Του Κώστα Στούπα
Το πλέον σύνηθες σε μια δημοκρατία είναι η εναλλαγή των προσώπων στην
εξουσία. Η εναλλαγή κομμάτων και προσώπων περιορίζει τα καθεστωτικά
φαινόμενα, τη στασιμότητα και καθιστά το σύστημα περισσότερο
αξιοκρατικό, ευέλικτο και προσαρμόσιμο στις εξελίξεις.
Υπό την έννοια αυτή η εκτίμηση της πρόσφατης αναφοράς του κ. Αλέξη
Τσίπρα πως ομιλεί "ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης και αυριανός
Πρωθυπουργός" δεν θα 'πρεπε να προκαλέσει καμιά έκπληξη.
Το συνηθίζουν αυτό οι ηγέτες της αντιπολίτευσης, ενίοτε στα πλαίσια της
ενίσχυσης του αυτοτροφοδοτούμενου ρεύματος των υποστηρικτών τους με
τους "ακολουθητές". Αυτούς δηλαδή που αισθάνονται ασφαλείς όταν ταυτίζονται
με το εκάστοτε κυρίαρχο ρεύμα.
Παρά ταύτα η δήλωση αυτή "ξένισε" όσους παρακολουθούν τις πολιτικές
εξελίξεις και "μούδιασε" όσους το 2015 αισθάνονταν πως η χώρα πλέει
πλησίστια στα βράχια αλλά και μέρος όσων την οδηγούσαν τότε στα βράχια
έχοντας πιστέψει πως: "Θα μας παρακαλάνε να μας δανείσουν", "το μνημόνιο θα
τελειώσει με ένα άρθρο και ένα νόμο" και άλλα δημαγωγικά της
κατηγορίας πως οι "γάιδαροι έχουν φτερά και πετούν"...
Την περίοδο 2015-19 στο "αντί-Σύριζα" μέτωπο της "κοινής λογικής" και των
ευρωπαϊστών προστέθηκε και μια καθόλου ευάριθμη κατηγορία εκπορευόμενη από
τα δύο άκρα του πολιτικού φάσματος, τα μέλη της οποίας είχαν ακολουθήσει το
ΟΧΙ για εντελώς διαφορετικούς και αντίθετους μεταξύ τους λόγους η κάθε
πλευρά.
Με την "κωλοτούμπα" και την αυτομόληση του κ. Τσίπρα από το ΟΧΙ στο ΝΑΙ το
2015 κατάφερε να αποξενωθεί από μια μεγάλη μερίδα όσων είχαν ψηφήσει ΟΧΙ και
να πείσει ελάχιστους για τις ειλικρινείς του προθέσεις, από αυτούς που
ψήφισαν ΝΑΙ, πιστεύοντας πως αγωνίζονται υπέρ βωμών και εστιών...
Όλες αυτές οι κατηγορίες μετά το 2015 συνάθροισαν το αποκαλούμενο
"αντί-ΣΥΡΙΖΑ" μέτωπο που σχηματικά συσπειρώνει ανομοιογενώς τα δύο τρίτα της
κοινωνίας προσθέτοντας δίπλα στους "ακροκεντρώους" όπως τους ονόμαζε ο
ΣΥΡΙΖΑ όταν ήταν στην εξουσία, τόσο αυτούς που αγωνίζονταν (και αγωνίζονται)
να ανοίξουν τα σύνορα προς κάθε κατεύθυνση και όσους αγωνίζονταν να κλείσουν
ερμητικά προς κάθε κατεύθυνση.
Όταν έχεις "τσαλαπατήσει" βάναυσα και αλαζονικά τα "ιερά και όσια" των
κεντρώων, των κεντροδεξιών, των κεντροαριστερών και όλων των άκρων δεν σου
μένουν και πολλές δεξαμενές απ΄ όπου μπορεί να αντλήσεις δυνάμεις,
εκμεταλλευόμενος την φθορά της κυβέρνησης.
Αυτή είναι η "παγίδα" στην οποία φαίνεται πως έχει εγκλωβιστεί ο κ. Τσίπρας.
Τούτο καταδεικνύεται τόσο από την πολιτική υπεροχή που εμφανίζει ο αντίπαλός
τους, ο κ. Μητσοτάκης, η οποία μέχρι πρόσφατα του εξασφάλιζε ποσοστά
υψηλότερα από αυτά που πήρε στις εκλογές, όσο και από το γεγονός πως οι
δημοσκοπικές απώλειες που καταγράφει τους τελευταίους μήνες η Ν.Δ. δεν
μεταφράζονται σε κέρδη για τον ΣΥΡΙΖΑ.
Οι διαπιστώσεις του πολιτικού αναλυτή και εκλογολόγου κ. Ηλία Νικολακόπουλου
σε μια πρόσφατη συνέντευξη στην εφημερία "Εποχή" είναι χαρακτηριστικές για
το αν ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να ετοιμάζεται να υποδεχτεί κόσμο ή να προσπαθήσει να
μην αποχαιρετήσει: "...Είμαστε συχνά επαναπαυμένοι στο 32% των βουλευτικών
εκλογών. Αυτό, όμως, δεν ήταν καθόλου συμπαγές. Ένα μήνα πριν, στις
ευρωεκλογές, ήταν μόλις 24% και στις αυτοδιοικητικές εκλογές ήταν σαφώς κάτω
από 20%, στην καλύτερη περίπτωση 18%. Άρα ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ένα ετερογενές
εκλογικό σώμα, και σε αυτόν τον κόσμο που είναι με το ένα πόδι στον ΣΥΡΙΖΑ
και το άλλο εκτός, δεν έχει δοθεί ιδιαίτερη προσοχή να ενσωματωθεί…"
Ο ίδιος φαίνεται να θεωρεί σαν πιθανότερο σενάριο ο νικητής των επόμενων
εκλογών να κριθεί από αυτόν που θα χάσει τους λιγότερους από αυτούς που τον
ψήφισαν στις τελευταίες εκλογές.
"Είναι μία δύσκολη ισορροπία αυτό που επιχειρεί η ΝΔ. Έχω την αίσθηση ότι
φοβάται τα δεξιά της και την αντιεμβολιαστική τάση, αλλά δεν θα έλεγα ότι
μετατοπίζεται πιο δεξιά, αυτή τη στιγμή. Τη βλέπω αρκετά συνεπή σε αυτή τη
διπλή γραμμή, στο μέτρο που έχουν την αίσθηση ότι αποδίδει, γιατί
δημοσκοπικά δεν βλέπουν κατάρρευση, η οποία λογικά θα έπρεπε να υπάρχει.
Η κόπωση που δείχνει ο κόσμος από τη συνέχιση της πανδημίας μπορεί να
προκαλέσει αλλαγές στο πολιτικό παιχνίδι;
Δεν είμαι βέβαιος. Αυτό που θεωρώ πιο πιθανό είναι να υπάρξει μία
αποσυσπείρωση, δηλαδή να μην εμπιστεύεται πλέον κανείς τα κόμματα. Αυτό δεν
ξέρω πού θα οδηγήσει. Ίσως σε μία αύξηση της αποχής"…
Τουτέστιν, αν κάποιος πρέπει να ανησυχεί τον κ. Μητσοτάκη είναι ο Κανένας
και το ενδεχόμενο να κάποια στιγμή να γίνει Κάποιος…
Η απειλή...
Ας υποθέσουμε π.χ. πως πάμε σε εκλογές με την εικόνα που παρουσιάζουν σήμερα
οι δημοσκοπήσεις. Αυτές θα γίνουν με απλή αναλογική και κατά πάσα πιθανότητα
δεν θα προκύψει κυβέρνηση. Μετά από μερικές εβδομάδες θα πάμε σε νέες
εκλογές με ενισχυμένη αναλογική όπου το πρώτο κόμμα για να έχει 151
βουλευτές θα χρειάζεται περί το 38%, όσο περίπου έλαβε η Ν.Δ. στις
τελευταίες εκλογές.
Φαίνεται λοιπόν πολύ πιθανό πως θα υπάρξει ανάγκη για συγκυβέρνηση από
τουλάχιστον δύο κόμματα. Τούτο σε μια περίοδο που ο πληθωρισμός διεθνώς θα
βρίσκεται σε έξαρση, η ΕΚΤ θα πρέπει να αρχίσει να "σφίγγει τα λουριά" της
νομισματικής πολιτικής δεν μοιάζει εύκολη υπόθεση καθώς στις δύσκολες
περιόδους ο μικρός εταίρος είθισται να πληρώνει τα "σπασμένα".
0 Σχόλια