Αν ο Κυριάκος Μητσοτάκης αποφασίσει να πάει σε εκλογές τον Σεπτέμβριο, δεν νομίζω ότι χρειάζεται να επικαλείται ως «άλλοθι» το τοξικό κλίμα που δημιουργεί η αντιπολίτευση
Εχει σοβαρό εθνικό λόγο, όπως το Σύνταγμα επιτάσσει, προκειμένου να οδηγηθούμε στις κάλπες. Είναι η διεθνής οικονομική και ενεργειακή κρίση που έχει βάλει σε μεγάλες περιπέτειες Ευρώπη και Αμερική και, σύμφωνα με όλες τις εκτιμήσεις, θα φτάσει στο χειρότερο σημείο τον χειμώνα που έρχεται.
Οταν η Γερμανία προειδοποιεί τους πολίτες της ότι πιθανόν να αντιμετωπίσουν πρόβλημα με τα τρόφιμα και τη θέρμανση, υπάρχει καμία αμφιβολία ότι μας περιμένουν δύσκολοι μήνες; Οταν ζητά να περιορίσουν την κατανάλωση φυσικού αερίου και υπογραμμίζει τον κίνδυνο η βαριά γερμανική βιομηχανία να ξεμείνει από καύσιμα, εμείς πιστεύουμε ότι η υπόλοιπη Ευρώπη και η Ελλάδα θα έχουν λύσει τα προβλήματά τους; Ο υψηλός πληθωρισμός, η διαφαινόμενη ύφεση, η αύξηση των επιτοκίων δανεισμού, η κοινωνική ανασφάλεια, ακόμη και η πανδημία (από την οποία, όπως φαίνεται, δεν ξεμπερδέψαμε ακόμη) δημιουργούν ένα ασφυκτικό, επικίνδυνο κοκτέιλ που απειλεί όλες τις χώρες της Δύσης. Πολλοί λένε ότι βρισκόμαστε στα... προεόρτια μιας κρίσης, χειρότερης και από την πετρελαϊκή του 1973 και από τη χρηματοπιστωτική του 2007.
Είναι πρόδηλο πως για να μπορέσει η χώρα μας να αντιμετωπίσει αυτή την κατάσταση και να απορροφήσει τους διεθνείς κραδασμούς χρειάζεται μια πολιτικά ισχυρή κυβέρνηση. Τις επόμενες ημέρες η Νέα Δημοκρατία συμπληρώνει τρία χρόνια στην εξουσία και με βάση την πολιτική παράδοση της χώρας έχουμε μπει ήδη σε προεκλογική περίοδο. Παρότι ο Μητσοτάκης παραμένει πολιτικά ισχυρός και δημοσκοπικά διατηρεί προβάδισμα με μεγάλη διαφορά από τον Τσίπρα, θα δυσκολευτεί να διαχειριστεί και την επόμενη φάση της κρίσης. Η σημερινή κυβέρνηση ταλαιπωρήθηκε βαριά και από τη διαχείριση της πανδημίας και από την ενεργειακή ακρίβεια και από την κρίση στις ελληνοτουρκικές σχέσεις που την ανάγκασε να μπει σε έναν νέο κύκλο δαπανών για εξοπλιστικά προγράμματα. Μετά από όλα αυτά συνιστά έκπληξη το γεγονός ότι διατηρεί, σχεδόν ακέραιο, το πολιτικό της κεφάλαιο, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι έχει ατέλειωτες αντοχές. Εξάλλου το θέμα δεν είναι οι αντοχές της κυβέρνησης, αλλά τα προβλήματα της κοινωνίας και πώς αυτά μπορούν να αντιμετωπιστούν με τον καλύτερο τρόπο.
Τα μέτρα στήριξης των νοικοκυριών και των επιχειρήσεων έχουν χρονικό ορίζοντα τον Σεπτέμβριο. Μετά τι θα γίνει; Μέσα στην προεκλογική αντάρα και την πλειοδοσία των υποσχέσεων ποιος είναι αυτός που θα πάρει ψύχραιμες αποφάσεις που ναι μεν θα στηρίζουν την κοινωνία, αλλά και δεν θα οδηγήσουν την εθνική οικονομία στον εκτροχιασμό; Οτι θα χρειαστούν και νέα μέτρα δεν θα πρέπει να έχουμε καμία αμφιβολία, αλλά τι μέτρα, μέχρι πότε και ποιος θα τα πληρώσει; Γιατί σημασία έχει να ληφθούν μέτρα, αλλά να είναι δίκαια, αποτελεσματικά και να μην τα «πληρώσουμε» την επόμενη μέρα με κάποια νέα καταστροφή.
Αυτή την ψύχραιμη και επιτυχημένη διαχείριση της κρίσης δεν μπορεί να την κάνει μια κυβέρνηση που πλησιάζει στο τέλος της θητείας της. Χρειάζεται νωπή λαϊκή εντολή, σύμφωνα με το διαχρονικό κλισέ, που δεν θα σκέφτεται το πολιτικό κόστος και θα αποφασίζει με μοναδικό κριτήριο το συμφέρον του λαού και της χώρας συνολικά. Αφού το Σύνταγμα δίνει τη δυνατότητα στον εκάστοτε πρωθυπουργό να προκηρύσσει εκλογές ουσιαστικά όταν εκείνος το θέλει, ας χρησιμοποιήσουμε αυτή τη δυνατότητα για «καλό σκοπό». Από τη Μεταπολίτευση σχεδόν ποτέ οι εκλογές δεν έγιναν ακριβώς στη λήξη της συνταγματικά προβλεπόμενης θητείας. Οι πρόωρες κάλπες συνήθως εξυπηρετούσαν τη στρατηγική του εκάστοτε πρωθυπουργού να διεκδικήσει μία ακόμη τετραετία. Αν ο Μητσοτάκης αποφασίσει να πάει σε κάλπες το φθινόπωρο, θα είναι από τις ελάχιστες (μαζί με εκείνη του Τσίπρα τον Σεπτέμβριο του 2015) που πραγματικά θα έχει να κάνει με την επόμενη μέρα της χώρας.
Συνεπώς, δεν συντρέχει κανένας λόγος να επικαλείται η κυβέρνηση το «τοξικό κλίμα» που υιοθετεί η αντιπολίτευση για να προκηρύξει εκλογές. Αλλωστε, ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ, το ΚΚΕ και τα υπόλοιπα κόμματα της αντιπολίτευσης τη δουλειά τους κάνουν. Κοιτάζουν πώς θα φτάσουν στην εξουσία ή πώς θα αυξήσουν τα ποσοστά τους και είναι λογικό να μην περιμένουν με σταυρωμένα χέρια. Αυτοί είναι οι κανόνες του παιχνιδιού, αρκεί να μην υπάρχουν «χτυπήματα κάτω από τη μέση» και ελπίζω ο κ. Τσίπρας να μην ενδώσει στους κανιβαλικούς αλαλαγμούς των ακραίων στοιχείων του κόμματός του. Η Ιστορία απέδειξε ότι κανείς δεν βγήκε νικητής υιοθετώντας βρόμικες τακτικές.
Μπάμπης Κούτρας
0 Σχόλια