Ποιός φταίει για το τεράστιο φιάσκο με την κακοκαιρία;
Γράφει ο Γιώργος Χαρβαλιάς
Μας είχε πιάσει μια ακατάπαυστη χιονοθύελλα από το ύψος του Μαρτίνου και το
ταλαιπωρημένο Citroen που μας μετέφερε, παρέα με ένα χαζούλι πόιντερ,
αγκομαχούσε στην ανηφόρα του Θεολόγου που είχε ήδη πιάσει αρκετούς πόντους
χιόνι.
Η κατάσταση βελτιώθηκε λίγο μετά την Υλίκη, αλλά φθάνοντας προς Μαλακάσα
ήρθαμε αντιμέτωποι με το χάος. Ατελείωτες ουρές αυτοκινήτων και …στοπ.
Πλήρης ακινητοποίηση.
Παιδιά ήμασταν, το πήραμε στη πλάκα. Οσο περνούσαν όμως οι ώρες άρχισαν να
μας ζώνουν τα φίδια. Πλησίαζε το σκοτάδι και το χιόνι δεν έλεγε να
σταματήσει. Οδηγοί και επιβάτες είχαν βγει από τα αυτοκίνητα προσπαθώντας να
σκεφτούν τι θα κάνουν. Η τροχαία είχε σηκώσει τα χέρια ψηλά.
Και τότε ως δια μαγείας…ήρθαν «τα στρατά»! Φαντάροι και αξιωματικοί με τις
ίδιες στολές παραλλαγής, σαν τους σημερινούς. Μόνο που δεν μας μοίρασαν
κρουασάν. Μας έβαλαν στη σειρά, νέους, γέρους και παιδιά για να μας
οδηγήσουν στον σιδηροδρομικό σταθμό της Μαλακάσας, που ήταν λίγα χιλιόμετρα
πιο εκεί.
Τους πιο ανήμπορούς τους βοηθούσαν. Εμείς κι ο σκύλος δεν είχαμε ανάγκη.
Περπατούσαμε με τα ντουφέκια υπό μάλης, ανταλλάσσοντας αστεία. Βλέποντας
όμως εκείνη την ατελείωτη πομπή να περπατάει μέσα στο χιόνι, μου ήρθαν στο
νου, σκηνές από την τουρκική ταινία “Yol” («Ο δρόμος»), που παιζόταν
εκείνη την περίοδο στις αθηναικές αίθουσες. Με ταλαίπωρους να σέρνουν τα
βήματα τους στα χιονισμένα μονοπάτια του ορεινού Κουρδιστάν.
«Πω-πω, Τουρκία μας καταντήσανε», σκέφτηκα. Αλλά όταν έφτασα στον σταθμό και
μπήκαμε στον συρμό, πακτωμένοι έστω, σαν σαρδέλες, τα ξέχασα όλα. Ακόμη δεν
θυμάμαι πως φτάσαμε σπίτια μας από το κέντρο της Αθήνας που μας άφησε το
τρένο(χωρίς εισιτήριο εννοείται…). Νομίζω λιγότερο απ όλους ταλαιπωρήθηκε ο
σκύλος…
Το αυτοκίνητο, το πήραμε δυό μέρες μετά, όταν είχε την καλοσύνη να μας πάει
στη Μαλακάσα, ένας φίλος με τζιπ και αλυσίδες. Ο δρόμος όμως είχε ήδη
ανοίξει. Από τα «στρατά».
Μου ξανάρθε, όπως αντιλαμβάνεστε, στη θύμηση αυτό το περιστατικό, με τα
χάλια των προηγούμενων ημερών. Ποία η διαφορά με την δεκαετία του ’80;
Απολύτως καμία. Μόνο που τότε το κυκλοφοριακό «μπλάκ άουτ» είχε προκύψει στη
Μαλακάσα, που έχει και κάποιο υψόμετρο. Και όχι στην Αττική Οδό, ένα πολύ
μεταγενέστερο οδικό σύμπλεγμα που θεωρείται από τα πιο σύγχρονα στην Ευρώπη
και βρίσκεται στη καρδιά του αστικού ιστού.
Τι έκανε η τότε κυβέρνηση για να απεγκλωβίσει τον κόσμο; Εβγαλε τα
«στρατά». Τι έκανε η σημερινή κυβέρνηση, σαράντα χρόνια αργότερα; Ακριβώς το
ίδιο. Στο κέντρο όμως της πρωτεύουσας. Εβγαλε τα ΕΚΑΜ για να κάνουν μια
δουλειά που θα μπορούσε να είχε αναλάβει και το τελευταίο σώμα προσκόπων.
Και μέχρι την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές, οι φαντάροι μας, σκούπιζαν
το χιόνι, σαν παραδουλεύτρες στους δρόμους μιας ιδιωτικής εταιρείας!
Θα περίμενε κανείς να έχουν αλλάξει λίγο τα πράγματα μέσα σε 4 δεκαετίες.
Δυστυχώς δεν έχει αλλάξει τίποτα. Μόνο το θράσος και η ξετσιπωσία
αυξάνονται. Στο πολιτικό προσωπικό της χώρας. Και στα αγορασμένα μέσα
ενημέρωσης.
Μια συγνώμη και τελειώσαμε. Ο πρωθυπουργός, ο πιο υπερτιμημένος της
μεταπολίτευσης, «μαθαίνει ακόμη από τα λάθη». Τα δικά του, των προηγούμενων,
των οπλαρχηγών του ΄21 και των…αρχαίων ημών προγόνων. Εκπαιδεύεται
στις…πλάτες μας. Αλλά έχει στρατιές πληρωμένων «θαυμαστών» να τον
δικαιολογούν. Ακόμη και τώρα.
Φταίει ο Πατούλης δεν φταίει ο…Κούλης, λέει το μότο. Το πιάσαμε. Αξιος ο
μισθός των χειροκροτητών. Αλλά σε ποιόν ανήκει ρε παιδιά η απόφαση για το αν
θα σταματήσει η κυκλοφορία σε ένα δρόμο, αν θα είναι υποχρεωτική η χρήση
αλυσίδων και στο τέλος-τέλος αν θα κηρυχθεί η χώρα σε αργία για να
απαγορευθούν οι μετακινήσεις; Στη Περιφέρεια Αττικής; Η στους Ολλανδούς που
διαχειρίζονται πλέον την Αττική Οδό;
Όχι αγαπητοί μου. Κυβερνητικές είναι αυτές οι αποφάσεις. Στην τροχαία
ανήκουν τα ήσσονος και στον ίδιο τον πρωθυπουργό τα μείζονος. Αρκετό
«αποφασίζομεν και διατάσσομεν», έχουμε ζήσει το τελευταίο διάστημα με την
πανδημία. Τι θα πείραζε δηλαδή αν (προ)βλέποντας την επερχόμενη βαρβάτη
χιονοκαταιγίδα, η χώρα έμπαινε σε αργία από την Δευτέρα. Στα σίγουρα, αφού ο
κρατικός μηχανισμός δεν είναι σε θέση να αντιμετωπίσει τέτοιες καταστάσεις
αλλιώς.
Δεν το έπραξε λοιπόν εγκαίρως ο κύριος Μητσοτάκης γιατί σε αυτή την
περίπτωση φοβήθηκε το πολιτικό κόστος. Μην του πουν ότι ακινητοποίησε τη
χώρα για…false alarm.
Τώρα η πρωτεύουσα και οι συγκοινωνίες της νέκρωσαν για τέσσερις μέρες, όχι
μία. Τα χιόνια πάγωσαν και με τα παρατημένα αυτοκίνητα δεξιά και αριστερά, ο
καθαρισμός των δρόμων έγινε πραγματικός βραχνάς.
Λύση επομένως υπήρχε. Ειδικά για μια κυβέρνηση που λόγω ευθυνοφοβίας έχει
μεταβάλει σε δόγμα την πρόληψη: το καλοκαίρι με τις φωτιές «εκκενώσεις» και
το χειμώνα με τα χιόνια «μένουμε σπίτι»…
Το σφάλμα είναι πολιτικό λοιπόν και ανήκει εξ ολοκλήρου στον Μητσοτάκη και
στους συναρμόδιους υπουργούς, πρωτίστως σε αυτόν τον ανεκδιήγητο τον
Στυλιανίδη που ήρθε να σώσει την πρωτεύουσα, χωρίς ξέρει που κατά που πέφτει
η Κάντζα και που η Πετρούπολη.
Ολες αυτές οι υπουργάρες λοιπόν, ξέροντας τα χάλια του κρατικού μηχανισμού,
έπρεπε να έχουν εισηγηθεί την προληπτική απαγόρευση κυκλοφορίας. Την
Δευτέρα. Όχι εκ των υστέρων.
Βεβαίως τσάμπα κουραζόμαστε. Δεν θα ακούσετε ποτέ στα μπουκωμένα κανάλια και
δεν θα διαβάσετε ποτέ στις καθεστωτικές εφημερίδες την φράση «φταίει ο
Μητσοτάκης». Πιο πιθανόν είναι να ακούσετε ότι φταίει ο Τσίπρας, ο
αφιλότιμος, που δεν πρότεινε εγκαίρως να κλείσουν οι δρόμοι…Φταίει κι ο
Σπίρτζης που τότε με την «Αριάδνη» είχε κρατήσει τους δρόμους ανοιχτούς και
ταλαιπώρησε τα μηχανήματα….
0 Σχόλια