Του Γιώργου Κράλογλου
Αποκατάσταση και αποθεραπεία της οικονομίας με τα "εμβόλια" επιδομάτων και ενισχύσεων του 2020 αποκλείεται. Θα φανεί στις "παρενέργειες" το 2021.
Η κυβέρνηση το ακούει από την αγορά. Το βλέπει και στην καθημερινότητα των εξελίξεων. Το οικονομικό της επιτελείο τρομάζει όταν μετράει τις ανάγκες για συνέχιση του επιχειρηματικού "εμβολιασμού". Τι να κάνει όμως. Δεν μπορεί και δεν πρέπει να δείξει ότι χάθηκε η ψυχραιμία.
Ούτε και ο πρωθυπουργός κ. Κυριάκος Μητσοτάκης μπορεί να ανακόψει τον μονόδρομο της ελπίδας για άμεσες ξένες επενδύσεις με θέσεις εργασίας (ως κυρίως ζητούμενο).
Με την είσοδο του 2021, ή σε ένα 3μηνο το αργότερο, η αγορά, η βιοτεχνική κυρίως αγορά όπως και η τουριστική, που το σημερινό μοντέλο της οικονομίας μας τις προορίζει να συνθέσουν τη μισή και παραπάνω πηγή εσόδων του κορβανά, ετοιμάζεται να κάνει Ταμείο.
Να δει, στην πράξη, ποιοι μένουν και για πόσο θα μείνουν. Και αν υπάρχουν δυνάμεις να αντικαταστήσουν τα κενά που θα φέρουν τουλάχιστον 70.000 λουκέτα και στους δύο χώρους.
Ο λόγος είναι τραγικά απλός. Οι ενισχύσεις, οι απαλλαγές και οι επιστρεπτέες ελεημοσύνες..., μπαίνουν στον τελικό διάδρομο με ημερομηνίες λήξης εντός του 2021 και χωρίς προοπτική ανανέωσης μετά το 2022.
Από την άλλη, οι εργασιακές συνθήκες απασχόλησης στην επίσημη αγορά θα υποχρεώσουν τις 200-250.000 επιχειρήσεις που απομένουν στον χώρο να μετρήσουν πόσο αντέχουν να μένουν ανοικτές, χωρίς κέρδος.
Ο λογαριασμός που βγαίνει (όπως και αν τα ψάξουνε) τους δείχνει ότι και με ηρωισμούς, ή θυσίες και επιχειρηματικά "χαρακίρια" είναι αδύνατον να φθάσουν το 2023. Και αυτό, αν δεχθούν πως η σημερινή κυβέρνηση θα βρει τρόπους να συνεχίσει επιδόματα και παροχές, από τα 32 δισ. του Ταμείου Ανάκαμψης, από τα ΕΣΠΑ και από τις δόσεις των δανειστών.
Οι αποφάσεις λοιπόν, όσων θα περάσουν τις "παρενέργειες" του 2021 (από τους "εμβολιασμούς" του κρατισμού κατά το 2020) μετατίθενται για το 2024 το αργότερο.
Και αυτό θα αφορά μόνο εκείνους της πλέον ακραίας ηρωικής προσπάθειας, να συντηρήσουν τα επιχειρηματικά ενδιαφέροντα ως έχουν αναπτύξει με το σημερινό οικονομικό μοντέλο.
Είναι δε σημαντικό ότι αυτή η ψυχολογία (έως αμηχανία) των ιδιωτικών επιχειρήσεων μεταποίησης και υπηρεσιών δεν μεταβάλλεται ούτε στην περίπτωση που τους προβάλλεις το, φανταστικό σενάριο, πως η κυβέρνηση Μητσοτάκη θα πάει σε πρόωρες εκλογές το 2021 και (σύμφωνα με το ίδιο σενάριο) θα φέρει αυτοδυναμία, πράγμα που θα την κρατήσει στην εξουσία και μετά το 2024.
Η αντίδρασή τους είναι άμεση. Το πρόβλημα της οικονομίας δεν είναι μόνο το γνωστό πολιτικό, σου απαντούν.
Είναι και η αδυναμία να γίνει ανταγωνιστική και να καταφέρει να κάνει βιώσιμο το εξωτερικό χρέος την 10ετία 2020-2030, ώστε μετά το 2030 η χώρα να είναι πραγματικά ελκυστική σε επενδυτές και επενδύσεις.
Με τα σημερινά δεδομένα (επιμένουν) είναι ζήτημα χρόνου, αντοχών και συγκυρίας.
Από τη στιγμή δε που και η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν επέλεξε στρατηγική της μείωση των εξόδων του κρατισμού αντί της κάλυψης των δαπανών με φορολόγηση, εισφορές και έκτακτες καταβολές, τίποτε δεν πρόκειται να αλλάξει (καταλήγουν).
Συνεπώς οι, συγκεκριμένης χρονικής διάρκειας, παροχές και επιδοτήσεις, χωρίς ταυτόχρονες συρρικνώσεις και γενναίες μειώσεις της σπατάλης στη συντήρηση του κράτους θα παρασύρουν στη γνωστή "νόσο" της κρατικοδίαιτης οικονομίας μας όλες τις επιχειρηματικές ομάδες που δεν είχαν δυνάμεις ύπαρξης και λειτουργίας αλλά παραμένουν όσο εξυπηρετούνται από τις "διανομές" και παράτυπων κονδυλίων της Ε.Ε., που στοχεύουν στην ανάπτυξη.
Αυτά χαρακτηρίζει η επιχειρηματική αγορά ως "παρενέργειες" των προσωρινών "θεραπευτικών αγωγών" του 2019-2020 και δεν κρύβει τις ανησυχίες της για επιπλοκές στις χρόνιες παθήσεις της οικονομίας, μέσα στο 2021. Διαισθάνονται δε ότι μπροστά στην, εκ των πραγμάτων, αδυναμία, να συντηρηθεί ο κρατικοδιαιτισμός στην οικονομία, πέραν του 2023-2024, θα μεταβληθεί, εξ ανάγκης, και το πολιτικό σκηνικό. Και περιμένουν ότι οι συναινέσεις στην οικονομική πολιτική θα είναι βασικές ενδείξεις για το πόσοι (πρόσωπα και παρατάξεις) μένουν στο πολιτικό προσκήνιο και ποιοι περνάνε στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Θεωρούν τέλος πως με το ζόρι θα κρατήσουν, ακόμη μια 4ετία, όσα νομίζουμε πως δεν αλλάζουν. Τι να πούμε εμείς. Μακάρι...
0 Σχόλια