Ένα εύστοχο, κατά τη γνώμη μου, άρθρο στη Liberation θέτει το θέμα της νέας σύγκρουσης Δεξιάς- Αριστεράς, στην μετά τον κορωνοϊό εποχή.
Η Δεξιά θα θέσει το θέμα ανάκαμψης με βοήθεια στις επιχειρήσεις, νέες θυσίες των εργαζομένων, περιβαλλοντική υποβάθμιση για να επανέλθουμε στην προηγούμενη κατάσταση.
Η Αριστερά θα δώσει έμφαση στην υπεράσπιση των εργαζομένων, του περιβάλλοντος και σε κρατικές επενδύσεις για να περάσουμε σε έναν άλλο κόσμο, μετά τον κορωνοϊό. Να μην μοιάζει με τον προηγούμενο.
Πως προδιαγράφεται ο κόσμος αυτός δεν είναι σαφές αλλά μην αποκλείετε να ακούγεται ολοένα και περισσότερο, η πρόταση του Τομά Πικετί για παγκόσμιο φόρο στους υπερβολικά πλουσίους.
Αυτά, φυσικά, θα συμβούν σε χώρες όπου υπάρχει πολιτικός προβληματισμός και στη Δεξιά και στην Αριστερά.
Στην Ελλάδα, η Δεξιά (αν σχηματοποιήσουμε το πολιτικό σκηνικό μανιχαϊστικά), έχει εκσυγχρονιστεί σε σχέση με το παρελθόν, έχει στις τάξεις της ανθρώπους που συλλαμβάνουν τα μηνύματα των καιρών και μπορούν να δουν το μέλλον, όχι όλοι αλλά αρκετοί, μπόρεσε να διαχειριστεί, μέχρι τώρα, περισσότερο αποτελεσματικά και με μεγαλύτερη συναίνεση τα προβλήματα της χώρας. Θα έχει ενδιαφέρον να δούμε ποιά απο τις δύο τάσεις θα ακολουθήσει.
Η Αριστερά έχει μείνει, ακόμη στα μετεμφυλιακά σύνδρομα, στους ταξικούς αγώνες, το ταξικό μίσος και σε έναν λόγο διχαστικό, (“η εμείς ή αυτοί”), που προδίδει την αγωνία της να καταλάβει την εξουσία. Και μόνο. Εκείνο που δεν μας λέει είναι τι θα την κάνει αν την κατακτήσει. Η πρόσφατη εμπειρία απο τη διαχείρισή της ήταν απογοητευτική,
Δεν έχει προβληματισμό, κυρίως, θεωρητικό, που να τον μετουσιώσει σε πράξη, διακρίνεται απο έναν εσωτερικό ομφαλοσκοπισμό και, γενικώς επιβεβαιώνει πως άλλο η πολυσυλλεκτικότητα για ένα κόμμα εξουσίας και άλλο το pot pourri.
Όπως στον ουρανό, μετεωρίτες και αστεροειδείς τους αποκαλούμε “αλήτες του σύμπαντος”, έτσι και στην πολιτική. Υπάρχουν και οι “αλήτες” που δεν έχουν που την κεφαλήν κλίναι. Εννοώ τους πολιτικά άστεγους.
Ψάχνονται αλλά, μάλλον, θα συνεχίσουν αυτό να κάνουν. Είναι η πιο δημιουργική προσπάθεια στη ζωή.
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
Η Δεξιά θα θέσει το θέμα ανάκαμψης με βοήθεια στις επιχειρήσεις, νέες θυσίες των εργαζομένων, περιβαλλοντική υποβάθμιση για να επανέλθουμε στην προηγούμενη κατάσταση.
Η Αριστερά θα δώσει έμφαση στην υπεράσπιση των εργαζομένων, του περιβάλλοντος και σε κρατικές επενδύσεις για να περάσουμε σε έναν άλλο κόσμο, μετά τον κορωνοϊό. Να μην μοιάζει με τον προηγούμενο.
Πως προδιαγράφεται ο κόσμος αυτός δεν είναι σαφές αλλά μην αποκλείετε να ακούγεται ολοένα και περισσότερο, η πρόταση του Τομά Πικετί για παγκόσμιο φόρο στους υπερβολικά πλουσίους.
Αυτά, φυσικά, θα συμβούν σε χώρες όπου υπάρχει πολιτικός προβληματισμός και στη Δεξιά και στην Αριστερά.
Στην Ελλάδα, η Δεξιά (αν σχηματοποιήσουμε το πολιτικό σκηνικό μανιχαϊστικά), έχει εκσυγχρονιστεί σε σχέση με το παρελθόν, έχει στις τάξεις της ανθρώπους που συλλαμβάνουν τα μηνύματα των καιρών και μπορούν να δουν το μέλλον, όχι όλοι αλλά αρκετοί, μπόρεσε να διαχειριστεί, μέχρι τώρα, περισσότερο αποτελεσματικά και με μεγαλύτερη συναίνεση τα προβλήματα της χώρας. Θα έχει ενδιαφέρον να δούμε ποιά απο τις δύο τάσεις θα ακολουθήσει.
Η Αριστερά έχει μείνει, ακόμη στα μετεμφυλιακά σύνδρομα, στους ταξικούς αγώνες, το ταξικό μίσος και σε έναν λόγο διχαστικό, (“η εμείς ή αυτοί”), που προδίδει την αγωνία της να καταλάβει την εξουσία. Και μόνο. Εκείνο που δεν μας λέει είναι τι θα την κάνει αν την κατακτήσει. Η πρόσφατη εμπειρία απο τη διαχείρισή της ήταν απογοητευτική,
Δεν έχει προβληματισμό, κυρίως, θεωρητικό, που να τον μετουσιώσει σε πράξη, διακρίνεται απο έναν εσωτερικό ομφαλοσκοπισμό και, γενικώς επιβεβαιώνει πως άλλο η πολυσυλλεκτικότητα για ένα κόμμα εξουσίας και άλλο το pot pourri.
Όπως στον ουρανό, μετεωρίτες και αστεροειδείς τους αποκαλούμε “αλήτες του σύμπαντος”, έτσι και στην πολιτική. Υπάρχουν και οι “αλήτες” που δεν έχουν που την κεφαλήν κλίναι. Εννοώ τους πολιτικά άστεγους.
Ψάχνονται αλλά, μάλλον, θα συνεχίσουν αυτό να κάνουν. Είναι η πιο δημιουργική προσπάθεια στη ζωή.
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια