Γράφει ο Άγγελος Κωβαίος
Η κρίσιμη εβδομάδα για την Ευρώπη ξεκινά, εν όψει του Eurogroup της ερχόμενης Πέμπτης και οι ενδείξεις ότι η Ένωση θα κινηθεί διαφορετικά αυτήν την φορά δεν είναι πολλές, προς το παρόν.
Οι προσπάθειες συγκερασμού απόψεων και εξεύρεσης δυνατοτήτων είναι πολλές και υπαρκτές, ωστόσο το μεγάλο πρόβλημα παραμένει. Έχει μάλιστα οξυνθεί ακόμη περισσότερο από την παράμετρο που έχει προκαλέσει την κρίση: την ίδια την πανδημία.
Η ζωή κατά την ισπανική γρίπη, οι αλλαγές στην κοινωνία και η σύγκριση με το σήμερα
Όλες οι κυβερνήσεις είναι αντιμέτωπες με τα εσωτερικά ακροατήρια, όλες με τον έναν ή τον άλλο τρόπο αυτενεργούν σε ένα πεδίο, προκειμένου να σώσουν ανθρώπινες ζωές και υποδομές και υπό αυτές τις συνθήκες, το «εγώ πρώτα» κυριαρχεί.
Το στοιχείο αυτό κάνει εξαιρετικά δυσχερή μία ταχεία αλλαγή στάσης στα οικονομικά ισχυρά κράτη. Όσο και αυτά πλήττονται από την επέλαση του κορωνοϊού, φαντάζει αδιανόητο, π.χ. για την Ανγκελα Μέρκελ, να κάνει μία στροφή 180 μοιρών και να πει «ναι» σε ένα ευρωομόλογο ή όπως αλλιώς αυτό ονομαστεί. Να το «πουλήσει» στους Γερμανούς δεν μπορεί, ακόμη και αν θέλει. Τουλάχιστον για την ώρα.
Σε αυτό το περιβάλλον, η Ευρώπη κινείται σύμφωνα με τις υπάρχουσες πληροφορίες, με την ίδια αντίληψη, τους ίδιους αργούς ρυθμούς και τα ίδια εργαλεία. Δυστυχώς, τα εργαλεία αυτά είναι ανεπαρκή και θα παραμένουν έτσι.
Και μόνο το ποσό των 100 δισ. ευρώ που συζητείται ως μέσο ενίσχυσης της ευρωπαϊκής οικονομίας, είναι αστείο μπροστά στις πραγματικές ανάγκες τόνωσης που θα προκύψουν.
Όπως αστείο φαντάζει και το επιχείρημα περί αιρεσιμότητας, έστω και περιορισμένης ή χαλαρής, ούτως ώστε να ποσά που θα διατεθούν να αξιοποιηθούν μόνο για αποκατάσταση ζημιών από την πανδημία. Πώς ορίζεται αυτό άραγε, από την στιγμή που οικονομίες θα έχουν πληγεί βαθιά και σχεδόν σε όλο το φάσμα των δραστηριοτήτων τους;
Γίνεται λόγος για ενα ευρωπαϊκό σχέδιο Μάρσαλ και αυτό πολύ δειλά. Συζητείται ένα εργαλείο του ESM και της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων. Συζητούνται όροι και προϋποθέσεις. Και δεν συζητούνται ταχείες αλλαγές, οι οποίες όλοι ξέρουν ότι είναι επιβεβλημένες.
Η τακτική της Ευρώπης είναι η γνωστή. Παίζει καθυστέρηση, αδυνατεί να κάνει τα γρήγορα και μεγάλα βήματα, οι παθογένειές της παραμένουν.
Αν οι αποφάσεις είναι αυτές που προμηνύονται σε αυτήν την φάση, τα αδιέξοδα είναι ορατά. Θα προτείνεται κάτι, θα αποδεικνύεται ανεπαρκές, θα τροποποιείται, θα γίνεται ένα μικρό ακόμη βήμα, θα είναι και αυτό αναποτελεσματικό κ.ο.κ.
Εν τω μεταξύ, αν αυτά εξακολουθήσουν να εξελίσσονται με αυτόν τον τρόπο, η ζημιά θα γιγαντώνεται, θα προσλαμβάνει διαστάσεις τερατώδεις και η Ευρώπη θα αρχίζει να μοιάζει τραγικά με την Μαρία Αντουανέτα.
Το μόνο θέμα είναι αν θα προλάβει να λάβει τις σωστές αποφάσεις προτού έλθει η πτώση.
* Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια