 |
| AP Photo |
Η συνεργασία που ξεκίνησε πριν από μερικά χρόνια ως ανίερη συμμαχία έχει εξελιχθεί πλέον σε πλήρη ταύτιση, όπου ο ακροδεξιός εθνικισμός του Μπαχτσελί στηρίζει απόλυτα και στηρίζεται από τον νεποτικό, δεσποτικό ισλαμισμό του Ερντογάν. Ο Μπαχτσελί απέδειξε μέσα σε μια εβδομάδα ότι πλέον έχει ισχυρότατο ρόλο στο πολιτικό σύστημα που κυβερνά την Τουρκία, παρά το μικρό ποσοστό του κόμματός του, και αυτό οφείλεται στην πολιτική δεξιότητά του που τον κρατά στο πολιτικό παιγνίδι τις τελευταίες δεκαετίες.
Ο Μπαχτσελί έβαλε βέτο στην παραίτηση του υπουργού Εσωτερικών Σ. Σοϊλού πριν από λίγες ημέρες και αυτό έκρινε τελικά και την επιλογή του Ερντογάν να μην κάνει αποδεκτή την παραίτηση, ενός πολιτικού που δεν κρύβει τις φιλοδοξίες του να τον διαδεχθεί στο ΑΚΡ, κόντρα στον γαμπρό του «σουλτάνου», Μπεράτ Αλμπαϊράκ.
Η πλήρης συμπόρευση του Ερντογάν με τον Μπαχτσελί και η σχέση πολιτικής εξάρτησης του Τούρκου προέδρου από τους χειρισμούς του πάντοτε ευέλικτου εθνικιστή πολιτικού αποτυπώνονται και στα θέματα της εξωτερικής πολιτικής, καθώς το ΜΗΡ και οι Γκρίζοι Λύκοι αποτελούσαν σταθερά τους πιο ακραίους εκφραστές της επιθετικής πολιτικής προς την Ελλάδα και την Κύπρο και δεν είναι τυχαίο φυσικά ότι και τώρα ακόμη από το κόμμα του ΜΗΡ προέρχονται οι δηλώσεις περί νησιών που η Τουρκία εγκατέλειψε στην Ελλάδα και για «κατεχόμενα από την Ελλάδα νησιά» στο Αιγαίο.
Για την Κύπρο επανειλημμένα έχει δηλώσει ότι είναι «τουρκική», ενώ δηλώσεις του Μπαχτσελί που αποτυπώνουν την ακραία εθνικιστική προσέγγιση για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις συναντώνται πλέον και στη ρητορική του Ταγίπ Ερντογάν, όπως η δήλωση του εθνικιστή ηγέτη ότι «αν οι Έλληνες θέλουν να τους ξαναπετάξουμε στη θάλασσα (σ.σ. αναφορά στη Μικρασιατική καταστροφή) είναι καλοδεχούμενοι. Ο Στρατός μας είναι έτοιμος».
Παλιοί λογαριασμοί
Ο Ντεβλέτ Μπαχτσελί συνήθως παίρνει αυτό που ζητά, λέει ο γνωστός Τούρκος δημοσιογράφος Μουράτ Γετκίν και δεν αναφέρεται μόνο στην απελευθέρωση του διαβόητου αρχηγού της τουρκικής μαφίας, Αλατίν Τσακιτζί.
Εξάλλου είναι ο πολιτικός στον οποίο οφείλεται η άνοδος του ΑΚΡ στην εξουσία.
Το 2001 ο Μπαχτσελί και ενώ στήριζε από το 1999 κυβέρνηση συνεργασίας, θεώρησε ότι σχεδιάζεται ο εξοβελισμός του από τον Γιλμάζ, το περιβάλλον του Ετσεβίτ και τον Κεμάλ Ντερβίς που είχε κληθεί να βγάλει τη χώρα από την οικονομική κρίση. Έτσι έριξε την κυβέρνηση, οδηγώντας τη χώρα σε πρόωρες εκλογές το 2002. Τότε που ανέτειλε το άστρο του ΑΚΡ, επιτυγχάνοντας την πρώτη νίκη του.
Το 2007 ο Α. Γκιουλ είναι υποψήφιος του ΑΚΡ για την προεδρία της χώρας, αλλά το κόμμα δεν διαθέτει την πλειοψηφία των 367 εδρών στη Βουλή. Ο στρατός εκδίδει το περίφημο ηλεκτρονικό υπόμνημα με το οποίο απειλεί ουσιαστικά ότι δεν θα γίνει αποδεκτός πρόεδρος του οποίου η σύζυγος φοράει μαντίλα. Μετά τις πρόωρες εκλογές ο Μπαχτσελί δίνει τη λύση. Προσφέρει τη στήριξή του στον Γκιούλ, που εκλέγεται πρόεδρος με 411 ψήφους.
Το ΜΗΡ κάνει ένα ακόμη τολμηρό βήμα. Στηρίζει το ΑΚΡ στο δημοψήφισμα με το οποίο καθιερώνεται η εκλογή του προέδρου από τον λαό. Στις εκλογές του Ιουνίου 2015 ο Ερντογάν και το κόμμα του χάνουν την απόλυτη πλειοψηφία στη Βουλή, καθώς το μειονοτικό κουρδικό κόμμα HDP συγκέντρωσε μεγαλύτερα ποσοστά από το ΜΗΡ. Ο Μπαχτσελί ζητά νέα προσφυγή στις κάλπες.
Και πράγματι τον Νοέμβριο διεξάγονται νέες εκλογές όπου ο Ερντογάν ξανακερδίζει την πλειοψηφία στην Εθνοσυνέλευση. Στο δημοψήφισμα του 2017 χωρίς τις ψήφους του ΜΗΡ ο Ερντογάν δεν θα κατόρθωνε να περάσει τις μεταρρυθμίσεις που οδήγησαν στην αλλαγή του συστήματος σε Προεδρικό, προσφέροντάς του πλέον την απόλυτη εξουσία στη χώρα (51,41% «ναι» έναντι 48,59% «όχι»).
* Αναδημοσίευση από τον «Φιλελεύθερο» του Σαββάτου
** Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του/της αρθρογράφου ή τα περιεχόμενα του άρθρου.
0 Σχόλια