Του Κώστα Στούπα
Ο τελευταίος ανασχηματισμός της κυβέρνησης του Κυριάκου Μητσοτάκη δεν είχε καμιά σχέση με τους προηγούμενους και πολύ περισσότερο με το πνεύμα και τα κριτήρια του αρχικού κυβερνητικού σχήματος το Καλοκαίρι του 2019.
Τούτο γιατί το στίγμα που είχε δώσει με τον σχηματισμό της κυβέρνησης το Καλοκαίρι του 2019 ο κ. Μητσοτάκης έδειχνε πως εξαντλούσε τα περιθώρια χρήσης προσώπων εκτός κομματικού μηχανισμού, με κριτήρια την εμπειρία και τις ικανότητες να φέρουν σε πέρας συγκεκριμένο κρίσιμο έργο.
Τα κριτήρια του σχηματισμού της κυβέρνησης το Καλοκαίρι του ’19 ήταν στο πνεύμα της αξιοποίησης των ικανών απ’ όπου και αν προέρχονται. Η πλειοψηφία της κοινωνίας εξαντλημένη από τη μετριοκρατία και κομματοκρατία το εξέλαβε θετικά και γι’ αυτό του εξασφάλισε απόλυτη κυριαρχία στο πολιτικό σκηνικό για τη συνέχεια.
Αντιθέτως, ο ανασχηματισμός της περασμένης εβδομάδας θύμιζε τον ανασχηματισμό του Αντώνη Σαμαρά το Καλοκαίρι του 2014, μετά τις Ευρωεκλογές και τις Περιφερειακές εκλογές και λίγους μήνες πριν χάσει και τις βουλευτικές, όταν προσπάθησε να ενισχύσει την κυβέρνηση με το "βαθύ κόμμα" και τον ακόμη βαθύτερο κρατικοδιαιτισμό.
Αν εξαιρέσει κάποιος την "πατάτα" με το ναύαρχο Αποστολάκη που ούτως ή άλλως αποτελούσε αποτυχημένη επιλογή τόσο επικοινωνιακά όσο και από την άποψη των πρακτικών επιδιώξεων, αυτό που απέμεινε από τον τελευταίο ανασχηματισμό ήταν η υπουργοποίηση του κ. Πλεύρη και η νιοστή είσοδος σε κυβέρνηση του κ. Κεδίκογλου, ίσως ως αποζημίωση των Ευβοιωτών για τις όποιες ευθύνες της τραγικής καταστροφής που υπέστησαν. Το ίδιο και η επανυπουργοποίηση του κ. Θεοδωρικάκου...
Το παράδοξο σε αυτήν την ιστορία είναι πως ενώ το 2014 υπήρχαν λόγοι οι οποίοι οδήγησαν στις σπασμωδικές κινήσεις του εξόδιου πανικού τώρα απουσίαζαν. Όπως αναφέραμε ήδη τότε είχαν προηγηθεί οι ευρωεκλογές και οι περιφερειακές ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ είχε ισχυρό ρεύμα.
Την περασμένη εβδομάδα δεν υπήρχε κανένας από τους παραπάνω λόγους.
Η κυβέρνηση διατηρούσε απόλυτη κυριαρχία στο πολιτικό σκηνικό και ο ΣΥΡΙΖΑ "λαθροβιούσε" ως αξιωματική αντιπολίτευση μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας.
Η επιλογή του καλού κατά τα άλλα κ. Στυλιανίδη στη συνέχεια δεν φαίνεται πως αποκατέστησε την εικόνα μιας κυβέρνησης όπου αραιώνουν οι ικανοί να αφήσουν έργο και αυξάνεται ο αριθμός όσων εξυπηρετούν εσωτερικές και άλλες ισορροπίες.
Επιπλέον, ακόμη πιο αρνητικό μήνυμα για την πορεία που έχουν πάρει τα πράγματα, αποτελούν ειδήσεις όπως η αναβολή της ανάληψης καθηκόντων από την πανεπιστημιακή αστυνομία αλλά και οι πανηγυρικές προσλήψεις εκπαιδευτικών, όταν η χώρα μας έχει καταφέρει να έχει τους λιγότερους μαθητές ανά δάσκαλο και ένα από τα χαμηλότερα επίπεδα δημόσιας παιδείας.
Ιδού το αποκαρδιωτικό ρεπορτάζ για την πανεπιστημιακή αστυνομία: "Το καλύτερο ενδεχόμενο εγκατάστασης της Ομάδας Προστασίας Πανεπιστημιακών Ιδρυμάτων, αναφορικά με το χρονικό διάστημα, είναι την Άνοιξη του 2022…"
Όπου και αν οφείλεται αυτή η αναβολή, σε κακό σχεδιασμό ή υποχωρητικότητα μπροστά στα οργανωμένα συμφέροντα και τους "μπαχαλάκηδες" που λυμαίνονται τα πανεπιστήμια, αποτελεί ένα αρνητικό μήνυμα. Ιδιαίτερα αν συνδυαστεί με τα ποιοτικά χαρακτηριστικά και τα μηνύματα που εκπέμπει ο τελευταίος ανασχηματισμός...
Σύμφωνα με τα στοιχεία της Eurostat η Ελλάδα διαθέτει τη μικρότερη αναλογία με 8,7 μαθητές ανά δάσκαλο στη βασική εκπαίδευση όταν πλουσιότερες χώρες όπως η Γερμανία, η Ολλανδία και η Γαλλία έχουν περίπου διπλάσιο αριθμό.
Η γεωμορφολογία της χώρας, με τα δεκάδες νησιά, είναι η αιτία της διατήρησης αυξημένου αναλογικά προσωπικού. Στην προκειμένη περίπτωση, όμως, μιλάμε για αρκετές χιλιάδες, οπότε εύλογα προκύπτει το συμπέρασμα πως διαχρονικά το πλεονάζον προσωπικό εξυπηρετεί άλλες σκοπιμότητες.
Τούτα δεν είναι θετικά μηνύματα...
Όπως συμβουλεύει και ο Γουόρεν Μπάφετ για τις αγορές, όταν δεν έχεις κάτι ουσιαστικό να κάνεις καλύτερα είναι να μην κάνεις τίποτα...
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια