Συμπαθεί δε συμπαθεί κάποιος τον Τσίπρα δεν μπορεί παρά να του αναγνωρίσει την ικανότητα της επιβίωσης και της αναγέννησης. Το κατόρθωμά του δεν είναι ότι κατάφερε να πάρει ένα μικρό κόμμα της αριστεράς και να το κάνει κυβέρνηση, αλλά αφού έχασε τις εκλογές και σχεδόν όλοι τον είχαν "τελειωμένο" επανέρχεται με αξιώσεις ακόμη και για να κυβερνήσει δεύτερη φορά. Και όχι μόνον αυτό, αλλά κατάφερε να αλλάξει και το DNA του ΣΥΡΙΖΑ. Τυπικά υπάρχει συλλογικότητα στη λειτουργία και τις αποφάσεις, ουσιαστικά όμως το κόμμα είναι πλέον αρχηγικό
Το primus inter pares έγινε ενός ανδρός αρχή. Και μόνο το σκηνικό που στήθηκε πριν εκφωνήσει την ομιλία του την Πέμπτη στο συνέδριο ούτε το ΠΑΣΟΚ στις καλές του ημέρες, με τον Ανδρέα Παπανδρέου, δεν το είχε καταφέρει. Τα οπτικοακουστικό υλικό ήταν ένας ύμνος στον αρχηγό. Ποιό κόμμα και ποιός ΣΥΡΙΖΑ, ο Αλέξης ήταν το συνέδριο. Τα βίντεο που προηγήθηκαν της ομιλίας του Τσίπρα θα πρέπει να έπεισαν ακόμη και τους άπιστους Θωμάδες της Ομπρέλας ότι εφεξής ο ρόλος τους στην Κουμουνδούρου θα είναι διεκπαιρεωτικός και υπηρετικός του αρχηγού.
Μπορεί ο Αλέξης να μίλησε για την αριστερά, τους αγώνες και τις παραδόσεις της, που πρέπει τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ να τις κρατήσουν φυλαχτό στην αριστερή τους τσέπη. Μπορεί να ανέσυρε το δίλλημα του Καστοριάδη: "Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα;" -ειρήσθω εν παρόδω το 2009 το είχε κάνει σημαία του και ο Γιώργος Παπανδρέου- για να κριτικάρει την εγχώρια, αλλά και την ευρωπαϊκή πραγματικότητα, όμως το εναλλακτικό πρόγραμμα διακυβέρνησης των πέντε (5) σημείων που πρότεινε ουδεμία σχέση έχει με τον σοσιαλισμό.
Τα όσα είπε για την αντιμετώπιση της ακρίβειας, τις εργασιακές σχέσεις, το κοινωνικό κράτος, τους μικρομεσαίους, τους συνταξιούχους, τους αγρότες, τη νεολαία είναι καλά, άγια, ενδεχομένως και σωστά τα περισσότερα, πλην όμως το όλο πακέτο δεν παραπέμπει στον σοσιαλισμό, αλλά σε καλύτερη και αποτελεσματικότερη διαχείριση του συστήματος και του αστικού κράτους. Και αυτό για όσους βλέπουν με ικανοποίηση την στροφή του Τσίπρα στον ρεαλισμό και την υπευθυνότητα είναι θετικό και προς έπαινο.
Το πρόβλημα (μετά και την υιοθέτηση, με ευρεία πλειοψηφία, από τους συνέδρους της πρότασης του Αλέξη να εκλέγεται ο αρχηγός και η Κεντρική Επιτροπή απευθείας από τη βάση) τώρα το έχουν οι αριστεροί σκιαδιστές. Ο Βούτσης, ο Δρίτσας, ο Ξανθός, ο Λάμπρου, ο Σκουρλέτης, ο Τσακαλώτος, ο Φίλης και οι λοιποί σύντροφοί τους στην Ομπρέλα κατέγραψαν (ορισμένοι και σε υψηλούς τόνους ακόμη και επεισοδιακά) τη διαφωνία τους, αλλά τώρα πρέπει να αποφασίσουν πως θα συνυπάρξουν εφεξής σ' ένα κόμμα, στο οποίο οι λεγόμενοι πασοκόφιλοι (οι προεδρικοί της Κίνησης Μελών και οι κάθε λογής πασοκογενείς) είναι η συντριπτική πλειοψηφία. Αν αποδεχθούν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αρχηγικό κόμμα, που φιλοδοξεί να εκφράσει την ευρύτερη κεντροαριστερά και προτεραιότητά του είναι η επιστροφή στην κυβερνητική εξουσία, η συγκατοίκηση θα είναι ομαλή.
