Γράφει ο Θάνος Οικονομόπουλος
Έκλεισε 9 μήνες στην εξουσία η κυβέρνηση, διάστημα στο οποίο, υπό φυσιολογικές συνθήκες, αρχίζει να εξατμίζεται η συνήθης μετεκλογική περίοδος χάριτος, αρχικά, και ανοχής στην συνέχεια που δίνεται στις νεοεκλεγμένες κυβερνήσεις. Εννέα μήνες, μάλιστα, ξέχειλοι αρνητικού φορτίου, τεράστιων προβλημάτων, πρωτόγνωρων καταστάσεων πέραν πάσης πρόβλεψης. Ένα εκρηκτικά συμπιεσμένο 9μηνο εφιάλτης…
Ακραία και επικίνδυνη αποθράσυνση της Τουρκίας σε όλα τα επίπεδα, όχι μόνο στις μεταξύ μας σχέσεις αλλά σ’ ολόκληρη την εύφλεκτη περιοχή, κατακόρυφη αύξηση των μεταναστευτικών ροών στα νησιά, βίαιες αντιδράσεις των «γνωστών αγνώστων» στις προσπάθειες για αποκατάσταση του νόμου, της τάξης και της ασφάλειας σε μια βασανισμένη και έμφοβη κοινωνία από την ανεξέλεγκτη δράση εγκληματικών… «συλλογικοτήτων», εμπόλεμη κατάσταση (πραγματική, επικίνδυνη, όχι σχήμα λόγου…) στον Έβρο! Και σαν να μην έφθαναν όλα αυτά, ήρθε και πανδημία του κορωνοϊού, η μεγαλύτερη τραγωδία της ανθρωπότητας τουλάχιστον μετά τον Β’ΠΠ που σκορπάει τον θάνατο, ακυρώνει μαζικά επιτεύγματα, υπονομεύει και απειλεί με αφανισμό εθνικές οικονομίες και την παγκόσμια συνολικά. Άγνωστο σε ποιο βάθος χρόνου…
Η κυβέρνηση σ’ αυτές τις μαζικές και καταιγιστικές απειλές αντέδρασε άμεσα και αποφασιστικά- μ’ εξαίρεση το προσφυγικό στα νησιά που το υποτίμησε αρχικά και της πήρε κάποιο χρόνο διόρθωσης πορείας. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, υποχρεωμένος να «πέσει στα βαθιά», πήρε πάνω του όλες τις ευθύνες διαχείρισης της πολυεπίπεδης κρίσης, πριν καλά-καλά δοκιμασθούν στην πράξη η αποτελεσματικότητα και οι μέθοδοι συντονισμού του «επιτελικού κράτους» που από την πρώτη στιγμή αναλήψεως των καθηκόντων του δημιούργησε.
Αρχή άνδρα δείκνυσι. Και ο Μητσοτάκης, εξέπληξε θετικά όχι μόνο τους μη παραδοσιακούς ψηφοφόρους της ΝΔ που τον στήριξαν ως υποσχόμενο αντίπαλο δέος του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και πολλούς από αυτούς… που δεν τον ψήφισαν, ακόμη και ψηφοφόρους και οπαδούς του ΣΥΡΙΖΑ! Και μάλιστα με εντυπωσιακά ποσοστά, που δεν παραπέμπουν στις συνήθεις καταστάσεις διπολισμού της πολιτικής σκηνής. Κι’ αν οι πρώτες μετεκλογικές θετικές για κυβέρνηση και πρωθυπουργό δημοσκοπήσεις μπορούν να αποδοθούν στην «κεκτημένη» μιας φρέσκιας διακυβέρνησης και την λογική περίοδο χάριτος, οι τελευταίες σε εσχατολογικές συνθήκες φόβου και απόγνωσης, «λένε» κάτι άλλο…
Σε περιόδους κρίσης, λογικό είναι οι κοινωνίες να συσπειρώνονται πέριξ της εκάστοτε ηγεσίας τους. Τα ποιοτικά χαρακτηριστικά, όμως, των αποτελεσμάτων των τελευταίων δημοσκοπήσεων δεν δείχνουν μια, ας πούμε, «άνευ όρων» εμπιστοσύνη στην κυβέρνηση, αλλά τεκμηριωμένη, ακόμη και απαιτητική, ανά τομέα….
Αναγνωρίζεται συντριπτικά (όχι μόνο από την ελληνική κοινωνία αλλά από την παγκόσμια κοινότητα) η πρωτοπορία της Ελλάδος στην λήψη αυστηρών μέτρων κατά της διάδοσης της πανδημίας, καθώς και οι έλεγχοι εφαρμογής τους. Οι πολίτες, εκτιμούν επίσης ως θετικά, υπό τις παρούσες συνθήκες, τα επείγοντα οικονομικά μέτρα στήριξης εργαζομένων πολιτών, αυτοαπασχολούμενων αλλά και επιχειρήσεων.
Η τελευταία (σ’ επίπεδο πολιτικών αρχηγών, τελικά…) συζήτηση στην Βουλή, διεξήχθη σ’ ένα κλίμα αν όχι πρωτόγνωρο σίγουρα σπάνιο για τα ελληνικά ισχύοντα. Τόσο ο Μητσοτάκης όσο και οι αρχηγοί των κομμάτων της αντιπολίτευσης (με χαρακτηριστικότερο τον Αλέξη Τσίπρα…), χωρίς ν’ αποστούν από την πολιτική τους ατζέντα και τον θεσμικά διαφορετικό τους ρόλο, επέδειξαν μια αξιοπρόσεκτη «συναινετική σύγκλιση», θα λέγαμε, έστω και με… αστερίσκους και υποσημειώσεις. Αποφεύχθηκαν πολύ προσεκτικά οι γνώριμες… αναδρομικές συγκρούσεις για το «δες ποιος μιλάει…», ακούστηκαν εισηγήσεις και προτάσεις, κατεγράφη μια συνεκτίμηση της σοβαρότητας της κατάστασης και της αβέβαιης, ποιοτικά και χρονικά, εξέλιξης της.
Η Πρόεδρος της Δημοκρατίας κ.Κατερίνα Σακελλαροπούλου, με το πρώτο tweet της υπό την νέα της ιδιότητα, έσπευσε να… επισημοποιήσει την διάχυτη εκτίμηση για την εικόνα που εξέπεμψε η συζήτηση στην Βουλή, σημειώνοντας «χαίρομαι για το αίσθημα αλληλεγγύης που επεκράτησε στην Βουλή…».
Καλό είναι να επισημαίνονται τέτοιες… εξαιρέσεις της νεοελληνικής «κανονικότητας», θετικά και αισιόδοξα είναι τα δημοσκοπικά ευρήματα (εννοούμε τα ποιοτικά και σε επίκαιρα ερωτήματα- οι ποσοστιαίες διαφορές δύναμης μεταξύ των κομμάτων και οι εκλογικές προβλέψεις, δεν μας ενδιαφέρουν, είναι σ’ επίπεδο εντυπώσεων απλώς και πολύ μακριά χρονικά από το ενδεχόμενο εκλογών…) αναφορικά με τις εκτιμήσεις και αξιολογήσεις της κοινωνίας, αλλά…. βρισκόμαστε ακόμη στο «τέλος της αρχής», με την «αρχή του τέλους» μη ανιχνεύσιμη παρά μόνο στο θυμικό, το ευχολογικό των ανθρώπων…
Η οψέποτε «επόμενη μέρα», θεωρείται από τους πάντες ότι θα είναι πιο προβληματική και δυσδιαχειρίσιμη από όσο την προβλέπουν και οι πλέον απαισιόδοξοι. Η παγκόσμια οικονομία (και οι εθνικές που την συναπαρτίζουν) εκτιμάται ότι θα υποστεί σοκ πολλαπλασίως μεγαλύτερο από το κραχ του ’29. Που, τελικά, αντιμετωπίσθηκε ουσιαστικά και ταχύρυθμα μόνο μετά έναν Παγκόσμιο Πόλεμο…
Αν τρέμουν από τώρα οικονομικοί κολοσσοί, δεν χρειάζονται ειδικές γνώσεις για το τι θα κληθεί ν’ αντιμετωπίσει η μικρή και ρηχή οικονομία της Ελλάδος και μάλιστα σ’ ένα «οικογενειακό» ευρωπαϊκό περιβάλλον που όχι μόνο δεν αφήνει (επί του παρόντος) ελπίδες αλληλεγγύης, αλλά θυμίζει «ξεκαθαρίσματα» που παραπέμπουν σε μαφιόζικες «φαμίλιες»…
Επί του παρόντος, ο φόβος είναι αυτός του θανάτου. Και οι προσπάθειες ν’ αντιμετωπισθεί όσο πιο αποτελεσματικά γίνεται, σε όσο το δυνατόν μεγαλύτερο ποσοστό συνανθρώπων μας. Και σε τέτοιο κλίμα ζόφου και αγωνίας, υπάρχει χώρος για… πολιτικές συναινέσεις και αλληλέγγυες ευγένειες. Η εικόνα από την Βουλή, ήταν αυτή που ήταν γιατί οι κομματικές ηγεσίες αφουγκράστηκαν και ερμήνευσαν σωστά την διάθεση, τις αγωνίες και τις ελπίδες της κοινωνίας. Αλλά οι κοινωνίες απαρτίζονται από ανθρώπους. Και οι άνθρωποι ξεχνάνε… Έχουν την τάση να θεωρούν δεδομένο και αδιαπραγμάτευτο το επίπεδο που κατέκτησαν και βρίσκονται «σήμερα», διαγράφουν και αφήνουν πίσω τις αγωνίες, τους φόβους τις ανασφάλειες του «χθες» και τις θυσίες που απαιτήθηκαν για να ξεπεραστούν… Και ξαναρχίζουν να τα θέλουν όλα και τώρα!
Θ’ αλλάξει ο κορωνοϊός την ανά τους αιώνες αναλλοίωτη και πολυσχιδή ιδιοσυγκρασία του ανθρώπου; Όταν ο φόβος του μαζικού θανάτου ξεχαστεί και βρεθούμε αντιμέτωποι με τις προκλήσεις της νέας οικονομικής πραγματικότητας, απλός λαός, κομματικές και πολιτικές ηγεσίες θα σταθούν ικανοί και όρθιοι στις νέες απαιτήσεις; Θα μας έχει αφήσει «κάτι» η λαίλαπα, ή όλοι δειλοί μοιραίοι κι’ αδιόρθωτοι θα ξαναγυρίσουμε στο «πάμε σαν άλλοτε…»;
Κάτι υποψιάζομαι, αλλά προτιμώ να το κρατήσω μέσα μου…
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια