Του Κώστα Στούπα
Το πλέον ενδιαφέρον στοιχείο των τελευταίων δημοσκοπήσεων είναι το αίσθημα "ασφυξίας" που εκφράζει μια αυξανόμενη μερίδα της κοινής γνώμης, η οποία αψηφώντας τους κινδύνους ζητά την άμεση χαλάρωση των μέτρων περιορισμού διασποράς του Covid-19 τα οποία βέβαια με βάση την πληρότητα των νοσοκομείων λίγοι πλέον φαίνεται να τα τηρούν...
Στην τελευταία έρευνα της Pulse για τον Σκάι π.χ. στην ερώτηση τι είναι καλύτερο να γίνει, η απάντηση "Άμεση Χαλάρωση" στα τέλη Μαρτίου ήρθε πρώτη συγκεντρώνοντας 35% έναντι 24% ένα μήνα νωρίτερα.
Η απάντηση "Μικρή Παράταση και Επανεξέταση των Δεδομένων" ήρθε δεύτερη με 34% έναντι 39% τον Φεβρουάριο ενώ η απάντηση "Παράταση για όσο χρειαστεί" ήρθε τρίτη με 17% έναντι 29%.
Η δημοσκόπηση αποτυπώνει σε γενικές γραμμές αυτό που οι περισσότεροι αισθανόμαστε τις τελευταίες εβδομάδες ως περιρρέουσα ατμόσφαιρα στο οικογενειακό και γενικότερο περιβάλλον...
Το πλέον ενδιαφέρον προκύπτει όμως αν συνδυαστούν οι απαντήσεις στο παραπάνω με το επόμενο ερώτημα "Αν αρθούν τα περιοριστικά μέτρα τι είναι καλύτερα να ανοίξει πρώτο;" όπου τα καταστήματα του λιανικού εμπορίου έρχονται πρώτα με 42% και τα σχολεία δεύτερα με 30%.
Ο συνδυασμός των απαντήσεων στα δύο ερωτήματα παράγει τη συνδυασμένη απάντηση: άμεση χαλάρωση των μέτρων προκειμένου να αποκτήσουμε πρόσβαση στα καταστήματα λιανικού εμπορίου.
Το βέβαιο είναι πως σε κάποιους λείπει η "ψυχοθεραπευτική" ιδιότητα του shopping αλλά στη μεγαλύτερη μερίδα η οποία αφορά ιδίως τους νέους το πρόβλημα έχει να κάνει και με τους χώρους κοινωνικής συναναστροφής όπως οι καφετέριες και τα "ποτάδικα" όπου οι νέοι ικανοποιούν συνωστιζόμενοι την ανθρώπινη ανάγκη για κοινωνική ζωή.
Καθώς αποτελεί πρώτο θέμα της καθημερινής ειδησεογραφίας όλοι πλέον γνωρίζουν ή δύνανται να γνωρίζουν πως οι Μονάδες Εντατικής Θεραπείας στην Αττική είναι πλήρεις και πως ο μέσος όρος ηλικίας όσων εισάγονται σε αυτές έχει κατέβει δραματικά.
Με βάση τις στατιστικές, όπου ένα σημαντικό υψηλό ποσοστό απ’ όσους χρειάζεται να διασωληνωθούν δεν επιβιώνουν, είναι εύκολο για τον καθένα να καταλάβει πως η ύπαρξη ελεύθερων μονάδων ΜΕΘ είναι ζωτικής σημασίας σε μια περίοδο αναζωπύρωσης της επιδημίας.
Παρ’ όλα αυτά σε αυτήν τη συγκυρία το αίτημα για "Άμεση Χαλάρωση" των μέτρων περιορισμού της διασποράς είναι η δημοφιλέστερη απάντηση.
Η ανορθολογική αυτή συμπεριφορά ενδεχομένως αποτελεί και ένα χαρακτηριστικό της κοινωνίας μας (και των κοινωνιών της ιστορικής περιόδου που διανύουμε) γενικότερα και χρήζει βαθύτερης εξέτασης.
Αυτό σημαίνει πως πρέπει να το λάβουμε υπόψη σαν έναν παράγοντα ο οποίος θα προκαλέσει ανάλογες συμπεριφορές όταν προκύψουν αντίστοιχα διλήμματα στο μέλλον.
Τέτοια διλήμματα είναι π.χ. το κόστος σε ανθρώπινες ζωές, βιοτικό επίπεδο, κοινωνική ζωή μιας πιθανής πολεμικής αναμέτρησης της χώρας ή της Ευρώπης αν παραστεί η ανάγκη να υπερασπιστεί ζωτικά πολιτικά, κοινωνικά ή οικονομικά της συμφέροντα.
Το ίδιο ισχύει εκ νέου για τις συμπεριφορές που ενδέχεται να προκύψουν αν χρειαστεί αναδιάρθρωση το συνταξιοδοτικό σύστημα ή μια δημοσιονομική προσαρμογή.
Η αλήθεια είναι πως κάτι ανάλογο μπορεί κάποιος εύκολα να διαπιστώσει στις πεποιθήσεις και αποφάσεις της πλειοψηφίας των μεγαλύτερων ηλικιών στη διατήρηση ενός συνταξιοδοτικού συστήματος που δεν είναι μακροπρόθεσμα βιώσιμο και καταφανώς αποτελεί κλοπή του εισοδήματος και των οικονομικών προοπτικών των νεότερων γενεών από τις μεγαλύτερες.
Προφανές είναι επίσης πως η "κλοπή" αυτή συγκαλύπτεται με διάφορους ιδεολογικούς ή λογιστικούς μανδύες. Το ίδιο άλλωστε γίνεται με όλες τις προκαταλήψεις και επιθυμίες της κοινής γνώμης.
Αν υπάρχει μια σημαντική μερίδα της κοινωνίας που πιστεύει πως υπάρχουν ήδη θέρετρα στο φεγγάρι θα προκύψουν οι επιτήδειοι που θα εισπράξουν προκαταβολές για να τους κλείσουν διακοπές εκεί.
Δεν πιστεύω πως η απαίτηση για άμεση χαλάρωση εμπίπτει σε κάποια στρατηγική διαγενεακού πολέμου που αποσκοπεί στη γενοκτονία των μεγαλύτερων, όπως π.χ. θα μπορούσε να υπονοείται σε ένα παλαιότερο βιβλίο (εκδόθηκε το 2004) του Μ. Ανδρουλάκη το "Βαμπίρ και Κανίβαλοι, το ρίσκο μιας νέας σύγκρουσης των γενεών".
"Όταν ο γονιός πάνω στην κούρασή του δίνει στο παιδί του αυτό που ζητά επίμονα για να μην κλαίει ή να μην γκρινιάζει, στην ουσία δημιουργεί έναν δυστυχισμένο άνθρωπο, που θα υποφέρει κάθε φορά που δεν γίνεται το δικό του, ή που οι άλλοι δεν βλέπουν αυτό που βλέπει αυτός.
Η ματαίωση ως ένα βαθμό, είναι δώρο, γιατί έτσι μαθαίνει το παιδί να ”κρατάει” την ανυπομονησία του, να επεξεργάζεται τον θυμό του, να ρεγουλάρει, και να ελέγχει τα συναισθήματά του, ακόμη κι αν είναι σε συναισθηματικό συναγερμό. Αν δεν ματαιωθεί το παιδί που κάνει συνεχώς θόρυβο και θέλει την προσοχή, δεν θα νιώσει ότι υπάρχουν κι άλλοι εκεί γύρω. Θα το ξέρει, αλλά δεν θα το νιώθει.
Οι θυμωμένοι άνθρωποι, δεν είναι οι πληγωμένοι από στέρηση απαραίτητα, αλλά οι κακομαθημένοι που δεν έχουν εκπαιδευτεί στο ”κράτημα” αρκετά και δεν αντέχουν να μην αντιλαμβάνονται οι άλλοι τα αιτήματά τους ή τις αλήθειες τους. Για αυτό δεν έχουν καλή σχέση με τα όρια…".
Στην αυτοκτονική συμπεριφορά μιας κακομαθημένης κοινής γνώμης υποτάσσεται πλήρως η κυβέρνηση που στο αποκορύφωμα του τρίτου κύματος, βλέποντας τα δημοσκοπικά ποσοστά να υποχωρούν, ανοίγει πρώτα τα κομμωτήρια και τα νυχάδικα και τώρα σχεδιάζει να ανοίξει και άλλες δραστηριότητες "θωπείας" της αδυναμίας ορθής αξιολόγησης και αξιοποίησης της ροής χρόνου του σύγχρονου βίου.
Η αντιπολίτευση ως λαίμαργο για το κοκαλάκι της εξουσίας Παβλοφικό κουτάβι κινείται με την ίδια καιροσκοπική ελαφρότητα ακριβώς στον αντίποδα εναλλασσόμενων και αντιφατικών κυβερνητικών επιλογών.
Άμεση χαλάρωση και όποιον πάρει ο χάρος...
Στην τελική φάση η προστασία από την επιδημία εξελίσσεται σε υπόθεση ατομικής ευθύνης. Ο καθένας μόνος του λοιπόν και όπως πάντα κόντρα στο ρεύμα της πλειοψηφίας που λίγο ξαποσταίνει και ξανά προς την "παλαβομάρα" τραβά...
* Βαμπίρ και Κανίβαλοι:
"Με αγχώνει η ιδέα ότι θα έρθει μια μέρα μετά είκοσι, τριάντα χρόνια που τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας θα μας νιώθουν σαν βαμπίρ". Εξομολόγηση - δίκοπο μαχαίρι της γενιάς του Μάη και του Πολυτεχνείου στη γενιά Χ και στη γενιά της Χιλιετίας. Μια ασήμαντη ημερομηνία φέρνει τη νέα καταιγίδα των γενεών. Ποιοι είναι βαμπίρ; Ποιοι κανίβαλοι; Τι είναι και τι θέλουν οι γενιές; Το πάρτι της τρίτης και τέταρτης ηλικίας. Από το ροκ στο χιπ-χοπ. Οικογένεια και σεξουαλική ηθική. Οι Χαμένες Γενιές. Ένα μυστήριο με το χάσμα γενεών στην Ευρώπη. ΚΚΚ: καινοτομία, καινοτομία, καινοτομία! Η "επιδημία" των ανατροπών στην οικονομία, στα πανεπιστήμια, στα συστήματα ασφάλισης και υγείας, στα κόμματα. Το θερμοκήπιο ενώνει τις γενιές. Το δικαίωμα της επιλογής. Κόμμα καρτέλ - κόμμα βαμπίρ. Ένα ανοιχτό μοντέλο σκέψης για τις επερχόμενες γενιές. Ένα βιβλίο-σοκ, αποκαλύπτει αυτό που κρύβει κάτω από το χαλί το γκρίζο status quo: το νέο κοινωνικό ζήτημα στον 21ο αιώνα. Η πολιτική καριέρα στην Ευρώπη σήμερα προϋποθέτει το νόμο της σιωπής γι' αυτό το κορυφαίο ζήτημα που μπορεί να απειλήσει το επίπεδο των συντάξεών μας. "Η επιμήκυνση της ζωής μας θα γίνει μια γοητευτική περιπέτεια μόνο αν μας αγαπούν οι νέοι, μόνο αν έγκαιρα φτάσουμε σ' ένα νέο, δίκαιο συμβόλαιο ανάμεσα στις γενιές". (ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΣΤΟ ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ)
** Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια