Του Θοδωρή Γιάνναρου
Οι πόλεμοι δι’ αντιπροσώπων, που όπως καθαρά φαίνεται επανήλθαν, αρχίζουν όταν μια χώρα ή ένας συνασπισμός χωρών επιχειρεί να διαμορφώσει την έκβαση μιας σύρραξης στο έδαφος μιας άλλης χώρας, προσφέροντας άμεση στρατιωτική βοήθεια -έστω μόνον υλικοτεχνική, καθώς και απόρρητες πληροφορίες, σε έναν από τους εμπολέμους, ενώ στην ουσία γλιτώνει από τον κίνδυνο μιας άμεσης δικής της εμπλοκής στα μέτωπα του πολέμου.
Κάποιοι βλέπουν έναν βίαιο και καταστροφικό πόλεμο μεταξύ δύο κρατών -της Ρωσίας και της Ουκρανίας. Μέχρι εκεί όλα καλά. Εμφανίζονται όμως κάποιοι άλλοι, που αντιλαμβάνονται, πως αυτό που συμβαίνει δεν είναι ένας απλός πόλεμος, αλλά η κεκαλυμμένη απαρχή ενός 3ου Παγκοσμίου Πολέμου, που έχει ήδη ξεκινήσει στο έδαφος της Ουκρανίας... δι’ αντιπροσώπου ακόμα, ενώ τα πρώτα σημάδια του ήδη τα βιώνουμε -ύφεση σε παγκόσμιο επίπεδο, οικονομική και ενεργειακή κρίση επίσης σε παγκόσμιο επίπεδο, καθώς και ελλείψεις σε βασικά αγαθά, όπως σε τρόφιμα και πρώτες ύλες.
Σε κάθε περίπτωση -και αυτό δεν μπορεί να το αμφισβητήσει κανείς, ο ουκρανικός στρατός λειτουργεί ως πληρεξούσια στρατιωτική δύναμη και του προσφέρονται αφειδώς εφόδια, που βέλτιστοποιούν τη μαχητική του ισχύ ενάντια στους Ρώσους εισβολείς. Οι σπόνσορες όμως αυτής της σύρραξης -του πολέμου δηλαδή της Δύσης εναντίον της Ρωσίας δι’ αντιπροσώπου, στοχεύουν σε πολλαπλά γεωστρατηγικά, γεωπολιτικά και γενικά οικονομικά πλεονεκτήματα.
Δεν χρειάζεται κάποιος να είναι ιδιαίτερα ευφυής ή ειδικός σε θέματα γεωστρατηγικής για να αντιληφθεί, πως οι δυνάμεις της συνασπισμένης Δύσης -του ΝΑΤΟ δηλαδή, μπορούν εύκολα να διατηρήσουν αυτόν τον πόλεμο και να πολεμήσουν... μέχρι την εξόντωση και του τελευταίου Ουκρανού στρατιώτη, δίχως καμία ουσιαστική συνέπεια για τους ίδιους, μετακυλίοντας απλά, το κόστος στη χώρα αντιπρόσωπο. Όμως εμείς οι δυτικοί μάλλον έχουμε μάλλον ξεχάσει, πως τέτοιου είδους πολεμικές συρράξεις δημιουργούν μακροχρόνιους πολέμους, γιγαντώνοντας το φονικό τους πρόσημο και αυξάνοντας τις προοπτικές άλλων φονικών συγκρούσεων στο μέλλον και αν όχι στις ίδιες ακριβώς περιοχές, το μόνο σίγουρο είναι, πως θα πυροδοτηθούν στη ευρύτερη γειτονιά!
Ο πόλεμος δια αντιπροσώπου είναι μια εναλλακτική χαμηλού ρίσκου, χαμηλού οικονομικού κόστους, όπως και εξ’ ίσου χαμηλού πολιτικού κόστους, διότι ό,τι συμβαίνει… συμβαίνει με στρατιώτες της αντιπροσώπου χώρας και έτσι οι σπόνσορες δεν θα διακινδυνεύσουν ούτε κατ’ ελάχιστον την κατακραυγή του κόσμου, όταν οι νεκροί στρατιώτες θα επέστρεφαν μέσα σε πλαστικούς σάκους και φέρετρα πίσω στις οικογένειές τους!
Όπως φαίνεται, η Αμερική από κοινού με την Ευρώπη, σπονσοράρουν εξόφθαλμα έναν φρικτό πόλεμο, που δυστυχώς δεν αφορά μόνο στην Ουκρανία, αλλά σε ολόκληρο τον πλανήτη, όπως συχνά αναφέρουν γνώστες της γεωπολιτικής και γεωστρατηγικής επιστήμης, κάτι όμως που μπορεί σύντομα να έχει εξαιρετικά απρόβλεπτες συνέπειες, λόγω του κλιμακούμενου κινδύνου να περάσουμε κάποια στιγμή το σημείο άνευ επιστροφής, μετά το οποίο είναι βέβαιο πως θα ανοίξει ακόμα πιο πολύ ο Ασκός του Αιόλου, με μοναδική πιθανή εξέλιξη τη βίαιη σύγκρουση των ισχυρότερων πυρηνικών δυνάμεων του πλανήτη.
Οι φωνές που αντιτίθενται σε αυτόν τον πόλεμο, για τον οποίο εν μέρει ευθύνεται και η Δύση, όλο και πληθαίνουν και ήδη υπάρχει η τάση να περιοριστεί η ένταση και η κλιμάκωση αυτής της αιματηρής και σίγουρα πολύ κοστοβόρας πολεμικής σύγκρουσης. Και η Ρωσία θα το ήθελε και μάλιστα πολύ, μόνο που ο Πούτιν έχει αυτοπαγιδευθεί και προσπαθεί τώρα να σώσει την ηγεμονία του και τον εαυτό του! Πρόκειται πλέον για έναν υπαρξιακό αγώνα εναντίον της Δύσης, όπου συζητείται ανοιχτά η χρήση ακόμα και πυρηνικών όπλων. Ήδη πάντως οι οικονομικές κυρώσεις της Δύσης έχουν κοστίσει υπερβολικά πολλά τόσο στον ίδιο, όσο και στα μέλη της οικογένειάς του και στους φίλους του.
Από την άλλη, οι Αμερικανοί κάνουν τώρα πίσω σε πολλά πράγματα! Έχουν ήδη διακόψει την παροχή πληροφοριών σχετικά με τις τοποθεσίες που βρίσκονται υψηλόβαθμοι Ρώσοι στρατιωτικοί, μιας και η συνέχεια στις εκτελέσεις Ρώσων στρατηγών και άλλων αξιωματούχων του Πούτιν από στοχευμένα ουκρανικά πυρά, θα μπορούσαν να κλιμακώσουν περαιτέρω την ένταση. Επίσης κρατούν ήπιους τόνους ως προς την Κίνα, σε μια προσπάθεια να μην την σπρώξουν να ενεργοποιηθεί έμπρακτα υπέρ της Ρωσίας. Οι ισορροπίες είναι πολύ λεπτές και εύθραυστες και οι Αμερικανοί το γνωρίζουν καλά. Ο Πούτιν αν και δεν φοβάται να κλιμακώσει την απειλητική του ρητορική, οι ενέργειές του όμως, έχουν σαφώς δείξει, πως σε καμία περίπτωση δεν επιθυμεί να πράξει κάτι, το οποίο εν δυνάμει θα μπορούσε να πυροδοτήσει έναν ευρύτερο πόλεμο -τουλάχιστον προς το παρόν και το ΝΑΤΟ δεν φαίνεται να έχει διάθεση να αλλάξει αυτήν του την αντίληψη!
Η δυτική οικονομία δεν είναι πλέον σε θέση να αντεπεξέλθει στο τεράστιο κόστος αυτής της ανεύθυνης και θα ‘λεγα ηλίθιας πολιτικής πολέμου δι’αντιπροσώπων, με τη συνέχισή της να δημιουργεί σοβαρά προβλήματα σταθερότητος στο ίδιο το δυτικό οικονομικό οικοδόμημα, γεγονός που έχει αρχίσει να εκνευρίζει και να κινητοποιεί τους πολίτες της Δύσης! Δεν γίνεται ο Μπάιντεν και τα ευρωπαϊκά γεράκια να σώσουν την Ουκρανία... καταδικάζοντας από την άλλη τις οικονομίες Αμερικής και Ευρώπης. Άλλωστε, τα αποθέματα σε πυραύλους, ρουκέτες αντιαρματικά κλπ. έχουν σχεδόν στερέψει και οι πολεμικές βιομηχανίες της Δύσης αδυνατούν να αυξήσουν την παραγωγή αυτών τον όπλων και να συνεχίσουν να τροφοδοτούν αυτό το... βαρέλι χωρίς πάτο! Τα πράγματα έχουν αλλάξει και πλέον οι Ουκρανοί ζητούν μετ’ επιτάσσεως σύγχρονα δυτικά όπλα για τις ανάγκες τους. Όμως η Ουκρανία -δυστυχώς γι’ αυτήν, για τη Δύση και ιδιαίτερα για την Αμερική, δεν είναι η μοναδική προτεραιότητα.
Κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί, πως η κατάσταση δεν είναι ουσιαστικά αδιέξοδη για τη Δύση, που είναι πλέον παγιδευμένη και υποχρεωμένη να δαπανά υπέρογκα ποσά που συνεχώς αυξάνονται, για την υποστήριξη της Ουκρανίας και του Ζελένσκι, με αποτέλεσμα οι πόροι αυτοί να λείπουν από αλλού. Φαίνεται πλέον η ανυπαρξία στρατηγικής και ενός πραγματικού στόχου, τόσο σε αυτή την πολεμική σύρραξη, όσο και για τις ημέρες που έρχονται μετά τη λήξη του πολέμου.
Τελικά σε αυτή τη σύγκρουση, συνέβησαν δύο πράγματα! Ο Πούτιν διέπραξε σοβαρά λάθη, υποτιμώντας τόσο τον ουκρανικό στρατό, όπου η ακλόνητη πίστη των Ουκρανών στην ικανότητά τους να αντισταθούν στη Ρωσία, κάτι που αποτέλεσε ένα κομβικό πολιτικό γεγονός, το οποίο δεν είχαν λάβει επαρκώς υπόψη ή είχαν υποτιμήσει όσοι προέβλεπαν μια γρήγορη επέλαση και μια γρήγορη ρωσική επικράτηση, όσο και την αντίδραση του δυτικού συνασπισμού, αλλά το μεγαλύτερό του λάθος ήταν πως υπερεκτίμησε τις δυνατότητες των στρατιωτικών του δυνάμεων, που τελικά βάλτωσαν στην Ουκρανία, με τις πληροφορίες να λένε, πως η Ρωσία έχει ήδη χάσει το ένα τρίτο των δυνάμεών της και αυτό μέσα σε μόλις ογδόντα ημέρες. Τελικά όπως φαίνεται, πρόκειται για έναν μάλλον υπαρξιακό πόλεμο της Ρωσίας του Πούτιν εναντίων των δυνάμεων του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία, μόνο που η Ρωσία είναι εκείνη που μετρά σοβαρές στρατιωτικές, διπλωματικές, πολιτικές και οικονομικές απώλειες, ενώ από την άλλη, το ΝΑΤΟ κρατάει αποστάσεις ασφαλείας και προσφέρει στους Ουκρανούς τα όπλα εκείνα που απαιτούνται, για να σκοτώνουν όσο περισσότερους Ρώσους στρατιωτικούς μπορούν.
Από την άλλη όμως και η Δύση δεν τα πήγε και πολύ καλύτερα. Πίστεψε ότι η Ρωσία θα στριμωχνόταν και θα εξουθενώταν τόσο στρατιωτικά, όσο και οικονομικά και πολιτικά, οι μέρες του Πούτιν θα ήταν μετρημένες και η γεωπολιτικο-οικονομική ήττα της Ρωσίας θα ήταν προδιαγεγραμμένη! Τρισήμιση μήνες όμως μετά την έναρξη της ρωσικής εισβολής, τίποτα από τα παραπάνω δεν έχει συμβεί: η ρωσική οικονομία μετά τις κυρώσεις ακόμα αντέχει, οι Ρώσοι πολίτες -συνηθισμένοι στις κακουχίες, θυμήθηκαν το εθνικό τους φρόνημα και συνασπίστηκαν στο πλευρό του αρχηγού τους, που επίσης αντέχει και αντεπιτίθεται με αντίμετρα στις κυρώσεις και συνεχίζοντας την καταστροφή των ουκρανικών υποδομών, όσων δηλαδή μέχρι σήμερα είχαν καταφέρει να γλιτώσουν από τους ανηλεείς βομβαρδισμούς του ρωσικού στρατού. Η Δύση απ’ ότι φαίνεται, συναντιέται με τη Ρωσία… στο βάλτο των υπέρμετρων φιλοδοξιών της και από εδώ και πέρα τα πάντα αλλάζουν και τίποτα δεν θα θυμίζει το χθες. Η διπλωματία νικήθηκε, η εμπιστοσύνη χάθηκε και η στρατιωτική ισχύς αναδεικνύεται σε μοναδικό ίσως διαπραγματευτικό ατού! Σε κάθε περίπτωση οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους θα βιώσουν κάποια στιγμή αντίποινα, εκ του γεγονότος και μόνο, πως με την έμπρακτη υποστήριξη τους στην Ουκρανία οδήγησαν πάρα πολλούς Ρώσους στρατιωτικούς στον τάφο.
Ο πλανήτης έχει πάρει φωτιά και η ανησυχία και ο φόβος για τα χειρότερα θα μας συνοδεύει για πολλά χρόνια ακόμα…
…και η Ελλάδα τι κάνει, μιας και πολιτική ευφυΐα είναι η ικανότητα προσαρμογής στις αλλαγές που συντελούνται; Επιτρέψτε μου να μην απαντήσω εγώ αλλά να το αφήσω στον αναγνώστη…
0 Σχόλια