Γράφει ο Κρεσέντσιο Σαντζίλιο
ΑΝΑΚΗΡΥΞΗ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΑΟΖ
Εμείς δεν βαρεθήκαμε να λέμε και να προτρέπουμε την Ελλάδα, με τα φοβικά σύνδρομα των κυβερνητών της, να προβεί αμέσως, σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα, στην ανακήρυξη της ΑΟΖ της – ναι, αμέσως η ανακήρυξη της ΑΟΖ με Κύπρο που χρόνια περιμένει,
– μια ΑΟΖ που με τη βούλα της UNCLOS κλείνει τις παράνομες τουρκικές επιδιώξεις και απόπειρες ιδιοποίησης και σφετερισμού ελληνικών θαλάσσιων περιοχών.
Εμείς δεν θα βαρεθούμε να το ζητάμε, δεν θα σταματήσουμε να το ζητάμε εμείς αλλά μαζί μας να τεθούν και να το ζητάν με όλες τις πολυσήμαντες επεμβάσεις, ομαδικά και επιτακτικά όλοι εκείνοι οι πανεπιστημιακοί ειδήμονες. οι επιστήμονες της πολιτικής, οι έγκριτοι δημοσιογράφοι ο λόγος των οποίων στα ελληνικά δρώμενα (πολιτικά, οικονομικά, στρατηγικά, στρατιωτικά) έχει την μεγαλύτερη απήχηση, πειθώ και δυνατότητα να αποδείξει επακριβώς τις σωστές και απαραίτητες κινήσεις της ελληνικής κυβέρνησης για να αντεπεξέλθει με εθνικό δυναμισμό σε όποιες αντιξοότητες και δυσκολίες θα μπορούσαν να παρουσιαστούν.
Γι’ αυτό, περιμένουμε μια σύμπτυξη των «ΑΟΖιστών» και στοχευμένες εκδηλώσεις διάδοσης των ελληνικών δικαιωμάτων και συμφερόντων τα οποία κανένα αλλοδαπό συμφέρον δεν μπορεί και δεν γίνεται να ακυρώσει, όπως όλο το κρατικό σύστημα πρέπει να ξέρει, να εμπεδώσει και να εφαρμόσει.
ΑΟΖ ΕΛΛΑΔΑ – ΛΙΒΥΗ
Τώρα, είναι άξιον απορίας πώς στους κ. Μητσοτάκη-Δένδια ήρθε στο μυαλό να «βγάλουν πάλι έξω» – αν αληθεύει εκείνο που ακούστηκε (συνέντευξη Δένδια στην ΕΡΑ) ότι προετοιμάζεται με κάποιες ρηματικές διακοινώσεις – μια ενδεχόμενη επαναδιαπραγμάτευση για την ΑΟΖ με την Λιβύη, ίσα-ίσα με τις παρούσες συνθήκες συνεργασίας της με την Τουρκία,
κάτι που, ειλικρινά, θα έπρεπε να είχε γίνει, να είχαν πράξει οι κομματικοί προκάτοχοί τους πριν από 6, 7 χρόνια όταν ακόμη η ισλαμική τουρκική «φιλία» δεν είχε εισχωρήσει στην λιβυκή «κυβέρνηση» και επικράτεια.
Αλλά, απλώς για να θέσουμε ορισμένες πραγματικότητες επί τάπητος, ας πούμε δυο λόγια γι’ αυτή την όψιμη επαναπροσέγγιση που φημολογείται.
Πρωθυπουργός και Υπουργός νομίζουν πως ο ας-Σαράτζ, εγκάρδιος φίλος του Ερντογάν και Τούρκος στη καταγωγή ο ίδιος, θα «ρίξει» τον «μέντορά» του και θα προτιμήσει της Ελλάδα; Θα εγκαταλείψει τη βοήθεια (χρήμα, όπλα, προστασία) του Ερντογάν για να δεχθεί τη μη-βοήθεια (όχι χρήμα, όχι όπλα, όχι προστασία) του Μητσοτάκη;
Πρωθυπουργός και Υπουργός νομίζουν ότι προσπαθώντας τώρα, σπασμωδικά (διότι μόνο καθαρά σπασμωδική είναι αυτή η κίνηση της τελευταίας στιγμής για να «φρενάρει» την Τουρκία) να «ξαναζεστάνουν» το φαγητό που παρέμεινε κρύο, παγωμένο από το 2010! – μετά από 10 χρόνια αδράνειας και αδιαφορίας και με όσα από τότε έγιναν ή μάλλον δεν έγιναν με την Λιβύη,
τώρα πιστεύουν ότι επιτυχώς αυτή τη φορά θα μπορέσουν να «ξανανοίξουν» ένα «φάκελο» που ο Τούρκος πρόεδρος, με όσα «ωραία» πρόσφερε και προσφέρει στο ας-Σαράτζ, έκλεισε σχεδόν οριστικά, έστω και με παράνομες ενέργειες;
Τί νομίζουν ο κ. Δένδιας, ο κ. Μητσοτάκης; ότι ο υπερτιμημένος πλέον, κάτω απ΄ την ερντογανική ομπρέλα, τους περιμένει με ανοικτάς αγκάλας για να «τελειώσουν» ό, τι είχε αρχίσει πριν από 10 χρόνια πετώντας στα άχρηστα τη δύναμη που του δίνει η Τουρκία χωρίς την οποία ο ίδιος δεν θα υπήρχε ή θα το είχε σκάσει ή ακόμη θα τον είχαν σκοτώσει;!
Πολλή απελπισία πρέπει να έχει «χτυπήσει» Πρωθυπουργό και Υπουργό που σκέφτηκαν – αν βέβαια αληθεύουν οι φήμες διαπραγματευτικής «επαναπροσέγγισης» όποτε και αν είναι προγραμματισμένη – ούτε λίγο ούτε πολύ να ξεθάψουν ένα από δεκαετία νεκρό σώμα, και στη πιο ακατάλληλη στιγμή, μάλλον με την ελπίδα να «στριμώξουν» έναν εχθρό που δεν λέει να ηρεμήσει.
Διερωτώμαι μήπως αυτή η ενέργεια είναι για την ελληνική κυβέρνηση μια extrema ratio,
μια ενέργεια εναλλακτική στο γεγονός ότι δεν θέλει ή φοβάται να προβεί στην καθαυτού καθοριστική ανακήρυξη της ελληνικής ΑΟΖ με τη Κύπρο και την Αίγυπτο
και έτσι, με αυτό το τρικ, αυτό το «κόλπο» της εκταφής της παλιάς προσπάθειας συμφωνίας με την Λιβύη, κάνει μια τελευταία απόπειρα να «σβήσει» την ζώσα συμφωνία της με την Τουρκία, άγνωστο ασφαλώς με πόση προοπτική επιτυχίας.
Ακριβώς λοιπόν μια κίνηση φαινομενικά σημαντική «επαναφοράς» της Ελλάδας στη σκακιέρα της κεντρικής Μεσογείου, ωστόσο όμως ίσως και ένας διαλεκτικός αντιπερισπασμός; για να ξεχαστεί η ανόητη και επιμονή της να δειλιάζει να κάνει επιτέλους την υπέρβαση κοντράροντας την αμερικανική επιταγή να μην ανακήρυξης ΑΟΖ δίχως την σύμφωνη γνώμη της Τουρκίας!!
Ποια άλλη πολιτική «λογική» μπορεί να υπάρχει που να δικαιολογεί αυτή την απόπειρα ξεθάμματος ενός νεκρού;
Τί θα επιλέξει ο ας-Σαράτζ; Την ανάσταση του ελληνο-λιβυκού πτώματος του 2010 ή το ζωντανό τουρκο-λιβυκό σώμα του 2019;`
ΑΟΖ ΕΛΛΑΔΑ – ΑΙΓΥΠΤΟΣ
Έχει ειπωθεί πως είναι η «γραφειοκρατία» του αιγυπτιακού ΥΠΕΞ που εμποδίζει τον αλ-Σίσι να συνάψει συμφωνία ΑΟΖ με την Ελλάδα, επηρεασμένη δήθεν όπως είναι από τους φιλότουρκους «Αδελφούς Μουσουλμάνους» οι οποίοι δήθεν τόσο πολύ εισχώρησαν σε αυτή την «γραφειοκρατία», δηλαδή στην υπαλληλική ιεραρχία έστω ανωτάτων ή ανωτέρων λειτουργών, που μπορούν και ορίζουν και «δίνουν τη γραμμή πλεύσης» στον ίδιο τον ΥΠΕΞ και στον ίδιο τον Πρόεδρο της; Δημοκρατίας για το τί αυτοί μπορούν να κάνουν και τί όχι.
Αρκετά πρωτοφανές και παράξενο όντως φαίνεται αυτοί οι «Αδελφοί Μουσουλμάνοι» να έχουν τόσο βαθειά διαβρώσει ένα υπουργείο-κλειδί όπως το Υπουργείο Εξωτερικών κατορθώνοντας να «οδηγούν» όχι μόνο τον εμπνευστή της εξωτερικής αιγυπτιακής πολιτικής, αλλά και τον απόλυτο άρχοντα Πρόεδρο που στα έξι χρόνια της ως τώρα θητείας του έχει εξαφανίσει κάθε αντιπολίτευση πολιτικής και θρησκευτικής προέλευσης.
Στην πραγματικότητα, όταν στο έδαφος των βίαιων δημόσιων αντιδράσεων οι ενέργειες των Α.Μ. έχουν σχεδόν ολοσχερώς ακυρωθεί, δεν μπορεί να είναι και τόσο δύσκολο στους «φύλακες της τάξης» του αλ-Σίσι να τιθασέψουν ενδεχόμενα «κρούσματα» και επιρροές μέσα σε κλειστές οργανωμένες κυβερνητικές δομές όπως τα Υπουργεία.
Επομένως, διόλου απίθανο η δήθεν «επίδραση» των εξτρεμιστών «αδελφών» να είναι πρόσχημα του Αιγύπτιου Προέδρου για να αποκομίσει όσα περισσότερα κέρδη μπορεί στις συζητήσεις με την Ελλάδα.
Γεγονός είναι πάντως ότι η «ιστορία» με την ελληνο-αιγυπτιακή ΑΟΖ σαν να το παρατραβάει και όσο περισσότερο αργοπορεί τόσο περισσότερο ευνοεί την Τουρκία.
Θα έπρεπε να είναι λοιπόν επιτακτικό να θέλει η Ελλάδα να επισπεύσει την διαδικασία πιέζοντας κατάλληλα την Αίγυπτο να την ακολουθήσει.
Σ’ αυτή τη κατεύθυνση μάλιστα και προκαταρτικά πολύ καλό θα ήταν αν η Ελλάδα συμφωνούσε με την Αίγυπτο για μια διμερή, απολύτως χρήσιμη αμυντικο-στρατιωτική συμφωνία η οποία θα διευκόλυνε οπωσδήποτε μια λύση αποδεκτή από αμφότερες τις χώρες.
Μάλιστα η αναγκαιότητα μιας τοιαύτης συμφωνίας μέσα σε έναν χώρο, όπως η ανατολική Μεσόγειος, τον οποίο η Τουρκία λυσσαλέα προσπαθεί να καταστήσει δικό της αποκλειστικό φέουδο εις βάρος όλων των όμορων χωρών, είναι περισσότερο από προφανή.
Και θα έλεγα πως αποκτά όλο και πιο έντονα τα στοιχεία της επείγουσας υποχρέωσης όχι μόνο για την Ελλάδα, αλλά εξίσου αναγκαστικά και για την Αίγυπτο, – δυο χώρες που βρίσκονται στο στόχαστρο του τούρκικού επεμβατισμού και επεκτατισμού τους οποίους μπορούν να αντιμετωπίσουν και να νικήσουν μόνο όντας ενωμένες οικονομικο-γεωγραφικά και πολιτικο-στρατηγικά.
Αν χρειαστεί – και μάλλον θα χρειαστεί – η Ελλάδα θα πρέπει να είναι έτοιμη και για ορισμένες αμοιβαίες ή όχι παραχωρήσεις που θα επιτρέψουν όμως την Αίγυπτο να προτιμήσει την συμφωνία με την Ελλάδα απ’ εκείνη με την Τουρκία.
Δεν ξέρω αν ο κ. Δένδιας διαθέτει ικανότητες διπλωματίας. Ως τώρα, απ’ τα αποτελέσματα, έδειξε πως είναι κάπως «φτωχός», για να μη πω ανεπαρκής ή ανίκανος.
Η πολύ πρόσφατη, κατά τη γνώμη μας, τελείως παράνομη και καταδικαστέα «προειδοποίησή» του στην Τουρκία, ως μη όφειλε, σχετικά με την πρόθεση της Ελλάδας να τοποθετήσει φράκτη προστασίας των ελληνικών συνόρων, έδειξε καθαρά ότι ως υπουργός είναι δυστυχώς ακατάλληλος, ενώ η πράξη του απέδειξε πως είναι και επικίνδυνος για την ασφάλεια της Ελλάδας.
Με την Τουρκία να πιέζει ασφυκτικά με συνεχείς επιθέσεις στα δυο τόξα από Θράκη έως Κύπρο και από Θράκη έως Λιβύη, η Ελλάδα δεν έχει κανένα δικαίωμα, καμία δικαιολογία να παραμελήσει την συμφωνία με την Αίγυπτο, αφού δείχνει να αγνοεί επιδεικτικά την ακόμη πιο συμφέρουσα συμφωνία με την Κύπρο.
Με έξυπνους διαλεκτικούς και λογικούς ορθολογισμούς – εφόσον βέβαια είναι ικανή! – πρέπει να μπορεί να πείσει τους Αιγύπτιους ότι είναι προς το ανώτατο συμφέρον τους να συμφωνήσουν με τους Έλληνες.
Και όντως είναι για τον ίδιο τον αλ-Σίσι μια υπόθεση ζωής ή θανάτου η επιλογή με ποιον θα συμπράξει: με την Ελλάδα ή με την Τουρκία γνωρίζοντας πως:
α) το «αγκάλιασμα» με την Τουρκία σημαίνει γι’ αυτόν και μεγάλη, ανεξέλεγκτη έπαρση των «Αδελφών Μουσουλμάνων», θανατηφόρα longa manus των τουρκικών επιδιώξεων επικράτησης σε όλη την ανατολική Μεσόγειο και επομένως δορυφοριοποίηση της Αιγύπτου στο «άστρο» της Τουρκίας, ενώ
2) η κοινή ενέργεια με την Ελλάδα σημαίνει γι’ αυτόν και μεγάλη ασπίδα στρατιωτικής συνεργατικής προστασίας και συμφέρουσες οικονομικές εξελίξεις με ευρωπαϊκή ακτινοβολία.
Είναι δυστυχώς απόλυτα φανερό πως η έως τώρα πολιτική της Ελλάδας σχετικά και γενικά μες τις ΑΟΖ της δεν πρέπει με κανέναν τρόπο να επαναλάβει με την Αίγυπτο τα τραγικά λάθη που έκανε (και γι’ αυτό θα πρέπει κάποιοι να λογοδοτήσουν!) με την Λιβύη τις συνέπειες των οποίων τις πληρώνει σήμερα.
Αν ο Δένδιας δεν έχει την δυνατότητα να διαπραγματευτεί με την απαιτούμενη διαλλακτικότητα, ευλυγισία και πειθώ, τότε μα αντικατασταθεί πάραυτα.
Στην ουσία η Ελλάδα για ορισμένες οικονομικά και στρατηγικά πολύ περιορισμένες ως και πρακτικά ασήμαντες επήρειες μικρών νησιών (Κρήτη) ή κάτι μεσαίες γραμμές λιγότερο «ελκυστικές» δεν πρέπει να παραμένει συνέχεια άκαμπτη επιτρέποντας στην Τουρκία να επιβάλλει την παρουσία της σε έναν χώρο τόσο κρίσιμο όσο είναι τα θαλάσσια σύνορα με Αίγυπτο και Κύπρο.
AOZ ΕΛΛΑΔΑ – ΚΥΠΡΟΣ
Και μιας και μιλάμε για Κύπρο, η ερώτηση που αιωρείται, η αυθόρμητη ερώτηση είναι πάντα νη ίδια: μα πότε επιτέλους οι «Έλληνες επιτελείς» θα καταλάβουν την αξία της ελληνοκυπριακής ΑΟΖ; Πότε επιτέλους θα δεήσουν αντρίκια να αποβάλουν τους όποιους φόβους (όλα τα είδη φόβου είναι κάκιστοι «σύντροφοι» και συμβουλάτορες) για να πραγματοποιήσουν την ευκολότερη ελληνική ΑΟΖ;!
Είναι εγκληματικά αδιανόητο και καταθλιπτικά απαράδεκτο να μην υπάρχει μεταξύ Ελλάδας και Κύπρου μια συνεχείς αμυντική και πολιτική σύνδεση! Τί σόι «εγγυήτρια χώρα» είναι η Ελλάδα, αν θέλουμε και εμείς να αναφερθούμε στο leit motiv που κατά κόρον η Τουρκία επικαλείται για να επεμβαίνει στα της Κύπρου.
Η Τουρκία ξέρουμε πού είναι στη Κύπρο. Η Ελλάδα των Συμφωνιών Λονδίνου- Ζυρίχης πού είναι;;; Μην το παρακάνουμε τώρα!
Πόσες φορές στο μακρινό και κοντινό παρελθόν Κύπριοι κυβερνήτες πρότειναν ή ζήτησαν απ’ τους ομόλογους Έλληνες να «τακτοποιηθεί» η κοινή τους ΑΟΖ, κάτι που – όπως όλοι ξέρουμε και ακόμη καλύτερα γνωρίζουν οι ως άνω «Έλληνες επιτελείς» – ακυρώνει εν τοις πράγμασι, νόμιμα, νομότυπα, με όλες τι; απαιτούμενες διεθνείς νομολογικές προδιαγραφές, οποιαδήποτε παράνομη τουρκική απόπειρα διάσπασης και αρπαγής ελληνικών θαλάσσιων περιοχών.
Καμιά χώρα στον κόσμο δεν θα δεχόταν ποτέ κάποια γείτονά της χώρα να της κλέψει με το έτσι θέλω κυριαρχικές της ιδιοκτησίες! Και καμία χώρα στον κόσμο δεν θα υποβίβαζε τόσο πολύ τον εαυτό της μένοντας αδρανής σε μια τέτοιου είδους κλεψιά εθνικής ιδιοκτησίας!
Μη κοιτάζουμε, μη παίρνουμε σαν παράδειγμα την Κυπριακή Δημοκρατία που παραμένει έρμαιο των τουρκικών ορέξεων γιατί όλοι, της Ελλάδας συμπεριλαμβανομένης θέλησαν να μένει άοπλη, αδύναμη, εκτεθειμένη, λεία, χωρίς στρατό, χωρίς αεροπορία, χωρίς ναυτικό!!
Πείτε μας λοιπόν, η Ελλάδα γιατί το κάνει! Γιατί το κάνει θέλοντάς το η ίδια ή υπακούοντας σε άλλων υποδείξεις;
Ας έχει, όποιος κι αν είναι Έλληνας κυβερνών, το σθένος και το ήθος να μας πει, να πει δημόσια στους πολίτες του: ξέρετε; δεν προβαίνω στις ΑΟΖ που μας ανήκουν γιατί δεν θέλω εγώ, δεν μ’ αρέσουν ρε φίλε, λογαριασμό θα σου δώσω, δική μου είναι η Ελλάδα και την κάνω ό, τι θέλω
ή αλλιώς δεν μπορώ γιατί ο τάδε ή ο δείνα φίλος και σύμμαχος και εχθρός μου το απαγορεύει, δεν μ’ αφήνει ελεύθερο και με απειλεί να με «στραγγαλίσει» αν τολμήσω,
και μετά ας φύγει για πάντα, με ήσυχη όμως την συνείδηση που είπε την αλήθεια, έστω και για μια μοναδική φορά, στον λαό του – ο οποίος όμως θα μάθει και θα ξέρει και θα βοηθήσει με τον μαζικό του τρόπο να κάνει το κράτος το σωστό και συμφέρον.
Διότι κανένας Έλληνας πολιτικός παράγων δεν θα μας πείσει πως η Ελλάδα σιωπηρώς δεν παραιτείται από τα βασικά χωρικά κυριαρχικά δικαιώματά της όταν στην πραγματικότητα – και το βλέπουμε κάθε μέρα –
η ίδια στέκεται ακίνητη, τελείως πρακτικά άπρακτη μπροστά στην παράνομη ιδιοποίηση δικής της ΑΟΖ απ’ την Τουρκία και με λόγια του αέρα επικαλείται μονότονα το Διεθνές Δίκαιο δίχως απολύτως καμία κίνηση εφαρμογής του με την μόνη πραγματικά αποτελεσματική αντίδραση που «κόβει τα πόδια», δηλαδή:
την ανακήρυξη, την ίδια στιγμή, της νόμιμης ΑΟΖ της και την διεθνοποίηση αυτής της πράξης της σύμφωνα με την Διεθνή Σύμβαση που ισχύει για όλους.
Η πιο στενή σύμπραξη Ελλάδας-Κύπρου είναι η πρωταρχική ανάγκη επιβίωσης ολόκληρου του Ελληνισμού. Κανένας Έλληνας, κανένας Ελληνοκύπριος δεν έχει το παραμικρό δικαίωμα να θυσιάσει τον Ελληνισμό του για χάρη κανενός ξένου, όσο φίλος και σύμμαχος και να είναι.
Αντιμέτωποι των «συμμετρικών» ή «ασύμμετρων» επί του εδάφους πραγματικών απειλών και κινδύνων ο ‘Ελληνας και ο Ελληνοκύπριος δεν έχουν παρά μόνο μια επιλογή: να συνδεθούν όσο γίνεται περισσότερο για περισσότερη δύναμη και μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα αντίδρασης.
Η αεροπορική και ναυτική στρατιωτική ένωση από Κρήτη προς Κύπρο και από Κύπρο προς Κρήτη πρέπει να γίνει ρουτίνα, όπως ρουτίνα είναι η τουρκική αεροπορική και ναυτική ένωση με τα κυπριακά Κατεχόμενα.
Δεν υπάρχει άλλη λύση αν όντως η ελληνική και η κυπριακή κυβέρνηση θέλουν να σωθεί ο Ελληνισμός και οι δυο ελληνικοί ελληνόφωνοι λαοί. Το ίδιο όμως θα πρέπει να εμπεδώσουν και οι ίδιοι αυτοί δυο λαοί, χωρίς προκαταλήψεις και κακές διαθέσεις.
Ελληνο-κυπριακή ΑΟΖ λοιπόν, τώρα, με άμεσες συναντήσεις, συζητήσεις και αποφάσεις πραγμάτωσης, τώρα, με άμεσες στρατιωτικές συνδέσεις Κρήτη-Κύπρος και τώρα με άμεσο πολλαπλασιασμό οικονομικών και πολιτισμικών δεσμών, φράγμα στις πολεμικές επιζητήσεις της Τουρκίας ενάντια σε Ελλάδα και Κύπρο μαζί.
ΑΟΖ και πάντα ΑΟΖ Ελλάδας-Κύπρου
Γιατί, πείτε μου παρακαλώ: τι θα πράξει η Ελλάδα – πολλές άλλες φορές το ρωτήσαμε πέρσι και φέτος – όταν στο όνομα της καραμπινάτης παρανομίας η Τουρκία θα στείλει νότια ή ανατολικά της Κρήτης, σε ελληνική ΑΟΖ, μερικά πολεμικά πλοία και το ερευνητικό σκάφος της;
Θα βομβαρδίσει τα τουρκικά πλοία; Θα διαμαρτυρηθεί στον ΟΗΕ που οι Τούρκοι μπήκαν στην ανύπαρκτη ελληνική ΑΟΖ όπως μπήκαν στην υπαρκτή κυπριακή ΑΟΖ και η Ελλάδα, εγγυήτρια χώρα, δεν έβγαλε άχνα;
Ή, mutatis mutandis, θα επαναλάβει τα απαράδεκτα λόγια που η Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας δυστυχώς για την Ελλάδα τόλμησε και εκστόμισε για Ξάνθη και Θράκη αναπαράγοντας τις θανάσιμες τουρκικές «θεωρίες» περί «Τούρκων παντού»;
Ο Π. ΚΟΝΔΥΛΗΣ ΚΑΙ Η ΕΛΛΑΔΑ
«.….στο βαθμό που η Ελλάδα θα καθίσταται ανεπαίσθητα γεωπολιτικός δορυφόρος της Τουρκίας, ο κίνδυνος πολέμου θα απομακρύνεται, οι ψευδαισθήσεις θα αβγατίζουν και η παράλυση θα γίνεται ακόμα ηδονικότερη, εφόσον η υποχωρητικότητα θα αμείβεται με αμερικανικούς και ευρωπαϊκούς επαίνους, που τους χρειάζεται κατεπειγόντως ο εκσυγχρονιζόμενος βαλκάνιος και επίσης με δάνεια και δώρα για να χρηματοδοτείται ο παρασιτικός καταναλωτισμός.
Υπ’ αυτές τις συνθήκες, ότι στην πραγματικότητα θα συνιστά κάμψη της ελληνικής αντίστασης… οι Έλληνες θα συνηθίσουν σιγά-σιγά να το ονομάζουν «πολιτισμένη συμπεριφορά», «υπέρβαση του εθνικισμού» και «εξευρωπαϊσμό»(..).
Οι μετριότητες, οι υπομετριότητες και ανθυπομετριότητες που συναπαρτίζουν τον ελληνικό πολιτικό και παραπολιτικό κόσμο, δεν έχουν το ανάστημα να θέσουν και να λύσουν ιστορικά προβλήματα τέτοιας έκτασης και τέτοιου βάθου»(Π. Κονδύλης, Θεωρία του πολέμου, σελ. 410-411).
ΠΟΝΕΜΕΝΕΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ
Μετά απ’ όλα αυτά δεν μπορώ παρά να τελειώσω αυτό το σημείωμα με μερικές «δυστυχισμένες», θα έλεγα, παρατηρήσεις που αφορούν το ελληνικό πολιτικό κατεστημένο και τα δρώμενά του, συνολικά σαν συμπολίτευση και αντιπολίτευση.
Σίγουρα η Ελλάδα είναι μια από εκείνες τις χώρες όπου η κυβέρνηση και η αντιπολίτευση πιο ακραία συμπεριφέρονται ως θανάσιμοι εχθροί μεταξύ τους: η «φαγωμάρα» τους είναι ατελείωτη, η διχόνοια το ευαγγέλιο τους, η κομματική υπερίσχυση του ενός και ο κομματικός ενταφιασμός του άλλου η συνεχής επιδίωξή τους – κόμμα και εξουσία, κόμμα και μνησικακία.
Υπ’ αυτές; τις συνθήκες το πρωταρχικό συμφέρον της Πατρίδας κράτος και έθνος χάνεται δραματικά, δεν υπάρχει, καταντά να είναι μια έννοια τόσο μακρινή που σχεδόν εξαφανίζεται, εξατμίζεται και η λέξη και η έννοια «πατρίδα», και μαζί της η ίδια η λέξη «Ελλάδα».
Ακούς τους πολιτικούς να λένε λ.χ.: «η χώρα έχει ανάγκη από…», ή «η χώρα διατρέχει χίλιους κινδύνους» και σκέφτεσαι πως ίσως και μελετημένα να αποφεύγουν να λένε: «η Ελλάδα έχει ανάγκη από…» ή «η Ελλάδα διατρέχει χίλιους κινδύνους».
Σχεδόν δεν υπάρχει πια Ελλάδα! Καμία έμφαση στο όνομα και στη σημασία της λέξης Ελλάδα. Ακριβώς ό, τι συμβαίνει στην, ούνα φάτσα ούνα ράτσα, άλλωστε, Ιταλία και ακριβώς το αντίθετο με ό, τι συμβαίνει σε Γαλλία, ΗΠΑ, Τουρκία και σχεδόν σε όλες τις χώρες που έχουν στην πρέπουσα υπόληψη τον εαυτό τους.
Για να μη θυμηθούμε και τη σημαία: πού και πού βλέπεις κατά τύχη κάποια ελληνική σημαία, ενώ θα έπρεπε να υπάρχει παντού, σε δρόμους, σε πλατείες, σε κτήρια!
Είναι η σημαία που σου δίνει το ανεπανάληπτο αίσθημα, την σιγουριά του να ανήκεις στο έθνος, του να είσαι Έλληνας, να είσαι το ίδιο ελληνικό έθνος!
Και τώρα τί γίνεται; Εννοώ τώρα για να πω χθες και σήμερα: τι είμαστε αναγκασμένοι να βλέπουμε;
Η Ελλάδα και όλος ο λαός της να περνάει μια κρίση άνευ προηγουμένου, τα οικονομικά να είναι σε κακή κατάσταση και οι πολιτικοί να λένε πως όλα πάνε καλά, η πανδημία να έχει μουδιάσει τους περισσότερους, οι ξένοι να κοροϊδεύουν όλο και πιο βάναυσα τα ελληνικά δικαιώματα, οι Τούρκοι να προσπαθούν να καταστρέψουν ό,τι είναι ελληνικό και να οικειοποιηθούν όσο περισσότερη ελληνική γη και θάλασσα μπορούν με ατελείωτες απειλές:
και οι πολιτικοί (!) τί κάνουν απέναντι απ’ το κακό που κυκλοφορεί;
Αντί να ενώσουν τις δυνάμεις τους, για μια φορά τουλάχιστον στη ζωή τους να ενεργήσουν με ομόνοια και με καλή πίστη, αντί δεξιά και αριστερά και όλα τα παρακλάδια τους να παραμερίσουν τις έχθρες τους και τις διαφορές τους, αντί όλοι μαζί για το συμφέρον και το μέλλον που χάνεται της πατρίδας τους Ελλάδας να γίνουν μια γροθιά και να το δείξουν κιόλας στα μάτια των άσπονδων ξένων φίλων, συμμάχων και εχθρών και όλες οι πράξεις τους να σκοπεύουν στη προστασία, ενδυνάμωση και προβολή της Ελλάδας,
«τρώγονται» μεταξύ τους (και οι Τούρκοι γελάνε και ειρωνεύονται), ο ένας κατηγορεί τον άλλο, ο ένας υπονομεύει τον άλλο, του σκάβει το λάκκο, αλληλοβρίζονται με υπερηφάνεια και ευχαρίστηση, φτάνουν σε σημείο να προτείνουν «λύσεις» που άλλο δεν είναι παρά με ελληνικά λόγια «αντιγραφές» τουρκικών θέσεων και απαιτήσεων(!!), να θεωρούν τον ελληνικό λαό που τους ανέδειξε υποζύγιο χωρίς αξία για όλα τα δεινά.
Και αυτοί να διατηρούν όλα τα δικαιώματα να «τσακώνονται» ξεδιάντροπα σε Βουλή και τηλεοπτικά «κανάλια» και υποκριτικά να πηγαίνουν έπειτα μαζί να πίνουν καφέ στο κυλικείο!
Με μια τέτοια συμπολίτευση και αντιπολίτευση πώς να μην γίνεται όλο και πιο θρασύς ο Τούρκος; πώς να μην κάνουν τους «έξυπνους» οι διάφοροι Γερμανοί, Αμερικανοί, Ιταλοί, Γάλλοι, Ολλανδοί, κλπ. βλέποντας τους Έλληνες τόσο διαιρεμένους να αλληλοσκοτώνοινται ενώ εκείνοι τους ετοιμάζουν τις πιο άσχημες εκπλήξεις;
Στα χρόνια που ζούμε η Ελλάδα διατρέχει, όσο ποτέ στο αιωνόβιο παρελθόν της, τον μεγαλύτερο κίνδυνο ολοκληρωτικής διάλυσής της, γεωγραφικά, οικονομικά, δημογραφικά, πολιτικά, σαν κράτος και σαν έθνος.
Εάν πάλι τώρα, σε αυτούς τους τρομερά χαλεπούς καιρούς, οι Έλληνες δεν το καταλαβαίνουν, δεν αφήνουν στην άκρη τις κομματικές τους έριδες και δεν σχηματίζουν ένα συμπαγές εθνικό μέτωπο προστασίας και αντίδρασης – ποτέ πια δεν θα μπορέσουν να το κάνουν στο μέλλον! Θα τους έχουν εθνικά ευνουχίσει οι διάφοροι «ξένοι».
Πέρασε ανεπιστρεπτί ο καιρός με τις αυταπάτες. Και τελικά εκείνοι που θα την πληρώσουν θα είναι πάλι οι Έλληνες πολίτες – όχι βέβαια οι «πολιτικοί» – και μαζί τους ολόκληρη η Ελλάδα-χώρα τους.
Κρεσέντσιο Σαντζίλιο
Ελληνιστής, συγγραφέας
Πηγή: infognomonpolitics.gr
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια