Του Κώστα Στούπα
Το περιστατικό με τον Πέτρο Δούκα και τον κυνισμό με τον οποίο παραδέχθηκε
τον τρόπο με τον οποίο πολιτεύτηκαν και πολιτεύονται όλες οι
μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις μάλλον εξελίσσεται στο κερασάκι στην τούρτα, σε
σχέση με τη φθορά της κυβέρνησης.
Ας μην κοροϊδευόμαστε, όμως, το περιστατικό δεν αποτελεί παρά μια
επιβεβαίωση του "Μαζί τα φάγαμε" που είχε πει κάποτε ο Θ. Πάγκαλος.
Με τούτα και με κείνα η κυβέρνηση κινδυνεύει να περιέλθει στην
κατάσταση που περιήλθε εκείνη του Α. Σαμαρά το 2014 όταν μετά το
αποκαρδιωτικό αποτέλεσμα των Ευρωεκλογών, εγκατέλειψε της μεταρρυθμίσεις και
επιχείρησε να γυρίσει το κλίμα, ενδίδοντας στην πτέρυγα των λαϊκιστών...
Οι τελευταίες δημοσκοπήσεις καταγράφουν σαν όλο και πιθανότερο το σενάριο
αδυναμίας επίτευξης αυτοδυναμίας παρά τη συνεχιζόμενη αποδυνάμωση ή έστω
στασιμότητα της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Το "αντί- ΣΥΡΙΖΑ" μέτωπο που δημιούργησε ούριο άνεμο για το ούτως ή
άλλως γερασμένο σκαρί της Νέας Δημοκρατίας, όταν ένιωσε πως η απειλή
των "μαθητευόμενων μάγων" του "δεκαπενταμελούς" εξέλειπε, εμφανίζει
σημάδια χαλάρωσης.
Πρόσκαιρα φαίνεται να εμπλουτίζει τη δυναμική του το ΚΙΝΑΛ χάρη στο
επιδερμικά νέο πρόσωπο που εμφάνισε με την ανάδειξη του κ. Ανδρουλάκη,
αλλά το πιθανότερο είναι πως κερδισμένη θα βγει η αποχή και η "θολή"
αντισυστημικότητα...
Με τα δεδομένα που υπάρχουν αυτή την περίοδο, μέσα στον χρόνο που
τρέχει είναι πιθανό να έχουμε διπλές εκλογές και αρκετά απίθανο μια
αυτοδύναμη κυβέρνηση, η οποία θα μπορούσε να προχωρήσει τις λίγες
ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις στην παιδεία και τον ψηφιακό
μετασχηματισμό του κράτους που τόλμησε η κυβέρνηση Μητσοτάκη...
Ζητήματα κρίσιμης σημασίας όπως η ασφάλεια των συνόρων (όπου υπήρξαν βήματα
προόδου μετά την προσπάθεια υβριδικής εισβολής στον Έβρο) και ο
επανεξοπλισμός των ενόπλων δυνάμεων θα περιπέσουν στη "γκρίζα ζώνη"
των κομματικών συμβιβασμών.
Το ίδιο θα συμβεί και με την επαναφορά των πανεπιστημίων στην κανονικότητα
της πάταξης του "μπαχαλακισμού", για τον οποίο τα κόμματα της αριστεράς
δείχνουν μια αρρωστημένη προσήλωση στην αντίληψη της παρακμής ως
προοδευτισμού.
Η κυβέρνηση ορθώς διέγνωσε την αδυναμία του κ. Τσίπρα και μέσω αυτού
και του ΣΥΡΙΖΑ να επανακάμψει αλλά δεν αντελήφθη της ταχύτητα της δικής της
φθοράς. Η εμφάνιση του κ. Ανδρουλάκη επιτάχυνε τις συνέπειες αυτής της
φθοράς...
Καίτοι η διαχείριση της πανδημίας δεν υπολείπεται του μέσου όρου των
ευρωπαϊκών χωρών, η κόπωση της κοινής γνώμης λόγω της μακράς διάρκειας,
θολώνει αυτή την εικόνα.
Οι συνήθεις αδυναμίες του κρατικού μηχανισμού στις καλοκαιρινές πυρκαγιές
και την τελευταία κακοκαιρία συμπληρώνουν το παζλ της μέχρι τώρα φθοράς.
Μετά ήρθε και ο Δούκας...
Στην κυβέρνηση πόνταραν πολλά στη μεταπανδημική εκτόξευση της οικονομίας ως
πιεσμένου ελατηρίου. Αυτός που εκτοξεύεται όμως είναι ο πληθωρισμός τον
οποίο κανένας δεν περίμενε και αρκετοί επιμένουν ακόμη πως θα είναι
πρόσκαιρος...
Κανένας κύκλος μακροπρόθεσμης οικονομικής ανάπτυξης δεν ξεκινά με υψηλό
πληθωρισμό. Όταν έχουμε υψηλούς ρυθμούς μεταβολής του ΑΕΠ ταυτόχρονα με
υψηλό πληθωρισμό είναι θέμα χρόνου να ανακοπεί ο ρυθμός της ανάπτυξης από
την αύξηση των επιτοκίων...
Υπό το πρίσμα αυτών των εξελίξεων αντιλαμβάνομαι γιατί το 2022 θα μπορούσε
να είναι καλύτερο από το ’21 ή το ’20...
Για το ’19 δεν μιλάμε καθόλου...
0 Σχόλια