Πρώτος εχθρός η παρακμή

Γράφει ο Χρήστος Γιανναράς

«Το κράτος έχει συνέχεια». Η φράση ηχεί (και λειτουργεί) σαν πολιτική προστακτική. Αλλά με εκκρεμή την απάντηση στο ερώτημα: Συνέχεια του κράτους είναι η συνέχεια της εκφρασμένης βούλησης των πολιτών ή η συνέχιση ισχύος αποφάσεων του κοινοβουλίου υπερψηφισμένων με διαφορά ελάχιστων ψήφων;

Η λογική της εμμονής στη «συνέχεια» του κράτους είναι απολύτως και μόνο χρηστική. Ποιαν εγκυρότητα μπορεί να έχουν διεθνείς συμφωνίες, που υπογράφονται από μιαν οριακή πλειοψηφία κοινοβουλευτική, με πρόδηλο το ενδεχόμενο κάποια επόμενη κυβέρνηση, νόμιμα επίσης εκλεγμένη, να αρνηθεί τη συμφωνία και να την ακυρώσει; Βέβαια, οι έντιμες (όχι προσχηματικές) δημοκρατίες προσφεύγουν σε δημοψήφισμα, όταν πρόκειται για διεθνείς συμβάσεις που δεσμεύουν οριστικά το κράτος. Δυστυχώς, στην εποχή μονοκρατορίας του Ιστορικού Υλισμού (της ασυδοσίας του πλούτου ή των ορέξεων πλούτου) υποτάσσονται και τα δημοψηφίσματα στην απόλυτη προτεραιότητα των εντυπώσεων. Να ξεπουληθεί ένα κράτος στους δανειστές του με τη βεβαιότητα ότι «ευεργετήθηκε».

Το συμπιληματικό λ.χ. κρατίδιο των Σκοπίων συνειδητοποίησε ότι το ορέγονται οι ιέρακες του ΝΑΤΟ, με λογική στρατηγικού σχεδιασμού κυριολεκτικά μικρονοϊκή. Ενέδωσε εκθύμως, με όρους εκβιαστικούς: Ναι, θα γίνω γιουσουφάκι σας, αλλά το όνομά μου θα είναι «Ηλύσια Πεδία». Η εξωφρενική απαίτηση θεωρήθηκε, για τη νατοϊκή λογική, αζήμιος. Βεβαιώθηκε ότι στο τρέχον πολιτισμικό μας «παράδειγμα» δεν μπορεί κανένας να εμποδίσει κανέναν να οικειοποιηθεί την τιμή της αρχοντιάς κάποιου ονόματος. Η πολιτική, σε εθνικό αλλά και σε διεθνές επίπεδο, συνιστά πια μόνο μια μασκαράτα, όπου κάθε συλλογικότητα δικαιούται να «είναι» ό,τι πρόλαβε να δηλώσει.

Θα ξαναθυμίσω, ότι για να γίνει η Γαλλία μέλος του ΝΑΤΟ, ο στρατηγός Ντε Γκωλ απαίτησε, να μετονομαστεί η «Μεγάλη Βρετανία» σε «Ηνωμένο Βασίλειο»! Και, φυσικά, το πέτυχε. Γιατί τότε η πολιτική είχε ακόμα ιερότητα και το ΝΑΤΟ ήταν μια συμμαχία υπεράσπισης της ανθρωπιάς των ανθρώπων.

Η περίπτωση του κράτους των Σκοπίων, που μετονομάστηκε «Βόρεια Μακεδονία», έχει πολύ συζητηθεί, ωσάν να υπήρχε ποτέ περίπτωση ο τάχα και πολιτισμός της καταναλωτικής απανθρωπίας να κατανοούσε την αίσθηση της χαμένης «πατρίδας». Ηταν μάλλον η προκλητικότερη γελοιοποίηση της Ιστορίας από τους επαγγελματίες της πολιτικής. Ολοι ήξεραν ότι η μετονομασία του κράτους των Σκοπίων ήταν μια καλοστημένη ψυχολογικά μωροφιλοδοξία, για αφελείς αναλφάβητους του αλβανοσλαβικού αχταρμά, του ακηδεμόνευτου μετά την κατάρρευση της μαρξιστικής φενάκης.

Είναι πραγματικά απίστευτο (και δραματικά απειλητικό) ότι μετά από δύο εφιαλτικούς παγκόσμιους πολέμους μέσα σε έναν αιώνα, μετά την παταγώδη κατάρρευση του εφιάλτη της Σοβιετίας, μετά την ανάδυση της απροκάλυπτης φρίκης που ακκίζεται σαν «ελευθερία των αγορών», μετά τον πνιγμό της παιδείας και καλλιέργειας από τον ολοκληρωτισμό της χρηστικής «επιστήμης», τον μεταβολισμό της Τέχνης σε «ψυχαγωγία», του αθλητισμού σε εμπόρευμα, την ολοκληρωτική αλλοτρίωση της εκκλησίας σε θρησκεία, διδακτισμό και νομικισμό, ύστερα από όλα αυτά (και πάμπολλα ανάλογα) θεωρούμε ακόμα εφικτό να σταθούν δίπλα μας, απέναντι στον τουρκικό εφιάλτη, οι «προηγμένες» κοινωνίες της Ε.Ε., που τόσο θαυμάζουμε, ή οι «διανοούμενες» μειονότητες που τις φανταζόμαστε υπαρκτές στην αμερικανική κοινωνία.

Ισως να είναι καλύτερα που ζούμε ακόμα με το αφιόνι των ψευδαισθήσεων για την ευρωπαϊκή «καλλιέργεια» και τον αμερικανικό «πολιτικό πολιτισμό». Ολοφάνερα πια, δεν έχουμε το «τσαγανό» για να φυλάξουμε Θερμοπύλες. Επομένως, γαντζωμένοι στις αυταπάτες μας, θα βουλιάξουμε ηδονικά σε όποιο καινούργιο σχήμα ετοιμάσουν για μας οι άσπονδοι (στην κυριολεξία) εταίροι και ινδάλματά μας. Μη μας κακοφαίνεται, είναι περισσότερο από φανερό ότι δεν θέλουμε (ή δεν ξέρουμε) να συνεχίσουμε την ιστορική μας παρουσία.

Οι Τούρκοι ηδονίζονται να μας προκαλούν, για να απογυμνώνεται η παραλυτική ανημπόρια μας, η γύμνια από φίλους, συμ-μάχους. Το ερευνητικό σκάφος της Τουρκίας πλέει ανενόχλητο στις ελληνικές θάλασσες – εμείς «το παρακολουθούμε»! Σε κάθε πρόκληση τουρκική, η απάντηση είναι αοριστολογίες «φίλων» μας υπουργών της Ε.Ε. Ωσάν να μην έχουμε καταλάβει ότι χώρα της Ε.Ε. δεν θα έρθει ποτέ σε σύγκρουση με την Τουρκία για χάρη μας. Θα επιβιώσουμε μόνο αν αντισταθούμε μόνοι, αλλά αποφασισμένοι.

Μοιάζει να μη διανοείται κανείς ένοπλη άμυνα – δεν συζητάμε ούτε καν για μερική επιστράτευση, κορδακιζόμαστε σαν «ετοιμοπόλεμοι», επειδή παραγγέλνουμε σε «συμμάχους» μας πλοία, αεροπλάνα ή πυραύλους που θα μας παραδοθούν ύστερα από χρόνια – όταν πια το Αιγαίο θα είναι λίμνη τουρκική. Είναι ολοφάνερο: δεν μας λείπει ο εξοπλισμός ή το χρήμα για τον εξοπλισμό, μας λείπει η σοβαρότητα. Δεν έχουμε τι να υπερασπίσουμε, γι’ αυτό και παραδίδουμε το υπουργείο Παιδείας από τον κ. Γαβρόγλου στην κυρία Κεραμέως – από έναν συνεπή μηδενιστή σε μια κατεξοχήν ανυποψίαστη για την «ελληνική διαφορά», τον ελληνικό «τρόπο» ή πολιτισμό.

Θανατερός εχθρός και επίβουλος, πριν και από τους Τούρκους, είναι η πολιτική μας παρακμή.