Σε διαφορετική περίπτωση, αν επιμένουν να φυλάττουν τις ...Θερμοπύλες της ριζοσπαστικής αριστεράς, ο Αλέξης Τσίπρας, πιεζόμενος και από την "δεξιά πτέρυγα" του κόμματός του, θα τους σπρώξει στο περιθώριο. Είναι το μόνο σίγουρο. Το έκανε με τον Αλαβάνο, τον Κωνσταντόπουλο, τον Λαφαζάνη, τον Βαρουφάκη, τη Ζωή, τον Μηλιό, τον Ρινάλντι, το "Αριστερό Ρεύμα", τη "Ρόζα", το "Κόκκινο" και όσους άλλους ...δεν συνεμορφώθησαν προς τας υποδείξεις του, δεν θα του είναι προβλημα να το κάνει και με τους "53" και τους συνοδοιπόρους των. Δεν θα τους διώξει -ούτε άλλωστε και οι ίδιοι διακατέχονται από αισθήματα αναχωρητισμού- αλλά στρατηγικά και σε συνάρτηση με τις εξελίξεις θα καταλήξουν, σχεδόν νομοτελειακά, να μπουν στο κλαμπ των χαμένων συνομιλητών της ηγεσίας.
Βεβαίως, η αλήθεια είναι ότι ο Αλέξης είναι σε άλλο mood, σε άλλη διάθεση, όπως θα έλεγαν και οι καλά γνωρίζοντες την ελληνική. Όπως διαβεβαιώνει και ο ίδιος τους συνομιλητές του, πρόθεση του δεν είναι να τελειώνει με τους αριστερούς σκιαδιστές. Κάθε άλλο. Τους θέλει όλους. Θέλει ενότητα για να πετύχει στις εκλογές το καλύτερο το δυνατό αποτέλεσμα. Στο δρόμο προς τις εκλογές δεν θέλει φασαρίες και διχασμό. Το πρόβλημα του δεν είναι ο Φίλης, αλλά ο Μητσοτάκης. Στην ομιλία του, κλείνοντας το συνέδριο, το είπε καθαρά: δεν υπάρχουν νικητές και ηττημένοι. Επιπροσθέτως, όσοι συνομιλούν μαζί του διατείνονται πως ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης έχει κατανοήσει ότι και στον ΣΥΡΙΖΑ, όπως συμβαίνει σε όλα τα μεγάλα και κυβερνητικά κόμματα, θα (συν)υπάρχουν "δεξιοί" και "αριστεροί", "λαϊκιστές" και "εκσυγχρονιστές" και ο δικός του ρόλος, μέσα από τις πλειοψηφίες και τις μειοψηφίες που θα διαμορφώνει, είναι να κρατά το στράτευμα συντεταγμένο και να το ετοιμάζει για τις κάλπες, για την τελική έφοδο προς την εξουσία.
Η αριστερή φρασεολογία της εναρκτήριας ομιλίας του ήταν το κλείσιμο του ματιού στην Ομπρέλα, ενώ οι πέντε προτάσεις πολιτικής και τα μέτρα, που εξήγγειλε ήταν προς τέρψιν της προεδρικής (και κεντροαριστερής) πλειοψηφίας. Πάντως, στενοί συνεργάτες του Αλέξη επισημαίνουν ότι το "ζουμί" της ομιλίας Τσίπρα βρίσκεται στα λόγια αυτοκριτικής του: "Ναι, κάποια από τα μέτρα που αναγκαστήκαμε να πάρουμε, υπό τις απειλές και τον διαρκή εκβιασμό της τρόικας, έθιξαν δυσανάλογα κοινωνικές ομάδες. Το αναγνωρίζουμε και στεκόμαστε με ενσυναίσθηση, όχι με έπαρση, απέναντι σε όσους αναγκαστήκαμε να αδικήσουμε. Το αναγνωρίζουμε και γνωρίζουμε ταυτόχρονα πάρα πολύ καλά, και έχει αξία να το πούμε σήμερα εδώ στο Συνέδριό μας, ότι δεν μπορεί να υπάρξει δίκαιη ανάπτυξη με δυσανάλογα βάρη, με δυσανάλογη επιβάρυνση της υγιούς επιχειρηματικότητας και της μεσαίας τάξης".
Η δημόσια παραδοχή των αδικιών και της ζημίας στη μεσαία τάξη θα ήταν λόγια του αέρα και άνευ αξίας εάν δεν υπήρχε η κατακλείδα της αυτοκριτικής του, ό,τι δηλαδή "δεν μπορεί να υπάρξει δίκαιη ανάπτυξη με δυσανάλογα βάρη, με δυσανάλογη επιβάρυνση της υγιούς επιχειρηματικότητας και της μεσαίας τάξης". Η ως άνω τοποθέτηση του Τσίπρα ισοδυναμεί με αλλαγή δόγματος. Το 2015 ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε τις εκλογές με βάση το "δόγμα Λαφαζάνη" πως για να ανακουφιστούν οι εργαζόμενοι και οι λαϊκές τάξεις ο κρατικός προϋπολογισμός θα χρειαστεί να είναι βαριά ελλειμματικός, όλες οι ΔΕΚΟ θα γράψουν ζημίες και η μεσαία τάξη θα επιβαρυνθεί. Η γραμμή εκτός από ιδεολογική ήταν και ταξική. Τώρα, ο Τσίπρας διεκδικεί να επανέλθει στα κυβερνητικά έδρανα με θέσεις υπέρ της μεσαίας τάξης και της υγιούς επιχειρηματικότητας και γνωρίζοντας τα δημοσιονομικά όρια εντός των οποίων θα πρέπει να κινηθεί, ακόμη και αν ανασχεδιάσει, όπως λέει, τους πόρους του ΕΣΠΑ και του Ταμείου Ανάκαμψης.
Η πολιτική στροφή του ΣΥΡΙΖΑ είναι ξεκάθαρη, γίνεται μάλιστα και ιδεολογική μετατόπιση όταν ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης αποφαίνεται ότι δεν μπορεί να υπάρξει ανάπτυξη και μάλιστα δίκαιη με επιβάρυνση της μεσαίας τάξης και των επιχειρηματιών. Και δεν είναι μόνον η αυτοκριτική για τη μεσαία τάξη, αλλά και για τις "ανοησίες" που λένε ορισμένα στελέχη της Κουμουνδούρου, με πρώτο και καλύτερο τον Παύλο Πολλάκη. Ο Τσίπρας ήταν ξεκάθαρος: "Δεν θα έρθουμε να ελέγξουμε τη δικαιοσύνη με δικούς μας δικαστές….Δεν θα έρθουμε να ελέγξουμε τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης… Δεν θα φτιάξουμε δική μας ΕΡΤ και Εθνική Υπηρεσία Πληροφοριών στο γραφείο του πρωθυπουργού….Θα κόψουμε τον ομφάλιο λώρο του κόμματος και του κράτους και θα αποφύγουμε να επαναλάβουμε λάθη που κι εμείς κάναμε στη θητεία μας υπό καθεστώς πίεσης και τα έχουμε αναγνωρίσει και γνωρίζουμε ότι ήταν λάθη". Πόσο πιο καθαρά να πει ότι τον ΣΥΡΙΖΑ που ξέραμε ο ίδιος θέλει να τον βάλει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.
Η ριζοσπαστική αριστερά πέθανε, ζήτω η σοσιαλδημοκρατία, θα μπορούσε να αναφωνήσει κάποιος και θα έχει δίκαιο. Αφού εκτός των οικονομικών προτάσεων ο Αλέξης Τσίπρας ξεκαθάρισε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να υπάρξει προγραμματική συμφωνία για μια προοδευτική κυβέρνηση και άπλωσε χείρα φιλίας και συνεργασίας στο ΚΙΝΑΛ και τον Νίκο Ανδρουλάκη. Φυσικά για να συμβεί αυτό θα πρέπει στις εκλογές να είναι πρώτο κόμμα ο ΣΥΡΙΖΑ. Δύσκολο, αλλά αυτό όσοι γνωρίζουν τον Αλέξη δεν τον ενοχλεί και ιδιαίτερα αφού, όπως πιστεύει, σε περίπτωση άρνησης του Ανδρουλάκη, στις δεύτερες εκλογές, με την ενισχυμένη αναλογική -όταν ο κόσμος θα κληθεί να διαλέξει ποιός θέλει να τον κυβερνήσει, αν θα συνεχίσει με την κυβέρνηση του Μητσοτάκη ή επιθυμεί την αλλαγή- ο ΣΥΡΙΖΑ θα συμπιέσει, από αριστερά το ΚΙΝΑΛ, όπως θα κάνει, από δεξιά, και η ΝΔ.
Η απλή αναλογική τελικά αποδεικνύεται σύμμαχος του Αλέξη Τσίπρα και των σχεδίων του για ολική επαναφορά. Βεβαίως, θα πρέπει να ανάψει και ένα κερί στον Πούτιν, που με την εισβολή και τον πόλεμο στην Ουκρανία έφερε σε ακόμη πιο δυσχερή θέση την κυβέρνηση αφού η ενεργειακή κρίση παροξύνθηκε, η ακρίβεια σε λογαριασμούς και προϊόντα χτύπησε κόκκινο με τα νοικοκυριά και τις επιχειρήσεις να έχουν γονατίσει.
Μπορεί οι λεγόμενοι "ακροκεντρώοι" να προσπαθούν, απεγνωσμένα, να κατατάξουν τον Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ στους ...πουτινιστές, όμως ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης και τα στελέχη του κόμματός του μάλλον τους έχουν απογοητεύσει. Η καταδίκη της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία είναι ομόθυμη και απόλυτη, ενώ οι επισημάνσεις για τις ευθύνες των ΗΠΑ και της ΕΕ βρίσκουν ευήκοα ώτα ακόμη και μεταξύ των εχεφρόνων ανθρώπων του κέντρου και της κεντροδεξιάς. Το καλό για τον Τσίπρα είναι ότι στα θέματα της ακρίβειας και του πολέμου δεν μπορεί να ευδοκιμήσει το αντισυριζα μέτωπο. Κάτι που δεν ίσχυε με την πανδημία, λόγω Πολλάκη, και στα εθνικά, λόγω των Πρεσπών και της στάσης απέναντι στους παράτυπους μετανάστες και τα γεγονότα του Έβρου. Η φθορά της κυβέρνησης από τις παρενέργειες του πόλεμο στην Ουκρανία και τους φουσκωμένους λογαριασμούς του ηλεκτρικού πριμοδοτεί πολιτικά τα κόμματα της αντιπολίτευσης και αυξάνει την εκ δεξιών δημοσκοπική αιμορραγία της κυβερνήσεως.
Σύμφωνα, με τις εκτιμήσεις της Κουμουνδούρου στις εκλογές με την απλή αναλογική θα σχηματιστούν τέσσερα μπλοκ ψηφοφόρων. Η Ακροδεξιά (Βελόπουλος, Κασιδιάρης, Φαήλος Κρανιδιώτης κ.α.) μπορεί να φτάσει το 15%, με τη βόρεια Ελλάδα να είναι ο βασικός τους αιμοδότης, αφού εκεί οι θρησκόληπτοι, οι ρωσόφιλοι, οι αντιεμβολιαστές, οι Μακεδονομάχοι συγκεντρώνουν υψηλά ποσοστά. Η Αριστερά (ΚΚΕ, ΜΕΡΑ25, ΑΝΤΑΡΣΥΑ κ.α.) θα βρεθεί στο 10%. Η ΝΔ βρίσκεται στην περιοχή του 30%, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΙΝΑΛ από το 40% των εκλογών του 2019 θα φτάσουν αθροιστικά στο 45%. Ο Αλέξης Τσίπρας, σύμφωνα με όσα μεταφέρουν συνομιλητές του, πιστεύει τη μερίδα του λέοντος (32-33%) θα την έχει ο ίδιος με το ΚΙΝΑΛ να προσγειώνεται στο 12-13%, στα ποσοστά δηλαδή που έλαβε το 2012, με επικεφαλής τον Ευάγγελο Βενιζέλο. Προσώρας, οι δημοσκοπήσεις δεν τον δικαιώνουν. Ακόμη και η τελευταία, της Prorata, δείχνει τη ΝΔ να προηγείται με 5,5 μονάδες και τον ΣΥΡΙΖΑ να είναι στο 24,5%.
Βεβαίως, ο Τσίπρας, τώρα που η τύχη του, όπως έδειξε και το συνέδριο, γύρισε δεν έχει παρά να περιμένει. Θεωρεί πως ο χρόνος δουλεύει υπέρ του και σε βάρος της κυβερνήσεως. Αν μάλιστα οι εκλογές γίνουν, όπως είπε ο πρωθυπουργός, την Άνοιξη του 2023 τότε ο Αλέξης θεωρεί πως θα κερδίσει την εκλογική μονομαχία με τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Κατά τη γνώμη του και εκτός συγκλονιστικού απροόπτου, "τα πράγματα συνεχώς θα χειροτερεύουν για τους πολίτες και κατά συνέπεια και για την κυβέρνηση καθώς η ενεργειακή κρίση θα διαρκέσει αρκετά ακόμη και μετά τη λήξη του πολέμου, ο οποίος δεν προβλέπεται να τελειώσει άμεσα και μάλιστα με την απειλή πυρηνικής εμπλοκής να επικρέμαται, ενώ η πανδημία του κορονοϊού επιμένει, με υψηλό αριθμό κρουσμάτων και θανάτων, χωρίς να αποκλείεται να επανέλθει πιο φονική το Φθινόπωρο".
Μετά την επικράτηση στο συνέδριο και την άνετη πλειοψηφία που θα έχουν οι Προεδρικοί στη νέα Κεντρική Επιτροπή καθώς και τη δική του πανηγυρική επανεκλογή, στις 15 Μαϊου, το κύριο μέλημά του από τούδε και μέχρι να στηθούν οι κάλπες θα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ εσωτερικά να είναι ένα ...φρόνιμο κόμμα, χωρίς εσωκομματικά μαχαιρώματα και "πολλακισμούς", ώστε οι πολίτες να το εμπιστευτούν ξανά, συγχωρώντας του τις αμαρτίες του παρελθόντος.
Και φυσικά να βελτιώσει τη θέση του στον τριπλό ανταγωνισμό (ΚΙΝΑΛ, ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ) για την επικράτηση στο Κέντρο. Ο Τσίπρας γνωρίζει ότι εκεί θα παιχτεί το κλογικό παιχνίδι και γι' αυτό κάνει τη στροφή από τη ριζοσπαστική αριστερά στην αριστερή σοσιαλδημοκρατία. Παλαιότερα, είχε πει στους συντρόφους του ότι "από αριστερά θα κατακτήσουμε το Κέντρο..." στο συνέδριο, με όσα είπε, συμπλήρωσε το τσιτάτο με το εξής: "...και από το Κέντρο θα δυναμώσουμε την Αριστερά". Μόνο έτσι, πιστεύει ο Αλέξης, ότι μπορούν να πετύχουν τον στόχο τους: "Να κερδίσουμε την πλειοψηφία, να φύγει η δεξιά και να έχουμε προοδευτική κυβέρνηση". Επιπροσθέτως, την Κυριακή, στο κλείσιμο των εργασιών του τρίτου συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ, όπου ο λόγος του ήταν περισσότερο συναισθηματικός και κομματικός, ουσιαστικα επανέλαβε στους 5.700 συνέδρους αυτό που τους είχε πει και την Πέμπτη, ό,τι για να αλλάξουν την Ελλάδα πρέπει να αλλάξουν πρώτα οι ίδιοι. Και να αλλάζουν συνεχώς, γιατί αυτό σημαίνει ανανεωτική αριστερά.
Η γνώμη του Τσίπρα είναι πως στον ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να απελευθερώσουν το μυαλό τους από ιδεοληψίες και κολλήματα του παρελθόντος. "Το να μην πηγαίνεις μπροστά σημαίνει να πηγαίνεις πίσω", έλεγε προσφάτως σε συνομιλητές του αιτιολογώντας τις αλλαγές που πρέπει να γίνουν τόσο στον ΣΥΡΙΖΑ όσο και στην χώρα. Μπορεί να μην γνωρίζει Λατινικά ξέρει όμως ότι ο αφορισμός: tempora mutantur et nos mutamur in illis (οι καιροί αλλάζουν και μαζί τους αλλάζουμε και μεις) είναι η μόνη αλήθεια για να κερδίσει κάποιος το μέλλον και ειδικά για ένα κόμμα, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, που μέχρι να γίνει κυβέρνηση, αλλά και μετά τσακώνονται αν πρέπει να μείνουν πιστοί στις διδαχές του Μαρξ και του Λένιν, την κομμουνιστική αλτερνατίβα και τις αρχές της ριζοσπαστικής αριστεράς.
Ο Τσίπρας σε δύο χρόνια γίνεται ...μεσαίωνας (συμπληρώνει τα 50 χρόνια, τα μισά ενός αιώνα) και σε αντίθεση με τους λεγόμενους παπούδες του κόμματος (Δρίτσας, Μπαλτάς, Φλαμπουράρης, Βούτσης κ.α.) έχει καταλάβει ότι ο χρόνος δεν περιμένει κανέναν, ειδικά στις μέρες που οι αλλαγές συντελούνται με γεωμετρική πρόοδο. Ο ψηφιακός καπιταλισμός, η τεχνητή νοημοσύνη, η κλιματική αλλαγή, η αυγή της διαστημικής αποικιοκρατίας, η κρυπτο-οικονομία, ο κυβερνοπόλεμος και οι ασύμβατες απειλές είναι ο νέος κόσμος που έρχεται. Σ' αυτόν που θα ζήσουν οι νέες γενιές, στο όνομα και το μέλλον των οποίων ομνύουν ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτές οι γενιές δεν συγκινούνται από τις διακηρύξεις γενικά για "Πολιτική Αλλαγή". Περιμένουν η "Νέα Αρχή" να έχει πολύ πιο πλούσιο περιεχόμενο από αυτό που προσδιόρισαν με τις τοποθετήσεις τους οι σύνεδροι. Και μάλλον γυρίζουν τον πλάτη τους εάν τα κριτήρια για την ανάδειξη των άξιων και ικανών στην κοινωνία, που ευαγγελίζεται η Κουμουνδούρου, είναι αυτά που θα επικρατήσουν στην ανάδειξη των 300 μελών της Κεντρικής Επιτροπής του κόμματος στις 15 Μαΐου. Και οπωσδήποτε οι "κοκορομαχίες" της τελευταίας ημέρας του συνεδρίου για το ποιός μπορεί να φέρει την ιδιότητα του μέλους μάλλον δυσφορία τους υπροκαλούν. Όχι γιατί δεν γουστάρουν την αναστάτωση, τις αντιπαραθέσεις και τις συγκρούσεις, κάθε άλλο, αλλά γιατί δεν κατανοούν την γελοιότητα του να έχεις πάρει με 74% το συνέδριο και μετά, όπως μάς λέει σύνεδρος και ανώτερο στέλεχος της Κουμουνδούρου, "να χάνεις τα αυγά και τα πασχάλια σε μια δευτερεύουσα ψηφοφορία". Και μαζί τις εντυπώσεις.
Η τελευταία εικόνα του συνεδρίου, με τις ατελέσφορες ψηφοφορίες για τις καταστατικές αλλαγές και ειδικά γι' αυτούς που μπορούν να ψηφίσουν στις 15 Μαΐου, την ένταση και τις αποδοκιμασίες στελεχών, όπως ο Τσακαλώτος και ο Σκουρλέτης, τη αποπομπή συνέδρου επειδή ασχημονούσε κατά του Θοδωρή Δρίτσα, τα γιουχαΐσματα προεδρικών σε σκιαδιστές και τανάπαλιν, δεν ήταν πάντως ελκυστική. Και οπωσδήποτε δεν ήταν αυτή που θα ήθελε ο Τσίπρας. Όπως φαίνεται το 25% δεν πρόκειται να καταθέσει τα όπλα. Ο δε πόλεμος των σκιαδιστών με τους προεδρικούς δεν πρόκειται να τελειώσει ούτε με την εκλογή της Κεντρικής Επιτροπής. Θα συνεχιστεί και μετά. Κι αυτό σίγουρα δεν καλό για τον Αλέξη και το κόμμα του στην πορεία προς τις εκλογές και τη μάχη για "να φύγει η δεξιά και να υπάρξει προοδευτική διακυβέρνηση" από την πρώτη κάλπη, της απλής αναλογικής...
Νίκος Φελέκης
0 Σχόλια