Του Strange Attractor
Ο διάσημος Γερμανός φιλόσοφος Χέγκελ είχε πει πολλά, αλλά ένα από τα
καλύτερα που είπε ήταν πως «το μόνο πράγμα που μας διδάσκει η ιστορία είναι
πως δε διδασκόμαστε τίποτα από αυτήν», ή κάπως έτσι.
Λόγια όμως που σήμερα, με όσα βλέπουμε να συμβαίνουν στην Ουκρανία,
φαντάζουν ολόσωστα.
Η Ουκρανία λοιπόν, που σήμερα είναι μια από τις φτωχότερες χώρες της
Ευρώπης, κάποτε διέθετε πυρηνικά όπλα. Και μάλιστα, σε αριθμό πυρηνικών
κεφαλών ήταν η 3η ισχυρότερη πυρηνική δύναμη του κόσμου!
Όπλα της ΕΣΣΔ, τα οποία υπήρχαν στο έδαφός της, όταν εκείνη αυτοδιαλύθηκε.
Λίγο μετά την ανεξαρτησία της, οι τότε Ουκρανοί ηγέτες πήραν μια (όπως
αποδεικνύεται εκ των υστέρων) μοιραία απόφαση. Να αποχωριστούν τα πυρηνικά,
και να αφοπλίσουν τη χώρα τους, με αντάλλαγμα την εγγύηση της διεθνούς
κοινότητας για τη μελλοντική ασφάλεια του νέου κράτους.
Οι εποχές ήταν διαφορετικές, με το τέλος του ψυχρού πολέμου να σηματοδοτεί
μια νέα περίοδο γενικής ειρήνης, χωρίς τη δαμόκλειo σπάθη μιας ενδεχόμενης
πυρηνικής σύρραξης και καταστροφής. Χώρια το κόστος του να διατηρεί η φτωχή
αυτή χώρα ένα πυρηνικό πρόγραμμα.
Το 1994 λοιπόν, η Ουκρανία υπέγραψε ένα μνημόνιο στα πλαίσια της διεθνούς
Σύμβασης για τη μη εξάπλωση των πυρηνικών, το οποίο την έβγαζε από το
κλειστό κλαμπ των πυρηνικών δυνάμεων, με αντάλλαγμα τη γραπτή εγγύηση πως «η
Ρωσική Ομοσπονδία, το Ηνωμένο Βασίλειο, και οι ΗΠΑ επιβεβαιώνουν την
υποχρέωσή τους να απέχουν στο εξής από την απειλή χρήσης βίας, και τη χρήση
βίας εναντίον της εδαφικής ακεραιότητας και της πολιτικής ανεξαρτησίας της
Ουκρανίας».
Το γνωρίζατε; Μάλλον όχι…
Μεγάλα λόγια μεγάλων ανδρών, τα οποία όμως κατάπιε αμάσητα η νέα τότε χώρα.
Σήμερα όμως, μετά τα γεγονότα του 2014, και ειδικά μετά την πρόσφατη ρωσική
εισβολή, και τη στρατιωτική αποστασιοποίηση της διεθνούς κοινότητας, η
απόφαση εκείνη αποδεικνύεται όντως μοιραία, ενώ η γραπτή εγγύηση, ειδικά της
Ρωσίας, μοιάζει με ανέκδοτο.
Κάτι ανάλογο έζησε και ο Καντάφι όταν το 2003 διακήρυξε την απόφαση της
χώρας του να εγκαταλείψει τις πυρηνικές φιλοδοξίες της, να μην κατασκευάσει
χημικά όπλα, με αντάλλαγμα την ομαλοποίηση των σχέσεών της με τη Δύση.
Η απόφαση αυτή χαιρετίστηκε από σύσσωμο τον πλανήτη, οι όποιες κυρώσεις
εναντίον της Λιβύης αποσύρθηκαν, οι σχέσεις τις με τις ΗΠΑ αποκαταστάθηκαν,
και όλα έδειχναν ένα νέο αισιόδοξο μέλλον για την αφρικανική αυτή χώρα.
Μέχρι που το 2011 οι ΗΠΑ προκάλεσαν την «αραβική άνοιξη», και οι ίδιοι
ηγέτες που ως τότε τον επευφημούσαν, τον στήριζαν, και τον παρότρυναν να
συνεχίσει τις μεταρρυθμίσεις, άρχισαν ξαφνικά να στηρίζουν όσους
προσπαθούσαν να τον ανατρέψουν, ενώ λίγο μετά πανηγύριζαν τον αποτρόπαιο
θάνατό του στα χέρια του όχλου.
Η παγκόσμια ιστορία είναι γεμάτη από προδοσίες και μάταιες προσδοκίες…
Η Ουκρανία παρέδωσε μόνη της τα πυρηνικά και κατέστη κλωτσοσκούφι του
Πούτιν.
Η Λιβύη εγκατέλειψε την ανάπτυξή τους, και περιέπεσε σε κατάσταση αναρχίας.
Από την άλλη πλευρά όμως, το Πακιστάν, που αγνόησε τις απαγορεύσεις και τις
αυστηρές προειδοποιήσεις των ΗΠΑ και της Δύσης γενικότερα, εξελισσόμενο
μονομερώς σε πυρηνική δύναμη, σήμερα απολαμβάνει όχι μόνο ασφάλεια, αλλά και
σημαντική στήριξη, οικονομική και στρατιωτική, από την Αμερική, που δηλώνει
στενός εταίρος του στον τομέα της διεθνούς ασφάλειας, και η οποία όμως μόλις
20 χρόνια πιο πριν το απειλούσε σε όλους τους τόνους αν τυχόν τολμούσε να
γίνει… πυρηνικό!
Ηθικό δίδαγμα; Η ενίσχυση της άμυνας τελικά είναι και πρέπει να είναι
αυτοσκοπός, άσχετα με τα φληναφήματα του Αλέξη.
Γι’ αυτό και η ιστορία πάνω απ’ όλα θα πρέπει, αν μη τι άλλο, να μας
διδάσκει.
Ειδικά εμάς, που έχουμε μπόλικη από δαύτην…
0 Σχόλια