Το «τέλος της ιστορίας» που με τόση σιγουριά προέβλεψε ο Φουκουγιάμα μετά
την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης το 1989, φυσικά και δεν ήρθε.
Γράφει ο Θάνος Οικονομόπουλος
Μετά τα «ποτέ πια!» που ακούστηκαν περισσότερο σαν ευχή κι’ ελπίδα παρά από
σύνεση και μάθημα από τα ανθρώπινα λάθη, με το τέλος του Β’ Παγκοσμίου
Πολέμου, χρειάστηκαν «μόλις» 78 χρόνια σχετικής ειρήνης, αυτοπεποίθησης και
ανέμελης ευμάρειας της Δύσης, για να ξανανιώσουμε την καυτή ανάσα του
παραλογισμού και της τρέλας του μεγαλείου διαδόχων του Χίτλερ, που βιάζονται
να… ξαναγράψουν την ιστορία κατά τις εμμονές, τους ρεβανσισμούς, τα
απωθημένα τους. Και τώρα, να που πάλι ο όλεθρος και η παραφροσύνη πλανάται
ξανά πάνω από την Ευρώπη- τον κόσμο ολόκληρο…
Ο νέος Φύρερ, ο Βλαντιμίρ Πούτιν, περίμενε υπομονετικά, ανεχόταν (γιατί του
πρόσφερε πολύτιμο χρόνο), την ψευδαίσθηση της απόλυτης κυριαρχίας που είχε η
Δύση απέναντι στην καταρρακωμένη Σοβιετική Ένωση, υπέμενε τις περιφρονητικές
συμπεριφορές Ευρωπαίων και Αμερικανών στους ιδιόρρυθμους- μαριονέτες ηγέτες
που ηγήθηκαν της Ρωσίας μετά την ΕΕΣΔ,( «θα έρθει και ο μεθύστακας Γέλτσιν
στη Σύνοδο, θα σπάσουμε πλάκα…», έλεγαν σχεδόν δημόσια Ευρωπαίοι και
Αμερικανοί αξιωματούχοι). Μάτωνε και προετοιμαζόταν για την μεγάλη ρεβάνς.
Και με το ανιστόρητο παράπονο του θιγμένου αυτοκράτορα Τσάρου, του ηγέτη
μιας χώρας που τσάκισε τον ναζισμό στις στέπες της, του άλλου πόλου του
40ετούςΨυχρού Πολέμου, άνοιξε τώρα την πόρτα του φρενοκομείου. Να δούμε
ποιοι και πώς θα το μαζέψουν, πριν ο άφρων πιστέψει λανθασμένα στο μεγαλείο
της τρέλας του, και… πατήσει το κουμπί!
Η παράνοιά του, του επιτρέπει να πιστέψει ότι όχι μόνο με τον στρεβλό και
ανιστόρητο αναθεωρητισμό του μπορεί να… διορθώσει και να ξαναγράψει
αναδρομικά τα κεφάλαια της ιστορίας που αδικούν, κατά την γνώμη του, την
χώρα του παρά τα λάθη της, (λες και τα χρόνια που πέρασαν δεν έχουν ιστορικό
αποτύπωμα, δεν διαμόρφωσαν ένα νέο κόσμο αναγκαστικού ανταγωνισμού και
συνύπαρξης, άλλων ισορροπιών…), διακηρύσσει ανερυθρίαστα και με εκβιαστικές,
ότι είναι αποφασισμένος για ένα νέο γεωστρατηγικό αναπροσδιορισμό , λες και
ότι έχει συμβεί τα τελευταία 80 χρόνια, μπορούν να σβηστούν.
Τα… έβαλε με τον Λένιν και το «ιστορικό λάθος των μπολσεβίκων» να
αναγνωρίσουν την «δημοκρατία της Ουκρανίας», αμφισβητεί τη ένταξη πρώην
σοβιετικών δημοκρατιών στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, και… ζητάει να φύγουν από εκεί
(!), επικαλείται «απειλή» που συνιστούν οι νυν φιλοδυτικές πρώην σοβιετικές
δημοκρατίες στα σύνορά του -αλλά αυτός όπως κατέδειξε με αιματηρό τρόπο στην
Λευκορωσία, την Κριμαία το 2014, και τώρα με την Ουκρανία, δεν είχε κανένα
ενδοιασμό να εισβάλλει, να καταλάβει και να τοποθετήσει
κυβερνήσεις-μαριονέτες της Μόσχας! Ερμηνεύει το διεθνές δίκαιο, όπως τον
συμφέρει! Έφθασε στο σημείο, να απειλεί δυο ανεξάρτητες χώρες της Δύσης, την
Σουηδία και την Φινλανδία, ότι… «αν διανοηθούν να ενταχθούν στο ΝΑΤΟ, θα το
πληρώσουν πολύ ακριβά με στρατιωτικές σε βάρος του επιχειρήσεις… ανάλογες με
αυτές στην Ουκρανία !
Ούτε στην τρομακτική κρίση του Κόλπου των Χοίρων στην Κούβα, στο απόγειο του
Ψυχρού Πολέμου την δεκαετία του 60, δεν διανοήθηκαν οι ηγέτες των δύο
πλανητικών υπερδυνάμεων να απειλήσουν ευθέως και δημόσια με την χρήση
πυρηνικών όπλων! Και το κάνει τώρα ο Πούτιν!
Η οίηση και η αλαζονεία δεν θα του βγουν μεσοπρόθεσμα σε καλό. Όλα
εξελίσσονται στον «μακρό χρόνο», στον οποίον οι πρόσκαιρες «νίκες» δεν
εξασφαλίζουν τη ν τελική νίκη στο πόλεμο. Τώρα εκμεταλλεύεται πρόσκαιρα την
ανεξήγητη υπεροψία, την ανεμελιά και την ψευδαίσθηση της Δύσης (κυρίως της
Ευρώπης, που έχει ως πρώτο στόχο…) ότι η ευμάρεια που απολαμβάνει τα
τελευταία 50 χρόνια, θα είναι…. αιώνια! Αλλά οι εξελίξεις και η ρωσική
υπεροψία όπως εκδηλώθηκε (κατ΄ αρχήν…) στην Ουκρανία, θα γυρίσουν
μπούμερανγκ στον Πούτιν. Που δεν δείχνει να το αντιλαμβάνεται στη Νιρβάνα
της αυταρέσκειάς του…
Με τις τρέλες του, κατόρθωσε να αναγεννήσει το ΝΑΤΟ («ένα εγκεφαλικά νεκρό
οργανισμό», κατά τον Μακρόν) και να του δώσει νέο νόημα και αποστολή. Και
εξωθεί την Ευρώπη, σε ριζικό αναστοχασμό και προβληματισμό, για το τι είναι
και τι θέλει. Να την ξυπνήσει από τον μακάριο λήθαργό της. Μετά το τέλος του
Β’ Παγκόσμιου, η Ευρώπη βασίστηκε στην άμυνα και την προστασία της από τις
ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, «βολεύθηκε» από την απαλλαγή της δικής της αυτόνομης (και
αυτοχρηματοδοτούμενης!) αμυντικής και στρατιωτικής θωράκισης, επαναπαύθηκε
στη αγρύπνια και την ετοιμότητα της Αμερικής να την υπερασπίσει και εστίασε
το ενδιαφέρον της (αποκλειστικά, δυστυχώς και… ανέμελα!) στην οικονομική και
παραγωγική ανάπτυξή της. Έτσι, έγινε η πρώτη παγκόσμια οικονομική δύναμη…
προεξοφλώντας αφελώς ότι έτσι θα έχουν πάντα τα πράγματα, άλλο θα την
φροντίζουν αμυντικά…
Τώρα, αναγκάζεται να «ξυπνήσει» βίαια και σε πανικό. Και μπορεί οι εξελίξεις
να τις επέτρεψαν, για σχεδόν μισό αιώνα, να αντιδρά μόνο σε καθεστώς
κρίσεων, πάντα ως Επιμηθέας και ποτέ Προμηθέας, να τις πρόσφεραν τα
περιθώρια να κινείται αργόσυρτα και πολύ διστακτικά, αλλά τώρα… έρχεται ο
Πούτιν να την ταρακουνήσει.
Καθίσταται επιτακτική η ανάγκη λήξης της… μακαριότητας και των αβάσιμων
«βεβαιοτήτων». Πρέπει να κινηθεί πολύ γρήγορα και αποφασιστικά (κάτι που δεν
το γνωρίζει…) στην πολιτική της ενοποίηση, την συγκρότηση ενιαίας εξωτερικής
πολιτικής (και όχι με… συμφεροντολογικές εθνικές παραφωνίες, σε βάρος των
υπολοίπων εταίρων, όπως συνήθιζε η Γερμανία, ιδίως επί Μέρκελ…), την
συγκρότηση ενιαίου αμυντικού δόγματος –και «ευρωπαϊκού στρατού». Ο Πούτιν τη
φέρνει αντιμέτωπη με καίρια ζητήματα ευρωπαϊκής αυθυπαρξίας και επιβίωσης…
Θέλει τολμηρές ηγεσίας, αποφασισμένες και υπερβατικές, που δυστυχώς σήμερα
είναι ουσιώδες εν ανεπαρκεία…
Είναι αδιανόητο στις μέρες μας να ανασυσταθεί μια… σοβιετική Ρωσική
Αυτοκρατορία. Ο Πούτιν, δεν κρύβει με ξετσιπωσιά, ότι το θέλει και το
μεθοδεύει. Το ζήτημα είναι αν θα του το επιτρέψουν. Η Ευρώπη και ο κόσμος ο
λόκληρος βιώνει μια πρόκληση ,όπου πράγματι οι καιροί ου μενετοί…
0 Σχόλια