Του Κωνσταντίνου Κεραμιδά, δημοσιογράφου
Μέσα στην όλη σύγχυση, την διαστροφικότηκα και την διαστρέβλωση που διαχέεται, περιλαμβάνεται και η περί Αναστάσεως εορτή.
Η Ανάσταση είναι το γεγονός της Αναστάσεως του Ιησού Χριστό. Έγινε έπειτα από τον Σταυρικό θάνατο-θυσία για την σωτηρία όλων και έπειτα από την εις Άδου κάθοδο για να δοθεί δυνατότητα σωτηρίας προς άπαντες μέχρι τότε κεκοιμημένους-νεκρούς. Συνελήφθη και καταδικάσθη αδίκως από το θρησκευτικό κατεστημένο των φαρισσαίων,γραμματέων,ιερέων και αρχιερέων, δηλαδή από τους θρήσκους θρησκευτικούς ηγέτες και από τον θρήσκο λαό-όχλο που έκραζαν άρον άρον σταύρωσον. Διαχρονικώς, η Χριστιανοσύνη πολεμήθη εκ των έσω και εκ των έξω, εκ των έξω από τα εκάστοτε θρησκευτικά κατεστημένα, από τα πολιτικά,οικονομικά και κρατικά κατεστημένα, από θρήσκους και εθνικούς και μη, εκ των έσω, από πολλούς οι οποίοι θρησκειοποιούσαν και θρησκειοποιούνε την Εκκλησιαστική πραγματικότητα και την ορθόδοξη πίστη, καθιστώντας την βολεματική θρησκεία, είτε με δύσκολη πρακτική, είτε με εύκολη πρακτική, βολεύοντας συνειδήσεις και στρεβλώνοντας το Ευαγγέλιο και την Εκλησιαστική ζωή.
Ο Χριστός Ανέστη, αναστώντας το ανθρώπινο γένος, καθώς και όλη την πεπτοκυΐα φύση, όλα τα πλάσματα. Η πράξη της Αναστάσεως έγινε άπαξ, δηλαδή δεν γίνεται κάθε φορά, ωστόσο κάθε έτος μνημονεύεται και εορτάζεται από την Εκκλησία.
Η εορτή της Αναστάσεως δεν γίνεται ούτε για προτεχνήματα, τα βεγγαλικά, τους κρότους και τα λοιπά, ούτε για τα έθιμα, ούτε για την σφαγή και το σούβλισμα αθώων ζώων, ούτε για την κραιπάλη και την μέθη, ούτε για εκδρομή και εξόρμηση. Όλα αυτά είναι από μάταια περιττά εως επικίνδυνα κάποια, ακόμη και αυτά που είναι πιο αγνά και σημαντικά δεν αποτελούν τον στόχο της εορτής, ούτε πρακτικές της Εκκλησίας, αλλά δημώδει έθιμα ή ιδιωτικές πράξεις.
Η εορτή της Αναστάσεως γίνεται ως ευκαιρία για κοινωνία με τον Αναστάντα Χριστό, ως βιωματική μνημόμευση της πορείας και του δράματος μέχρι την Ανάσταση. Γίνεται για να εορτάσουμε και να κοινωνήσουμε, συνεπώς Ανάσταση δίχως κοινωνία, δεν αποτελεί εορτή, δεν αποτελεί καν Ανάσταση. Ο Θεός είναι πανταχού παρών, μπορεί να ευρίσκεται μέσα και ανάμεσα μας, τους πάντες και τα πάντα να αγάπα και να σκέπει, ωστόσο η κοινωνία με τον Θεό γίνεται Εκκλησιαστικώς κατά την Θεία Λειτουγία και την Θεία Κοινωνία, η οποία δεν είναι απλώς κάποια εθιμική ή τυπική πράξη, ούτε συμβολική, αλλά πραγματική, ο οίνος και ο άρτος δεν συμβολίζουν, ούτε ομοιάζουν με το Αίμα και το Σώμα, καθότι είναι το Αίμα και το Σώμα, έτσι ο Θεός κοινωνείται.
Άλλωστε λειτουργία δίχως λαό δεν γίνεται, διότι λειτουργία είναι το έργο για το λαό, το σώμα της Εκκλησίας, δεν γίνεται λειτουργία επί της ουσίας αν κάποιοι ολίγοι σαν τα ειδωλολατρικά ιερατεία λειτουργούν άνευ λαού. Ο Χριστός ιερατεύει, οι επισκόποι, οι πρεσβύτεροι, οι διάκονοι, δρούν ως λειτουργοί. Η αγάπη δεν προυποθέτει την αποδοχή και τον εφησχασμό, δεν προυποθέτει το υπαρξιακό βόλεμα, αντιθέτως, προυποθέτει το υπαρξιακό ξεβόλεμα, την εγρήγορση, τον αγώνα, την δράση. Ο Χριστός μας καλεί σε μετάνοια και σε αγώνα. Πρότερα η Σταύρωση, ύστερα η Ανάσταση. Ανάσταση, επί της ουσίας, δίχως κοινωνία με τον Χριστό δεν γίνεται.
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια