Γράφει ο Καθηγητής Γιώργος Πιπερόπουλος
Μια φορά κι έναν καιρό, στη Θεσσαλονίκη είχαμε στο Διοικητήριο μια «μαρμάρινη» αλάνα που δεν υπάρχει πλέον και, δυστυχώς, τα αρχαία που αποκαλύφθηκαν ΔΕΝ είναι επισκέψιμος χώρος.
Και απέναντι από την οδό Αγγελάκη είχαμε μια «χωματένια» μεγάλη αλάνα όπου, όπως και στη «μαρμάρινη» του Διοικητηρίου, κλοτσούσαμε την μπάλα, παίζαμε κρυφτούλι, αμάδες και μακριά γαϊδούρα…
Μια φορά κι έναν καιρό, είχαμε τους φίλους και τους κολλητούς να λέμε τα μυστικά μας, να μοιραζόμαστε χαρές που έτσι διπλασιάζονταν και λύπες που μειώνονταν επειδή τις βγάζαμε από το στέρνο με δάκρυα στα μάτια.
Μια φορά κι έναν καιρό, τα είχαμε αυτά για να παίζουμε εμείς σαν παιδιά γονιών που ΔΕΝ είχαν λεφτά ούτε αυτοκίνητα, αλλά είχαμε όνειρα πολλά!...
Γιατί τώρα πια, όχι μόνο στην πάλαι ποτέ τη δικιά μας «νυφούλα του Θερμαϊκού», την ανοιχτόκαρδη, γενναιόδωρη και τόσο φιλόξενη «φτωχομάνα» Θεσσαλονίκη, αλλά δυστυχώς σε ολάκερη την αγαπημένη και μοναδική μας Ελληνική Επικράτεια που άκουγε στο παρατσούκλι της «Ψωροκώσταινας» σε εποχές που έδεναν τα σκυλιά με τα… λουκάνικα, τώρα πια δεν έχουμε ούτε αλάνες, ούτε παρέες παιδιών, ούτε κρυφτούλι και κυνηγητό, ούτε φίλους.
Έχουμε κινητά τηλέφωνα, facebook, Instagram, twitter, μας τύλιξε μια απέραντη μοναξιά, πνιγόμαστε σε εθνική κατάθλιψη, μας κρατά σε απόσταση 2 μέτρων ο covid-19, (ανάθεμά τον) δεν λέμε καλημέρα ή καλησπέρα, δεν κοιτάμε σε επίπεδο ματιών συνανθρώπους που έρχονται από απέναντί μας!
Θεέ μου, τι κρίμα!...
Καθώς πίναμε καφεδάκι εδώ στην Αγγελάκη στην προ-covid-19 εποχή, ΟΛΟΙ συνταξιούχοι, προσωπικά όμως όχι απόμαχος, μετρούσαμε ευρώ-ευρώ κουτσουρεμένες συντάξεις, μετρούσαμε τα χρόνια που μας παραμύθιαζαν πως θα γινόμασταν όλοι μας πλούσιοι, και μετά βλέπαμε ταλαιπωρημένους άγνωστους συνανθρώπους να ανοίγουν τους σκουπιδοτενεκέδες και να ανασύρουν ό,τι φαινόταν ως αξιόλογο…
Μαζί με τις ευχαριστίες μου για τη ευγενή φιλοξενία των σκέψεων και συναισθημάτων μου εδώ στο φιλικό μου blog, θα σταθώ στο μεστό νοημάτων θέμα της προσπάθειας να γεμίσουμε τη μοναξιά του σύγχρονου Έλληνα, να μετριάσουμε τη θλίψη, να δώσουμε όσο μπορούμε μια αχτίδα ελπίδας στα παιδιά και στα εγγόνια μας.
«Επικοινωνώ, άρα… υπάρχω» ο τίτλος της εκπομπής μου στην ΕΡΤ-3, εκεί όπου προσπαθούσα για μερικά χρόνια να υπογραμμίσω (εάν μπορεί κανείς να υπογραμμίσει τον προφορικό λόγο) ότι ο δρόμος προς τη μοναξιά είναι στρωμένος με υποσχέσεις για ανεξαρτησία, αυτοδυναμία, εγωιστική επάρκεια και αποκοπή από τον ομφάλιο λώρο της… παρέας.
Ο δρόμος που μας έπεισαν να ακολουθήσουμε με τη στρατηγική «πλύσης εγκεφάλου» της συγχορδίας των ΜΜΕ μεγιστοποιούσε τη «δήθεν απελευθερωτική» από την καταπίεση μικρόψυχη έννοια του ΕΓΩ ελαχιστοποιώντας τη μεγαλόψυχη έννοια του ΕΜΕΙΣ…
Και με την κλασική μας καλοπροαίρετη ελληνοπρεπή αφέλεια επιλέξαμε ως «παρέα» όχι ανθρώπους ή κάποιο κατοικίδιο αλλά την έγχρωμη, μεγάλων διαστάσεων σαγηνευτική τηλεόραση που τα κατάφερε να μας αποκοιμίσει «μοναχούς» στην εικονική πραγματικότητα της «ανύπαρκτης» παρέας…
(http://piperopoulos.blogspot.com/2020/05/blog-post_27.html)
Πριν από μια δεκαετία είχαν καταγραφεί δεκάδες χιλιάδες συνάνθρωποί μας να ζούνε ΜΟΝΑΧΟΙ μόνο στο πολεοδομικό συγκρότημα της… φτωχομάνας! Για την Αθήνα και το λεκανοπέδιο γενικότερα δεν τολμώ να αναφέρω τους αριθμούς, γιατί είναι μαχαιριές στην ανθρώπινη καρδιά. Αλλά και οι επαρχίες μας, δυστυχώς, δεν υστερούν!..
Και τις τελευταίες δέκα εβδομάδες αμπαρωμένοι στα διαμερίσματά μας ‘αμυνόμενοι’ στην επίθεση της πανδημίας του covid-19 βιώσαμε ακόμη πιο πικρά συναισθήματα μοναξιάς αποκομμένοι από συγγενείς και φίλους. Όσοι είχαν μια γυάλα, ένα ενυδρείο, ένα μικρό ζωάκι σίγουρα που δεν ήταν και δεν θα μπορούσε να είναι τα πλέον επιθυμητά υποκατάστατα του φίλου ή της παρέας, πιστέψανε ότι κάτι είχαν…
Κάποτε λέγαμε, «δείξε μου τον φίλο σου να σου πω ποιος είσαι», αλλά τώρα προτείνω σε διαδικασία αυτογνωσίας «κοίτα τον φίλο σου για να καταλάβεις ποιος είσαι…».
Μπουχτίσαμε από άσφαλτο και πλακάκια πεζοδρομίου και, νοσταλγικά, εμείς οι παλιοί θυμόμαστε αλάνες, κρυφτούλι, τη μακριά γαϊδούρα, λάσπες στον δρόμο και τα σκυλιά που τα έδεναν με… λουκάνικα.
Δεν μπορούμε να γυρίσουμε πίσω, και δεν θα το συμβούλευα ακόμη και εάν είχαμε τη δυνατότητα πρόσβασης σε μια «μηχανή χρόνου».
Πέρα από την ανέχεια, όχι τη σημερινή «κακιά φτώχεια» στην Ελλάδα της τρόικας και των θεσμών, μετά το καθολικό «κλείσιμο» των Ελλήνων και της Ελλάδας ως στρατηγική άμυνας στην πανδημία του covid-19, με τρομάζει η προοπτική ενός οικονομικού δράματος που θα ακολουθήσει μετά το πέρας της πανδημίας.
Βιώσαμε εμείς της τρίτης ηλικίας τη στέρηση χρημάτων όχι όμως στέρηση αξιών, συναισθημάτων και πολιτισμού, στις δεκαετίες του ’50 και του ’60 αλλά σε αντίθεση με τη σύγχρονη μορφή μοναξιάς και «εικονικής συντροφιάς κοινωνικών δικτύων, η αυθεντική δικιά μας «παρέα», τα «κουτούκια» και τα «πάρτι ρεφενέ σε διαμερίσματα με μωσαϊκά» μας κρατούσαν δεμένους στην πραγματικότητα της ζωής με σάρκα και οστά.
Ζούμε πια σε ένα «χρεοκοπημένο» Κράτος που θα αποπληρώνει για αρκετές ακόμη δεκαετίες αυτά που «χρωστάμε», σε μια ρημαγμένη οικονομία, σε έναν κόσμο που γέμισε πλαστικά και εικονική πραγματικότητα ψηφιακής μορφής χωρίς… σάρκα και οστά, χωρίς τη χαρά και τον πόνο της ζωής, των ανθρώπινων συναισθημάτων, του έρωτα, της αγάπης, του κουτσομπολιού.
Μου λένε, καλόπιστα θαρρώ, μερικοί να ξεπεράσουμε τα απαγορευτικά όρια της ηλικίας και να γίνουμε εμείς, της τρίτης ηλικίας βουλευτές και να καθίσουμε εμείς στους Κοινοβουλευτικούς θώκους εξουσίας και αντιπολίτευσης.
Τους λέω να το ξεχάσουνε!..
Δεν γίναμε όταν ήμασταν νέοι και τώρα πια δεν βοηθά η ηλικία μας και, μεταξύ μας, όπως αποδεικνύουν καθημερινά τα γεγονότα, «ξέπεσαν» αυτοί οι όροι και μαζί τους και οι ρόλοι!..
Μπορούμε, όμως, και πρέπει σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα, σε πρωτεύουσες Νομών και κάθε άλλη μικρή ή μεγάλη πόλη να ξαναγίνουμε, φίλες και φίλοι αναγνώστες, συνοδοιπόροι, συμπολίτες και συνάνθρωποι!...
Παίρνω το θάρρος ως συνταξιούχος, αλλά ΟΧΙ «απόμαχος και καναπεδάτος» Πανεπιστημιακός δάσκαλος, να σας προτρέψω σήμερα να ξαναγίνουμε ΦΙΛΕΛΛΗΝΕΣ!
Να γεμίσει η Ελλάδα των 10,7 εκατομμυρίων με Φιλέλληνες και αφού «χαστουκίσουμε» όπως χρειάζεται τους εαυτούς μας, να ΑΠΑΞΙΩΣΟΥΜΕ όλοι μαζί εκείνους και εκείνες που, με τη δική μας ανοχή και την σιωπηρή συναίνεση, απεργάστηκαν από πρόθεση η από αμέλεια αυτή την ανιστόρητη «κατάντια» μας.
Να πούμε στους Πολιτικούς μας, της Εξουσίας και της Αντιπολίτευσης, ότι δεν θέλουμε να συνεχίσουν να μας καταποντίζουν με ψέματα και μισές αλήθειες στον σύγχρονης μορφής Καιάδα μιας διεθνούς ανυποληψίας.
Κάλεσμα να γίνουμε, μετά τον covid-19, συνοδοιπόροι, συμπολίτες, συνάνθρωποι, συμμέτοχοι στις χαρές και τις λύπες του γείτονα…
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια