Ένα ενδιαφέρον στοιχείο, που πέρασε σχεδόν απαρατήρητο από τις πρόσφατες «Τάσεις» της MRB, αφορά τη «βαθμολογία» των υπουργών από την κοινή γνώμη.
Μόλις δύο υπουργοί, ο Νίκος Δένδιας και ο Κυριάκος Πιερρακάκης, μπορεί να θεωρηθούν ότι παίρνουν βαθμό πάνω από τη βάση. Όλοι οι υπόλοιποι κρίνονται «μετεξεταστέοι».
Η «βαθμολογία» της MRB στηρίζεται στο ισοζύγιο θετικών και αρνητικών γνωμών. Για τον Δένδια οι θετικές γνώμες είναι 40,4% και οι αρνητικές 35,9%. Για τον Πιερρακάκη είναι 32% και 28,8% αντίστοιχα. Άρα ισοζύγιο θετικό με 4 περίπου μονάδες.
Στη συνέχεια το χάος. Από αρνητικό έως πολύ αρνητικό ισοζύγιο για τα υπόλοιπα 19 μέλη της κυβέρνησης. Να δούμε ορισμένα από τα πιο ακραία παραδείγματα.
«Πρωταθλητής» ο Αδωνις με αρνητικό ισοζύγιο (αρνητικές - θετικές γνώμες) πάνω από 40 μονάδες. Μια πρωτιά κατανοητή και ίσως εύλογη, καθώς το πολιτικό προφίλ του υπουργού Ανάπτυξης τον περιορίζει σε έναν στενό κύκλο σκληροπυρηνικών οπαδών της Ν.Δ.
Όμως ο υπόλοιπος κατάλογος έχει ενδιαφέρον. Με αρνητικό ισοζύγιο πάνω από 30 μονάδες η υπουργός Πολιτισμού Λίνα Μενδώνη και η υπουργός Παιδείας Νίκη Κεραμέως. Κοντά με περισσότερες από 20 μονάδες ο Χρυσοχοΐδης, ο Χατζηδάκης, ο Βορίδης, ο Θεοχάρης, ο Καραμανλής. Όλοι «αρνητικοί» και με θηριώδη ποσοστά.
Έχω τη βάσιμη υποψία ότι η κατάρρευση των υπουργών στην κοινή γνώμη υπερβαίνει τα ατομικά χαρακτηριστικά και την εκάστοτε περιπτωσιολογία. Αλλά είναι (δυσάρεστο) αποτέλεσμα της λειτουργίας της κυβέρνησης και της επιλογής του πρωθυπουργού να κυβερνά με ένα μοντέλο ριζικά διαφορετικό από τα προηγούμενα. Το λεγόμενο μοντέλο του «Οβάλ Γραφείου».
Ένα μοντέλο με μια στενή ομάδα στην κορυφή της πυραμίδας, με υπερσυγκεντρωτισμό και ενίοτε με στοιχεία «βοναπαρτισμού». Ως αποτέλεσμα, οι υπουργοί εξαρχής καθορίστηκαν ως «Υπουργοί Περιορισμένης Ευθύνης». Ολες οι σημαντικές αποφάσεις (μερικές φορές και οι λιγότερο σημαντικές...) εκπορεύονται από τη στενή ομάδα του Μεγάρου Μαξίμου. Και οι υπουργοί απλώς εκτελούν...
Υπήρχαν εξαρχής βάσιμες επιφυλάξεις για την αποτελεσματικότητα του συγκεκριμένου μοντέλου. Αφενός γιατί ο πρωθυπουργός εκ των πραγμάτων είναι αναγκασμένος να εισπράττει το κόστος της αποτυχίας, ακόμη και για τα επουσιώδη ζητήματα. Το βλέπουμε συχνά στις παλινωδίες με τα μέτρα για την πανδημία και τους εμβολιασμούς. Κανείς δεν ασχολείται με τον Κικίλια ή τον Αδωνη. Ολοι κοιτούν στο Μέγαρο Μαξίμου.
Αφετέρου δημιουργείται μια εικόνα απαξίωσης των υπουργών. Συνήθως τα «καλά» αποδίδονται στο Μαξίμου, οι αστοχίες και τα λάθη στους υπουργούς. Αρα «μονά χάνω, ζυγά κερδίζεις».
Αν το μοντέλο σταδιακά γίνεται προβληματικό, τότε οι επιλογές είναι συγκεκριμένες: είτε το διατηρείς, είτε το αλλάζεις.
Το πρώτο σημαίνει ότι τα σημερινά προβλήματα και οι δυσλειτουργίες θα επωάσουν τις αυριανές κρίσεις. Όποιος θεωρεί την πρόβλεψη παρακινδυνευμένη, ας περιμένει στωικά τις μέλισσες να έρθουν.
Το δεύτερο, η αλλαγή δηλαδή του κυβερνητικού μοντέλου, προϋποθέτει μια υπέρβαση από την πλευρά του πρωθυπουργού και της στενής ομάδας εξουσίας του Μαξίμου. Οτι χρειάζονται υπουργοί με ρόλο, ευθύνες και χώρο για πρωτοβουλίες. Κανονικοί υπουργοί, δηλαδή, και όχι απλώς «ιμάντες μεταβίβασης» των εντολών. Την αντέχει αυτή την υπέρβαση το Μαξίμου;
Θανάσης Τσεκούρας
0 Σχόλια