Από τον αρχή το κλήμα ήταν στραβό, το έφαγε και ο συμπαθέστατος γάϊδαρος.
Γράφει ο Παντελής Σαββίδης
Οι ατυχείς κινήσεις της εξωτερικής πολιτικής, επί Συριζα, απέναντι στη Ρωσία και η μικροψυχία Πούτιν, υποβάθμισαν την ρωσική συμμετοχή στο show για τον εορτασμό. Στην αποκορύφωση, δηλαδή, των εκδηλώσεων.
Προφανώς, αφού δεν θα έρθει ο Πούτιν δεν έρχεται και ο Μακρόν. Έρχεται, μόνο, ο Κάρολος. Και από τη Βρετανία η συμμετοχή δεν είναι υψηλή σύμφωνα με το πρωτόκολλο.
Μας ξέχασαν, λοιπόν, οι δυνάμεις που καθόρισαν προεπαναστατικά και κατά τη διάρκεια της Επανάστασης τη μοίρα των Ελλήνων. Και συμμετείχαν στον Ναυμαχία του Ναυαρίνου που, υποτίθεται, ήταν η γενεσιουργός πράξη της δημιουργίας του νέου ελληνικού κράτους.
Οι δυνάμεις που στην αποκορύφωση της φιλοδοξίας του προστατευομένου τους (1922), τον εγκατέλειψαν στη μοίρα του.
Ανιστόρητοι, όλοι τους, δεν αναλογίστηκαν, καν, ότι αλλάζουν τα δεδομένα μιας ιστορίας 3000 χρόνων.
Βλέποντας κανείς τα πράγματα από απόσταση, αναρωτιέται μήπως είναι καλύτερα έτσι που εξελίχθηκαν αφού η πολιτεία δεν ήξερε εξ αρχής τι να εορτάσει. Χαρακτηριστικό των κοινωνιών και πολιτειών που βρίσκονται σε παρακμή.
Τι, ακριβώς, θέλαμε να γιορτάσουμε τα 200 αυτά χρόνια;
Η πολιτεία δημιούργησε μια επιτροπή που και η ίδια δεν ήξερε τι ήθελε. Το μόνο που βγήκε από την επιτροπή αυτή ήταν ότι επρόκειτο για μια φιλελεύθερη επανάσταση (οι πολεμιστές κατά τη διάρκεια των αγώνων κράδαιναν τα έργα του Λόκ και του Χόμπς, φωνάζοντας φιλελευθερισμός ή θάνατος). Στην αντίπερα όχθη ακόμη συζητούν αν η επανάσταση ήταν εθνικοαπελευθερωτική ή ταξική. Το πλεονάζον ελληνικό εργατικό προλεταριάτο δεν άντεχε την ταξική καταπίεση και αναζητούσε τον Μάρξ πριν καν εμφανιστεί.
Έτσι, ο εορτασμός εκφυλίστηκε σε κατηγορίες περί αποδομητικής επιτροπής. που εξέλαβε τον εαρτασμό ως Ολυμπιακούς, και κατακερματισμού των εκδηλώσεων. Χιλιάδες εκδηλώσεις ανά την επικράτεια με τετριμμένα πράγματα.
Όπως μου έλεγε ένας φίλος, καθηγητής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης η Επανάσταση του 21 ως αντικείμενο μελέτης έχει εξαντληθεί. Δεν υπάρχει θέμα που θα μπορούσε να δοθεί ως διδακτορικό για διερεύνηση. Δηλαδή, ειπώθηκαν όλα.
Και όμως καθημερινά στο διαδίκτυο, λόγω κορονοϊού, γίνονται δεκάδες αν όχι εκατοντάδες, συζητήσεις με τα ίδια και τα ίδια.
Με αφορμή αυτά τα 200 χρόνια θα μπορούσαμε ως κοινωνία να δούμε πως πορευθήκαμε ως σήμερα. Τι πήγε καλά, τι πήγε άσχημα. Να επαναπροσδιοριστούμε. Ποιοι είμαστε. Να δούμε που βρισκόμαστε. Τι θέλουμε και πως μπορούμε να το επιδιώξουμε.
Αλλά, ποιος να τα σκεφτεί αυτά σε μια κοινωνία πνευματικά πενόμενη; Γιατί να τα σκεφτεί και τι θα γίνει αν τα σκεφτεί; Θα τον ακούσει κανείς; Θα τον λάβει υπόψη του; Όχι. Η πολιτεία έκανε μια αγγαρεία.
Σε αντίθεση με μας η Τουρκία του Ερντογάν που θα εορτάσει τα 100 χρόνια από της δημιουργίας του σύγχρονου τουρκικού κράτους το 1923, προετοιμάζεται εδώ και χρόνια. Και έβαλε ως στόχο το 2023 να είναι μια από τις δέκα σημαντικότερες δυνάμεις του κόσμου.
Ανεξαρτήτως αν πετύχουν ή όχι, έβαλαν στόχο. Και ως ένα σημείο πορεύθηκαν. Από αυτήν την πορεία τους υπάρχουν επιπτώσεις σε βάρος μας.
Ο δικός μας στόχος ποιος είναι;
Από μια άποψη καλύτερα που δεν τέθηκε στόχος. Διότι στην καλύτερη περίπτωση, μάλλον, θα ήταν ποιο από τα κόμματα και τις φατρίες θα παραχωρήσει λιγότερα. Ελπίζω ο συναγωνισμός να μην γινόταν για τις περισσότερος παραχωρήσεις με σκοπό την εύνοια των κέντρων που επηρεάζουν την ελληνική πολιτική.
Όπως τότε που είχαν τα ειλικρινή τους ονόματα τα κόμματα: Αγγλικό, Γαλλικό, Ρωσικό.
Αυτό το μιλέτι- είπε σε μια ομιλία του ο Κολοκοτρώνης, δεν διορθώνεται. Αφού σταμάτησε για λίγο, συνέχισε: και δεν χαλιέται. Το δεν χαλιέται το είπε για να κρατήσει ισορροπίες ή διότι το πίστευε; Επειδή πρόκειται για στρατιωτικό ηγέτη, και όχι πολιτικό, μάλλον έλεγε ό,τι πίστευε. Μια ευθύγραμμη πορεία. Μια γραμμικότητα, μια παράλληλη ευθεία στον άξονα των τεταγμένων. Όπως το καρδιογράφημα ενός νεκρού.
0 Σχόλια