Του Κώστα Στούπα
Η Ελλάδα μια δεκαετία σχεδόν από τη χρεοκοπία του 2010 έχει καταφέρει λίγα πράγματα προκειμένου να αντιμετωπίσει ριζικά τα αίτια που την οδήγησαν σ’ αυτήν. Αυτό σημαίνει πως εύκολα θα μπορούσε πάλι να περιέλθει σε μια παρόμοια κατάσταση με, εκ νέου, απρόβλεπτες εξελίξεις.
Ένα από ελάχιστα βήματα εξόδου από την κρίση χρεοκοπίας πραγματοποιείται αυτήν την περίοδο με την κατάργηση του περίφημου "νόμου Κατσέλη" που αποτέλεσε ανέλπιστο δώρο για τους κάθε λογής "αεριτζήδες" στρατηγικούς κακοπληρωτές, ενώ παράλληλα αποδείχτηκε ταφόπλακα των τραπεζών και κατ΄ επέκταση και της οικονομίας.
Αναφέρομαι στο νόμο με την ονομασία "Κώδικας Ρύθμισης Οφειλών και Δεύτερης Ευκαιρίας" ο οποίος θα ισχύσει από την αρχή του επόμενου έτους και ο οποίος καταργεί όλους τους κατά καιρούς σχετικούς νόμους που υπήρξαν μέχρι σήμερα μεταξύ των οποίων και το "νόμο Κατσέλη".
Πρόκειται επί της ουσίας για έναν πτωχευτικό κώδικα με βάση τον οποίο επιχειρήσεις, νοικοκυριά τράπεζες και κράτος θα μπορούν να αντιμετωπίσουν καταστάσεις αδυναμίας εκπλήρωσης υποχρεώσεων.
Επειδή σε κάθε μοντέλο ελεύθερης οικονομίας η αποτυχία είναι βασικό συστατικό της επιτυχίας οι χρεοκοπίες πρέπει να θεωρούνται σαν μια πιθανή κατάληξη και προς όφελος όλων είναι να αντιμετωπίζονται ταχύτατα με το λιγότερο δυνατό κόστος τόσο για τον οφειλέτη όσο και τον πιστωτή. Από τη σκοπιά αυτή ο νέος νόμος που ουσιαστικά είναι ένας πτωχευτικός κώδικας είναι καίριας σημασίας.
Αν θα καταφέρει να δώσει λύση σε ένα κομβικό πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας όπως είναι το τεράστιο ιδιωτικό χρέος θα το διαπιστώσουμε σε 6 με 12 μήνες μετά την εφαρμογή του όταν θα έχουμε τα πρώτα αποτελέσματα.
Στην Ελλάδα μέχρι στιγμής έχει συσσωρευτεί ιδιωτικό χρέος πάνω από 230 δισ. ευρώ, μέγεθος κατά πολύ υψηλότερο του ΑΕΠ που πέρυσι μόλις ξεπέρασε τα 180 δισ. ευρώ και φέτος ενδέχεται να μην το καταφέρει.
Από αυτά περί τα 90 δισ. αφορούν τις ανεξόφλητες υποχρεώσεις προς τις τράπεζες και άλλα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, περί τα 106 είναι οι ληξιπρόθεσμες υποχρεώσεις των Ελλήνων προς την εφορία και περί τα 36 δισ. προς τα ασφαλιστικά ταμεία.
Η επιτυχία του νέου νόμου θα εξαρτηθεί από τη μεταβολή αυτών των μεγεθών το 2021.
Πέραν τούτου όμως η Ελλάδα παρά τη χρεοκοπία και τα τρία μνημόνια δεν έχει καταφέρει να μεταρρυθμίσει αποτελεσματικά το "καρκίνωμα" του μη ανταποδοτικού πελατειακού δημόσιου τομέα, το συνταξιοδοτικό και το οικονομικό μοντέλο γενικότερα.
Τούτο συνέβη γιατί οι κυβερνήσεις δεν τολμούν να αντιπαρατεθούν με οργανωμένες ομάδες συμφερόντων που παρασιτούν σε βάρος του ισχνού ιδιωτικού τομέα και κυρίως μέσω του χρέους σε βάρος των ίδιων των παιδιών μας (τους).
Μια από τις βασικές "πληγές" που οδήγησαν στη χρεοκοπία του 2010 ήταν οι συνταξιοδοτικές δαπάνες καθώς περί τα δυο τρίτα του υπέρογκου δημοσίου χρέους οφείλεται στις δαπάνες του κράτους για την καταβολή συντάξεων επειδή οι δαπάνες των ασφαλιστικών ταμείων δεν επαρκούν.
Παρά τα "μπαλώματα" της περασμένης δεκαετίας οι συνταξιοδοτικές δαπάνες παραμένουν πάνω από το 16% του ΑΕΠ (εικόνα που θα επιδεινωθεί μετά τη μείωση που αναμένεται φέτος στο ΑΕΠ), υψηλότερες από κάθε άλλη χώρα της Ευρώπης.
Τα περί βελτίωσης της λειτουργίας του δημοσίου και αξιοκρατίας έχουν μείνει στα λόγια. Αρκεί να χρειαστεί να επισκεφθεί κάποιος τον ΕΦΚΑ υπό τη στέγη του οποίου έχουν ενοποιηθεί κατ΄ όνομα δεκάδες ασφαλιστικοί οργανισμοί. Το αποτέλεσμα είναι σε μια υπηρεσία ΕΦΚΑ πρώην ΟΑΕΕ να σου ζητάνε μια βεβαίωση ασφάλισης από υπηρεσία ΕΦΚΑ πρώην ΙΚΑ. Δηλαδή ο ίδιος οργανισμός σου ζητάει να του φέρεις βεβαίωση που θα σου εκδώσει ο ίδιος.
Παρά το γεγονός πως η κυβέρνηση προεκλογικά μιλούσε για κατάργηση του καθεστώτος εισαγωγής στα πανεπιστήμια φοιτητών που στις πανελλήνιες δεν έπιασαν καν τη βάση, πρόσφατα είδαμε να εισέρχονται σε μαθηματικές σχολές της περιφέρειας φοιτητές με βαθμό περί το 3,5...
Αυτό συμβαίνει γιατί οι πολιτικοί μας μη καταφέρνοντας να προσελκύσουν επενδύσεις που θα δημιουργήσουν βιώσιμες θέσεις εργασίας, προσπαθούν να εξασφαλίζουν πελατειακά εισοδήματα από θέσεις εκπαιδευτικών που δεν χρειάζονται και ακίνητα που δημιουργήθηκαν από τη στρεβλή ζήτηση. Το χειρότερο όμως είναι πως παράγουν ένα πλήθος πτυχιούχων ανέργων χωρίς στοιχειώδεις ικανότητες και επάρκεια γνώσεων που θα πιέζει για μισθοδοσία από το δημόσιο.
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια