Του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου
Πού το πάει ο Ερντογάν; Μάλλον είναι γνωστό. Εμείς πρέπει να ξέρουμε κάθετα και αποφασιστικά πού το πάμε εμείς...
Προφανώς βέβαια όχι σαν την ελληνική ταινία "Της κακομοίρας"...
- Μαλώνεις ρε; -Μαλώνω.
- Μαλώνεις; -Ναι ρε μαλώνω.
- Τώρα δεν μαλώνω εγώ...
Αλλά ας σοβαρευτούμε.
Σχεδόν κάθε ελληνική κυβέρνηση στην αρχή της θητείας της ή λίγο μετά, αντιμετώπισε την τουρκική προκλητικότητα. Σαν να δοκιμάζουν οι Τούρκοι τα αντανακλαστικά και την ετοιμότητα. Αλλά και τις προθέσεις... Την ατζέντα... Την πυγμή. Μέχρι τώρα συνηθιζόταν εύκολα ή δύσκολα να προχωρούμε παρακάτω... Με μικρότερη ή μεγαλύτερη ένταση, με λιγότερο ή περισσότερο σημαντικές μεσολαβητικές παρεμβάσεις των... κοινών συμμάχων. Το... σκορ μάλιστα των διαξιφισμών θα ήταν μάλλον θετικό για τη χώρα τα τελευταία 40 χρόνια αν δεν "γκρίζαρε" το πράγμα τότε στην αρχή της θητείας Σημίτη με τα Ίμια. "Γκρι" κυρίως για το αποτέλεσμα επί ορισμένων περιοχών...
Σήμερα ίσως βρισκόμαστε στο πιο επικίνδυνο σημείο των τελευταίων δεκαετιών. Με έναν Ερντογάν αποφασισμένο να διεκδικήσει για τον εαυτό του τον ρόλο του περιφερειακού "χωροφύλακα" στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο. Έναν Ερντογάν που διεξάγει έναν προσωπικό αγώνα ενάντια στην ιστορία και την "κληρονομιά" του Κεμάλ. Έναν Ερντογάν που νιώθει κορυφαίος "παίκτης" στην περιοχή και ισότιμος συνομιλητής των μεγάλων δυνάμεων. Έναν Ερντογάν που θεωρεί ότι μπορεί να έχει πολλαπλά ανοιχτά μέτωπα και να διαχειρίζεται τις γεωπολιτικές ισορροπίες.
Αυτός ο Ερντογάν, σε αυτό το timing, νιώθει ότι μπορεί να πιέσει για ευνοϊκή γι’ αυτόν λύση στα ελληνοτουρκικά. Νιώθει ισχυρός ώστε να πάει τη συζήτηση στην ατζέντα που επιθυμεί. Να ανοίξει το εύρος του ενδεχόμενου διαλόγου στα δικά του μέτρα, στις δικές του διεκδικήσεις. Νιώθει ότι υπάρχει "παράθυρο"; Αισθάνεται ισχυρότερος και εμπειρότερος από την ελληνική πλευρά; Ακόμα και αν αυτό αποτελεί όνειρο θερινής νυχτός... Και παίζει το παιχνίδι της πρόκλησης. Γιατί είναι μάλλον προφανές ότι η Τουρκία κλιμακώνει τις πιέσεις, μοιάζοντας ορισμένες φορές να ποντάρει σε... ελληνική αντίδραση. Για να βρει άλλοθι υποτιθέμενης δικής μας παραβατικότητας...
Όμως, είτε ο Ερντογάν παίζει ψυχολογικά παιχνίδια, είτε είναι πράγματι επικίνδυνος για σύγκρουση, είτε... "παρελαύνει" στο Αιγαίο για εσωτερική κατανάλωση, στο τέλος της ημέρας σημασία έχει το τι κάνουμε εμείς. Και προφανώς αυτό δεν αφορά στο ξεδίπλωμα της δύναμης αποτροπής. Αυτονόητα η χώρα οφείλει να δείξει πυγμή και αποφασιστικότητα. Το ζήτημα έχει να κάνει με τις πρωτοβουλίες σε διπλωματικό επίπεδο, σε εθνική στρατηγική και σε αξιοποίηση του διεθνούς θεσμικού status και των συμμαχιών.
Παρεμπιπτόντως, όσοι πιστεύουν ότι όλα είναι... μπαρούφες και ότι τυχόν εχθροπραξίες, ανεξαρτήτως εύρους και σοβαρότητας, δεν περιλαμβάνονται στο... διπλωματικό οπλοστάσιο άσκησης πίεσης όσων νιώθουν ισχυροί, μάλλον θα πρέπει να ξαναδιαβάσουν την παγκόσμια ιστορία...
Αλλά ας μείνουμε στα δικά μας. Η εθνική στρατηγική απέναντι στην Τουρκία βεβαίως και προσαρμόζεται στις αλλαγές και τις εξελίξεις των καιρών, αλλά θα πρέπει να παραμένει σαφής και αναλλοίωτη. Όπως και η ατζέντα των εθνικών θέσεων. Προφανώς και οι ευκαιρίες ενίσχυσης των εθνικών θέσεων είναι επιθυμητές, θα πρέπει ωστόσο να μην προκαλούν αφορμές παρερμηνειών ή να προσθέτουν νέο "γκρι" στον χάρτη. Γιατί αυτό διεγείρει τα αντανακλαστικά του αντιπάλου ιδιαίτερα όταν έχει δεχθεί διπλωματικό ράπισμα.
Βεβαίως, όλα αυτά και πολύ περισσότερα είναι αναμενόμενο και προσδοκώμενο να έχουν συνεκτιμηθεί από τους έχοντες την ευθύνη, που άλλωστε είναι αρμόδιοι και ικανότεροι όλων ημών να διαχειριστούν τις κρίσεις. Οι οποίοι είναι οι θεματοφύλακες της ξεκάθαρης ελληνικής θέσης, την οποία πρέπει με ξεκάθαρο επίσης τρόπο να επικοινωνούν στους Έλληνες πολίτες.
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια