 |
| Φωτο: ΑΠΕ - ΜΠΕ |
"Ο μεν δειλός της πατρίδος, ο δε φιλόδοξος της πατρώας ουσίας εστί προδότης'', έλεγε ο Σωκράτης προφητικά, σαν να φωτογράφιζε τους δειλούς πολιτικούς του σύγχρονου παρακμιακού Ελληνισμού σε Κύπρο και Ελλάδα.
Τους Ελληνοκύπριους ''Ανανιστές'' του χθες που ήθελαν να εφαρμόσουν στην πρώτη το Σχέδιο Ανάν (2004) για τη δημιουργία διζωνικής ομοσπονδίας με υβριδικό σύστημα διακυβέρνησης στη θέση της Κυπριακής Δημοκρατίας και τους Ελλαδίτες αντίστοιχους του σήμερα που συμμετέχουν, πολύ πιθανόν, στην πλεκτάνη των ξένων (Αμερικανών και Γερμανών) για ''συνεκμετάλλευση'' του Αιγαίου, η οποία ισοδυναμεί με διχοτόμηση του υπέργειου και υποθαλάσσιου πλούτου του σε βάρος των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων.
Κι αν οι Κύπριοι τότε είχαν σταθεί τυχεροί γιατί τους έλαχε κυβερνήτης-ηγέτης ο Τάσσος Παπαδόπουλος που τόλμησε να πει ''ΟΧΙ'' στις αφόρητες πιέσεις της Δύσης (από Βρυξέλλες και Βερολίνο μέχρι Ουάσινγκτον και Αθήνα) για ικανοποίηση ''κενών, παραπλανητικών προσδοκιών'' που εξυπηρετούσαν τα συμφέροντα της Τουρκίας, σήμερα δυστυχώς δεν υπάρχει τέτοιος αντίστοιχος για την Κύπρο και την Ελλάδα.
Κάποιος που να κυβερνά αποκλειστικά με γνώμονα τα συμφέροντα της πατρίδας και με στόχο τη διασφάλιση της ειρήνης και της σταθερότητας στην περιοχή όχι δια της πολιτικής του κατευνασμού και των υποχωρήσεων έναντι της Άγκυρας (που σηματοδοτούν την υποταγή στον ''σουλτάνο'') ή της πολιτικής των παραχωρήσεων των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων μας (ελληνοαιγυπτιακή συμφωνία), αλλά με πολιτική εθνικά αξιοπρεπή και περήφανη που να εμφορείται από πίστη στην ιστορική αλήθεια, αποφασιστικότητα στην υπεράσπιση των εθνικών μας δικαίων και σεβασμό στη διεθνή νομιμότητα.
Και η ιστορική αλήθεια λέει πως το Αιγαίο ΔΕΝ ''κείται μακράν'' για να διαμοιράσουμε τα ιμάτιά του, γιατί - πέραν του ότι είναι ελληνικό απ' τα... γενοφάσκια του - έχει τη σφραγίδα ενσωμάτωσης με την Ελλάδα βάσει τριών Συνθηκών (Λονδίνου 1913 και Λωζάνης 1923, αρχικά), με τις οποίες κατακυρώθηκαν οι αλλαγές που επέφεραν οι Βαλκανικοί πόλεμοι.
Κατοχυρώθηκε, δηλαδή, η ενσωμάτωση της Κρήτης και των νησιών του Αιγαίου στον ελληνικό κορμό, πλην των Δωδεκανήσων. Για να ακολουθήσει μεταπολεμικά η τρίτη Συνθήκη (η Συνθήκη των Παρισίων, 1947), με την οποία αποδόθηκαν απ' τους Ιταλούς τα Δωδεκάνησα στην Ελλάδα.Η ιστορική αλήθεια λέει ότι και η Κύπρος ΔΕΝ ''κείται μακράν'', όπως δεν ήταν μακριά για τον Κίμωνα τον Αθηναίο που ''έπλευσε προς αυτήν με 200 τουλάχιστον συμμαχικές τριήρεις, για να εκδιώξει τους Πέρσες και να αποκαταστήσει την Αθηναϊκή κυριαρχία στην Ανατολική Μεσόγειο''.
ΔΕΝ ''κείται μακράν'' από την Ελλάδα τίποτε από αυτά, ούτε ένας κόκκος άμμου υπέργειος ή υποθαλάσσιος από τη Λήμνο ως το Καστελόριζο κι από το σύμπλεγμα της Μεγίστης μέχρι την Κρήτη, τη Γαύδο και την Κύπρο. Γι' αυτό ας κοιτάξουν οι κυβερνώντες το αποτύπωμα που αφήνουν τα ασήμια και τα χρυσάφια μας στον χάρτη της ιστορίας και της διεθνούς νομιμότητας, πριν πάρουν την ευθύνη της εκποίησης δια της υπογραφής τους.
Γιατί και η διεθνής νομιμότητα την οποία επικαλούνται δεν αντιβαίνει στην ιστορία, αλλά την δικαιώνει, αφού - βάσει του Δικαίου της Θάλασσας του 1982 - θεωρείται ενιαίος και αδιαίρετος θαλάσσιος χώρος η νησιωτική περιοχή του Αιγαίου και της Ανατολικής Μεσογείου μέχρι την Κύπρο.
Γι' αυτό η τμηματική κατανομή της με βάση της ελληνοαιγυπτιακή συμφωνία, χωρίς να γίνει επέκταση των χωρικών μας υδάτων από 6 νμ σε 12 και με μειωμένη επήρεια στα μεγάλα νησιά [50 επήρεια για Ρόδο (αρπαγή, ουσιαστικά, της υφαλοκρηπίδας της ως τη Στρογγύλη Μεγίστης / Καστελόριζο, όπου η επήρεια μηδενίζεται), 66 για Κάρπαθο και 73 για Κρήτη], μόνο προς όφελος της Ελλάδας δεν είναι.
Επιπλέον η διεθνής νομιμότητα, βάσει του Δικαίου των Θαλασσών, είναι πολύ αυστηρή ως προς τη σημασία των Συνθηκών που καθιερώνουν σύνορα. Έτσι, στη Σύμβαση της Βιέννης για το Δίκαιο των Συνθηκών (1969) τονίζεται ότι ''γίνεται επιτρεπτή μόνο με συγκεκριμένους όρους η ρήτρα της ‟θεμελιώδους μεταβολής των περιστάσεων” ως λόγος λύσεως, αποχωρήσεως ή αναστολής λειτουργίας μιας Συνθήκης''.
''Εξαιρούνται όμως ρητώς απ' την εφαρμογή αυτής της ρήτρας οι Συνθήκες που καθιερώνουν σύνορα'', αναφέρεται στη Σύμβαση της Βιέννης (άρθρο 62, παρ. 2α). Και μια τέτοια Συνθήκη είναι αυτή της Λωζάνης που διαμόρφωσε τα ελληνοτουρκικά σύνορα.
Την αναθεώρηση αυτής ζητά εδώ και καιρό η Τουρκία δια του Ταγίπ Ερντογάν, γεγονός που μας φόβισε ίσως υπερβολικά και μας έκανε να υπογράψουμε βιαστικά την ελληνοαιγυπτιακή συμφωνία, έστω κι αν είναι κατάφωρα... συμβιβαστική σε βάρος μας.
Ωστόσο, υπάρχει το ενδεχόμενο να μην υπογράφηκε... βιαστικά αυτή και υπό την πίεση του φόβου λόγω των απειλών του ''σουλτάνου'', αλλά προμελετημένα, βάσει σχεδίου. Ενός σχεδίου που έρχεται από τα παλιά και φέρει την ''υπογραφή'' του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, ο οποίος ήταν υπέρ της προσφυγής της Ελλάδας στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης για την επίλυση των ελληνοτουρκικών διαφορών.
Δεν αποκλείεται, δηλαδή, ο Κυριάκος Μητσοτάκης να βιάζεται να τελειώσει με τα της υφαλοκρηπίδας που δημιουργούν ένταση στις σχέσεις Ελλάδας -Τουρκίας ακολουθώντας τις πατρικές, απλουστευτικές εκτιμήσεις, που μας πάνε σε ''συνεκμετάλλευση'' του Αιγαίου μια ώρα αρχύτερα.
