Όσο ο ελληνικός αθλητισμός θα συνεχίσει να είναι υπόθεση αθλητικών παραγοντίσκων και πολιτικών σκοπιμοτήτων, ας μην σπαταλάμε τα δάκρυα της χαράς μας
Γράφει ο Γιάννης Μεϊμάρογλου
Δεν μάθαμε, αλίμονο, να κλαίμε από ντροπή, όπως έκλαψε στο Τόκιο, μετά τον αγώνα του, ο Θοδωρής Ιακωβίδης. «Δεν κλαίω από στεναχώρια, επειδή φαινομενικά δεν πήγα καλά. Κλαίω γιατί τελείωσε όλο αυτό. Δυστυχώς δεν μπορώ να αποδώσω στο 100% και να έχω το κεφάλι μου ήσυχο για να κάνω προπόνηση και να μπορώ να αποδίδω αυτά που αρμόζει να αποδίδω σε αυτή τη σημαία που φοράω. Συγγνώμη αν για κάποιους το βάζω στα πόδια, αλλά έχω κουραστεί πάρα πολύ και δεν αντέχω άλλο αυτήν την κατάσταση». Στην ουσία, δεν θέλουμε και ούτε μας συμφέρει να κλαίμε από ντροπή. Είμαστε περήφανοι για τις νίκες «μας», για τις ήττες μας φταίνε πάντα οι άλλοι.
Το τόνισε άλλωστε αμέσως μετά και ο υφυπουργός αθλητισμού Λευτέρης Αυγενάκης: «Η προετοιμασία των αθλητών είναι ευθύνη των ομοσπονδιών». Λες και οι ομοσπονδίες ανήκουν σε άλλη χώρα και άλλο πλανήτη και η κατάσταση που επικρατεί σε αυτές, με τα σημεία και τα τέρατα που βλέπουν επί δεκαετίες το φως της δημοσιότητας, δεν αγγίζουν και δεν αφορούν την κυβέρνηση. Ο Πύρρος Δήμας δεν μάσησε, ως συνήθως, τα λόγια του αναλαμβάνοντας, αυτός τουλάχιστον, τις σοβαρές του ευθύνες: «Πως να ζήσει αυτό το παιδί με 250 ευρώ και το φαγητό που του καλύπτουμε; Πρέπει να δουλέψει, παράλληλα. Στη δική μου εποχή αυτά τα είχαμε λυμένα».
Και ήταν όντως λυμένα τα προβλήματα της άρσης βαρών, και όχι μόνον, στη διάρκεια της χρυσής εποχής του Πύρρου Δήμα, τότε που ο ουρανός έβρεχε παγκόσμια και ολυμπιακά μετάλλια. Άλλα «πολυσυζητημένα» στη συνέχεια και άλλα «ετοιμοπαράδοτα», με την ελληνοποίηση ολυμπιονικών που είχαν ήδη κατακτήσει χρυσά μετάλλια με τις σημαίες των πρώην χωρών τους. Τότε βέβαια χύναμε δάκρυα χαράς και περηφάνειας και όχι δάκρυα ντροπής. Όπως δεν κλάψαμε από ντροπή και όταν συνέβη το «ατύχημα» στη Θάνου και τον Κεντέρη λίγο πριν την έναρξη των Ολυμπιακών αγώνων της Αθήνας το 2004, ρεζιλεύοντας διεθνώς τη χώρα μας. Αντίθετα, γιουχάραμε την έναρξη του αγώνα των 200 μέτρων επειδή είχε αποκλειστεί, άδικα δήθεν, ο πρωταθλητής μας. Ύστερα, όταν αποκαλύφθηκε η αδυσώπητη πραγματικότητα, αλλάχτηκε το όνομα του πλοίου «Αίολος Κεντέρης» και η ζωή συνεχίστηκε…
Όπως θα συνεχιστεί και τώρα περιμένοντας τον επόμενο «εθνικό» μας θρίαμβο. Όταν κάποιο από τα παιδιά που κλείνουν τα καλύτερά τους χρόνια στη μοναξιά ενός σταδίου, ενός κολυμβητηρίου, ενός γηπέδου τένις ή μιας βάρκας θα μας ξανακάνουν πραγματικά περήφανους. Θα είναι σίγουρα κάποιος νέος ή κάποια νέα που δεν θα πουλήσουν τα νιάτα και την ομορφιά τους για γαμπριλίκια σε κάποιο live τηλεσκουσπίδι, αλλά θα προτιμήσουν να τρώνε παγάκια για να ξεγελάσουν την πείνα τους ώστε να μπορούν να αγωνιστούν. Όπως ακριβώς έκανε επί χρόνια ο φετινός Ολυμπιονίκης στο σκιφ, ο φοιτητής της ιατρικής Στέφανος Ντούσκος, χαρίζοντάς μας πραγματικές στιγμές συγκίνησης και περηφάνειας.
Και τότε όλα θα γίνουν πάλι «κανονικά». Η Πρόεδρος της Δημοκρατίας και οι αρχηγοί των κομμάτων θα τουιτάρουν τα συγχαρητήριά τους, ο κάθε Αυγενάκης θα αποδώσει τον θρίαμβο στην επιτυχία της μεταρρύθμισής του στον αθλητισμό, κάποια πόλη της χώρας θα φωταγωγηθεί και τα κανάλια θα πιέζουν την ευτυχισμένη μητέρα να πει τι φαγητό θα μαγειρέψει περιμένοντας στο παιδί της. Η χώρα θα βυθιστεί σε μια ολιγοήμερη νιρβάνα ευτυχίας, κάνοντας δήθεν πως δεν καταλαβαίνει ότι οι ηρωικές αυτές επιτυχίες θα έχουν αξία μόνον αν αποτελέσουν το εφαλτήριο μιας συλλογικής προσπάθειας που θα ξεκινάει από το ανθρώπινο δυναμικό και τις τεχνικές υποδομές και θα φτάνει ως τον οργανωμένο και υγιή πρωταθλητισμό. Όσο ο ελληνικός αθλητισμός θα συνεχίσει να είναι υπόθεση αθλητικών παραγοντίσκων και πολιτικών σκοπιμοτήτων, ας μην σπαταλάμε τα δάκρυα της χαράς μας.
0 Σχόλια