Η παιδεία αποτελεί, παραδοσιακά στη χώρα μας, το εύκολο θύμα των κατά καιρούς κοινωνικών και πολιτικών συγκρούσεων
 |
| Eurokinissi |
Την ώρα που η πανδημία επανέρχεται δριμύτερη δυσκολεύοντας την προσπάθεια επιστροφής σε μια στοιχειώδη κανονικότητα, τα διάφορα «αντι-κινήματα» κάνουν έντονη την παρουσία τους δημιουργώντας εκρηκτικά κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα. Κινήματα «συνωμοσιολογικά» κατά της ύπαρξης του κορωνοϊού, κατά των μέτρων και της χρήσης μάσκας, κινήματα γενικής ανυπακοής και, τελικά, κινήματα κατά της προστασίας της δημόσιας υγείας. Η κοινή λογική δοκιμάζεται καθημερινά στους δρόμους, στις πλατείες, στους χώρους διασκέδασης, στις κοινωνικές εκδηλώσεις, στις εκκλησίες. Το τελευταίο διάστημα δοκιμάζεται και στα σχολεία.
Η παιδεία αποτελεί, παραδοσιακά στη χώρα μας, το εύκολο θύμα των κατά καιρούς κοινωνικών και πολιτικών συγκρούσεων. Οι νέοι μαθητές είναι ευκολότερο να πεισθούν και να υιοθετήσουν αιτήματα που συχνά δεν έχουν καμιά σχέση με την εκπαιδευτική διαδικασία, προχωρώντας ακόμα και σε κινητοποιήσεις που την υπονομεύουν. Όπως ακριβώς γίνεται αυτές τις μέρες με τις καταλήψεις. Στον αντικειμενικά περιορισμένο χρόνο διδασκαλίας που επιβάλει η πανδημία, έρχεται να προστεθεί και ο χαμένος χρόνος των καταλήψεων που εύκολα χάνεται αλλά, όπως έχει αποδειχθεί από την εμπειρία του παρελθόντος, δύσκολα και απρόθυμα αναπληρώνεται.
Είναι σωστό να φορτώνουμε στη μαθητική κοινότητα την ευθύνη των καταλήψεων; Πρώην υπουργός της Αριστεράς ζήτησε τις προάλλες να αποδεσμευτεί από τηλεοπτικό πάνελ για να πάει, όπως είπε, να συμπαρασταθεί σε σχολική κατάληψη. Γνωστός πανεπιστημιακός του ίδιου χώρου δήλωσε δημόσια ότι δεν πρόκειται να υπακούσει σε τυχόν μέτρα που θα τον αφορούν. Κι ας μην ξεχνάμε ότι ο προηγούμενος πρωθυπουργός έφτασε στο αξίωμά του έχοντας ως σπουδαιότερο κοινωνικό εύσημο τον πρωταγωνιστικό του ρόλο στις μαθητικές καταλήψεις της εποχής του. Όντας σε φανερή αμηχανία να διατυπώσει έναν ορθολογικό αντιπολιτευτικό λόγο, ο ΣΥΡΙΖΑ προτιμάει να κρύβεται μέσα στις κάθε λογής καταλήψεις σχολείων, κτιρίων και άλλων δημόσιων χώρων.
Την ίδια στιγμή, η κυβέρνηση δείχνει να παραμένει δέσμια συντηρητικών ιδεοληψιών που φτάνουν να αντιστρατεύονται ακόμα και τις πολιτικές της. Πώς αλλιώς να εξηγήσει κανείς την ανοχή στις εθνικιστικές φωνές και τις αντιμεταναστευτικές κινητοποιήσεις που κάνουν τόση ζημιά στα εθνικά θέματα, την ώρα που προσπαθεί να τα επιλύσει; Και πώς γίνεται σε μια κρίσιμη για τη διάδοση της πανδημίας φάση, να επιτρέπει σε ιερωμένους να παρακινούν ανοιχτά τους πιστούς να μη φορούν μάσκα, πώς μπορεί να κλείνει τα μάτια μπροστά σε υπουργούς που κάνουν δημόσια επίδειξη της θρησκευτικής τους αφοσίωσης; Η επιστροφή από τη χαλαρότητα, που ο ίδιος ο πρωθυπουργός παραδέχτηκε, δεν μπορεί να εξαιρέσει το κουταλάκι της «θείας μετάληψης».
Οι δύο παρατάξεις του σημερινού δικομματισμού –και όχι μόνον αυτές– είχαν ενεργό ρόλο στη διαμόρφωση της στάσης σημαντικού μέρους της ελληνικής κοινωνίας στα χρόνια της οικονομικής κρίσης και της πανδημίας. Ο λαϊκισμός δεν έπεσε από τον ουρανό, ούτε είναι προϊόν παρθενογένεσης. Ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΝΔ δεν μπορούν να συνεχίζουν να παραλείπουν από το αφήγημά τους τις τραγικές τους ευθύνες. Ο ΣΥΡΙΖΑ ανέτρεψε τις προεκλογικές διακηρύξεις που τον έφεραν στην εξουσία και ταύτισε εκκωφαντικά τον αριστερό λόγο με τον ακροδεξιό για να παραμείνει σ’ αυτήν. Η ταύτιση αυτή επισημοποιήθηκε πρόσφατα και ως ιδεολογική τάση στο εσωτερικό του, ακυρώνοντας πολιτικά τον υπότιτλο «προοδευτική συμμαχία».
Η Νέα Δημοκρατία του Κώστα Καραμανλή επανήλθε το 2004 στην εξουσία ως «Δεξιά του Κυρίου», σπαταλώντας απερίσκεπτα και οδηγώντας την Ελλάδα στην αγκαλιά των μνημονίων. Το ίδιο απερίσκεπτη αποδείχτηκε και η Νέα Δημοκρατία του Αντώνη Σαμαρά που πρώτος σήκωσε το λάβαρο του αντιμνημονιακού αγώνα, στρώνοντας τον δρόμο στις «αντιμνημονιακές» δυνάμεις της πλατείας Συντάγματος. Οι συνεχείς οβιδιακές μεταμορφώσεις Αριστεράς και Δεξιάς άφησαν ελεύθερο το πεδίο στις προκλήσεις του λαϊκισμού. Το «κίνημα των ψεκασμένων», που αποτελεί σήμερα την κύρια απειλή για τη χώρα, είναι προϊόν αυτών των ευκαιριακών και ανεύθυνων πολιτικών που επέλεξαν να ακολουθήσουν. Η αντιμετώπισή της λαϊκιστικής απειλής είναι καθήκον όλων των αντιλαϊκιστικών δυνάμεων.
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια