Της Κρινιώς Καλογερίδου
Αν υπάρχει ένας λόγος που η ''ελληνική φυλή'' ζει εδώ και 3000 σε πείσμα του χρόνου και άλλων φυλών που άναψαν σαν μετέωρα στο διάβα του, για να σβήσουν λησμονημένες το σπιθοβόλημά τους στο μεγάλο κοιμητήριο της Ιστορίας, είναι γιατί διαφύλαξε στα άδυτα της ψυχής της την εθνική της συνείδηση.
Χάρη σ' αυτήν βγήκε νικήτρια στις πιο καθοριστικές και αγωνιώδεις μονομαχίες της μεγαλοπρεπούς ιστορίας της. Πάλεψε στα μαρμαρένια αλώνια για την λευτεριά της και δεν άφησε να χαθεί κάτω από την αχλύ της λήθης η άσβεστη φλόγα της τιμής και της περηφάνιας της. Έπαιξε με τον θάνατο στο όνομα της πατρίδας γιατί δεν τον είδε ποτέ σαν το τέλος της, αλλά σαν ορμητική επικύρωση της ζωής της.
Σαν επικύρωση της ζωής της δικιάς μας ''Γαλάζιας Πατρίδας'', που κλείνει μέσα της κάθε ελληνική ψυχή μέσα στην απεραντοσύνη του κόσμου. Που κλείνει μέσα της την ιστορική μνήμη και την ευθύνη διατήρησης των προγονικών ιδανικών και της Ελληνικής Ιδέας.
Γνήσιος φορέας αυτής και μεταλαμπαδευτής της είναι ο ελληνικός λαός, που χρειάστηκε να ανέβει στις πιο ψηλές κορυφές της ιστορίας μονάχος του για να κατακτήσει την λευτεριά του. Μονάχος του, αλλά με ομόθυμο πνεύμα. Με ενωμένο λαό, ομόψυχο, έτοιμο να θυσιαστεί για την πατρίδα του. Έτοιμο να δοκιμαστεί ''εν πυρί ως χρυσός εν χωνευτηρίω'', για να αποφύγει τον ακρωτηριασμό της.
Με λαό γενναιόψυχο και ηγέτες αποφασισμένους να υπερασπιστούν τον ίδιο και τα όσια και ιερά του. Με ηγέτες που να αντιμετωπίζουν τον Ελληνισμό ως ενιαίο εθνικό σύνολο. Ένα σύνολο που χρειάζεται να το προστατέψουν ως το τελευταίο κομμάτι και όχι να το αποξενώσουν με μικρόψυχες επιφυλάξεις αρνούμενοι να δεχτούν την εθνική ταυτότητά του.
Ένα τέτοιο πολύτιμο κομμάτι που γεννήθηκε και ανδρώθηκε μέσα στα ματωμένα χαλάσματα της δοξασμένης ελληνικής ιστορίας είναι η Κύπρος μας. Η Κύπρος που κλώθει το πεπρωμένο της παράλληλα με το δικό μας και περιμένει από μας να μην κρυφτούμε ως ένοχοι και δειλοί, αλλά τη συνδράμουμε απέναντι στον Τούρκο κατακτητή τιμώντας το αιώνιο περπάτημά της στις κοινές σελίδες της εθνικής μας πορείας.
Γνωρίζω καλά, δυστυχώς, πως - μετά από 46 χρόνια τουρκικής κατοχής του βόρειου τμήματός της - έχει ατονήσει εντός μας η αντάρα που σκέπαζε άλλοτε τον νοητικό και συναισθηματικό μας ορίζοντα, ο οποίος έχει σημαδευτεί απ' την εισβολή του Αττίλα το 1974.
Ωστόσο η πινέζα στην καρδιά παραμένει σε όσους τουλάχιστον από μας δεν βρίσκεται εν υπνώσει η εθνική συνείδηση, αλλά αντίθετα μας ταρακουνάει να μην περιοριζόμαστε ως Ελλάδα και ως ελληνική Εξωτερική πολιτική στα του οίκου μας (Αιγαίο-Θράκη), αλλά να αντιμετωπίζουμε από κοινού τον Ελληνισμό που απειλείται απ' τον ίδιο εχθρό.
Να μην αρκούμαστε σε ελεημοσύνες και επικοινωνιακές ''παραστάσεις'' εκ των υστέρων για την πολύπαθη Κύπρο μας τυρβάζοντας περί άλλων στα ξένα φόρα και αποφεύγοντας να κατακρίνουμε με δριμύτητα και ευθύτητα την δολιότητα και αρπακτικότητα των εισβολέων της, που θέλουν να οικειοποιηθούν τα ενεργειακά της κοιτάσματα και να εποικίσουν το κατεχόμενο έδαφός της.
Μέσα στα 46 αυτά χρόνια που τα περάσαμε σαν Ελλάδα και Κύπρος μαζί ''με το σουγιά στο κόκαλο και το λουρί στο σβέρκο'' απέναντι στον τουρκικό κίνδυνο που έκανε απειλητικό το μέλλον για αμφότερες, έπρεπε να έχουμε μάθει πως - πέρα απ' την νομική υποχρέωση (εγγυήτρια δύναμη), τη διπλωματική συμπαράσταση και τη φυλετική μας αλληλεγγύη - υπάρχει πάντα επιτακτικό (όσο μένει άλυτο το Κυπριακό) το χρέος τιμής και συνείδησης που οφείλουμε εμείς οι Έλληνες απέναντι στην Κύπρο.
Είναι αυταπόδεικτο άλλωστε ότι κοινή είναι η τύχη που μας περιμένει, αν δεν αντιμετωπίσουμε ενωμένοι Ελλαδίτες κι Ελληνοκύπριοι τον θρασύτατο διεκδικητή των κεκτημένων μας, ο οποίος - την ίδια στιγμή που φωνάζει υπέρ του διαλόγου - τον δυναμιτίζει με δύο κινήσεις του:
1. Με ανακοίνωση που εξέδωσαν οι τουρκικοί υδρογραφικοί σταθμοί Σμύρνης και Αττάλειας για ασκήσεις με πραγματικά πυρά ανήμερα της 28ης Οκτωβρίου στο κεντρικό Αιγαίο (No1 Navtex) και μεταξύ Ρόδου-Καστελορίζου (No2 Navtex) και
2. Με την απόφασή του να ανοίξει - 46 χρόνια μετά - την πόλη-φάντασμα, την Αμμόχωστο, αρχίζοντας απ' το τμήμα της παραλίας της στο Βαρώσι. Κάτι που είχε εξαγγελθεί σε διάσκεψη Τύπου στην Άγκυρα από τον Τούρκο Πρόεδρο Ταγίπ Ερντογάν και τον ψευδοπρωθυπουργό του κατοχικού καθεστώτος Ερσίν Τατάρ, για να επιβεβαιωθεί πως η τουρκική Εξωτερική πολιτική είναι αταλάντευτη, ενιαία και εξωστρεφής, σε αντίθεση με την ταλαντευόμενη, διχασμένη και μυστικοπαθή δικιά μας.
Η απόφαση του ''σουλτάνου'' για εποικισμό της Αμμοχώστου ισοδυναμεί ουσιαστικά με δεύτερη εισβολή του Αττίλα μετά από εκείνην του '74. Μια εισβολή στο μη προσβάσιμο μέχρι τώρα κομμάτι των Βαρωσίων, που ήταν απροσπέλαστο λόγω του απαγορευτικού το οποίο ίσχυε εκ μέρους της Διεθνούς Κοινότητας.
Όμως οι κάθε είδους διεθνείς αποφάσεις δεν έχουν καμιά σημασία για τον ''σουλτάνο'', που βιάζεται να εκμεταλλευτεί τουριστικά το ωραιότερο τουριστικό θέρετρο της Ανατολικής Μεσογείου (τη ''Γαλλική Ριβιέρα της Κύπρου'') προς μεγάλη χαρά του εκλεκτού του Ερντογάν Ερσίν Τατάρ, ο οποίος θέλει να διαδεχθεί το φαβορί των επικείμενων ''προεδρικών'' εκλογών της 18ης Οκτωβρίου, μετριοπαθή ηγέτη των Τουρκοκυπρίων Μουσταφά Ακιντζί.
Τα δεδομένα αυτά είναι κάτι παραπάνω από διευκρινιστικά των προθέσεων και της δολιότητας του Τούρκου Προέδρου, ο οποίος - την ώρα που καλούσε σε αποχώρηση το Yavuz από τις έρευνες στην ΑΟΖ της Κύπρου (για να το εκτιμήσουν οι αφελείς ξένοι ως κίνηση καλής θέλησης) - ετοίμαζε τον εποικισμό της Αμμοχώστου, αδιαφορώντας αν θα τίναζε στον αέρα τις διαδικασίες έναρξης των ενδοκυπριακών συνομιλιών...
Αλλά αυτά και άλλα χειρότερα είμαι βέβαιη πως θα δούμε να εξελίσσονται σε συνέχειες μετά το ελευθέρας που έδωσαν οι Ευρωπαίοι στον Ερντογάν στη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ, απ' όπου έφυγε αλώβητος και ενισχυμένος. Μετά το ελευθέρας που του έδωσαν και οι Αμερικανοί με τις συστάσεις που έκαναν σ' εμάς (δια του ΥΠΕΞ τους Μάικ Πομπέο) για... ''μείωση του στρατιωτικού αποτυπώματος στα νησιά μας''.
