Του Θοδωρή Γιάνναρου *
Η έννοια της Μικρομεσαίας Επιχείρησης είναι μια πολυσυζητημένη έννοια από κάθε σκοπιά, κοινωνική, οικονομική και φυσικά πολιτική. Ένα σημείο είναι άξιο σημασίας σε αυτή την κατηγορία επιχειρήσεων -το μεγάλο πλήθος αυτών σε όλα τα στάδια της παραγωγικής διαδικασίας από την κλασική πρωτογενή, έως την τριτογενή παραγωγή. Και επομένως δεν αποτελεί απλά και μόνο ένα από τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα μιας αναπτυσσόμενης χώρας με αναπτυσσόμενη οικονομία, αλλά ένα δομικό κρίκο σύνδεσης στη συνολική οικονομία και των ίδιων ακόμα πλούσιων και αναπτυγμένων κρατών του πλανήτη.
Η σημασία της είναι σημαντικότατη μιας και συμβάλλει αποφασιστικά στην κοινωνική εξισορρόπηση, την εργασιακή απασχόληση, τη διατήρηση υγιών συνθηκών ανταγωνισμού, την εισαγωγή καινοτόμων προϊόντων και υπηρεσιών, καθώς και γενικότερα στη δυναμική εξελικτική πορεία της ελληνικής οικονομίας.
Σε κάθε περίπτωση όμως, οι Μικρομεσαίες Επιχειρήσεις εδώ στην Ελλάδα καλούνται να ανταπεξέλθουν σε ένα ιδιαίτερα ρευστό περιβάλλον, χωρίς ουσιαστική κρατική συνδρομή και συμπαράσταση. Σε σχέση με τις Μικρομεσαίες Επιχειρήσεις σε άλλες χώρες μέλη της Ε.Ε. οι ελληνικές αντιμετωπίζουν επιπρόσθετες δυσκολίες όπως η τεχνολογική υστέρηση, το χαμηλό επίπεδο οργάνωσης, η αποστροφή των μεγάλων εταιρειών να συνεργαστούν μαζί τους, ενώ ταυτόχρονα δεν είναι εξοπλισμένες για να αναλάβουν τους επιχειρηματικούς κινδύνους που συνεπάγεται η δράστηριοποίηση εκτός έδρας.
Κατά συνέπεια ο εκσυγχρονισμός των εγχώριων Μικρομεσαίων Επιχειρήσεων είναι a priori, όρος επιβίωσης τόσο γι’ αυτές, όσο και για την Εθνική Οικονομία συνολικά. Εκ παράλληλου με τον ρόλο τους ως μοχλού ανάπτυξης, σε κάθε περίπτωση, η ανταγωνιστικότητα των Ελληνικών Μικρομεσαίων Επιχειρήσεων κρίνεται απαραίτητη για τον πλουραλισμό και της οικονομίας και της κοινωνίας, σε μεσομακροχρόνια προοπτική.
Η περίοδος που αυτή την εποχή διανύουμε, είναι γεγονός που κάλλιστα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί από τον συνεχή και αυξανόμενο ανταγωνισμό. Ένα ανταγωνισμό ακραίο πολλές φορές, γεγονός που υποχρεώνει τη σύγχρονη Μικρομεσαία Επιχείρηση σε κινήσεις έκτακτης ανάγκης επιβίωσης, σε αναγκαστικά ταχεία και συνεχή προσαρμογή στις πρωτόγνωρες απαιτήσεις της νέας αυτής αγοράς, μετά την οικονομική κρίση… στην COVID εποχή, όπου και τα δύο θα βρίσκονται το επόμενο αρκετό διάστημα, πάντα κάπου πάνω από τα κεφάλια μας να μας απειλούν, υπενθυμίζοντάς μας συνεχώς, πόσο ευάλωτοι τελικά είμαστε και πόσο λάθος είναι κάποιες φορές οι επιλογές μας.
Οι διορθωτικές πολιτικές αλλά και οι διάφοροι νεότευκτοι όροι για την βιώσιμη ανάπτυξη, έχουν μεν δημιουργήσει ένα πλαίσιο σταθερότητας και ανάπτυξης, αλλά από την άλλη, έχουν σίγουρα αποκλείσει τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις από τα προστατευτικά εθνικά αναχώματα, τόσο ως προς την παραγωγή, όσο και την εξωστρέφεια τους, καθιστώντας τες τελικά έρμαια των ορέξεων της μαύρης τρύπας που δημιουργήθηκε και καραδοκεί να τις απορροφήσει!
Ναι μεν, αποδίδεται τα τελευταία δύο κυρίως χρόνια, ιδιαίτερη σημασία στο δημιουργικό και σταθεροποιητικό ρόλο της Μικρομεσαίας Επιχείρησης, που ουσιαστικά καλείται να ανταγωνιστεί σκληρά για την σταθεροποίηση και την επιβίωσή της, αλλά κυρίως να διακριθεί στο τρομακτικά ανταγωνιστικό περιβάλλον που επικρατεί, αλλά στην ουσία, ας μη γελιόμαστε και παραμυθιαζόμαστε: Η μικρομεσαία επιχείρηση, στην πραγματικότητα δεν στηρίζεται ούτε σαπορτάρεται, αλλά μάλλον εγκαταλείπεται και αφήνεται στην τύχη της!
Παρ’ όλα αυτά, σίγουρα δεν είναι τυχαίο, το γεγονός ότι οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις χαρακτηρίζονται "ραχοκοκαλιά” όχι μόνο της ελληνικής οικονομίας αλλά και της ελληνικής κοινωνίας και της συνοχής αυτής, ποτέ όμως δεν αντιμετωπίστηκαν ανάλογα και συνεχίζουν να μην αντιμετωπίζονται με την δέουσα προσοχή -θα ‘λεγε κανείς, πως μάλλον εχθρικά αντιμετωπίζονται!
Το γεγονός ότι τα κεφάλαια που παραδίνονται στα χέρια λίγων, σηματοδοτεί μια κατ’ εξακολούθηση, εφαρμοσμένη διεύρυνση και γιγάντωση των ανισοτήτων, υποβάθμιση της κοινωνικής συνοχής, θανατηφόρο εγκλωβισμό της ελληνικής οικονομίας σε ένα παρωχημένο οικονομικό μοντέλο, χαμηλή απορροφητικότητα χρηματοδοτήσεων -εθνικών και κοινοτικών- με αποτέλεσμα, να χάνεται η ευκαιρία δόμησης μιας καινοτόμου, αποτελεσματικής και βιώσιμης οικονομίας, η οποία να ξεκινά από τη βάση της κοινωνίας και που δεν είναι άλλη, από τις Μικρομεσαίες Επιχειρήσεις, που περιλαμβάνουν σχεδόν όλους τους κλάδους της αγοράς, συμπεριλαμβανομένων και εκείνων της παροχής υπηρεσιών, όπου το κυρίαρχο στοιχείο σ'αυτές είναι ο ίδιος ο επιχειρηματίας και μοναδικός υπεύθυνος της δραστηριότητάς τους, μαζί κάποιες φορές με μέλη του στενού οικογενειακού του κύκλου. Οι Μικρομεσαίες Επιχειρήσεις δεν έχουν κάποια συγκεκριμένη νομική μορφή. Πρόκειται στην πλειονότητά τους για μικρές ατομικές επιχειρήσεις, αλλά υπάρχουν κι άλλες μορφές στις οποίες τα διαθέσιμα κεφάλαια, ανήκουν συνήθως σε άτομα της ίδιας οικογένειας.
Οι Μικρομεσαίες Επιχείρησεις έχουν διττό ρόλο-δημιουργικό και σταθεροποιητικό- ενώ η ευελιξία, η καινοτομία και η εγγύτητα στον πελάτη είναι τα κλασικά πλεονεκτήματα αυτών και τα οποία αποτελούν σήμερα όσο ποτέ άλλοτε, τους καθοριστικούς παράγοvτες για την επιτυχή πορεία μιας επιχείρησης στην ιδιαίτερα απαιτητική αγορά του σήμερα.
Μόνο τυχαίο δεν μπορεί να θεωρηθεί το γεγονός, ότι οι Μικρομεσαίες Επιχειρήσεις αποτελούσαν από πάντα και συνεχίζουν να αποτελούν τον κύριο φορέα απασχόλησης στη Ελλάδα, ακριβώς δηλαδή το αντίθετο από τις μεγάλες επιχειρήσεις που ουσιαστικά μέσω της ανάπτυξης επιδιώκουν την μείωση των εργασιακών θέσεων, όποτε βέβαια τους δίνεται η ευκαιρία.
Η πεποίθηση ότι οι Μικρομεσαίες Επιχειρήσεις εμφανίζουν πολύ μεγαλύτερη ένταση εργασίας και είναι πολύ πιο εφικτό να δημιουργούν νέες θέσεις εργασίας, ενώ οι πιο μεγάλες επιχειρήσεις χρησιμοποιήσουν συνήθως νέες, state of the art τεχνολογίες για την επίτευξη ολικής αποδοτικότητας και οικονομιών κλίμακας, περικόπτοντας όμως στο βωμό της κερδοφορίας εργασιακές θέσεις, είναι αυτή που γενικά κυριαρχεί.
Το πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας δεν έγκειται στην ύπαρξη πολλών Μικρομεσαίων Επιχειρήσεων, καθώς σε όλες σχεδόν τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, οι επιχειρήσεις αυτού του μεγέθους συνιστούν πάνω από το 95% του συνόλου των επιχειρήσεων και χωρίς αυτές, δεν υφίσταται Εθνική Οικονομία.
Εν κατακλείδι: Την παλιά ταξική δομή με τη μικρομεσαία λαοθάλασσα να κυριαρχεί και να αποτελεί τη μηχανή του τραίνου, τείνει να αντικαταστήσει μία νέα τάξη, στην οποία οι δύο άκρες -εκείνες των πλούσιων και των φτωχών- δεν γεφυρώνονται πια μέσω μίας αριθμητικά αποδεκτής μέσαίας τάξης. Και εδώ εντοπίζεται η στρέβλωση του συστήματος που χρήζει επείγουσας θεραπείας, πριν ξεπεράσουμε τον "ορίζοντα γεγονότων” της μαύρης τρύπας, μετά από το οποίο δεν θα υπάρχει καμία δυνατότητα και πιθανότητα επιστροφής… για τους επόμενους αιώνες!
* Ο κ. Θοδωρής Γιάνναρος είναι Μοριακός Βιολόγος-Γενετιστής
0 Σχόλια