Η άρνηση λοιπόν. Η άρνηση, το αντίθετο της κατάφασης. Το αρνητικό και το θετικό. Η άρνηση πορεύεται με τη βολή, η βολή με την εσωστρέφεια, η εσωστρέφεια με την ακινησία, η ακινησία με την επανάληψη και η επανάληψη με την ανακύκλωση.
Αρνούμαι να μετακινηθώ. Αρνούμαι να αγωνιστώ. Αρνούμαι στις νέες συνθήκες να προσαρμοστώ. Αρνούμαι να εκσυγχρονιστώ. Αρνούμαι αλλιώτικα να πορευτώ. Αρνούμαι να αλλάξω. Αρνούμαι να εμβολιαστώ.
Προωθητική δύναμη της άρνησης πάντα η καχυποψία. Πιλότος της άρνησης κάποια θεωρία συνωμοσίας. Και μοχλός της άρνησης η συνήθεια παρέα με την συντήρηση. Αρνηση σημαίνει «παραμένω και επαναλαμβάνω τα ίδια». Ο πλήρης ορισμός της συντήρησης. Δηλαδή με την επανάληψη και την ανακύκλωση συντηρώ την ακινησία μου στην ίδια θέση, στο ίδιο «σημείο», στην ίδια «κατάστασή» μου.
Το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού όλων των γεωγραφικών σημείων, είναι οπαδοί της άρνησης, της επανάληψης, της συνήθειας και της ανακύκλωσης. Η μονιμότητα λοιπόν. Η παραμονή μου στην ίδια θέση, στο ίδιο μοτίβο.
Οσο περισσότεροι οπαδοί της άρνησης και της συντήρησης τόσο πιο καθυστερημένη αυτή η χώρα. Αρνούμαι να ρισκάρω. Αρνούμαι να συμφιλιωθώ με τη νέα πραγματικότητα. Αρνούμαι να συγχρονιστώ με τα νέα δεδομένα.
Ετσι ο αρνητής μοιάζει με τον τουρίστα που επισκέπτεται κάποια ξένη χώρα και που το μόνο που βλέπει είναι βιτρίνες και ανθρώπινες φιγούρες. Εκείνος ακίνητος. Τα «πράγματα» τον προσπερνάνε. Όλα ξώφαλτσα. Όλα ρηχά και επιφανειακά. Τα πιο γνώριμα στοιχεία του μικροαστισμού. Να βολευτώ. Να μονιμοποιηθώ. Να παντρευτώ. Να τακτοποιηθώ
Αν οι κοινωνίες και αν ο ανθρώπινος πολιτισμός στηρίζονταν σ αυτό το κοινωνικό, το συντηρητικό «στρώμα» τίποτα δεν θα είχε αλλάξει. Θα κοπανάγαμε πέτρες στις σπηλιές και θα κυνηγάγαμε άγρια θηρία.
Γι αυτό υπάρχουν πρωτοπορίες. Γι αυτό το ρίσκο είναι η πιο γνώριμη αρετή της πρωτοπορίας. Η άρνηση είναι φραγή στην έρευνα, στην ανακάλυψη, το καινούργιο, την πρόοδο, την ανατροπή και την ρήξη με το παλιό.
Η άρνηση στην Ελλάδα είναι έκφραση καχυποψίας προς την εξουσία. Πάντα «όχι». Σχεδόν σε όλα. Πάντα καχύποπτος σε όλα. Κάπως έτσι διαδίδεται η θεωρία με τα τσιπάκια που μας «εμβολιάζουν» στα μπράτσα. Να μας παρακολουθούν. Να μας μετατρέψουν σε πειραματόζωα. Να πειραματίζονται οι πολυεθνικές των φαρμάκων. Να μεταβληθούμε σε ζόμπι. Να καταντήσουμε πειθήνια όργανά τους. Να λυγίσουμε και να υποταχθούμε.
Το πιο οξύμωρο είναι η συνάντηση και ταύτιση της άρνησης με τους πιο σκληρούς εκφραστές των συντηρητικών, πολιτικών και ιδεολογικών απόψεων. Για παράδειγμα «όχι» στους μετανάστες και τους πρόσφυγες. Όχι στην χειραφέτηση της Γυναίκας. Όχι στην διαφορετικότητα. Πάντα διστακτικός στους ξένους. Πάντα οι ξένοι οι ένοχοι και οι υπεύθυνοι της κακής μας «μοίρας». Πάντα κάποιος άλλος
Πάνω σ αυτή την άρνηση και ταυτόχρονα στην συντήρηση βασίστηκε η προπαγάνδα αρκετών «προοδευτικών» κομμάτων. Όπως λόγου χάριν του ΠΑΣΟΚ. Θρυλική η φράση του αείμνηστου Ανδρέα Παπανδρέου που όταν ρωτήθηκε «μα εμείς πρόεδρε λέμε «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» εκείνος, ο τιτάνας στη ψυχολογία των μαζών, απάντησε «η κοινωνία θέλει να τα λέμε αλλά δεν θέλει να τα κάνουμε πράξη».
Η άρνηση λοιπόν ως λεκτικό αντάρτικο. Η άρνηση ως εκτόνωση. Η άρνηση ως μαζικό θέαμα. Η άρνηση ως καφενείο και πρέφα. Το «όχι» το έχουμε σαν καραμέλα. Όχι σε όλα. Ακόμα και στη σωτηρία της ύπαρξης και της ζωής σου; Ακόμα και γι αυτό. Ναι λοιπόν στην μεγάλη ανατριχίλα!
Δημήτρης Δανίκας
0 Σχόλια