Του Άγη Βερούτη
Οι κινήσεις της Ελλάδας στην τελευταία διετία σε αντιδιαστολή με εκείνες της Τουρκίας αναδεικνύουν τη χώρα μας ως σημαντικά πιο ευέλικτη και αποτελεσματική στην εφαρμογή της ήπιας αμυντικής δύναμης αποτροπής εχθροπραξιών και σταθεροποίησης της περιοχής της Ανατολικής Μεσογείου.
Αν ξαναδώ εκείνα που έγραφα από την πρώτη απόπειρα να καταλάβω τις εξελίξεις στη γείτονα χώρα το 2014 επί ανάλογων θεμάτων "Η Τουρκία του Ερντογάν και η Ελλάδα” η εικόνα έχει ξεκαθαρίσει σημαντικά.
Η Τουρκία μόχλευσε την οικονομική ανάπτυξη που της προσέφερε απλόχερα η Γερμανία από την αρχή του αιώνα, με τη μεταφορά μέρους της βαριάς βιομηχανίας της σκοπεύοντας στη μείωση του κόστους παραγωγής της δεύτερης. Η μόχλευση της Τουρκίας στόχευε να αποκτήσει γεωστρατηγικά οφέλη και να υποκαταστήσει μερικώς ως και συνολικά τις ΗΠΑ ως τοποτηρητής της ειρήνης στην Ανατολική Μεσόγειο, και ίσος συνομιλητής της Ρωσίας, της Γαλλίας και της Βρετανίας. Υψηλοί στόχοι για μια χώρα με μη-αμελητέα ποσοστά αναλφαβητισμού.
Φυσικά στα τελευταία 7 χρόνια ξεκαθαρίστηκε επίσης ότι η Τουρκία καμία ειρήνευση δεν σκόπευε στην περιοχή, αλλά μάλλον την ενθυλάκωση ενεργειακών πόρων των γειτόνων της, εδαφική επέκταση, αναβίωση του Χαλιφάτου σε συνεργασία με τον ISIS και την ευγενή προσδοκία της πρωτοκαθεδρίας του σουνιτικού ισλαμικού κόσμου...
Σε μια περιοχή όπου η Ελλάδα ακολουθούσε από το 1996 το "Δόγμα της Κότας” ενώ η εμφύλια διαμάχη στην Συρία της προσέφερε πρόσφορο περιβάλλον για λαθρεμπορία πετρελαίου, δίοδο εμπορικών συναλλαγών με το Ιράν, δίοδο ναρκωτικών από το Αφγανιστάν, ως εμπορία ανθρώπων, οι εξελίξεις έμοιαζαν να ξετυλίγονται σύμφωνα με το πλάνο του Ερντογάν.
Η απόπειρα πραξικοπήματος του ‘16 εκ των υστέρων έδωσε το έναυσμα στον Ερντογάν να ξεκαθαρίσει τόσο τις ένοπλες δυνάμεις της χώρας του όσο και τους κρατικούς μηχανισμούς από πολιτικούς αντιπάλους του και αντιφρονούντες, ενώ η αλλαγή του συντάγματος της χώρας του επέτρεψε να ξαναβγεί με ισλαμιστική ατζέντα.
Όμως, οι ενέργειες του Έλληνα πρωθυπουργού την τελευταία διετία αποδείχτηκαν αποφασιστικές για τον εκτροχιασμό του πλάνου φινλανδοποίησης της Ελλάδας και πιθανού εκτροχιασμού των ευρύτερων ψευδαισθήσεων μεγαλείου του Ερντογάν και των "φίλων” του εκατέρωθεν των συνόρων.
Ξεκινώντας από την εγκατάλειψη του Δόγματος της Κότας, η Ελλάδα έκανε αποφασιστικές ενέργειες για την αμφισβήτηση των επεκτατικών και αναθεωρητικών βλέψεων της Τουρκίας, μπλοκάροντας αρχικά την κατευθυνόμενη λαθρομετανάστευση των απανταχού επίδοξων εποίκων του Ερντογάν στη Θράκη, παρακολουθώντας και παρεμποδίζοντας την αμφισβήτηση της ελληνικής υφαλοκρηπίδας ως και με τη διαβόητη "επακούμβηση” από την φρεγάτα "Λήμνος”, και κατόπιν με πυρετώδη ρυθμό διπλωματική αναβίωση της ιδέας της Μεσογειακής Συμμαχίας που είχε παρατήσει η Νότια Ευρώπη τη δεκαετία του ‘80 για να υποστηρίξει την ενωτική προσπάθεια με την ευρύτερη Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία όμως αποδείχτηκε γεωπολιτικά ανίκανη να λειτουργήσει συμπληρωματικά με το ΝΑΤΟ (που είναι πλειοψηφικά αμερικανικές δυνάμεις) στην άμυνα της Ευρώπης.
Με την ενεργητική στήριξη του Μητσοτάκη στο MED7 και μετέπειτα MED9 που ολοένα θα διευρύνεται, και φυσικά με τη δημιουργία σκληρού πυρήνα από τις Γαλλία, Ελλάδα και Κύπρο, είναι αναμενόμενο ότι θα προσχωρήσουν και άλλες μεσογειακές χώρες στην αμυντική συνεργασία (όπως η Ιταλία) αφού έγινε η αρχή με εμάς και τη Γαλλία.
Οι αγορές κάποιων συγκεκριμένων οπλικών συστημάτων έναντι άλλων είμαι βέβαιος ότι θα παρέχει πιθανά πλεονεκτήματα σε κάποια σημεία και πιθανά μειονεκτήματα σε άλλα. Δεν είμαι ο κατάλληλος να τα αξιολογήσω τεχνικά. Αυτό όμως που μπορώ να αναγνωρίσω από το παρελθόν, είναι ότι η αύξηση εξοπλιστικών δαπανών στην Ελλάδα είναι προάγγελος πολεμικής αναμέτρησης σε διεθνές επίπεδο και όμως ποτέ ως τώρα τοπικά.
Τόσο η αμυντική συμφωνία με τη Γαλλία όσο και οι αυξημένες επαφές με το Ισραήλ τα τελευταία χρόνια δείχνουν προς συγκεκριμένη κατεύθυνση. Η αυξανόμενη σημασία του Ισραήλ θα ξετυλιχτεί στα επόμενα λίγα χρόνια, καθώς αποτελεί αξιόπιστο εταίρο με αποτελεσματικό αμυντικό δόγμα εδώ και δεκαετίες, τόσο για την Ελλάδα όσο και για την Κύπρο.
Ειδικά καθώς οι ΗΠΑ επιλέγουν εδώ και μισό αιώνα να μην παίρνουν πλευρά παρά τη στρατιωτική επιθετικότητα της Τουρκίας έναντι της Ελλάδος και του Ελληνισμού, ακόμη και αν η μισή Κύπρος τελεί υπό στρατιωτική κατοχή της Τουρκίας ισάριθμα χρόνια. Ξεκάθαρα, αν οι ΗΠΑ είχαν θελήσει, το Κυπριακό θα είχε λυθεί δεκαετίες τώρα. Όμως με την αλλαγή των προτεραιοτήτων τους προς τον Ινδο-ειρηνικό αφήνουν ξεκάθαρα χώρο για ανακατατάξεις που καλό είναι να μην περιλαμβάνουν έναν περιφερειακό τραμπούκο τύπου Τουρκίας.
Οι ΗΠΑ δεν θέλησαν να εμπλακούν παραπάνω με τα της Ανατολικής Μεσογείου και παραμένει δικαίωμά τους.
Όμως η δημιουργία ενός υποσυνόλου του ΝΑΤΟ (εντός του) που να έχει ξεκάθαρο σκοπό ύπαρξης στην άμυνα ακόμη και από άλλο (μη φιλικό) μέλος του ΝΑΤΟ, ανοίγει ένα καινούργιο κεφάλαιο στην γεωπολιτική της περιοχής μας και πιθανόν της Ευρώπης συνολικά.
Ευτυχώς που με τις προληπτικές ενέργειες του Μητσοτάκη στα τελευταία δυο χρόνια, είναι βέβαιο ότι θα είμαστε ανάμεσα στους συντάκτες του νέου αυτού κεφαλαίου.
0 Σχόλια