Του Γιώργου Κράλογλου
Η επένδυση Προκοπίου στον Σκαραμαγκά ξύπνησε και οράματα αναγέννησης της παλιάς και διακεκριμένης ναυπηγικής βιομηχανίας μας. Κούνια που μας κούναγε...
Η νομιμότητα του πλειοδοτικού διαγωνισμού για το ναυπηγείο Σκαραμαγκά τίθεται υπό αμφισβήτηση καθώς περιλαμβάνει τμήματα αλλότριων ιδιοκτησιών και ακίνητα εκτός συναλλαγής, τα οποία προφανώς δεν μπορούν να μεταβιβαστούν στον πλειοδότη, μας πληροφορεί χθεσινό, εγκυρότατο, ρεπορτάζ του συναδέλφου κ. Κώστα Κατσιετζή "Εμπόδια στη μεταβίβαση των ναυπηγείων Σκαραμαγκά".
Τα όσα συμβαίνουν στην ιδιωτικοποίηση του Σκαραμαγκά (δύο εβδομάδες μετά τα χαμόγελα αισιοδοξίας ότι κάτι σοβαρό ξεκινάει, και στη ναυπηγική βιομηχανία μας) δεν αντέχουν, κατά τη γνώμη μου, σε παραπέρα ανάλυση.
Ακόμη και αν δεχθώ ότι η προσφυγή στη δικαιοσύνη, για τη συγκεκριμένη ιδιωτικοποίηση, έχει αντικειμενικά κίνητρα, χωρίς πολιτικό ή μικροπολιτικό..., παρασκήνιο.
Στην ελληνική σοβιετία κάθε μάχη ενάντια στην οποιαδήποτε επένδυση, στο οποιοδήποτε άνοιγμα προς την ελεύθερη οικονομία θεωρείται λαϊκή υποχρέωση. Είναι καθήκον.
Το κυνήγι των επενδύσεων, στη μοναδική σοβιετία των Βαλκανίων, είναι γεγονός που ξαφνιάζει μόνο αν δεν συμβεί... Μόνο αν δεν κυνηγάς ιδιωτικές επενδύσεις χαρακτηρίζεσαι ύποπτος...
Και δια του λόγου το αληθές. Υπάρχει έστω και ένας επενδυτής, κεφαλαιούχος, εφοπλιστής ή επιχειρηματίας, εντός ή εκτός Ελλαδιστάν, που θα αιφνιδιασθεί από την προσφυγή στα δικαστήρια και της επένδυσης Σκαραμαγκά; Κανείς.
Υπάρχει κάποιος επενδυτής (εντός και εκτός Ελλάδας) να μην περιμένει πως και ο Σκαραμαγκάς (ως επένδυση) θα έφθανε στους "θαλάμους κατάψυξης επενδύσεων" της ελληνικής δικαιοσύνης, τουλάχιστον για μια 10ετία;
Πότε και πού έγινε να μην περάσουν 10-15 χρόνια δικαστικές διαμάχες, εμβληματικές και άλλες επενδύσεις ή γνωστά ξενοδοχεία-αλυσίδες που ταλαιπωρούνται αδειοδοτικά δεκαετίες και βάλε.
Τι δηλαδή; Θα αφήσει, το λαϊκό δημοτικό κίνημα, ελεύθερη την επανίδρυση της ναυπηγικής βιομηχανίας στον Σκαραμαγκά που οι λαϊκοί αγώνες του 1980-1985 το έδωσαν σε νομενκλατούρα και εργατοπατέρες, για να ταΐζονται από τους φορολογούμενους, με μοναδικό κέρδος τους τον σοσιαλισμό;
Τι είμαστε εμείς, Γερμανοί ή σαν εκείνους της Σιγκαπούρης που παίζουν ακόμη με τα ναυπηγεία.
Ξεχάσαμε τους αγώνες για τον Σκαραμαγκά; Τους "ιδρωμένους" εργατοπατέρες με τις τζιπάρες, να σώζουν την Ελλάδα από τα χέρια των ναυπηγών επενδυτών-κατακτητών, επειδή φρόντισαν (λέει) να χτίσουν τη ναυπηγική Ελλάδα από το 1939;
Και τι μ' αυτό; Ας πάνε να ρωτήσουν τι έπαθαν, από τη λαϊκή κίνηση κομματικών εργατοπατέρων, οι "κατακτητές επενδυτές" στο Ελληνικό. Τι συνέβη στους ασιάτες "κατακτητές επενδυτές" στον Πειραιά. Στους "πονηρούς" Καναδούς στις Σκουριές Χαλκιδικής ή στους πολυεθνικούς ξενοδόχους στην Κέρκυρα, στην Κρήτη, στη Σύρο, στην Πελοπόννησο και όπου αλλού ξεμύτισαν επενδυτικά συμφέροντα, εκτός ελέγχου από τον λαό...
Τα λαϊκά κινήματα ενάντια στις επενδύσεις δεν ξεχωρίζουν ιδιώτη, πολυεθνικό, ή κράτος σαν επενδυτή. Η επένδυση πρέπει να καταστραφεί ή να αναβληθεί, μια 15ετία το λιγότερο. Τότε μόνο δικαιώνεται ο αγώνας...
Δεν θα ξεχάσω την εποχή ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση, με την κ. Βάσω Παπανδρέου υπουργό για τη βιομηχανία και την ενέργεια να αγωνίζεται να πείσει κινηματίες... (της ίδια μορφής) να επιτρέψουν στη ΔΕΗ να περάσει δίκτυα μεταφοράς ρεύματος στην εθνική οδό για να δώσει ηλεκτρικό σε χωριά, 5-6 χιλιόμετρα από την Αθήνα!!!
Τι θα κοίταγαν και τότε (όπως και τώρα) τα δημοτικά και άλλα τοπικά κινήματα. Την ηλεκτροδότηση των χωριών ή τα οικόπεδα και τα χωράφια που θα έχαναν από τα δίκτυα ΔΕΗ. Από τις γραμμές θανάτου (έτσι τις πολεμούσαν), της ΔΕΗ...
Τι ενδιέφερε τους οργανωτές των κινημάτων η μεταβολή της ζωής σε 5-10 χωριά λίγα χιλιόμετρα έξω από την Αθήνα ή και την Θεσσαλονίκη με τη μεταφορά ηλεκτρισμού.
Αυτό που έχει σημασία ήταν να μαζεύουν ψήφους, στις δημοτικές και κοινοτικές εκλογές, επικαλούμενοι και την απομάκρυνση εγκαταστάσεων ρεύματος, ως άλλοι λαϊκοί ήρωες προστασίας και των χωραφιών...
Δεν βλέπω λοιπόν λόγο να φωτίσω λεπτομερώς τον διωγμό της επένδυσης και στον Σκαραμαγκά. Άλλωστε τα λέει άριστα το σχετικό ρεπορτάζ. Κατά τη δική μου γνώμη είμαστε μόνο στο πρώτο κεφάλαιο μιας νέας επενδυτικής περιπέτειας. Και θα περάσουμε έτσι μια 10ετία. Θα μου πείτε ίσως ότι σύντομα θα έχουμε μεταρρύθμιση στη δικαιοσύνη. Και ότι αυτό κάτι σημαίνει. Απαντώ ευθέως. Οπουδήποτε αλλού (μηδέ των γειτόνων μας στα Βαλκάνια εξαιρουμένων), ίσως. Όταν πρόκειται όμως για ιδιωτικές επενδύσεις, στο Ελλαδιστάν, δεν σημαίνει τίποτε. Απολύτως τίποτε.
0 Σχόλια