Του Θάνου Κάλλη *
Σε δεινή θέση βρίσκονται οι Έλληνες πολίτες που έρχονται αντιμέτωποι καθημερινά με το σφοδρό κύμα των αυξήσεων και των ανατιμήσεων σε βασικά είδη διατροφής κι άλλα αγαθά, όπως η βενζίνη και το ρεύμα που είναι τα ακριβότερα σε σχέση με την υπόλοιπη Ευρώπη, ενώ η ανεργία και η φτώχεια «θερίζουν» την ελληνική κοινωνία και παράλληλα η κυβέρνηση εμφανίζεται ανήμπορη να τους ανακουφίσει αποτελεσματικά με γενναία μέτρα και τολμηρές αποφάσεις.
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, οι Έλληνες αναγκάζονται να δουλεύουν 7 μήνες το χρόνο για να συντηρούν το κράτος.
Ειδικότερα, σύμφωνα με την έρευνα του Κέντρου Φιλελεύθερων Μελετών «Μάρκος Δραγούμης» (ΚΕΦίΜ), το 2022 ο μέσος Έλληνας χρειάστηκε να δουλέψει 76 ημέρες για την πληρωμή έμμεσων φόρων, 62 ημέρες για την πληρωμή ασφαλιστικών εισφορών, 42 ημέρες για την πληρωμή άμεσων φόρων και 1 ημέρα για την πληρωμή των φόρων κεφαλαίου.
Κάπως έτσι, η Ημέρα Φορολογικής Ελευθερίας φέτος είναι η 1η Ιουλίου. Από την ημέρα αυτοί οι φορολογούμενοι είναι ελεύθεροι να αποφασίσουν οι ίδιοι πως θα δαπανήσουν το εισόδημα τους, αν περισσεύει βέβαια κάτι μετά την κάλυψη των ανελαστικών δαπανών διαβίωσης. Μέχρι τότε δουλεύουν μόνο για την Εφορία και τον ΕΦΚΑ.
Ωστόσο, εάν συνυπολογιστεί το έλλειμμα της γενικής κυβέρνησης για το 2022 το οποίο αντιπροσωπεύει μελλοντικούς φόρους, τότε η Ημέρα Φορολογικής Ελευθερίας για το 2022 έρχεται 19 ημέρες αργότερα, την 20η Ιουλίου.
Η έκταση της φορο-αφαίμαξης των Ελλήνων γίνεται ακόμα πιο αισθητή μέσα από τη σύγκριση με τους υπόλοιπους Ευρωπαίους. Γειτονικές χώρες, όπως η Βουλγαρία και η Κύπρος, ή χώρες που επίσης βρέθηκαν παλαιότερα σε Μνημόνια, όπως η Πορτογαλία και η Ιρλανδία, βρίσκονται μεταξύ των κρατών με τη μικρότερη φορολογική επιβάρυνση.
Στις αρχαίες κοινωνίες, τρεις ήταν οι βασικοί τρόποι για να γίνει κάποιος δούλος: o πρώτος ήταν να είσαι το παιδί μιας δούλας, δηλαδή η διαδοχή, ο δεύτερος ήταν η αιχμαλωσία στον πόλεμο και ένας τρίτος τρόπος, ελεύθεροι άνθρωποι μπορούσαν να υποδηλωθούν εντός της κοινότητας τους και να καταλήξουν σκλάβοι λόγω χρεών.
Βέβαια, όσον αφορά τον τρίτο τρόπο, γνωρίζουμε ιστορικά ότι υπήρξαν κοινωνίες και πολιτείες που επέλεξαν να κλείσουν αυτή τη δίοδο. Ξέρουμε π.χ. τις τολμηρές μεταρρυθμίσεις του Σόλωνα, ότι στην πόλη-κράτος της αρχαίας Αθήνας ήταν αδύνατο για έναν Αθηναίο να υποδουλωθεί λόγω χρεών, ενώ ταυτοχρόνως καταργήθηκαν τα υφιστάμενα χρέη ιδιωτών προς ιδιώτες και προς το δημόσιο, με σκοπό να διαφυλαχθεί η κοινωνική ειρήνη (Σεισάχθεια).
Στην σύγχρονη Ελλάδα, που υποτίθεται είναι ένα δημοκρατικό κράτος δικαίου και σέβεται τα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα, οι Έλληνες πολίτες ζουν χειρότερα και από τους σκλάβους της αρχαιότητας, καθώς τότε τουλάχιστον οι αφέντες τους παρείχαν τροφή και στέγη.
