To power game της Ελλάδας και οι Αμερικανοί

Γράφει ο Μενέλαος Τασιόπουλος

Η επίσκεψη του υπουργού των Εξωτερικών των ΗΠΑ Μ. Πομπέο και των δύο υφυπουργών Ενέργειας και Εξωτερικών που τον συνόδευαν , στη χώρα μας ολοκληρώθηκε με επιτυχία. Το πολύ ενδιαφέρον σημείο είναι ότι ο αμερικανός υψηλός αξιωματούχος αναχωρώντας από την Κρήτη , δεν μετέβη στην Κωσταντινούπολη ή την Άγκυρα αλλά στην Ρώμη.

Αυτό σχολιάσθηκε με ένταση ως θετικό γεγονός από τους διπλωμάτες και τους αναλυτές στα μίντια. Ταυτόχρονα όμως αγνοήθηκε ότι τελικά ο Μ. Πομπέο ακολουθεί την διαδρομή του East Med , του αγωγού που χαράσσει όχι μόνον την ενεργειακή στρατηγική που υποστηρίζουν οι ΗΠΑ, αλλά και την γεωπολιτική ορατότητα της Ουάσιγκτον.

Η Ελλάδα συνεχίζει με εμμονικό τρόπο σε επίπεδο νομενκλατούρας να «ετεροπροσδιορίζεται» ως οντότητα , βλέποντας την πραγματικότητα και την προοπτική της σε σχέση με την Τουρκία. Οι Αμερικανοί όμως όχι. Αυτή είναι και η πιο σημαντική εξέλιξη, το «καλό νέο», που δεν προέκυψε από την επίσκεψη αυτή του κ. Πομπέο, αλλά έχει επανειλημμένα εκφρασθεί με ρητό τρόπο , αλλά και σε πρακτικό επίπεδο από τις ΗΠΑ όταν υπογράφονταν οι διμερείς στρατηγικές συμφωνίες .

Οι Αμερικανοί σε κάθε ευκαιρία επαφών σε επίπεδο υψηλών αξιωματούχων , αλλά και ακόμη πιο συχνά μέσα από τις τοποθετήσεις του πρέσβη στην Αθήνα κ. Τζ. Πάυατ δεν κουράζονται να επαναλαμβάνουν ότι βλέπουν την Ελλάδα ως ‘στενό τους εταίρο» και όχι ως γεωπολιτική ενότητα με την Τουρκία. Επίσης υπογραμμίζουν ότι η διμερής στρατηγική σχέση ΗΠΑ-Ελλάδας, δεν σχετίζεται με την σχέση είτε της Ελλάδας, είτε των ΗΠΑ με την Τουρκία.

Οι Αμερικανοί στη βάση του σχεδιασμού τους ενθαρρύνουν την ενίσχυση σε επίπεδο οικονομίας, τεχνολογίας, παραγωγικού μοντέλου τη ενίσχυση της Ελλάδας. Την μεταφορά τεχνογνωσίας, την στενή συνεργασία , τις επενδύσεις , την ενέργεια , την πρωτοποριακή έρευνα , τις επιστήμες και τον πολιτισμό, την πολυεπίπεδη ανταλλαγή απόψεων , προπάντων την υπέρβαση των αγκυλώσεων τη χώρας μας ώστε να ισχυροποιηθεί και να γίνει “leader” και διεθνοπολιτικός “player” σε πολύ κρίσιμες περιοχές όπως τα Βαλκάνια , η Ανατολική Μεσόγειο , η Εγγύς Ανατολή, οι περιοχές που περικλείουν την Μαύρη Θάλασσα.

Οι Αμερικανοί αντιμετωπίζουν την χώρα πέραν από τις ιδιότητες της ως μέλος της Ευρωπαικής Ενότητας ή του ΝΑΤΟ. Ενθαρρύνουν και ενισχύουν την νέα στρατηγική με την συμμαχική σχέση της Ελλάδας και της Κύπρου με το Ισραήλ, την περίφημη κίνηση των 3+1 , όπου ο ζωτικός χώρος των τριών θα έχει και την υψηλή προστασία των ΗΠΑ.

Και πέραν αυτών οι Αμερικανοί ενθαρρύνουν όλη την στρατηγική της Ελλάδας προς τους Άραβες , σε πρώτη φάση με την Αίγυπτο και τώρα πλέον με τα Αραβικά Εμιράτα , την Σαουδική Αραβία , εν δυνάμει με την Ιορδανία, αλλά και στο μέτωπο της Αφρικής με το Μαρόκο, την Τυνησία , την Λιβύη στη μετα-Σάρατζ εποχή που έρχεται. Η Ελλάδα εξάλλου μπορεί να έχει αναπτυξιακό και σταθεροποιητικό ρόλο και στη Μεσοποταμία , στο πλαίσιο της ανοικοδόμησης του Ιράκ και της Συρίας.

Υπάρχει όμως ένα προαπαιτούμενο , που δεν μπορούν να το δώσουν οι Αμερικανοί. Η ίδια η Ελλάδα, η δική μας ηγετική τάξη θα πρέπει να ξεφύγει από τον εγκλωβισμό και την «φοβικότητα»- εξάρτηση της απέναντι στην Τουρκία. Θα πρέπει επίσης και αυτό είναι αρκετά πολύπλοκο, να διαφύγει συμφερόντων ιδιωτικών, με Ελληνική ταυτότητα , που είναι συνδεδεμένα με την Τουρκία και την κύρια στρατηγική σύμμαχο της γείτονος την Γερμανία. Η Αμερική παραμένει η χώρα της Ελευθερίας κα των ευκαιριών, όχι ως σύνθημα αλλά ως νοοτροπία στην καθημερινότητα των ίδιων των Αμερικανών.

Οι Αμερικανοί δεν δουλεύουν με επιδοτήσεις και λογιστικά ασφυκτικά μοντέλα του μερκαντιλισμού όπως οι κύριες χώρες του Ευρωπαικού –δυτικού-Βορρά με επίκεντρο της Γερμανία και την Ολλανδία. Ενθουσιάζονται με ιδέες , συγκροτούν αποτελεσματικά business plan, ρισκάρουν και προσφέρουν σημαντικά και «γενναιόδωρα» κεφάλαια , πραγματικά και όχι λογιστικά .

Ως στενοί τους σύμμαχοι σήμερα πλέον έχουμε πολλές ευκαιρίες να υπηρετήσουμε ένα ισχυρό “power game” για την πατρίδα μας , άρα και για την δική τους πατρίδα. Οι εμμονικές επικλήσεις στο διεθνές δίκαιο και η μεμψιμοιρία του να πολεμήσουν άλλοι αντί για μας τους Τούρκους δεν υπηρετούν την ισχύ της χώρας.

Το ζητούμενο δεν μπορεί να είναι άλλο από την αποδοτική άσκηση των δικαιωμάτων μας, με προσπάθεια να αποφευχθεί ένα πολεμικό επεισόδιο από την Τουρκία και από την άλλη η προώθηση ενός παραγωγικού μοντέλου για τη χώρα , που θα της επιτρέψει με την στήριξη των ΗΠΑ, να διαφύγει του «φαύλου κύκλου» της μνημονιακής χρεοκοπίας της , σε πραγματικούς όρους και όχι συμβατικούς.

Με απλά λόγια : Το Ιππικό ήρθε , ώρα να φεύγουν οι Ινδιάνοι …