Μετά το ελευθέρας που του επιτρέπει και μερίδα του αμερικανικού Τύπου, όπως το περιοδικό National Interest, το οποίο υιοθετεί την Τουρκική θεωρία ''περί εγγυτέρων νήσων'' (αν και παραβαίνει αυτή το ''Δίκαιο των Θαλασσών'') και δίνει - σε σχετικό δημοσίευμα - το δίκαιο στην Τουρκία λέγοντας χαρακτηριστικά ότι:
''Ελλάδα-Τουρκία διεκδικούν ύδατα και κομμάτια του βυθού από ορισμένα νησιά, στα οποία για να φτάσουν οι Έλληνες θέλουν έως και 22 ώρες με το πλοίο απ' την Αθήνα, αλλά βρίσκονται σε οπτική εμβέλεια από την τουρκική ακτή''...
Αυτά, για να ξέρουμε πού βρισκόμαστε και για να έχουμε υπόψη μας πως σκοπός της Τουρκίας δεν είναι μόνο να εμποδίσει πάση θυσία την οριοθέτηση ΑΟΖ Ελλάδας-Κύπρου, αλλά και να περιορίσει το Κυπριακό σε διακρατική υπόθεση, ώστε να διασπάσει την ενιαία γραμμή Ελλάδας-Κύπρου, για να αφεθεί η δεύτερη έρμαιο στις ορέξεις της.
Οι προθέσεις της φάνηκαν, για πολλοστή φορά, κι από τις τελευταίες δηλώσεις της συμβούλου του Ταγίπ Ερντογάν, Γκουλντούρ Αϊμπέτ, η οποία μίλησε για ανάγκη διαχωρισμού του Κυπριακού απ' τις διμερείς ελληνοτουρκικές σχέσεις.
Ωστόσο την επικινδυνότητα της τουρκικής δολιότητας δε φαίνεται να την παίρνουν στα σοβαρά οι πολιτικοί μας εκπρόσωποι στο Μαξίμου και το υπουργείο Εξωτερικών, γιατί συνεχίζουν τις μυστικές επαφές... μητσοτακικού τύπου με τους Τούρκους, την ώρα που προαναγγέλλουν αυτοί την επικείμενη έλευση του Oruc Reis στην Κρήτη και ετοιμάζονται να εποικίσουν την ''περίκλειστη πόλη'' στην νότια βίγλα του Ελληνισμού, την Κύπρο μας.
Ήδη έχουν αρχίσει η μεταφορά φυλακίων ελέγχου στην προσαρτημένη περιοχή των Βαρωσίων και οι εργασίες διάνοιξης για τη δημιουργία σημείου διέλευσης στο παραλιακό μέτωπο της Αμμοχώστου, όπως δημοσιεύει η τουρκοκυπριακή εφημερίδα ''Kibris Postasi''.
Οι άνθρωποι του Ταγίπ Ερντογάν και του Ερσίν Τατάρ - στην πλειοψηφία τους οπαδοί του δεύτερου και κτηματομεσίτες - επιδίδονται ήδη σε εκδηλώσεις επικυρίαρχου, από το ύψος των πρόχειρων κιγκλιδωμάτων που έχουν αφαιρεθεί ως την παραλία της πόλης, τυλιγμένοι με την τουρκική σημαία και την άλλη του ψευδοκράτους της κατεχόμενης Βόρειας Κύπρου.
Όλη η πόλη της Αμμοχώστου, απ' τις παραλιακές ακτές και τον κάμπο με τις πορτοκαλιές μέχρι ψηλά στο Ακρωτήρι του Αποστόλου Ανδρέα ανασκιρτά ξαφνιασμένη απ' τη δεύτερη άλωση και στρέφει με πόνο το πρόσωπο, σαν έκκληση για βοήθεια, στον Πενταδάκτυλο ''φύλακά'' της.
Όμως βλέπει να κυματίζει κι εκεί η κατοχική σημαία των Τούρκων, που μοιάζει να γελά κοροϊδευτικά προς τη μεριά της θυσίας. Προς τη μεριά του Αγίου Ιλαρίωνα, που έχει σημαδευτεί απ' το αίμα και τη μυρωδιά της καμένης σάρκας των Ελλαδιτών οι οποίοι είχαν λαμπαδιάσει απ' τις βόμβες ''ναπάλμ'' των τουρκικών αεροπλάνων το 1974.
Η πόλη της Αμμοχώστου εάλω για δεύτερη φορά από τότε. Τα Βαρώσια αναστενάζουν στα ύψη τους και η μονή του Αποστόλου Βαρνάβα πονά σπαραγμένη απ' τους κατακτητές της. Πονούν και οι αρχαιότητες της ιστορικής Σαλαμίνας της Κύπρου, που υψώνουν - στην έσχατή τους αντίσταση - την πανάρχαιη φωνή τους σε μας ζητώντας βοήθεια:
- Είμαστε Ελλάδα κι εμείς, μη μας ξεχνάτε..., κραυγάζουν μ' έναν λυγμό και δείχνουν απελπισμένες τα ραντισμένα από δάκρυα πρόσωπά τους, την ώρα που η ''μητέρα πατρίδα'' είναι έτοιμη για συμβιβασμό...
Κρινιώ Καλογερίδου (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)
0 Σχόλια