρες πίσω, να πολεμούν. Η ατμόσφαιρα ήταν συγκινητική. Στην εγκάρδια ομιλία της, η Πρόεδρος αναφέρθηκε -δίχως ίχνος στόμφου- στον ηρωικό αγώνα του ουκρανικού λαού. Στα ιδανικά που μας συνδέουν. Στα αισθήματα αλληλεγγύης που τρέφουν οι Έλληνες για τους Ουκρανούς. Εξέφρασε, το πιστεύω, την κοινή μας γνώμη. Τη μεγάλη της τουλάχιστον πλειονότητα. Εάν η ίδια εκδήλωση συνέβαινε μετά από λίγους μήνες και η Πρόεδρος έλεγε τα ίδια ακριβώς, θα βρισκόταν -φοβάμαι- σε δυσαρμονία προς το λαϊκό αίσθημα.
Προοιωνίζεται -το ομολογούν τα πιο υπεύθυνα χείλη- ένας χειμώνας πολύ δύσκολος. Εξαιρετικά αβέβαιος. Όσοι, ενθουσιασμένοι από τη γενναιότητα που επέδειξαν οι Ουκρανοί στο πεδίο της μάχης, έσπευσαν να προεξοφλήσουν την ήττα της Ρωσίας μάλλον πλανήθηκαν πλάνην οικτρά. Ο Πούτιν, που μόνο ετοιμοθάνατος ή ετοιμόρροπος δεν αποδείχθηκε, εκτελεί με μεθοδικότητα το σχέδιό του. Πρόκειται για μια σατανική παραλλαγή της ρώσικης πολεμικής παράδοσης.
Τι έκαναν οι Ρώσοι όποτε δέχονταν εισβολή; Υποχωρούσαν συντεταγμένα. Παράσερναν τον εχθρό στα βάθη της αχανούς πατρίδας τους. Και άφηναν έπειτα τον "στρατηγό χειμώνα" να δράσει. Το κόστος που πλήρωναν σε ανθρώπους και σε αγαθά ήταν ιλιγγιώδες. Μα ο τελικός τους θρίαμβος εξασφαλισμένος. Συνέβη το 1812. Επαναλήφθηκε το 1941. Βοναπάρτης και Χίτλερ είδαν τα κοσμοκρατορικά τους όνειρα να θάβονται κάτω από το χιόνι. Προφανώς ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος κρίθηκε και στην Ευρώπη και στη Μέση Ανατολή και στον Ειρηνικό Ωκεανό. Εάν όμως οι Γερμανοί δεν είχαν ηττηθεί στο Στάλινγκραντ, η επικράτηση των Συμμάχων στην καλύτερη περίπτωση θα καθυστερούσε τραγικά πολύ.
Ο Πούτιν αποφάσισε να ξεπεράσει τον Τσάρο Αλέξανδρο Α΄ και τον Στάλιν. Να χρησιμοποιήσει τον "στρατηγό χειμώνα" όχι αμυντικά αλλά επιθετικά. Να τον εξαγάγει.
Δεν κρύβει τις προθέσεις του – γιατί να μπει στον κόπο; Θα μισοκλείσει ή θα κλείσει εντελώς τις κάνουλες. Η Ευρώπη θα τουρτουρίσει, θα ακινητοποιηθεί, ίσως ακόμα και να πεινάσει. Οι απλοί Ευρωπαίοι πολίτες δεν θα τα βάλουν με τη Μόσχα, η Μόσχα τους πέφτει πολύ μακριά. Θα ενοχοποιήσουν τους δικούς τους ηγέτες. Οι φιλελεύθερες κυβερνήσεις που υπολόγιζαν ότι επιβάλλοντας κυρώσεις θα έκαμπταν, θα ανέτρεπαν Θεού θέλοντος τον Πούτιν, θα βρεθούν με την πλάτη στον τοίχο. Και πιθανότατα θα αντικατασταθούν από διαφορετικές κυβερνήσεις, οι οποίες θα σφυρίζουν αδιάφορα για τα αίσχη των Ρώσων στην Ουκρανία, εάν δεν τους συγχαίρουν κιόλας.
Όπου αστόχησαν, όπου γελοιοποιήθηκαν τα μίσθαρνα φερέφωνα του Κρεμλίνου θα θριαμβεύσει ο "στρατηγός χειμώνας". Η πολιτική της Ευρώπης θα αλλάξει μέσα μάλιστα από δημοκρατικές διαδικασίες. Με μοχλό τη λαϊκή βούληση. Το πουλόβερ άρχισε ήδη να ξηλώνεται με την ανατροπή του Μπόρις Τζόνσον και την παραίτηση του Μάριο Ντράγκι, έστω αν αυτή προσώρας δεν έγινε δεκτή. Ο Ντμίτρι Μεντβέντεφ πανηγυρίζει.
Συνειδητοποιούν ασφαλώς και στο Βερολίνο και στο Παρίσι και στην Αθήνα και στις Βρυξέλλες τον κίνδυνο. Πασχίζουν για την ενεργειακή θωράκιση της Ευρώπης. Εκείνο ωστόσο που μένει, εκείνο που αντιλαλεί στα αυτιά μας είναι οι δυσοίωνες προβλέψεις. Οι προειδοποιήσεις, από Γερμανούς κυρίως υπουργούς, πως τα καλοριφέρ το 2022-2023 θα καίνε με αυστηρό μέτρο. Οι προτροπές προς τους πολίτες να αποθηκεύσουν -για καλό και για κακό- ορισμένα είδη πρώτης ανάγκης. Να μη μιλήσουμε για τον πληθωρισμό που ήδη καλπάζει, για το ευρώ που έχει πάρει την κατιούσα έναντι του δολαρίου.
Τούτων δοθέντων είναι προφανές: ο καιρός κυλάει εναντίον μας. "Η Ουκρανία θα γίνει ένα δεύτερο Βιετνάμ, ένα δεύτερο Αφγανιστάν για τους Ρώσους!" Για καλό μας το λέτε; Αντέχει η Ευρώπη μια χαίνουσα πληγή στο μαλακό της υπογάστριο για χρόνια και ζαμάνια; "Πολλές εθνοτικές ομάδες στη Ρώσικη Ομοσπονδία -οι Σιβηριανοί, οι Τάταροι- έχουν τάσεις απόσχισης..." "Ο πόλεμος δρα διαλυτικά όταν χάνεται. Όσο πηγαίνει καλά, όσο έστω σέρνεται, κρατά τον κόσμο συσπειρωμένο γύρω από την ηγεσία του."
Ο πόλεμος στην Ουκρανία πρέπει να λήξει το συντομότερο. Εμείς, που σταθήκαμε από την πρώτη στιγμή στο πλευρό του ουκρανικού λαού, που δεν κρατήσαμε αποστάσεις ούτε μασήσαμε τα λόγια μας, μπορούμε να το πούμε σήμερα ευθαρσώς.
Πώς θα τελειώσει ο πόλεμος;
Δύο τρόποι υπάρχουν.
Είτε να κλιμακωθεί, να εξελιχθεί σε ολοκληρωτική αναμέτρηση με τα τρομακτικότερα ενδεχόμενα ανοιχτά.
Είτε να επιτευχθεί, με αμοιβαίες ρεαλιστικές υποχωρήσεις, ένας κάποιος συμβιβασμός. Εννοείται δυσάρεστος. Εννοείται το μη χείρον…
"Έχει διάθεση ο Πούτιν να συμβιβαστεί; Να αρκεστεί εν πάση περιπτώσει στα κεκτημένα του; Θα το έπραττε απλώς για να κερδίσει χρόνο. Και να επανέλθει στο ορατό μέλλον δριμύτερος, απειλώντας ποιος ξέρει πόσες ακόμα χώρες…" Και σε εμάς ωστόσο θα δινόταν το περιθώριο να θωρακιστούμε και να προετοιμαστούμε καλύτερα. "Έτσι ισχυρίζονταν και όσοι υπέγραψαν το 1938 τη Συμφωνία του Μονάχου, με την ψευδαίσθηση ότι ο Χίτλερ θα τιμούσε την υπογραφή του." Μια σημερινή "Συμφωνία του Μονάχου" ίσως να αποδειχθεί σωτήρια. Αρκεί να μην μας αποκοιμίσει.
"Έχει διάθεση ο Πούτιν να συμβιβαστεί, τουλάχιστον προς το παρόν;" Δεν έχει τρώτα σημεία; Δεν έχει αχίλλειο πτέρνα; Για αυτό υπάρχει η διπλωματία. Ορθόδοξη και ανορθόδοξη.
* Ο κ. Χρήστος Χωμενίδης είναι συγγραφέας
0 Σχόλια