''... Οι βασικές παράμετροι μιας συμφωνίας είναι απλές, πολύ απλές'', είχε πει - μεταξύ άλλων - ο αείμνηστος επίτιμος σε συνέντευξή του στον Αλέξη Παπαχελά. ''Η υφαλοκρηπίδα θα μοιραστεί λογικά. Εμείς θα πάρουμε το μεγάλο μέρος, οι Τούρκοι θα πάρουνε το μικρό. Και περίπου θα έχουμε συμφωνήσει και θα αφήσουμε το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης να χαράξει τη γραμμή...''
Για να συνεχίσει μετά μιλώντας περί... εναέριας ελληνικής τρέλας, που μπορεί να αντιμετωπιστεί δια της... Χάγης (όπως υπονόησε):
''... Ο εναέριος χώρος, τα 10 μίλια, είναι τρέλα, ελληνική τρέλα. Δεν έχουμε κανέναν λόγο. Όσον αφορά τα σχέδια πτήσεως, είναι αστείο να λέμε ότι ζητούμε από τους Τούρκους σχέδια πτήσεως όταν οι Αμερικανοί δεν δίνουν. Κανένας δεν δίνει. Γιατί να δίνουν οι Τούρκοι δηλαδή; Δεν το καταλαβαίνω. Και γιατί πρέπει εμείς να σταματούμε τα τουρκικά αεροπλάνα; Είναι τρελό αυτό που κάνουμε, είναι εγκληματικό αυτό που κάνουμε. Υπάρχει μεγάλη δυνατότητα να συμφωνήσουμε. Δεν υπάρχουν διαφορές...
''Όπερ έδει δείξαι'', όχι κατά Ευκλείδη, αλλά κατά Κυριάκο Μητσοτάκη (που ακολουθεί πιστά, ως άλλος Μωυσής, τις ''συμβουλές του πατρός του'', τουλάχιστον σε θέματα Εξωτερικής πολιτικής). Οπότε ο δρόμος για την διχοτόμηση του Αιγαίου στη Χάγη είναι μονόδρομος. Και μένει σε μας ή να τον αποδεχτούμε θυσιάζοντας κομμάτια του εθνικού μας κορμού ή να υψώσουμε το ''λάβαρο'' της αντίστασης ακούγοντας τη φωνή του αίματός μας που μας υπαγορεύει να αρνηθούμε.
Να αρνηθούμε τις εντολές απ' το... υπερπέραν προς τον ''Μωυσή'', που γράφουν στην ούγια ''Κυριάκος''. Να αρνηθούμε τις έξωθεν υποδείξεις που έχει ως moto η κυβέρνηση και γι' αυτό οδηγείται σε λάθη που αναδεικνύουν την έλλειψη στρατηγικής της και την αδυναμία της να υψώσει ανάχωμα στα σχέδια του διεκδικητικού αντιπάλου, ο οποίος ζητά να μετατρέψει σε τουρκική λίμνη το μισό Αιγαίο και την Μεσόγειο.
Γιατί μέγα λάθος στρατηγικής του υπουργείου Εξωτερικών μας ήταν να αφήσει απέξω απ' την ελληνοαιγυπτιακή συμφωνία για... επανεξέταση (όπως οι ανεξεταστέοι του Σεπτεμβρίου, αν και αυτοί περνάνε έτσι κι αλλιώς) την περιοχή ανατολικά του 28ου μεσημβρινού, τη μισή Ρόδο και το σύμπλεγμα της Μεγίστης, με πρώτο και κύριο το Καστελόριζο.
Και ήταν λάθος γιατί η Τουρκία θα εκμεταλλευτεί το κενό που αφήσαμε στον χρόνο και, καθώς ''ουδέν μονιμότερον του προσωρινού'', θα κοιτάξει να το καλύψει, αν δεν βιαστούμε να διορθώσουμε το λάθος μας με συμπληρωματική συμφωνία...
Γιατί, αν δεν το κάνουμε, το πλήγμα θα είναι ανεπανόρθωτο, ισοδύναμο σχεδόν με αυτοχειριασμό μας, αφού θα δίνουμε το δικαίωμα στον άρπαγα γείτονα να γκριζοποιήσει τεράστιας σημασίας θαλάσσια ζώνη, για να την οικειοποιηθεί σε εύθετο χρόνο προσαρτώντας την στην τουρκική Επικράτεια.
Κρινιώ Καλογερίδου (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια