Είναι λίγο απλοϊκό, αλλά ταιριάζει γάντι στην περίπτωση της Δύσης, ειδικά των Ευρωπαίων, αφού ως... απατημένοι σύζυγοι έμαθαν ή κατάλαβαν τελευταίοι ότι ο Πούτιν έκανε μερικά χρόνια αργότερα ό,τι οι προκάτοχοί του Σοβιετικοί δικτάτορες στην Πολωνία το 1945, στην Ουγγαρία το 1956, στην Τσεχοσλοβακία το 1968: εισέβαλαν και κατέλαβαν μια ανεξάρτητη χώρα.
Βλαντιμίρ Πούτιν, ένας πανίσχυρος πολιτικός, μεταξύ άλλων, πρώην αρχηγός της περιβόητης σοβιετικής μυστικής υπηρεσίας KGB, που διοικεί κατά τρόπο απολύτως δικτατορικό από το 1998 τη Ρωσία είτε ως πρωθυπουργός, είτε ως πρόεδρος «προσαρμόζοντας» τους νόμους και το Σύνταγμα της χώρας του ακριβώς στα μέτρα του.
Μαζί και το υπόλοιπο πολιτικό αλλά και επιχειρηματικό «προσωπικό» της Ρωσίας. Οι εχθροί του είτε στην πολιτική, είτε στις μπίζνες εξαφανίζονται, εξοστρακίζονται, αυτοεξορίζονται, γενικώς... κάτι τους συμβαίνει στην πορεία. Οι φίλοι του απολαμβάνουν ειδικά προνόμια κυρίως στον τομέα διανομής (ή... αρπαγής) του τεράστιου πλούτου μιας από τις μεγαλύτερες χώρες του κόσμου.
Με μια μέθοδο αποτίμησης του ρωσικού υπουργείου Φυσικών Πόρων το 2017 ο ορυκτός και ενεργειακός πλούτος της χώρας υπολογίστηκε σε 750 δισ. ευρώ.
Σήμερα αυτό το ιδιότυπο μείγμα «Τσάρου - Τζερζίνσκι - Στάλιν» Ρώσου πολιτικού βρίσκεται στον κολοφώνα της δόξας του, σύμφωνα με διεθνείς έγκυρες εκτιμήσεις, έχει αποθησαυρίσει περί τα 600 δισ. δολάρια από το φυσικό αέριο και κρατάει τη στρόφιγγά του... χορεύοντας Καζατζόκ σχεδόν όλη Ευρώπη (πλην Γαλλίας που έχει δική της πυρηνική ενέργεια). Αρκεί ένα στατιστικό στοιχείο επ’ αυτού, σήμερα η Γερμανία εξαρτάται κατά 65% από το ρωσικό φυσικό αέριο.
Το μέτρησε λοιπόν ο Πούτιν, «τους μέτρησε» γενικώς όλους στη Δύση, Ευρωπαίους και Αμερικανούς, βρήκε μια πραγματικά σοβαρή και πειστικότατη αφορμή, την επαπειλούμενη ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ -«πάνε να μου βάλουν βάσεις και πυρηνικά όπλα στην αυλή μου»- και κυριολεκτικά προσπάθησε να «καταπιεί» μια ανεξάρτητη χώρα μέσα σε λίγες ώρες, χωρίς βέβαια ιδιαίτερη επιτυχία, για την ώρα.
Τι θα συμβεί από εδώ και στο εξής στ’ αλήθεια δεν μπορεί να το γνωρίζει κανείς, θα εξαρτηθεί από μια σειρά γεγονότα, ενέργειες, κινήσεις στη διεθνή σκακιέρα, χωρίς δυστυχώς να μπορεί να αποκλειστεί το ενδεχόμενο μιας ευρύτερης πολεμικής εμπλοκής. Πόσο δύσκολο είναι ένα θερμό επεισόδιο από ξηράς, αέρος ή θαλάσσης όταν στη γειτονιά έχουν μαζευτεί τεράστιες στρατιωτικές δυνάμεις, κυρίως αμερικανικές και ρωσικές;
Σε όσους εξ ημών το επεισόδιο αυτό της εισβολής της Ρωσίας στην Ουκρανία για να «προασπίσει» τα συμφέροντά της μαζί και των μειονοτήτων της... θυμίζει κάτι από την πρόσφατη Ιστορία μας το 1974, θεωρώ ότι δυστυχώς έχουν δίκιο.
Ετσι βρήκαν την Ελλάδα σε μια στιγμή διάλυσης και αδυναμίας οι Τούρκοι και άρπαξαν το ένα τρίτο της Κύπρου. Ακόμα εκεί είναι οι Τούρκοι και δεν προβλέπεται να φύγουν ποτέ. Κάπως έτσι θα εξελιχθεί και στην Ουκρανία, είτε με ένα τμήμα της χώρας (πιθανότερο), ακόμα και με το σύνολο της επικράτειας.
Θα ματώσουν από τα οικονομικά μέτρα της Δύσης οι Ρώσοι; Φυσικά, αλλά ο λαός της Ρωσίας δεν έχει επιλογή και ασφαλώς ο Πούτιν δεν κινδυνεύει να χάσει την ηγεμονία του, ούτε οι ολιγάρχες φίλοι του τα δισεκατομμύριά τους, με τα οποία τους προσκυνάει όλος ο κόσμος.
Τι κι αν απ’ όλο τον κόσμο η Αρμενία, το Καζακστάν, το Τατζικιστάν, η Λευκορωσία και η Βόρειος Κορέα υποστηρίζουν τους Ρώσους; Τους φτάνει ίσως η σιωπηρή ανοχή της Κίνας και φυσικά η «εκκωφαντικά εμφανής» έλλειψη στιβαρής ηγεσίας στην Ευρώπη.
Η Ευρώπη δυστυχώς, ενώ ακόμα δεν έχει καν τελειώσει η μεγαλύτερη πανδημία της Ιστορίας, μπαίνει σε μια γεωπολιτική περιπέτεια με αιχμή την ενεργειακή κρίση. Η Ελλάδα περισσότερο από ποτέ μετά τα μνημόνια χρειάζεται πολιτική σταθερότητα και φυσικά ενίσχυση της αποτρεπτικής της ισχύος.
Στους πολέμους με τους γείτονες αποδεικνύεται για μία ακόμη φορά ότι τις πρώτες κρίσιμες ώρες και ημέρες, τουλάχιστον, είσαι εντελώς μόνος σου να προασπίσεις τα εδάφη, τα σύνορά σου. Αν περιμένεις το ΝΑΤΟ («εγκεφαλικά νεκρό» το αποκάλεσε ο Μακρόν) και τους Ευρωπαίους συμμάχους όταν θα δεχτείς επίθεση, θα γίνεις Κύπρος ή Ουκρανία. Απλά τα πράγματα από την εποχή του Θουκυδίδη: «Ο ισχυρός επιβάλλει ό,τι του επιτρέπει η δύναμή του και ο αδύναμος υποχωρεί όσο του επιβάλλει η αδυναμία του».
Τάσος Καραμήτσος
0 Σχόλια