Στην πράξη, το ελληνικό κράτος είναι ένα αυταρχικό και διεφθαρμένο κράτος που κύριο μέλημά του είναι ο διαμοιρασμός της δυστυχίας, της μιζέριας, η προαγωγή της αναξιοκρατίας, της διαφθοράς σε όλα τα κλιμάκια της εξουσίας, η διεύρυνση των κοινωνικών ανισοτήτων με την οικονομική εξαθλίωση της πλειοψηφίας των Ελλήνων και την γιγάντωση των λίγων και εκλεκτών που λυμαίνονται τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της Πατρίδα μας.
Αν κάνουμε μια σύντομη ιστορική αναδρομή στην πρόσφατη εποχή των Μνημονίων, θα διαπιστώσουμε ότι οι Έλληνες είναι τα μεγαλύτερα θύματα του πλεονασμού, των ακόρεστων φιλοδοξιών, της απληστίας και των συμφερόντων μιας ανεύθυνης και κυρίως απαίδευτης πολιτικής και οικονομικής ψευτο-ελίτ (εγχώριας και πανευρωπαϊκής).
Από το 2009 και μετά, Έλληνες εργαζόμενοι και συνταξιούχοι είδαν τους μισθούς και τις συντάξεις τους να κόβονται στο μισό (ίσως και περισσότερο) και το κράτος να αυξάνει πολλές φορές τους φόρους σε κινητή και ακίνητη περιουσία, σε τέτοιο βαθμό που οι ιδιοκτήτες να πληρώνουν ενοίκιο ακόμα και για τις περιουσίες τους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο άδικος και λαομίσητος ΕΝΦΙΑ.
Μεγαλύτερα ίσως θύματα της κρίσης τα νέα παιδιά, που η ελληνική Πολιτεία και οι «χαρτογιακάδες» των Βρυξελλών τους στέρησαν το δικαίωμα στην εργασία. Εκατοντάδες χιλιάδες άνεργοι νέοι (και πτυχιούχοι οι περισσότεροι), όλο ζωντάνια και δύναμη, με πολλά προσόντα, έχουν καταλήξει να ζουν απογοητευμένοι στο περιθώριο της κοινωνίας, χωρίς κανένα μέλλον.
Ένα κράτος που είναι εχθρικό απέναντι στους πολίτες του, δεν παρέχει κανένα προστατευτικό πλαίσιο για την οικογένεια και δεν δίνει φυσικά κίνητρα για γεννήσεις.
Όπως έδειξαν και τα προσωρινά αποτελέσματα της «Απογραφής Πληθυσμού-Κατοικιών 2021» της ΕΛΣΤΑΤ, ο μόνιμος πληθυσμός της Ελλάδας είναι μειωμένος κατά 3,5% σε σύγκριση με την απογραφή του 2011, όταν είχε καταγραφεί πληθυσμός 10.815.197 ατόμων στη χώρα. Δηλαδή μέσα σε μια δεκαετία ο πληθυσμός της χώρας μειώθηκε κατά 384.005 άτομα.
Σύμφωνα με έρευνες, σε λίγες δεκαετίες η πλειοψηφία των κατοίκων στην χώρα θα είναι αλλογενείς και αλλόθρησκοι.
Εξάλλου, δεν πρέπει να εκφεύγει της προσοχής μας, το οικονομικό αδιέξοδο στο οποίο βρίσκονται εκατοντάδες χιλιάδες υπερχρεωμένα νοικοκυριά και επιχειρήσεις και δρα αρνητικά σε κάθε πτυχή της καθημερινότητας μιας οικογένειας.
Αρκετοί άνθρωποι έχουν χάσει κάθε ελπίδα και βρίσκονται στα πρόθυρα της κατάρρευσης, με σοβαρό αντίκτυπο σε όλους τους τομείς της ζωής τους, ενώ μεγάλη μερίδα αυτών των ανθρώπων δεν ευθύνεται για την τραγική οικονομική κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει. Πολλοί φλερτάρουν με την κατάθλιψη και δεν έχουν πλέον το κουράγιο να παλέψουν για να αντιστρέψουν την κατάσταση.
Τούτων λεχθέντων, ζούμε σε ένα κράτος που είναι άδικο, διεφθαρμένο και δεσποτικό, που υπάρχει για να εξυπηρετεί τα συμφέροντα των ολίγων εις βάρος των πολλών, που έχει μετατρέψει τους πολίτες σε σκλάβους με «αόρατες» αλυσίδες (Α.Φ.Μ.), που αναπνέουν και ζουν για να πληρώνουν φόρους και υποχρεώσεις.
Χρειαζόμαστε έναν οραματιστή και μεγάλο μεταρρυθμιστή, έναν «νέο Σόλωνα».
Υπάρχει άραγε κάποιος τέτοιος στην Ελλάδα;
* Δημοσιογράφος, Δικηγόρος-Ιστορικός
0 Σχόλια